nie chcę z nim zamieszkać - Netkobiety.pl

V zależy na jakiego lekarza trafisz zapewniam Cię przerabiane wielokrotnie. Niemniej jednak gadanie że ślub to katolicka bzdura jest głupie. Wiele osób nie katolików też ten ślub bierze...

V ale jaka hipokryzja masz ślub cywilny to jak nie katolik bierze ślub cywilny to jest to hipokryzja?
Cały czas mówię o ślubie cywilnym.

W kwestii mieszkania osobno/razem owszem jak widać zmienił zdanie, czego dobitnym dowodem jest to że coraz częściej ten temat porusza

Pal licho ślub kościelny ( co do cywilnego nie mam zastrzeżeń) ale posiadanie dzieci to raczej ZAZWYCZAJ naturalny biologiczny i emocjonalny czynnik bliskości i bycia razem.

Licz się z tym, że w kraju gdzie większość ludzi "siedzi" na hipotece i wynajmach a TY dostałaś mieszkanie w prezencie - będzie to odbierane jak prezent na gwiazdkę lub coś na co ciężko nie zapracowałaś. Chociaż nie uważam by było to sprawiedliwe i fair. Moim zdaniem jednak nie można mówić o CAŁKOWITEJ samodzielności jeśli nie zapracowałaś wymiernie na swoje mieszkanie ale nie zamierzam Cie z tego powodu atakować. Miałaś po prostu trochę więcej szczęścia w życiu i tego Ci gratuluję. Ja swoje mieszkanie bez kredytu kupiłem w wieku 28 lat w całości za swoje ciężko zarobione pieniądze.  Swoją drogą wspominasz że mieszkanie ponad 50m2 ( 56 bodajże) jest dla Ciebie niespecjalnie duże. Moje ma 47 i nie wiem co mam robić z tą przestrzenią mimo iż w jednym pokoju urządziłem sobie gabinet.

Patrząc na Twoje wypowiedzi to taka do końca tolerancyjna to Ty nie do końca jesteś.

J.w.  jasno daje Ci do zrozumienia że w jednej płaszczyznie coś się zmieniło. Chce z Tobą zamieszkać.
Na mój gust Ty robisz w tej chwili podchody, zamiast raz na zawsze z nim o tym porozmawiać i wyjaśnić, bo BOISZ się że facet podejmie decyzję i odejdzie. Oj bardzo się boisz, moim zdaniem.

To czego się tak strasznie boisz?

Ja na Twoim miejscu bardzo poważnie bym się zastanowił jeśli Twój facet tak postawił sprawę, bo tego rodzaju rozmowa mogła być wstępem do ultimatum: albo następny krok i mieszkanie razem albo żegnaj.

Moim zdaniem szukasz raczej akceptacji dla swoich działań i  obrony swojego ustalonego porządku. Życie nie zawsze jest strefą komfortu, czy to w sferze pracy, związkowej czy ludzi jakich spotykamy na drodze. A Ty bardzo jak na moje oko boisz się wyściubić paluszek z niej choćby

Mam rozumieć, że potencjalnie kochany i  najbliższy Twemu sercu człowiek będzie Ci na co dzień zawadzał, przeszkadzał i będzie dodatkiem do życia zamiast niejako jego dopełnieniem?

W stosunku do ślubu czy posiadania dzieci? Możesz rozwinąć?
Swoją drogą dziękuje za ten cytat, bo widzę, że nie doprecyzowałem swojej wypowiedzi. Już edytowałem. Dziękuję

Powiem Ci, że miałem zamiar zadać autorce to samo pytanie. Na chwilę obecną w jej retoryce za dużo jest jednak u niej JA a za mało MY. Trochę jakbym patrzył na dwie podobne ale zarazem różne indywidualności o różnych celach. W dodatku mam wrażenie, że jeśli ona z nim porozmawia = że chce utrzymać ten stan rzeczy to zwyczajnie on zabierze swoje rzeczy z jej mieszkania i powie Arrivederci. Patrząc na to w jaki sposób z nią rozmawiał i ile razy to robił ta perspektywa nie wydaje się specjalnie odległa, bo zaczyna go to męczyć. Ale to moje zdanie.

Super a czy Teraz możesz mi doprecyzować albo wyjaśnić co znaczy:

Ja również , ale potem uznałam, że zostawię to na później - żeby nie tworzyć zbyt długiego posta.

