Utkwiłam w piekle ,,szczęśliwego" małżeństwa - Netkobiety.pl

Nie przesadzasz. Twój mąż Cię ignoruje, kompletnie nie jest Tobą zainteresowany. Jaki powód tego...? Może czas na poważną rozmowę?

nie wyobrażam sobie żeby facet mnie tak traktował . Kocha nie on po prostu wie że Ty nie  odejdziesz . Kurcze nie ma związków idealnych ale nie pozwól postawić mu się wyżej . Jesteście równi jak każda kobieta z każdym mężczyzną . Partnerstwo nie polega na tym że jeden może stawiać się ponad swojego partnera . Ale na tym żeby na wzajem o siebie dbać żeby traktować się z szacunkiem..

Ale tak szczerze, próbujesz inaczej rozmawiać? Ja nie wiem, czy to dobra droga, strzelam w ciemno, ale zależy ci na rozmowie, więc może?

Ja mam tak z dziećmi, że w chwili, kiedy wymagam od nich uwagi, na tę uwagę czekam i informuję o tym, że teraz chcę coś powiedzieć. Nawet jeśli jest to coś ważnego dla mnie, to ja nie bagatelizuję ich zajęć (w ten sam sposób "czy ta gra jest czymś aż tak ważnym" = "czy ta rozmowa jest czymś aż tak ważnym"). Jeśli ma dojść do porozumienia, to oboje musimy wiedzieć, na czym stoimy, więc mówię jasno "hej, chcę teraz o czymś ważnym porozmawiać", słyszę "mhm" więc mówię "chciałabym, żebyś powiedział mi, kiedy będziesz mógł poświęcić mi uwagę", "no no mów, słucham", "wiesz, kiedy patrzysz w telefon słuchając mnie, to ja czuję się lekceważona"...
No i tak, albo niech gra, albo niech słucha, powiedz jasno, czego oczekujesz. Że w czasie rozmowy chcesz, żeby nie korzystał z telefonu. Powiedz, że chciałabyś, żeby ci doradził / żeby nie doradzał, tylko przytulił. Na pewno się zdziwi, ale związki naprawdę by dużo zyskały na jasnym komunikowaniu potrzeb i oczekiwań.

Nie wiem, jak u ciebie to wygląda, ale ja czasem mam w głowie takie nastawienie, że od razu "czuję" że rozmowa nie wyjdzie, wchodzę wkurzona w rozmowę z oczekiwaniami, o których druga osoba nie wie i sama się wkurzam, że ona tych oczekiwań nie spełnia. Ale ja nie chcę o tych oczekiwaniach powiedzieć (bo głupio, bo powinien się domyślić, bo to normalne, że tak się robi), więc z góry skazuję tę rozmowę na niepowodzenie.

Żyworódko  Jeśli chodzi o nasz ślub to często myślałam o tym,  że decyzja o nim bardziej wyszła od jego mamy,  niż od niego. Dla mnie WTEDY jako dla młodej dziewczyny,  to były ogromne przeżycia,  ogromny ból i niepewność. Bardzo go kochałam,  i tak bardzo bolała mnie świadomość,  że jest ze mną bo nie może być z nią. (On temu zaprzeczał,  mówił, że gdyby chciał z nią być to by był) . Przez wiele lat żyłam w jej cieniu. Teraz jednak,  nie robi to na mnie żadnego wrażenia.  Od tego czasu minęło już dwadzieścia kilka lat. I tyle też lat nie widzieliśmy jej. Jedynie moi teście mają kontakt i to bardzo dobry kontakt z jej ojcem. Często przy nas wspominają o nim. Sama miałam okazję trzy lata temu,  poznać jego i jej brata,  kiedy przyjechali do teści,  podczas naszego pobytu u nich. A w zeszłym roku jej ojciec robił coś u nad w domu na działce,( podłączał jakieś rury)  nie chciałam tego, aby to on robił,  ale nie miałam nic do powiedzenia. Mąż stwierdził,  że jeśli zrobi to jej ojciec,  to on sam nie będzie musiał się z tym męczyć.
Jeśli chodzi o telefon,  to widzę tylko jak mąż na nim gra lub przegląda ogłoszenia na allegro,  lub itp.  Żadnych portali nie ma pozakładanych. Dlatego też zastanawiało mnie,  z jakiego powodu,  wchodzi w internet, jeśli jest choć chwilę poz domem.

