Utkwiłam w piekle ,,szczęśliwego" małżeństwa - Netkobiety.pl

Wielokropku jeśli ktoś tak długo w czymś tkwi , to się w końcu do tego przyzwyczaja. Może się mylę, może tylko ja tak postępuje, jakoś ciężko mi wyobrazić sobie, że ktoś inny traktował by mnie lepiej.Zawsze chciałam stworzyć trwały związek, taki na całe życie, jak moi rodzice czy dziadkowie. Może pomyślisz, że jestem nie normalna , ale myślę, że ja taką rodzinę stworzyłam  (chociaż toksyczna) . W większości małżeństw, różnie się układa, raz jest lepiej raz gorzej i trzeba przetrwać te złe chwile, często iść na kompromis.We dwójkę  jest łatwiej i lżej.
Czy nie jestem samotna? Czasami tak,  ale nie zawsze.

Bardzo mądre są Twoje wypowiedzi, i dają dużo do myślenia.
Czy Ty jesteś może psychologiem?

Poczytałam troszkę o kobietach kochających za bardzo, i jestem jedną z nich.
Jestem osobą która cierpi z powodu takiego traktowania i która się cieszy jak tylko mąż okaże jej odrobinę zainteresowania. Są momenty, że nad tym ubolewam, a są i takie w których nie chcę tego przyjmować do wiadomości. Tłumaczę sobie, że jesteśmy ze sobą tyle lat, mamy dzieci wspólny dom i tak jest dobrze.
Nie narzekałam  kiedyś na brak powodzenia, i pamiętam jak byłam traktowana przez swoich partnerów. Przy nich czułam się tą najważniejszą osobą, nigdy nie zostałam upokorzona, wyzwania,  czy ponirzona.
Ale cóż sama tak wybrałam.

Analizuje to swoje życie, zastanawiam się w którym momencie popełniłam błąd. Czasami myślę, że od samego początku, było nie tak. Kiedy się poznaliśmy,  byliśmy bardzo młodzi, On po rozstaniu z dziewczyną, swoją pierwszą miłością, która  była jego ideałem, tak mi mówił,  nieraz myślał, żeby do niej napisać kiedy byliśmy już od dłuższego czasu razem,  czy napisał? Niewiem,  Ona zaszła w ciąże, wyszła za mąż. My spotykaliśmy się przez parę lat.
Jego mama zaczęła naciskać na ślub (zawsze miała na niego duży wpływ,  nie chcę jej tu o nic w tej chwili obwiniać

A więc może byłam w jej zastępstwie. Ile ja się przez to wtedy wycierpiałam,  ciagle się do niej porownywałam, pytałam go nieraz czy będąc z nią, gdyby
poznał by mnie ,  to czy by ją zostawił. Nigdy nie powiedział, że tak.  Zawsze, że niewie.  Skąd może wiedzieć takie rzeczy.  Niby tak, ale gdyby naprawde mnie wtedy kochał, to chyba nie musiałby się tak nad tym zastanawiać. Ja kiedy go poznałam, też się z kimś spotkałam,  i odeszła, bo uczucie do niego było tak silne, że nie chciałam być wtedy z nikim innym. On widocznie nie czuł do mnie tego samego. Bardzo długo żyłam w jej cieniu,  ze świadomością, że jest ze mną bo nie może być z nią. Z czasem przestałam się tym zadreczać.
Zastanawiam się czasami,  czy On mnie kiedykolwiek naprawdę kochał. Bo jeśli nie, to też musi się bardzo w tym związku męczyć. Może powinnam go z tego związku uwolnić, żeby chociaż On był szczęśliwy.

Zaraz szlag mnie trafi!
Przestań traktować siebie jak podnóżek.

Zacznij siebie cenić. Uwierz, że jesteś wartościowym człowiekiem, że masz takie same prawa jak każdy inny człowiek, w tym Twój mąż, że zasługujesz na szacunek.
Jeśli chcesz odejść, zrób to ze względu na siebie. jeśli chcesz zostać, też zrób to ze względu na siebie.