To rozwiązanie wydaje się o tyle dobre, że pewne rzeczy tworzyć się będą jakby naturalnie, na bieżąco można wszystko ze sobą omówić i ustalić, każdemu pozwolić, aby miał wpływ na tworzenie tej wspólnej przestrzeni i sprawić, by czuł się w niej dobrze i swojsko. To również ludzi ze sobą łączy i pozwala poczuć coś, co nazwałabym wspólnotą, a to jest dla związku ważne, żeby nie powiedzieć bezcenne.
Jeśli nie wyjdzie, to trudno, ale może warto zaryzykować i przekonać się?

Nie jedyną, ale tą, którą wybiera najwięcej osób.
Nie ma co się czepiać.
Naturalna kolej rzeczy. Ot, co.

Oczywiście nikogo nie zmusza się do planowania rodziny.

Małpa, związek oparty na najdziwniejszych zasadach ( najdziwniejszych dla nas) może być super, jeśli odpowiada obojgu zainteresowanym i nie krzywdzi innych. Problemem jest to, że w omawianym przypadku zasady autorki już jej partnerowi nie wystarczają, a więc związek nie będzie satysfakcjonujący dla obojga. Autorka nie musi naginać swoich zasad, zmieniać planów i dostosowywać sié do partnera, ale powinna go jasno o wszystkim poinformować, bo to on chce zmiany zasad i powinien mieć możliwość odejścia, ewentualnie zastanowienia się, czy jest gotowy ze swoich potrzeb zrezygnować....

Z drugiej strony cały czas uważam, że pomysł z "nowym" mieszkaniem dałby im obojgu szansę na weryfikację oczekiwań i potrzeb

Tu się zgodzę może np każdy miałby swój tylko swój pokój...
Albo się nie dobrali, mnie ludzie szybko męczą, lubię być sama... Mój mnie jednak nie męczy mimo że żyjemy na małej przestrzeni.

Znów pomyślałam, że gdybyśmy odwrócili role i to kobieta po trzech latach związku zamarzyłaby o wspólnym mieszkaniu,a facet nie chciałby tego, bo nabrudzi mu przestawi itp., itd. taki facet zmieszany zostałby z błotem i wyzwany od egoistów. Ot podwójne standardy.

Również uważam, że do pewnych rzeczy dojrzewamy. Na wstępie związku może i nie myślimy o wspólnym mieszkaniu, bo takie potrzeby przychodzą z czasem. Sama sobie nie wyobrażam takiego skoku bez przygotowania, bez wydłużania czasu, kiedy się razem przebywa itd.

Absolutnie się zgadzam, że nic na siłę. Nie ma co się poświęcać. Natomiast uważam, że mamy obowiązek poinformować partnera o swojej wizji wspólnej przyszłości, bez zbywania go, mydlenia oczu i odkładania na Bóg wie kiedy decyzji. Trzy lata to okres wystarczający, by do kogoś przywyknąć na tyle, by spróbować czegoś wspólnego. Moim zdaniem, jeśli się kogoś kocha, to dość naturalna potrzeba, by dzielić z nim życie. Jeśli po trzech latach związku mamy nadal alergię na dłuższe przebywania z naszym  ukochanym, to trzeba by było jednak się zastanowić nad dwiema rzeczami: czy to naprawdę miłość? (bo może więcej w tym wygody, przyzwyczajenia), czy ja nie jestem przypadkiem typem, który do takiego związku (ze wspólnym dzieleniem życia, a nie tylko pomieszkiwania) się nadaję? I tu bym starała się sobie na te pytania odpowiedzieć.

Bzdurne kompletnie mi się wydają myśli, że skoro ktoś ma zamieszkać na moim, to ma się w pełni dostosować, ma przyjąć moje zasady. Przeciwnie, skoro decydujemy się na wspólne mieszkanie, to od tego momentu zapominamy, że mieszkamy u mnie lub u niego. To nasz dom. Oboje musimy dołożyć starań, byśmy czuli się jak u siebie, w pełni komfortowo. Jeśli mi nie pasuje, że np. on zostawia niespuszczoną klapę od sedesu to nie dlatego, że jest u mnie, na moim, ale dlatego, że to samo przeszkadzałoby mi również gdybyśmy mieszkali u niego. Ja też muszę się wsłuchać w jego oczekiwania. No przecież też może ma swoje przyzwyczajenia, może i ja mogłabym coś zmienić, by on poczuł się dobrze.

Nie wyobrażam sobie zamieszkać u kogoś, tworzyć dom, związek, jeśli na wstępie dostałabym regulamin użytkowania JEGO mieszkania. Masakra jakaś. Zdecydowanie myślę, że są ludzie, którzy nie powinni się wiązać lub lepiej, by szukali kogoś im podobnego.