Za to widzisz siebie w zależności. Bo to jest dla ciebie z jakichś względów pociągające, a być może wygodne i bezpieczne
Popatrz, mnie też nie  pociąga prowadzenie samochodu i wcale specjalnie nie lubię tego robić, a mimo to nie wyobrażam sobie życia bez auta... trzęsie mnie na samą myśl o tym, że miałbym kogoś , nie wyłączając męża, prosić o podwózkę gdziekolwiek.
Dostrzegasz różnice? to są niuansiki, które dużo mówią o tobie i twojej relacji . Ja nie lubię jeździć, ale bardziej nie lubię zależności. A ty?

A tam nie jesteś...Każdy prowadzi gierki, każdy mniej lub bardziej świadomie manipuluje otoczeniem.

no jasne, że nie planowałaś! Tzn , nie planowałaś świadomie. Nasze rzekome "rozumienie" siebie i mechanizmów , którymi się posługujemy to jest wierzchołek góry lodowej. w większości przypadków działamy nieświadomie, nie zdając sobie sprawy z tego dlaczego postępujemy tak, a nie inaczej (chyba, że już wykonaliśmy prace nad sobą i poznaliśmy pewne nasze schematy ).  Poczytaj trochę o podświadomości, o tym jak na nas wpływa i jak można ją nieco okiełznać . Nie zastąpi to terapii (tak wiem, zapewne nie potrzebujesz , nie widzisz siebie w takiej formy pracy i wolałabyś, żeby to mąż się zmienił) , ale być może choc trochę ci ułatwi racjonalna ocenę własnych działań, zachowań i decyzji

Spokojnie, spokojnie z tym potworem.... Niczego takiego nie powiedziałam , a nawet nie zasugerowałam w swoich wypowiedziach. Nie ze mną jednak te numery, ja tak łatwo nie dam się wpędzić w poczucie winy i dorobić sobie łatki oprawcy.
Niech jednak twój ostatni wpis będzie pewnym podsumowaniem , bo wnioski nasuwają się same i są tak oczywiste jak dwa razy dwa. Spójrz z jaką łatwością przychodzi ci szantaż emocjonalny i robienie z siebie ofiary (tak, dokładnie - robienie z siebie ofiary). Odwracasz kota do góry ogonem  z gracją baletnicy, delikatnie i bezszelestnie. Tworzysz sobie sztucznego wroga z precyzją chirurga. No jasne, że za chwilę pojawią się tu wpisy adresowane do mnie i utrzymane w tonacji  - jak mogłaś ?
Działasz dokładnie tak samo na każdej innej płaszczyźnie. w domu również. Ja na to nie idę, bo, po pierwsze za stara jestem i zbyt wiele razy już tego ze mną próbowano (albo i ja próbowałam i kimś), a po drugie- nie tworze z tobą relacji, więc twoje fochy latają mi koło nosa. Natomiast twój mąż... hmm... pewien trop co do bliskiej więzi z telefonem powinien nasunąć ci sie sam..
Mimo wszystko twoje oburzenie wcale nie musi być bezproduktywne. Irytacja świadczy o tym, że nadepnęłam na bolesny odcisk. Co z tym zrobisz to już twoja sprawa.
Podsumowując  -  Bez względu na to jak bardzo ci sie to nie podoba, to niestety nie zmienisz swojego męża. Przykro mi.
Im dłużej będziesz siebie stawiać w roli ofiary, tym gorzej dla ciebie.