O rany, nie mogę wysłać całej swojej wypowiedzi. Pokazuje się tylko jej część, więc ją tu dopiszę.
Teściowa mówiła, że On tyle piniedzy wydaje na paliwo jak jeździ do mnie. No fakt blisko nie mieszkaliśmy, spotykaliśmy się tylko w weekendy. W końcu doszło do zaręczyn, na których to teściowa ustaliła datę naszego ślubu. Jak teraz o tym myślę, to ja chyba byłam jakaś ułomna. Obecnie sama mam córkę, która jest w tym wieku co ja wtedy,  i też ma chłopaka z którym spotyka się od paru lat i tu też teściowa drąży temat ślubu i dziecka.  Bo jak tak długo będą zwlekać, to się wszystko może popsuć. Ja myślę, że mając 21 lat jest na to jeszcze czas. Chcę aby to była jej własna,  dobrze przemyślana decyzja. Chodź widzę, że jej narazie śluby nie w głowie.
Mam nadzieje, że teraz dobrze mi się wyśle.

Z jednej strony zdaje sobie sprawę, jak to wszystko wygląda z drugiej chyba zapuściłam w tym małżeństwie zbyt długie korzenie,  aby teraz się z tego wyrwać.
Ostatnio psycholog zadała mi proste  pytanie, z jakiego powodu jestem ze swoim mężem? I nie potrafiłam na nie odpowiedzieć. Może boję się, że sama sobie nie poradzę,  że się nie pozbieram po rozstaniu. Że to ja będę najbardziej cierpieć,  w końcu jesteśmy ze sobą tyle lat. Niewiem czy jestem w stanie zaczynać wszystko od nowa.                                                       Nasze życie wygląda tak,  jak by mu przeszkadzało, że się do niego odzywam,  jak o coś pytam to zazwyczaj odpowiada z wykrzywioną twarzą, ciągle siedzi przy kompie lub telefonie i gra. Jak ma coś posprzątać to znów jest krzywienie, bo on jest zmęczony,  można to zrobić później,  lub na następny dzień. Robię codziennie po pracy zakupy,  jak czasem po niego zadzwonię żeby po mnie wyszedł bo dźwigam ciężkie torby to też jest źle. Myślę czasami aby zostawić go z tym wszystkim,  nic nie mówić,  wyłączyć telefon i wyjechać na jakiś czas. Tylko jak to zrobić przy dziecku?

Jaka miłość dopuszcza pogardę? Jest z Tobą, bo mu wygodnie. Bo ma Ciebie na własność.

Wobec tego wycofuję się z Twego wątku.

Lilka - Ty chyba po prostu nie chcesz odejść ,a wątek założyłaś po to żeby się komuś pożalić ,a nie żeby coś zmienić.

Opiszę Ci fragment mojego życia - dowiedziałam sie w 5 m-cu ciąży ,ze jest zagrożona i muszę leżeć (koszmar) . Mój partner stwierdzil ,ze za dużo od niego wymagam ,że już mnie nie kocha ,zawiózł do moich rodziców i stwierdził ,że on oczywiście do końca życia będzie dbał o mnie i dziecko ,mogę z nim mieszkać ,ale uczucia juz nie ma.
Córkę urodziłam -piękną i zdrową, a jak miała 8 m-cy wyprowadziłam się w sumie tak jak stałam do kawalerki - z moim psem i kotami.
Myślisz,że łatwo było matce maleńkiego dziecka podjąć taką decyzję? A jednak samotność ,którą czułam gdy mieszkałam z nim (bardzo go wówczas kochałam) doprowadziła mnie do depresji więc postanowiłam walczyć o siebie.

Jak to mówią - dla chcącego nic trudnego. Tylko trzeba jeszcze chcieć ,a Ty chyba nie chcesz...

