Rodzice, a własna wola dziewczyny - Netkobiety.pl

Przedewszystkim zadbać o swoje zdrowie.

Nic z tego nie będzie. Jej rodzice martwią się pewnie o nią: żeby nie związała się z kimś, kto może nie skończy studiów - albo ledwo skończy, z kimś, kto ma problemy ze zdrowiem - że cieżar tego spadnie na dziewczynę. Pewnie widzieliby ją z kimś, kto się nią zajmie...

Moim zdaniem to pchasz się między młot a kowadło - gdzie "a" to twoja luba

Skoro jej rodzice są... no nie będę owijał w bawełnę, z wyższej ligi a ty grasz w lidze "podwórkowej" to nie wywalczysz nic. Dziewczynie tak przekabacą, że za zięcia ma być lekarz/prawnik/pilot/polityk ktoś, którego stan konta będzie wyższy, bądź na równi z ich.

Ja bym odpuścił... Ona już odpuściła.

Weź się za siebie, skończ studia, znajdź dobrze płatną pracę i jak oni tego dożyją to pokaż im, że byli w błędzie - zawał murowany ale wtedy dla "córeczki" będzie za późno, bo znajdziesz sobie inną, która będzie Twoją jedyną

I zrób ten zabieg na serce. Z tym to nie ma żartów Good luck!

A co Ci ma powiedzieć? Że nie jest w stanie odciąć pępowiny?

Czytaliśmy dużo razem w internecie o tej "nieodciętej pępowinie" i mówiła, że zdaje sobie z tego sprawę ale nie wie czy ma siłę walczyć. Nigdy się nie zachowywała aż tak Napisała mi że oboje nie jesteśmy szczęśliwi, bardziej o to mi chodzi, gdyż zawsze mówiłem jej że dzięki niej jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, a ona mówiła mi to samo. Co mógł jej powiedzieć ten psycholog? Myślicie, że tylko sobie wmawiam jakieś spiski? Jej rodzina jest zdolna do wszystkiego, mają pełno znajomości

Wydajesz się być dojrzalszym niż Twoja była już dziewczyna. Oni wspólnie jakąś decyzję jednak już podjęli, nie chcą Cię tam, wybacz ale tak to wygląda. Skup się na swoim zdrowiu i nauce, bo pewnie ,,odchorujesz" to rozstanie. Wiem, że to była pierwsza, wielka miłość ale ( tak wiem, że to straszny banał) jesteś jeszcze taki młodziutki i jeszcze wiele doświadczeń przed Tobą. Z tego pewnie już nic nie będzie, bardzo trudno walczyć z niechęcią ,,teściów". A ona też raczej nie stanie po waszej stronie. Głowa do góry, przeżyjesz to...

Skoro  rodzice załatwili  jej psychologa to może  on jej  coś jednak pomoże. Gdyby  była mądra to skorzystała by na spotkaniach z nim.

Cóż... ja na Twoim miejscu zrobiłbym krótki test, który powinien rozwiać wszelkie wątpliwości. Czy kochasz swoją dziewczynę? Czy czujesz się na siłach by o nią walczyć? Czy uważasz, że dla Twojej dziewczyny jesteś (a właściwie, byłeś dotychczas) ważniejszy od pieniążków rodziców? Jeżeli na któreś z tych pytań odpowiedziałeś NIE, odpuść i nie czytaj dalej.

Jeżeli na wszystkie odpowiedziałeś twierdząco, dam Ci jedną radę: walcz o nią!