Aaaa..apropos samochodu... jeszcze kilka postów temu nie traktowałaś tego tak lekko jak teraz,wręcz przeciwnie - podwożenie do sklepu uznałaś za jedną z korzyści płynących z małżeństwa

Moją korzyścią jest stabilizacja i niezależność emocjonalna, umiejętność tworzenie relacji dla przyjemności, zdrowy egoizm, wysokie poczucie własnej wartości, siła , wpływ, wewnętrzny spokój , możliwość odcinania sie od "dramatów" innych, głęboki wgląd w siebie i znajomość schematów , które mnie determinują/determinowały.
Osiągnęłam to wszystko ciężką, długą i bolesna praca nad sobą polegającą między innymi na mozolnym przyjmowaniu trudnej i niewygodnej prawdy o sobie . dlatego czasem lubie sie tym dzielić, tak po prostu , z czystego serca, bo dlaczego ktoś ma mieć źle, skoro może mieć lepiej? to że nie propunuję prostych i oczywistych rozwiązań, świadczy jedynie o tym, że sama takich nie stosuję, gdyż moje doświadczenie i zdobyta wiedza pokazują, że one sa nieskuteczne... tak więc twoja niekorzyść nie jest moją korzyścią, gdyż nie jestem twoim wrogiem, ani nie wchodzę z tobą w żaden konflikt. Cóż, nie zrozumiałaś mnie... bywa i tak . To do jakich wniosków dojdziesz sama, to jest juz twoja sprawa. Ty jesteś panią swojego życia i wybierzesz to co sama uznasz za stosowne.
Możesz się przyglądać sobie pod różnymi katami i analizować siebie w sposób inny niż potwierdzanie własnego wizerunku nieskazitelnej męczennicy, ale możesz też uznać, że jestem złośliwa i chciałam jedynie ci dopiec. Zawsze masz wybór. 

Narzędzia, które do tej pory stosowałaś, jak sama widzisz, nie działają. jednak ich zmiana  budzi w tobie ogromny  opór. Założyłaś ten watek , aby się wygadać i uzyskać współczucie, a że ja jestem kiepska w użalaniu się to, dziękuję ci za uwagę. Myślę , że w końcu znajdzie sie tu ktoś, kto razem z tobą popłacze nad twoim ciężkim losem. Twoje życie wprawdzie się od tego nie zmieni, ale ty przecież wcale tego nie chcesz

A wątek rzeczywiście założyłam po to,  aby się wygadać I uzyskać  ( nie współczucie ) tylko wsparcie i może zrozumienie jakieś rady.  Nie była mi łatwo przez te wszystkie lata.  Pewnie powiesz,  że znów robię z siebie ofiarę. Może to tak wygląda.  Ale znosiłam te wszystkie upokorzenie,  poniżenia, a najgorszą zmorą było jego picie. Cierpiałam bardzo,  ale tkwiłam w tym. Nie potrafiłam zrobić kroku do przodu. Nadal nie potrafię.

MamaMamusia, masz dużo racji w tym, co piszesz, ale chyba jednak trochę przeginasz w drugą stronę z tą niezależnością i samowystarczalnością.  Po co oczekiwać, że maż mi kupi kwiaty, skoro sama mogę je sobie kupić...po ma mnie gdzies podwozić, skoro mogę zrobić sobie prawo jazdy i sama się zawieźć, albo pojechac autobusem... No pewnie, że mogę. Po co mam mu gotować, skoro sam może się nauczyć, albo stolować się w barze, albo zatrudnić kucharkę... po co mam go prosić, aby naprawił cieknący kran, skoro mogę sobie wezwać hydraulika. Po co mam troszczyć się o niego, gdy jest chory, skoro może sobie wynajać pielęgniarkę? Po co dbać o siebie wzajemnie, skoro każde może o siebie zadbać samo i zaspokajać swoje potrzeby we własnym zakresie? Po co ogóle cokolwiek dla siebie robić, skoro można poradzić sobie w pojedynkę? To po co tworzyć związek, skoro ma on polegać na tym, że każdy sobie rzepkę skrobie?  Czy wg Ciebie tak to powinno wyglądać, bo inaczej to jest czerpanie korzyści?