Bardzo Ci współczuję, że zostałaś tak potraktowana.  Na pewno musiało być Ci bardzo ciężko. Zawsze podziwiałam,  takie silne kobiety,  ja niestety chyba do nich nie należę,  brakuje mi odwagi,  przed czymś nowym,  nieznanym. Boje się,  że sobie nie poradzę.

W takim razie ono jest Twoje, bo weszłaś w jego posiadanie przed zawarciem małżeństwa.

Strach kłamie. Strach wyolbrzymia. Zazwyczaj nie jest aż tak źle, jak mówi strach.

Pracujesz teraz? W jakim wieku są dzieci?

Lilka, napisz proszę precyzyjnie - czy nadal mieszkacie w mieszkaniu kupionym przez twoich rodzców, czy je sprzedaliście i kupiliście inne. Jeśli kupiliście inne, to w jakiej mniej-więcej części to nowe mieszkanie opłaciliście z pieniędzy uzyskanych za sprzedaż mieszkania od rodziców?

Po paru latach małżeństwa sprzedaliśmy mieszkanie i kupiliśmy większe,  dokładając do niego pewną sumę pieniędzy. Mieszkanie jest naszą wspólną własnością.
Alimenty bym dostała ale 500 nie dostanę, ponieważ pierwsze dziecko jest już dorosłe,  więc to mi się nie należy.
Jeżeli chodzi o dzieci,  to bardzo są za mężem,  tak samo jak i on za nimi. Zawsze był dla nich dobrym ojcem,  wstawał do nich w nocy na równi ze mną,  nawet jeśli był po 14 godz pracy. Zabierał na basen,  lodowisko do kina. Kiedy były chore,  razem ze mną chodził z nimi do lekarza.  Wspólnie chodziliśmy razem na spacery,  często robiliśmy wycieczki rowerowe. Nigdy niczego im nie odmówił,  ojcem jest naprawdę bez zarzutu.  Gdyby był jeszcze takim mężem,  byliśmy idealnym małżeństwem.  Chociaż na zewnątrz, tak większość o nas myślą. Kiedyś,  rozmawiałam z córkami na temat rozwodu,  młodsza bardzo to przeżyła,  strasznie płakała. Bardzo żałowałam , że poruszyłam ten temat, i nigdy więcej do niego nie wracałam. Wiem, że dla nich,  byłoby to straszne przeżycie.  A One są dla mnie całym światem,  największym osiągnięciem jakie w życiu mogłam osiągnąć. I w brew temu co sobie tutaj niektórzy myślą, One czują się z nami szczęśliwe i bezpieczne. Wiem, że tak jest. Nigdy nie szczędziliśmy im swoich uczuć,  bardzo często powtarzam im jak bardzo je kocham,  One odwzajemniają się tym samym. Często się do nas przytulają i mówią jak się cieszą, że mają takich kochanych rodziców.
Jest mi tylko przykro, że między mną a mężem nie jest tak, jak być powinno. Bardzo bym chciała,  czuć się kochana i szanowana . Ale widocznie nie można mieć wszystkiego.