Porównanie ukochanego mężczyzny z domowym zwierzakiem... Matko...
Choć sama mam i zwierzaki, szanuję, kocham... ale samo porównanie mnie mierzi niezwykle.

Bądź z nim szczera.Po prostu, bez wybiegów, odwlekania sytuacji, mydlenia oczów. Każdy na to zasługuje.

Autorko, przede wszystkim NIE RÓB NICZEGO WBREW SOBIE - to nigdy nie kończy się dobrze.

I ja się dołączę do tego twierdzenia.
I broń cię sprzedawać mieszkanie, czy zamieniać na jedno. Nigdy nie wiadomo jak się losy potoczą. A dziś nic nie łączy ludzi bardziej niż wspólny kredyt mieszkaniowy.
Drażni mnie ten schemat, że trzeba mieszkać razem, bo jak nie to znaczy, że egoistka, mało zaangażowana czy nie kochająca. Tak jakby oddanie swojej indywidualności, swojej niezależności facetowi świadczyło o tym, na ile warte jest uczucie.
Faceci nie zmieniają się po zamieszkaniu z kobietą. Przenoszą tylko swoje przyzwyczajenia do innego lokum.

Ale zawsze to ty możesz się przenieść do niego. Twoje mieszkanie niech sobie stoi. Jeść nie woła, a gdy nie wyjdzie, gdy się nie poukłada to zawsze będziesz mogła wrócić.

A jak się ułoży to zawsze można pomyśleć o wspólnym mieszkaniu. Jako wspólną własność.
Bo kochać to my się możemy, ale jak już w grę wchodzą grube pieniądze, to trzeba myśleć racjonalnie.

skoro druga osoba ktora piszesz ze kochasz burzy twoj uporzadkowany swiat to po co ci taka osoba??? jak sie kogos kocha to sie inaczej mowi. byc moze czujesz ze nie chcesz tego ale boisz sie przyznac do tego

wyprowadze Cie z bledu - zle myslales.

kompromis to najgorsza rzecz pod sloncem jesli chodzi o relacje miedzyludzkie

Bynajmniej. Chyba, że lubisz sadomaso

Nie da się wszystkiego stawiać na ostrzu noża, czasem lepiej po prostu ustąpić i dotyczy to obojga płci.

A jako że jestem facet, to może posłużę się zdaniem kobiety:
Artykuł z kobiecego portalu:
[nieregulaminowy link]
i wymowny cytat: Szanujcie swoje preferencje, ale nauczcie się osiągać kompromis
+ wywiad (filmik) z p. Justyną Glińską, "Poradnia Psychologiczna Centrum-Ja".

Alternatywa to despotyczna kobieta, z którą facet nie może wytrzymać, albo zaborczy facet, z którym kobieta nie może wytrzymać.

i przede wszystkim trzeba rozmawiać...

a kto mowi, ze na ostrzu noza?
czy sa tylko dwa wyjscia: klotnia i rządy jednej osoby albo kompromis? przypominam ze w kompromisie obie strony sa przegrane, nie ma wygranych, gdyz kompromis zaklada, ze kazda ze,stron musi zrezygnowac z czegoś waznego dla niej.

jezeli kogos na powaznie interesuje temat, to niech sie zaglebi w niego, a nie wyciagnie pierwszy lepszy filmik na youtube.

polecam rozgryzienie pojecia "gra o sumie niezerowej" czyli potocznie win-win.

Filmik był z portalu kobiecego (specjalnie).

Wyniki badań pokazały m.in., że wiara, iż życie to gra o sumie zerowej jest typowa dla osób z poczuciem przegranej w wymianie społecznej, osób które doznały porażki, mają niski status społeczno-ekonomiczny i to niezależnie od kultury, w której przebywają. Osoby mające taki obraz świata wyznają zasadę "oko z oko, ząb za ząb", nie ufają innym i czują się stratne w kontaktach z innymi ludźmi?

Natężenie wiary w grę - jak się to przekonanie skrótowo określa - wynika również z doświadczenia. Udowodniono na przykład, że u osób przegranych następuje racjonalizacja porażki. Badania kandydatów podczas rekrutacji na studia wykazały m.in., że u osób, które nie zdobyły indeksu poziom wiary w grę wzrósł. za: http://www.psychologia-spoleczna.pl/akt … rowej.html (PAP - Nauka w Polsce, Waldemar Pławski)

A osobiście uważam, że po prostu za bardzo komplikujesz. Raz Ty ustępujesz, innym razem Twój ukochany. Raz idziesz z nim na mecz (mimo że tego nienawidzisz), innym razem on idzie z Tobą na wystawę sztuki (mimo że go to kompletnie nie interesuje) + podział obowiązków w domu.