To bardziej chodzi o swoją niezależność i samodzielność niż związek. Związek to nie jest jak wisisz na drugim człowieku i oczekujesz, że spełni każdą twoją zachciankę. Jak mąż ( żona ) pójdzie z kolegami (koleżankami) na piwo, lub pojedzie w podróż służbową i go (jej) nagle zabraknie - to kto cię podwiezie, upierze ci , ugotuje...Związek to nie jest współuzależnienie i że żyć bez drugiej osoby się nie da; związek to są dwie równorzędne osoby uzupełniające się i wspólnie spędzające część swojego czasu...bo przecież też nie widzimy się 24h na dobę, ale praktycznie tylko wieczory i weekendy.

Wiem, że mojemu mężowi nie sprawiłoby przyjemności wożenie mnie po sklepach na przykład, bo wie doskonale że mogę sobie sama pojechać i spędzić czas jak chcę . Chyba jednak po prostu każdy czego innego oczekuje w związku i "w tym cały jest ambaras, aby dwoje chciało na raz".

Adiaphora,  właśnie dokładnie o to mi chodzi. Ktoś mnie tu zapytał, jak w ciągu ostatnich trzech miesięcy, mąż okazał , że mnie kocha,  że mu zależy.  Napisałam, że.

Nikogo tu nie obwiniałam o swój stres czy nerwy.  Chciałam porozmawiać z mężem opowiedzieć o swoim problemie. A zostałam posądzona, że chciałam pokazać jakim mąż jest niewdzięcznym draniem a ja bezbronną ofiarą.
Nawet mi to przez myśl nie przeszło.

Dzięki ci doba kobieto ! Tak! chodzi mi o pewne nieuświadomione mechanizmy, z naciskiem na  NIEUSWAIDOMIONE ... Pisałam o tym i pisałam, i pisałam..... ale może twój głos wybrzmi inaczej, gdyz ja jako zły policjant , raczej juz nie zosatane usłyszana i zinterpretoawana inaczej niz przez pryzmat nieuzasadnionej złości.