lilko, wszystko co dzieje sie wokół  ma swoje odniesienie w nas samych. Reakcje otoczenia są jak lustro , odbijają nasze wewnętrzne porozumienie z samym sobą, lub jego brak.
Jesteś w tej relacji nie z powodu ponadprzeciętnie rozwiniętej empatii i chęci poświęcenia, ale dla konkretnych korzyści. Innymi słowy - ten związek coś ci daję, w czymś cię uzupełnia.
Za relacją stoi potrzeba, która w twojej ocenie musi być zrealizowana. Oczywiście masz do niej prawo, ale być może warto zastanowić się nad inną drogą jej osiągnięcia.
Spróbuj więc wymienić trzy podstawowe korzyści, które daje ci małżeństwo na dzień dzisiejszy. Niech będą one realne (oparte na faktach), z życia wzięte i łatwe do udowodnienia. Mogą być banalne, np boje sie spać sama dlatego ciesze się , że ktoś jest w nocy obok mnie.Niech nie będą zaprzeczeniami  I niech nie dotyczą dzieci Wiem, że to trudne, ale spróbuj wyłączyć na chwile osobowość matki. Spróbuj znaleźć taki moment, kiedy jesteś pewna , że twoje córki sa bezpieczne i szczęśliwe , a potem uruchom i wzmocnij jedynie osobowość żony.
Ten związek wcale nie musi być skreślony (może, ale nie musi). Chciałabym cię namówić , abyś o jego dalszych losach nie decydowała z pozycji ofiary, abyś najpierw wzmocniła siebie jako człowieka, ale i przejęła trochę odpowiedzialności za małżeństwo.
Znam narzędzie, które mogłoby trochę naświetlić twój udział w kryzysie małżeńskim, bo zakładam, ze jakiś jednak jest, ale do tego potrzebuję twojej zgody i z góry ostrzegam, że nie będzie miło i przyjemnie, gdyż oprócz analizy jego podłości, skupimy się też na twoim udziale w tym kryzysie. Jeśli jesteś chętna odpowiedz proszę jak brzmi podstawowy zarzut wobec męża (czyli twoje przekonanie na temat tej relacji) - on mnie nie kocha? on mnie nie szanuje, czy jeszcze coś innego...

Lilka, nie odbierz tego absolutnie jako namowę do rozwodu - raczej jako inną perspektywę, niż ta, którą naturalnie przyjmujesz. Chodzi mi o to, co będzie najlepsze dla dzieci. Wiedz od razu, że moi rodzice się rozstali, gdy miałam 8-9 lat, więc z jednej strony mówię z doświadczenia, z drugiej, jest to subiektywna opinia, nie żadna prawda absolutna.