Zeby razem ze soba zyc, trzeba umiec czasem isc na kompromisy.

Zaden partner, choc nie wiem jak wspanialy, nie bedzie idealnie zawsze sie z nami zgadzal. Gdybym za kazdym razem kiedy widze skarpetki na podlodze albo niezakrecona paste do zebow, zaczynala awanture i stawiala na ostrzu noza, ze moj facet MUSI absolutnie MUSI dostosowac sie do moich standardow porzadku, to dawno bym nie miala zadnego zwiazku. A na takie rzeczy trzeba patrzec z perspektywy- przeciez to w koncu pierdoly. Takze przymykam oko na to. Podobnie jak on spokojnie moze ze mna pojsc do kina na thriller psychologiczny, bez stawiania niesamowitego focha, ze on takich filmow nie lubi. Po prostu, jezeli sprawa jest mala to sobie ustepujemy- raz on mi, raz ja jemu. Gdy problem jest wiekszy, to rozmawiamy i staramy sie znalezc platforme porozumienia.

Jednoczesnie rozumiem, ze sa rzeczy w zwiazku, ktorych nie da sie negocjowac (ciezko byc w polowie w ciazy na przyklad albo mieszkac w Warszawie i jednoczesnie w domku na wsi), ale tak zasadnicze roznice to chyba ludzie ze soba roztrzasaja na poczatku i czasem to wrozy koniec, niestety.

Jezeli chodzi o Autorke, to wydaje mi sie, ze nie dojrzala do zwiazku. Moze zawsze taka bedzie, kto wie. Ale ciagniecie obecnej relacji jest dla mnie bez sensu. Ile ten facet ma czekac lat az jej sie odmieni?

no sorry,ale jesli on przebywa w jej domu,to sie dostosowuje do jej zasad

i odwrotnie
wiec ona ma prawo wsciekac sie,kiedy on np rozrzuca u niej ciuchy

nadal uwazam,ze tu jest potrzebna rozmowa i tyle.

Moim zdaniem jeśli dwoje ludzi decyduje się ze sobą zamieszkać, to przede wszystkim oboje powinni czuć się we WSPÓLNYM domu (bez względu na status własności) dobrze i po prostu swobodnie, a nie jedno być musztrowane, a drugie nieustannie musztrować. O tym trzeba wcześniej ze sobą porozmawiać i pewne kwestie WSPÓLNIE ustalić.

Odnoszę wrażenie, że Autorka zupełnie inaczej widzi kwestię bliskości niż jej partner - u obojga gdzie indziej przebiegają jej granice. On chciałaby z nią mieszkać i dzielić codzienność, natomiast dla niej to już zbyt dużo.

Karolcia, toz przeciez napisalam, ze jak jej przestrzen domowa jest dla niej terenem nienaruszalnym, to tu nie ma zadnej rozmowy. Bo albo bedzie mieszkac z tym facetem i czuc sie obco we wlasnym domu, albo mu zycie zatruje ciaglym zrzedzeniem: a to kubka nie umyles, a to lazienki nie wytarles, a to gazeta jest o 2 mm od kata prostego... Moze byc i tak, ze ze wzgledu na swoja dogmatycznosc, nigdy z nikim nie bedzie potrafila zamieszkac, a moze trafi na podobnego dogmatyka pedanta i beda sobie urzadzac zawody w myciu podlogi na blysk. Co ja tam wiem, w koncu?

Ale, mowiac o kompromisach, wydaje mi sie, ze JAKIS stopien ugodowosci musi istniec u osoby by sie do zwiazku nadawala. Nikt nie jest naszym lustrzanym odbiciem, zawsze znajda sie jakies roznice pomiedzy ludzmi. By zwiazek przetrwal, trzeba je jednak umiec negocjowac i rozwiazywac. I nie mowie tu o zasadniczych roznicach swiatopogladowych, ktore nie sa negocjowalne, ale o takich codziennych fafrochach. Jezeli moj facet uwielbia filmy akcji i nie lubi sam chodzic do kina, to chociaz sama nie gustuje, to od czasu do czasu pojde by sprawic mu przyjemnosc. Jezeli ja lubie winiarnie i tez tam nie lubie chodzic sama, a moj facet to glownie piwosz, to tez od czasu do czasu sie przelamie i zabukuje nam stolik, bo chce mi zrobic frajde. Duzo nas to kosztuje? Prawie nic, a oboje konczymy zadowoleni.

to moze niech sobie znajdzie kolege,co tez lubi chodzic na filmy akcji?

a my możemy chodzic na cos co OBOJE lubimy?  chyba mozna znalezc takie rzeczy?
szczerze mowiac ja już mam dosc takiego poswiecania sie

np. z jednym z moich partnerow chodzilam na sushi bo on bardzo lubil. efekt byl taki,ze on sie świetnie bawil, a ja bylam zla, bo bylsmr glodna,sushi mi nigdy nie smakowalo i nie potrafilam sie nim najesc wiec po powrocie do domu musialam gotowac sobie obiad.