Nawet jeżeli nic nie wskórasz, zachowasz godność przed samym sobą, a może i również przed nią. Pierwsza i najważniejsza sprawa (czytałem jaka jest Twoja sytuacja zdrowotna, ale zakładam, że jeżeli doszedłeś do tego momentu to na drugie pytanie odpowiedziałeś "tak"): facet! Nie odpuszczaj w takim momencie bo jeżeli teraz dasz sobie spokój to praktycznie utwierdzisz ją w przekonaniu, że to rodzice mieli rację, a oni wykorzystają ten argument mówiąc jej ile tak naprawdę byłeś wart. Żyjemy w XXI w. i naprawdę jest multum możliwości. Coś pisałeś, że wszędzie Cię poblokowała. Dzwoń z innych numerów. Masz jej maila - wal przez maila i to jak najczęściej, itd. Próbuj sie kontaktować wszystkimi możliwymi sposobami! Niech widzi, że Ci zależy. Z tego co piszesz to albo wyprali jej mózg (chociaż ciężko mi sobie to wyobrazić po jednym (?) spotkaniu z psychologiem, może było ich więcej a o tym nie wiesz) albo faszerują ją czymś albo cały czas ją monitorują, a jak próbujesz się z nią kontaktować to przystawiają jej "pistolet do głowy". Na ten moment rodzicami przejmowałbym się najmniej, teraz musisz zawalczyć przede wszystkim o to żeby zaczęła samodzielnie myśleć (tzn. tak jak wcześniej). Rodzice tak gadają, a przecież jeżeli choć odrobinę kochają swoje dziecko to w 95% przypadków nie zerwą z nim relacji! Skąd wiesz, że ona pisała te smsy? Przecież to może być jedna wielka mistyfikacja! Jeżeli faktycznie to jest Twoja pierwsza miłość i nadal ją kochasz i teraz odpuścisz to jeszcze długo będziesz pluł sobie w brodę, że dało się zrobić znacznie więcej w tej sprawie.

Ja bym wręcz wykorzystał swoją chorobę żeby jej pokazać, że mimo to chcesz ją odzyskać! Można śmiało powiedzieć, że to jest swego rodzaju wojna, i tu wszystkie chwyty są dozwolone, łącznie z graniem na uczuciach (o ile ta dziewczyna takowe posiada).

Pamiętaj! Życie i zdrowie jest najważniejsze, dlatego jak w pewnym momencie faktycznie poczujesz się nie na siłach, lepiej przez jakiś czas się wstrzymać ale nie odpuszczać! Nie jesteś pierwszy, który z takimi problemami się boryka i nie będziesz pierwszy który wyjdzie z takiej batalii zwycięsko! Zapamiętaj, różnica pomiędzy możliwym a niemożliwym, zależy jedynie od stopnia determinacji!

Nie wiem jak postąpisz, większość jest w opozycji do mojej opinii. Ty zrób jak uważasz, jakakolwiek decyzja zostanie podjęta musi wypłynąć z Twojego serca!

Nastąpił mały przełom. Wczoraj do mnie zadzwoniła i powiedziała, że przeprasza i potrzebuje czasu. Mówiła, że psycholog kazał jej tymczasowo zerwać kontakt ze mną i z rodzicami, lecz oni do tego się za bardzo nie stosują. Mówiła, że do mnie też nie powinna dzwonić ale już nie mogła wytrzymać i chciała to zrobić wcześniej, lecz rodzice zabrali jej telefon, a jak już go miała pilnowali jej... Nie przemawia do niej nic jeśli chodzi o jej rodziców. Mówi, że jest strasznie zagubiona i podjęliśmy decyzję, by dać jej czas. Wysyłają ją nawet na sylwestra, gdzie nie chce jechać i nie wyobraża się sprzeciwić tacie, który za to zapłacił i będzie wielka awantura, na którą podobno nie ma siły... Wiem dobrze, że ona nie chce jechać na tego sylwestra. Proponowała nawet bym przyjechał tam po nią i byśmy razem spędzili ten czas, lecz jej powiedziałem, że nie mogę tego zrobić. Dziś rano powiedziała mi, że nie wie co do mnie czuje i nie jest szczęśliwa ze mną i że wcześniej była tego pewna, ale teraz coś się zmieniło. Poprosiła o tydzień przerwy od sylwestrowej północy, bo jeszcze podczas "imprezy" będzie się ze mną kontaktować. Nie dociera do niej nic co dotyczy jej rodziców... Ja nie zamierzam popadać w żaden alkoholizm ani "obracać" panienek, bo mam i do tego i do tego wielkie obrzydzenie

To ja mam parę uwag i pytań.

Uważam, że dziewczynie jest ciężko, bo rodzice naprawdę mocno na niej siedzą. Nie wiem, czy każdy tak ma, ale moi rodzice są mocno kontrolujący, zwłaszcza lubią kontrolować przez finanse. Mimo że zarabiam na siebie, oni uważają, że póki nie zacznę zarabiać "10 tysięcy" miesięcznie, to tak jakbym nie zarabiała nic i wobec tego wysyłają mi pieniądze. Z tym wiąże się fakt, że przesyłając mi kasę, uważają, że mogą decydować na co te pieniądze wydaje. To przekłada się na ich poczucie, jakbym była nierazadna, niedojrzała, zagubiona. Jakbym po prostu była dzieckiem. I jedyne co pomoże, to się odciąć i zacząć dyktować warunki tej relacji, bo oni tłamszą, ograniczają, kontrolują, zakazują, nakazują, stosując przy tym niesamowitą mieszankę władczości, poczucia pewności siebie, wzbudzania poczucia winy, że człowiek głupieje. Ja czasem głupieję, a nie mam 20 lat...