Wczesne dzieciństwo wspominam jako bardzo szczęśliwy okres. Nie narzekałam na brak miłości ze strony żadnego z roziców, byłam dzieckiem chcianym, zadbanym i kochanym. Gdy zaczęłam rosnąć, zaczęłam też dostrzegać zgrzyty, rysy na obrazie rodziny - między moimi rodzicami, bo na lini mama-ja i tata-ja wciąż było ok. Te "zgrzyty" były coraz wyraźniejsze, a mi było z nimi coraz gorzej i miały coraz większy wpływ na moje relacje z rodzicami. Rodzice się kłócili i ranili - najpierw rzadko, później częściej, wreszcie regularnie. Ja się czułam dosłownie rozdzierana na kawałki, bo kochałam oboje rodziców, ale też czułam się wobec obojga nielojalna (no bo tato robi przykrość mamie, a mama tacie, więc jakkolwiek na to nie patrzyłam, kochając jedno, krzywdziłam drugie). Szybko doszło to, że mama niezaspokojone potrzeby emocjonalne zaczęła przelewać na mnie - wtedy jeszcze nie rozumiałam tego mechanizmu, ale już instynktownie czułam, że od tej pory jestem odpowiedzialna za mamine szczęście, bo tylko ja jestem jego źródłem. Presja była olbrzymia, choć ja wtedy przyjmowałam to za mój naturalny obowiązek. Byłam więc dobrą córką, świetną uczennicą, średnią koleżanką (przez co ucierpiała moja umiejętność nawiązywania kontaktu z rówieśnikami - wciąż mam z tym problem jako dorosła osoba) - a napięcie rosło i rosło aż pękło na studiach, przeszłam ostry epizod depresyjny, wciąż się leczę, ale obecnie jest to pod kontrolą.
W końcu rodzice się rozstali. Oczywiście, że cierpiałam, choć oni nie zerwali kontaktu z dnia na dzień. Ojciec się wyprowadził - oficjalnie za pracą - i najpierw wracał co tydzień, potem co dwa, potem co miesiąc, potem co dwa, wreszcie przestał wracać. Na pewno to był mniejszy szok. Z drugiej strony on potem jeszcze wracał i znikał kilkukrotnie w odstępach parorocznych, a ja za każdym razem przeżywałam nadzieję, a potem wielki zawód - to akurat był koszmar. Mama została ze mną i uwiesiła się na mnie emocjonalnie jeszcze bardziej (patrz wyżej), ale poza tym była naprawdę dobrą mamą i za wiele rzeczy jestem jej wdzięczna, wiele jej zawdzięczam. Z ojcem zaczęłam sobie odbudowywać relacje dopiero jako dorosła kobieta, obecnie jest ok. - czasem lepiej, czasem gorzej, ale tak po prostu "dobrze" i "normalnie" nigdy nie będzie i z tym się już pogodziłam.
Generalnie, rozstanie rodziców było dla mnie traumą i odchorowałam je dość spektakularnie, choć wcale nie nietypowo. ALE jako dorosła kobieta w trakcie terapii dwie rzeczy wiem na pewno - LEPIEJ, że rodzice się rozstali. Ich związek odchorowałabym dużo bardziej niż rozstanie. Z pewnością dużo gorzej układałyby się moje relacje damsko-męskie, bo wzorce przejęte od rodziców BARDZO się wgryzają w podświadomość dzieci. Ja nasiąkłam podejrzliwością do mężczyzn, brakiem zaufania, ale były to w dużej mierze uczucia "teoretyczne" bo przez większość mojego życia mama nie była w związku, więc znałam tylko jej uczucia i opinie, a nie wyrobiłam sobie własnych przez obserwację. Obserwowałam za to koleżanki, rodziców koleżanek, a z nastolęcym buntem przyszło naturalne odrzucenie wzorców maminych i próba budowania własnych - nie za bardzo było na czym budować, więc nie zbudowałam dobrych (to robię dopiero teraz), ale i nie zbudowałam złych. Gdyby rodzice zostali ze sobą, traktując się jak się traktowali (kompletna wrogość, pretensje, zimna wojna) to zdecydowanie na tej płaszczyźnie miałabym bardziej "zrytą banię".
Po drugie, dużo mniej odchorowałabym to rozstanie, gdyby rodzice nie popełnili pwnych błędów. Mama przelała na mnie swoje emocje - zarówno te niespełnione, związane z miłością i szczęściem, jak i te negatywne, związane z frustracją i pretensjami wobec ojca. Z drugiej strony, ojciec swoimi powrotami i znikaniem robił mi wodę z mózgu. Jako dorosła kobieta, nauczyłam się układać sobie z nimi zdrowe i satysfakcjonujące relacje i dziś z pełną świadomością mogę powiedzieć, że oboje kocham, choć to nie zawsze łatwa miłość. Mimo to, jak ich rozstanie wpłynęło na mnie, mimo całego cierpienia, którego doświadczyłam, nie mam do nich nawet grama pretensji - do żadnego z nich, choć wcale nie uważam ich za "niewinnych". A mimo to, jestem im wdzięczna za ich decyzję.
Czy czułam tak, mając 10-12-15-17 lat? Nie. Wtedy z różna siłą, z różnych powodów, miałam ochotę krzyczeć, fuczeć, gryźć, kopać i ranić tak, jak jak się czułam zraniona. Ale nie będę całe życie dzieckiem, jestem dorosłą kobietą i jako dorosła kobieta zupełnie inaczej na to patrzę.

Także to chcę Ci pokazać, Autorko. Że to, jak ty dziś postrzegasz to, co dla dzieci najlepsze i to jak one same na pewne kwestie reagują, wcale nie musi tak wyglądać, gdy dorosną. A wszystkie dzieci w końcu dorastają.

Proste pytanie,  jedna ciężko mi było na nie odpowiedzieć .  Zdecydowana łatwiej odpowiedzieć na pytania w których występuje brak szacunku. Pytanie 4 ja szanuję męża,  hm ciężko okazywać szacunek osobie, która nie okazuje tego szacunku nam.  Na każde z tych pytań można odpowiedzieć .  To nie jest tak,  że przez te wszystkie lata nie okazujemy sobie szacunku,  raz są lepsze chwile raz gorsze. Raz szacunek jest,  a raz go nie ma.
Najgorzej boli mnie brak szacunku okazywany w towarzystwie innych osób,  jest to dla mnie bardzo upokarzające .