A czy on również chadzał z Tobą od czasu do czasu do Twojej ulubionej knajpki na Twoje ulubione danie? Bo jeśli nie, to sorry, ale to nie był kompromis, tylko poświęcenie z Twojej strony
Kompromis jest wtedy, kiedy obie strony mają po równo - np. raz chodzimy na filmy akcji, a raz na komedie romantyczne ( ewentualnie chodzimy sobie całkiem osobno, ale to zupełnie inna kwestia). Raz jedziemy na wakacje w góry, raz nad morze. Raz jemy spaghetti w budce przy plaży, raz kaczkę po prowansalsku w wykwintnej restauracji. Itd. itp.
A poświęcać się - faktycznie nie warto

Czyli to nawet koło kompromisu nie leżało
Szliście razem i zawsze któreś się poświęcało i marudziło - a to nie o to w tym chodzi

No, i bardzo dobrze, że te czasy minęły. Ja też mam taki epizod za sobą i poświęcania się nie uznaję. Natomiast kompromis w zdrowym tego słowa znaczeniu jak najbardziej. Np. mogę pojechać z facetem na narty, mimo że ani nie umiem jeździć, ani nie lubię śniegu, ani nie lubię mrozu, ok, ale postoję, popatrzę, jakoś tam ciepłą herbatką z termosu się nawet ogrzeję - ale za to potem złazimy na dół i szukamy pięknych pocztówek w sklepach z pamiątkami, a on nie marudzi, że tyle się najeździł i nogi go bolą, i chce już wracać, i w ogóle na cholerę mi tyle następnych kartek, skoro w domu poniewierają się tysiące - i to jest kompromis, moim zdaniem

ja nie lubie mieszkac z innymi,a na codzien pracuje w szeroko pojetej obsludze klienta - czyli kontakt z dziesiatkami ludzi dzien w dzien -,nie bardzo wiec wiem co ma piernik do wiatraka.

to nie jest kompromis

Na pewno rozwiązanie problemu

bosh, uwielbiam jak ludzie posluguja sie pojeciami, których definicji nie znaja...

juz ktos wyzej to wklejal:
"Wbrew obiegowej opinii kompromis nie jest optymalnym rozwiązaniem konfliktu, ponieważ oznacza konieczność rezygnacji z części interesów każdej ze stron. Taki idealny sposób radzenia sobie z konfliktem stanowi współpraca."

Wiec, Beyondblackie, to co wy zrobiliscie to nie byl kompromis tylko wlasnie win-win, zadna osoba nie musiala rezygnowac z czegos ważnego dla niej, obie sa zadowolone i wygrane.  i tak nalezy to robic.

Oj ja lubie

Ale zeby kazde z nas spokojnie spalo i nie budzilo sie z podkrazonymi oczami, wybralismy kompromis. Kochamy sie wieczorem kiedy mamy na to ochote, a rano tylko w weekendy kiedy jedno z nas sie obudzi i zakradnie do sypialni drugiego

Ale właśnie o to chodzi, że kompromis wcale nie polega na tym, że każda ze stron będzie do końca życia wypominać, że z czegoś musiała zrezygnować... ustalamy, zamykamy sprawę, żadna ze stron nie uznaje tego za poświęcenie - i to jest kompromis. Już pisałam Ci wyżej w nawiązaniu do Twojego tematu o sushi...

Fałko, ale to nie chodzi o inną definicję. Definicja jest jak najbardziej w porządku. Tylko to nie znaczy, że wypomina się potem drugiej stronie kompromisu, co to się dla niego nie poświęciło... i na tym cały wic polega. Ja rezygnuję z czegoś - mój wybór, Ty rezygnujesz - wybór Twój. Dokonaliśmy pewnych wyborów i sprawa jest zamknięta. A nie płacz przez pół życia, że z czegoś się zrezygnowało... czy choćby Twój przykład z chodzeniem do knajp... to nie kompromis, jak ktoś łaskę robi i siedzi potem ze zbolałą miną...