Więc sobie myślę, że dziewczyna może mieć mętlik w głowie właśnie przez to, że tacy rodzice mogą mocno zaburzyć w człowieku pewność, że  w ogóle wie, kim jest, co czuje, czego chce i co jest dla niego dobre. Myślę, że właśnie z tego powodu psycholog poradził, żeby dziewczyna pobyła sama ze sobą - żeby złapała równowagę i wiedziała, czego chce, żeby wyszła spod wpływu rodziców (no i spod twojego wpływu, no bo psycholog nie wie, jaki ty jesteś - czy jej nie nastawiasz przeciwko rodzicom, czy jej nie kontrolujesz).

Jeśli dziewczyna pobędzie sama to jej nie zaszkodzi.

Widzę w tym wszystkim jedno "ale". Czy ona w ogóle chce się sprzeciwiać rodzicom? Z jednej strony ma ich kasę, wsparcie, mega mocną więź, poczucie bezpieczeństwa itd., a z drugiej strony siebie, własne (trudne) wybory, samodzielność, odpowiedzialność. Czy jej zależy na tym, żeby odciąć się od rodziców, czy jeszcze jest zbyt zależna od rodziców i jest jej zbyt dobrze z tym, co od nich dostaje?

W tym wszystkim wydaje mi się, że zostałeś postawiony z drugiej strony barykady. Rodzice - jej samodzielność.
Jej samodzielna decyzja to także decyzja o związkach. Ale jeśli zdecyduje się na rodziców, to na związek nieakceptowany przez rodziców nie będzie miejsca.

Dziś pojechała na tego sylwestra, powiedziałem jej by się wybawiła ale ona chwilę po przyjeździe tam zadzwoniła do mnie bym ją stamtąd zabrał bo nie wyobraża sobie być w takim miejscu beze mnie. Ogarnąłem jej transport i wróciła do miasta (sylwester jest obok miasta, gdzie studiujemy). Przeprasza mnie cały czas i mówi że zrozumiała, że to ja jestem najważniejszy w jej życiu i jeśli rodzice to zaakceptują to super a jeśli nie to ich problem bo skoro ją kochają nie mogą jej stawiać przed takimi wyborami i za nią decydować. Twierdzi, że chce by było jak dawniej, ale lepiej i bez takiej ingerencji rodziców. Co o tym myślicie? Na razie podchodzę do tego bardzo ostrożnie

Dla mnie rodzice nie mają tu prawa głosu. Ja gdybym wychował swoje dziecko to gdyby skończyło 18 lat maiło by wolną wolę. Tylko jeden warunek jeśli osoba by mi się nie podobała a on czy ona mieszkała by u mnie wtedy wyprowadzka. Owszem powiedziałbym swoje zdanie ale w tych sprawach do niczego bym jej czy jego nie zmuszał.

Spokojnie, nie wydaje mi się, że JUŻ wszystko będzie dobrze. Jej rodzice na pewno się wkurzą a Ty solidnie oberwiesz rykoszetem. Oni pewnie mają inne plany dla niej na życie. To wcale nie będzie takie proste. A powiedz, co z mieszkaniem, kto  ma się wyprowadzić, wracacie na uczelnię? Kto o tym wszystkim zadecyduje ona, Ty czy jej rodzice?
Szkoda mi Twojego serducha, które musi dodatkowo się ,,męczyć" całą tą sytuacją:-(

No i OK:-)

no i też często ludzie zbierają baty za to, że coś im rodzice kupili np mieszkanie, auto, wakacje albo i drobniejsze rzeczy. i , że tacy ludzie są niesamodzielni. no przecież jak rodziców stać to mogą kupić co chcą i komu chcą. no chyba wyłazi zazdrość z niektórych, że nie wszyscy mają po równo...
moim zdaniem ważniejsze jest to jakie kto podejmuje samodzielne decyzje.