To nie jest dla mnie nic nowego,  po prostu nie da się opisać kilkunastu lat w kilku zdaniach. Skupiłam się na tym co mi najbardziej przeszkadzało. Zawsze też doceniałam,  to co było dobre w zachowaniu męża,  np. Jego podejście do dzieci.

Przeczytałam wątek i mam wrażenie, lilka, że nie wiesz, czego chcesz ani dla kogo.

Nie jest ci łatwo, nie jest prosto. Ile w tym twojej winy, ile w tym winy twojego męża, ile w tym winy wychowania, ile winy społeczeństwa - trudno dochodzić na forum. Od tego jest terapia. Do czego można tu dochodzić z pomocą chętnych forumowiczów, to do tego, czego ty chcesz oraz jak to osiągnąć.

No więc - czego chcesz? Ja mam taką swoją fantazję, na bazie tego co napisałaś, że marzy Ci się, żeby to piekło małżeńskie zmieniło się w niebo małżeńskie. I naprawdę chętnie bym ci takie coś darowała, gdyby istniały zaklęcia, które zmienią ludzi i ich podejście do sobie nawzajem.
Ale skoro magicznej księgi nie mam, to co Ci mogę powiedzieć? Że żeby zmienić  piekło w niebo trzeba zmienić lokatorów. I mam tu na myśli dwa rodzaje zmienić: albo "wymieniasz" lokatorów, albo ich "przemieniasz w inne osoby".

W stosunku do męża albo przemień męża w takiego, co okazuje ci szacunek, albo zamień męża na takiego, który ci okazuje szacunek.
Albo przemień go w kogoś, kto cię nie poniża, albo zamień na kogoś, kto cię nie poniża.
(Nie widzę trzeciej opcji.)

Mogę, potrafię, umiem, chcę, wybieram, decyduję o sobie, mam prawo, wybrałam - gdybym mogła czegoś ci jeszcze życzyć, to żeby te słowa weszły do twojego słownika na stałe (zamiast utkwiłam, nie mogę, powinnam, muszę).

a poważniej,
moralnym jest tkwienie w związku, z braku odwagi do zmian??

rozsądnie ujęcie,

tylko trochę to z pozycji "obsługi hotelowej" aż się ktoś nie "wyprowadzi"
w małżeństwie "wymiana lokatorów"
to mi pachnie zamianą ról, przy okazji zmiany partnera

"ta przemiana w inne osoby" to z której bajki??

Amethis - jeżeli czyjaś moralność realizuje sie jedynie w obrębie danej jednostki i nie wychodzi poza nią, to nic mi do tego. Innymi slowy - nie podlega mojej (moralnej) ocenie to jak kto traktuje samego siebie, bo ma prawo w tej materii do wszystkiego jeśli nie krzywdzi   innych.
"Że żeby zmieniać piekło w niebo itd..." ten tekst nie jest mój, źle zacytowałeś

lilko -  nareszcie piszesz co nieco o swoich potrzebach. pozwól, że skonkretyzuję za ciebie...chciałabyś kogoś w rodzaju czułego amanta, bratniej duszy do rany przyłóż. Stoi za tym prawdopodobnie nieskie poczucie wartości i potrzeba akceptacji.
No twojemu mężowi trochę do tego brakuje. Masz więc dwa wyjścia albo zmienić oczekiwania (pracowac nad soba i budowaniem swojej siły oraz mocnego poczucia własnej wartości) albo odejść od męża i zacząć realizować swoje marzenia w inny sposób.