Co do niezależności w związku... Każdy ma , to co sam lubi i wybiera. Ja uwielbiam swoją samodzielność. Serio! o wiele bardziej cenie ja niż adorację i zabieganie, o które tutaj sie rzecz rozbija. ani ja nie jestem męża gosposia, ani on moim szoferem i tak jest ok.
Mąż ma taka pracę, że musi mieć samochód. Ja pracuję w domu, ale auta potrzebuję do sytuacji w stylu sklep, lekarz koleżanka, dlatego mam swoje. Jak jedziemy do znajomych na urodziny, to prowadzę ja, bo jestem abstynentka, więc co mi szkodzi? To jest dla mnie normalne i nie poświecam się. Jak sie popsuje jego auto , to jeździ metrem, nie zabiera mi mojego, a jak moje to chodzę na piechotę, albo korzystam z autobusu. Ja nie lubie jego auta, on nie znosi mojego. Nigdy nie ma problemu w podwożeniem, bo co to w ogóle jest za problem w dzisiejszych czasach???
w tygodniu głównie gotuję ja. Lubię gotować, często eksperymentuję. ale jak mi sie nie chcę , albo jestem zmęczona, to zamawiamy coś na wynos i nikt nie robi z tego żadnego halo. W weekendy gotuje mąż, bo tez lubi.
Pierze ten , kto akurat przechodząc koło kosza na pranie zauważa, ze jest pełny. Segregujemy ze względu na kolory, a nie na to czyje to są skarpetki, a czyje majtki.
Jak któreś jest chore, to wiadomo, że drugie rzuca wszystko i przejmuje obowiązki tego powalonego, bo rodzina jest jak firma, musi działać, dzieci mają mieć jedzenie , towarzystwo , spokojny sen i poczucie bezpieczeństwa . Zawsze
Mój mąż nie zna się na kwiatach, bieliźnie i perfumach. Mam go za to skreślić? Wie co lubię, ale nie jes tw stanie tego przenieść na konstruktywny zakup. No nie jest i koniec. Mogłabym szukać dziury w całym i rozmyślać , czy on mnie kocha, czy może jednak ma juz kgoś na boku, ale po co? co mi to da ?
Mąż jest mi potrzebny do wspólnego wychowywania dzieci, do biznesów (czasem), do prowadzenia domu, do seksu, do ciekawej rozmowy, do filmu w sobotę wieczór. (oj, dziś jest sobota wieczór, a jego nie ma...wyjechał, bo czasem wyjeżdża ... musi, taką ma pracę... nie płaczę, nie drżę ze strachu, że własnie mnie zdradza). Lubie siebie, adoruje siebie, szanuje siebie... sama! dlatego  takie rzeczy jak kwiatki i jakieś tam duperele w stylu- on ma sie domyślić, wkładam do szuflady z napisem "pierdoły bez znaczenia".
Oboje mamy silne i niełatwe charaktery , a to małżeństwo trwa , bo z biegiem lat nauczyliśmy sie odpuszczać głupoty i skupiać się na tym co łączy, a nie  dzieli. Oboje działamy z pozycji siły i wpływu, dlatego gdyby mąż obraził mnie przy ludziach , pożałowałby tego już w następnej minucie. Ja długo pracowałam nad sobą, on pewność siebie i wysokie poczucie wartości wyniósł z domu,  bo w takim duchu był wychowywany. Oboje dalibyśmy sobie rady w pojedynkę, ale jesteśmy ze sobą, bo tego chcemy. To jest nasz wybór, a nie żadna konieczność w stylu - zginiesz beze mnie. Tego właśnie brakuje w małżeństwie Autorki - niezależności, oddechu, wolności, samodzielności emocjonalnej, jej siły i wpływu

Przemyślałam sobie, to wszystko kolejny raz. Wiem, że to nie ma sensu. Chciałam na siłę utrzymać to co od samego początku skazane było na porażkę. Nie chcę już walczyć o ten związek.
Mąż po raz kolejny pokazał ile dla niego znaczę. Miałam ostatnio sporo przejść. Teraz chyba to odchorowałam. Dzisiejszej nocy, bardzo źle się czułam,  dostałam jakiejś palpitacij serca,puls wysoki nie mogłam oddychać,  mimo, że w mieszkaniu było ciepło miałam straszne dreszcze,  ręce i nogi trzęsły mi się jak przy ataku padaczki. Ucisk w klatce piersiowej a najgorszy ten brak powietrza i bezdech przy zasypianiu . Znalazłam się na pogotowiu miałam zrobione ekg,  które wykazało tylko niewielkie odchylenia od normy. Była wtedy już dwie godziny po wzięciu tabletki na serce. KOSZMAR. A mieliśmy dziś jechać do teści. Nie byłam jednak w stanie jechać 100 km. Mąż był zły na mnie, nie odzywał się do mnie. Żeby złagodzić sytuację,  zaproponowała aby pojechał sam z córką,  bez jednego słowa spakował się i pojechali. Spędziłam ten dzień sama ze starszą córką, i naprawdę cieszyłam się, że nie muszę patrzeć na jego nie zadowoloną minę, gdyby został i tak by się do mnie nie  odzywał.
Troszeczkę było mi smutno, że w święto zostawił mnie samą i nawet raz nie zapytał się jak się czuję.
Teraz już wiem nie ma już nas.
Przeleżałam cały dzień, nie czuję się najlepiej.  Jutro pójdę do lekarza rodzinnego, muszę porobić badania,  zająć się sobą.
Mam pewne plany i będę się ich trzymać.
Obym dała radę.