słuszna uwaga sorki

na dzień dobry, może trochę optymizmu
sabotaż jest w twoich rękach

beznadzieja co??, nie wolno Ci marzyć, bo się to nie spełni??
a jak się wreszcie spełni, to co to będzie

no i zaczynasz zmianę, widzisz że jak dajesz od siebie to przyciągasz męża
jakieś nie porozumienie, klapa od nowa

mam tylko jedno pytanie, dlaczego od nowa, skoro zmiany zaczynasz od siebie, to i trzymaj się
zmian siebie

czy aby nie kończysz, tych zmian na mężu??

zgadzam się z MamaMamusia
zmiana oczekiwań, oraz zmiana adresata tych oczekiwań

sabotaż, w dużej mierze polega, na tym że oczekujesz, i wpadasz w rozczarowanie, z powodu jak sądzę nie spełnienia założonych wytycznych
być może oczekujesz utrzymania tego stanu wspólnie, komunikujesz o tym, jak komunikujesz??

może warto próbować metodą małych kroków
ps. jak czytam post wyzej który wskoczył w między czasie, to

bierz nogi za pas z tymi małymi krokami ale krokami własnymi

Czasem się żartuje z seksu,  czemu nie?
Ze wszystkiego można żartować, i może rzeczywiście byłoby to zabawne,  gdyby mąż miał te żarty przeznaczone dla mnie w obecności znajomych,  niż jeśli muszę patrzeć jak żartuje z innymi kobietami,  w moim towarzystwie,  nie zwracając przy tym uwagi na mnie.

Cóż kiepskiego masz męża.. tkwisz w beznadziejnym związku z człowiekiem, który Cię nie szanuje i raczej nie kocha, płaszczysz się przed nim i liczysz na to, że on się zmieni. Nie on się nie zmieni.
O ile rozumiem i lubię żarty o seksie, o tyle "żart" o tym , że Twój mąż wskoczy do łóżka Waszej koleżanki jest nie na miejscu i w tym wypadku obleśny. Dziwię się, że tak łatwo przyjmujesz upokarzające teksty, udając że nic się nie dzieje. Może czas przestać udawać i wreszcie zawalczyć o szczęśliwe życie? Drugi raz się nie urodzisz.

Po pierwsze, dobry zart mozna poznac po tym, ze WSZYSTKICH bawi... ''Zarty'' Twego meza nie bawia chyba nikogo oprocz jego samego, w dodaku maja za zadanie upokorzyc Ciebie. Piszesz: ''...wiem czego chcę,  a mianowicie kochającej rodziny,  męża który mnie szanuje,  kocha,  troszczy się o mnie na którego zawsze mogę liczyć,  o wszystkim  porozmawiać,  zwierzyć ze swoich problemów, z którym mogę się śmiać i płakać. Męża który mnie przytuli, tak po prostu bezinteresownie,  który potrzyma mnie za rękę,  zapyta jak się czuje,  jak mi minął dzień. Męża dla którego będę najważniejsza na świecie,  przy którym będę czuła się jak ktoś wyjatkowy. To wszystko byłoby odwzajemnione z mojej strony.
Troszkę się rozmarzyłam, ale to jest to, czego bym bardzo chciała...''- nic nie stoi na przeszkodzie, by te marzenia zrealizowac, tylko musisz zmienic meza. Dopoki jestes z tym czlowiekiem to, to co przytoczylam wyzej pozostanie ciagle w swiecie iluzji. Dlaczego nie wcielisz tego w zycie? Nie czekaj, az bedziesz ''za stara'', by cokolwiek zmienic, bo zabrniesz w to ''malzenstwo'' tak bardzo, ze w koncu stwierdzisz, ze jednak Ci dobrze, a Twe oczekiwania sa zbyt wygorowane.  Nikt nie zyje dwa razy. PO CO sie meczyc z czlowiekiem, od ktorego spotykaja nas tylko przykrosci? Czy zastanawialas sie nad zdrada ze strony meza? Podejrzewasz go o to, ze kogos ma? Jego zachowanie na to wskazuje, bo skoro jest zdolny do tego, by pocalowac Twoja przyjaciolke w usta, to  pewnie nie problem dla niego, by faktyczie komus do lozka wskoczyc. Tym bardziej, ze z tego, co piszesz, wynika iz lubi sobie wypic, a potem nie wie, co robi. A tak poza tym: sama okreslilas to, w czym tkwisz najlepiej. Przeczytaj tytul swego watku. To nie jest miejsce, w ktorym ludzie sa szczesliwi.

Dziękuję za Wasze wypowiedzi. Nie odpisywałam,  ponieważ ciężko mi było ostatnio znaleźć wolny czas.  Jednak wszystkie wypowiedzi czytałam.
Monoceros,  pytasz jak w ciągu ostatnich trzech miesięcy,  mąż okazał,  że mnie kocha i że mu zależy.  Niewiem czy to co tu napiszę to okazywanie,  że mnie kocha,  bo to pewnie za dużo powiedziane,  jednak były sytuacje,  które sprawiły mi przyjemność.  Otóż,  często w  soboty lub niedziele robi mi śniadania,  które przynosi do łóżka.  Pare razy przyjechał po mnie do pracy,  kiedy padało,  żebym nie zmokła,  nie znarzła  ( do pracy mam blisko i chodzę na nogach) .  Kiedy chodzimy po sklepach i mówię,  że coś mi się podoba,  kupuje mi to. Miałam wiele spraw do załatwiania,  gdzie musiałam jeździć po całym mieście przez kilka dni,  za każdym razem wszędzie mnie zawoził.  To samo z lekarzem kiedy miałam wizytę sam się zwolnił z pracy,  żeby mnie zawieź. Widzisz,  przez to,  że są też takie pozytywne momenty w naszym życiu,  ciągle mam nadzieję,  że będzie dobrze,  że jezcze się to jakoś ułoży.
Ewika,  pytałaś czy zastanawiałam się nad zdradą ze strony męża.  Tak wiele razy o tym myślałam,  szczególnie wtedy,  gdy  był dla mnie taki obojętny,  kiedy traktował mnie jak powietrze,  czułam,  że coś jest nie tak,  może to nie była zdrada,  jednak myślałam wtedy,  czy nie pojawił się ktoś w jego życiu kim jest przynajmniej zafascynowany.

Chomik,  jeżeli chodzi o te upokarzające teksty przede wszystkim w obecności tej koleżanki,  to nie chciałam się wtedy odzywać,  żeby się nie ośmieszyć,  pokazując się jako osoba zazdrosna. To moje życie jest takie pokręcone, kiedy wszystko wydaje się poukładane,  zaczynam czuć się szczęśliwa i pełna nadzieji na szczęśliwe jutro wtedy zazwyczaj wszystko się psuje.  Podejrzewam wtedy,  że jest ktoś inny w życiu mojego męża,  i kiedy między moim mężem a tą drugą osobą jest dobrze,  to wtedy on tak źle mnie traktuje a kiedy im się nie układa wtedy zachowuje się ok.  w stosunku do mnie. Ale może to tylko moje nieprawdziwe scenariusze. W końcu gdyby kogoś miał to nie był by ze mną.

Niekoniecznie. Są tacy, którzy prowadzą "podwójne życie".

Jesteś pewna, że jakby miał kochankę to z Tobą by nie był? Pełno jest tu takich wątków.. współczuję Ci naprawdę.. huśtawka emocjonalna uzależniona od humorów męża.. co musi się stać żebyś wyszła z tego związku? co Cię przy nim trzyma realnie?

Wiem, że nie chciałaś pokazać zazdrości, ale brakiem reakcji dajesz przyzwolenie. Wiesz ludzie się pośmieją, a za plecami skomentują że jego teksty są nie na miejscu i gdyby dotyczyły koleżanek mężów to pewnie one by po prostu wyszły. Może czas pokazać te granice szacunku? Co Cię obchodzi opinia innych..

A co myślisz, że robił przez ten internet?