nowa miłość mojego męża - Netkobiety.pl

Ok zakładając, hipotetycznie, że masz rację to w takim razie tym bardziej chwała autorce za postawę z klasą..nie rozumiem czego tu się na siłę doszukiwać, nawet jeśli wyparła to uczucie NIEŚWIADOMIE to faktem jest iż uczucia gniewu NIE BYŁO... nie wiem w takim razie po co to całe zamieszanie

Mam wrażenie, że po raz enty nie pozwalasz Beyondblackie, aby dotarło do Ciebie, że od wydarzeń, które miałyby złościć Autorkę minęły 2 lata, a ona sama kilkukrotnie pisała o swoim bólu, rozpaczy i o tym, że zrozumiała, że nie ma sensu wylewać z siebie złości.
Przypominała Ci już o tym wcześniej kilkukrotnie, np. Truskaweczka.

Posty: #120 i #228

Witam. Współczuję wszystkim i wiem co to znaczy bo miałam podobną sytuację w życiu i jakoś bardzo ciężko mi się pozbierać jest żal i ból...

Blackie,
Masz niebagatelny problem z czytaniem że zrozumieniem i projektujesz go na innych. Nie da się już tego ukryć.

Zarzucasz LP nieszczerość, bo nie napisała tego, czego ty byś sobie życzyła? Nie pasuje ci, że autorka nie rwała włosów z głowy i przepracowała temat zamiast niszczyć do reszty relację, w której żyła przez ileśtam lat? Przecież to PARANOJA. Nie wszyscy uważają siebie za punkt odniesienia do całego świata. Ty powinnaś jeśli nie zrozumieć to przynajmniej przyjąć do wiadomości, że każdy jest inny i nie każdy zachowuje się tak jakbyś sobie tego życzyła, nawet jeśli większość właśnie tak postępuje i daje się ponieść emocjom. Mało jest w tobie tolerancji dla odmienności, zwalczasz, podważasz i uparcie negujesz LP, bo myśli, czuje i postępuje inaczej niż ty. Robisz to z tak wielką zajadłością, że aż jest to zastanawiające i niepokojące.
Dlaczego LP miałaby pisać o uczuciach, których w niej nie było? Tylko dlatego, że ty tego sobie życzysz? Przecież to śmieszne I ty piszesz, że to ona ma myślenie życzeniowe
To widać, że trudno ci przyjąć, że można zachować się klasą, powściągnąć emocje i nie zionąć jadem nawet w obliczu trudnych zdarzeń. Trudno ci nawet znieść tych, którzy wierzą LP. Czy twój porządek świata runie, gdy przyjmiesz, że możliwe jest rozstanie z klasą?

Edit: LP chyba już  miała dośyć tłumaczenia się za swoje odczucia i zniknęłą.

Witam,
Znów nagromadziła się tak duża ilość postów, że nie jestem w stanie odpisać każdemu z osobna.
Każdy z was ma prawo do własnych odczuć i własnego zdania, chciałabym, jedynie abyśmy nie atakowali się personalnie, bo niczego dobrego to nie wnosi tym bardziej w dziale w którym znajduje się taki ogrom negatywnych emocji.

Nie chciałabym po raz kolejny odpowiadać na powtarzające się pytania jednak co do najbardziej spornej i wywołującej nerwową dyskusję kwestii mojego gniewu oraz jego braku postaram się odnieść.
W momencie gdy były mąż oświadczył mi iż żywi uczucia do innej kobiety w pełni zdawałam sobie sprawę, że nie doszło do tego po jednym spojrzeniu, miałam świadomość tego, że taka relacja budowała się długi czas, znam pojęcie zdrady emocjonalnej i rozumiałam co chce mi przekazać. Lecz w tamtej chwili, ani w czasie następującym po, nie byłam wściekła. Czułam ból, ból wewnętrzny, który był tak silny, że odczuwałam go fizycznie. Miałam w sobie ogromnie wielkie uczucie "końca". Przez kolejny miesiąc, który był mieszaniną snu, płaczu i rozmów nie doszło miedzy nami do awantury, nie doszło również do krzyków ani obelg. Ze strony mojego męża postawa jaką prezentował była zapewne mieszanką poczucia winy oraz braku przymusu obrony przed atakiem, z mojej strony reakcja była po prostu reakcją, która była naturalna i moja. Do dnia dzisiejszego nie czuję złości. Nie mam odczucia porażki, ponieważ nie rozpatruję związków w kategoriach "wygranej" i "przegranej".

Z lekką dozą smutku oraz rozczarowania czytam wypowiedzi, które nie skupiają się na konstruktywnej dyskusji, a swoistych szpilkach wbijanych tu i tam.
Natomiast sama różnica zdań oraz odbioru pewnych faktów jest bardzo ciekawym doświadczeniem ponieważ pozwala, każdemu z piszących zastanowić się nad własnymi odczuciami.

Chciałabym NAJOGÓLNIEJ jak się tylko da wyrazić swoją opinię się W KWESTII GNIEWU na publicznym forum dyskusyjnym:

Po pierwsze, gniew jest naturalny, normalny, zdrowy i ludzki. Może być nawet „boski”, jeśli przypomnimy sobie fragment Biblii, w którym to Jezus wpada w gniew i przepędza handlarzy ze świątyni. Dlaczego NIEDOSKONAŁY człowiek, który doświadcza tej emocji odbierany jest jako słaby, dziecinny, destrukcyjny?...

Po drugie, JEST RÓŻNICA POMIĘDZY UCZUCIAMI A ZACHOWANIEM. Ci, którzy twierdzą iż NIGDY nie wpadają w gniew, BYĆ MOŻE powinni się nad tą różnicą zastanowić.

Po trzecie, NIEWYRAŻONY gniew jest jedną z przyczyn DEPRESJI.

Po czwarte, gniew MOŻNA wyrażać na ZDROWE sposoby. To nie musi być zaraz obijanie gęby niewiernemu małżonkowi lub jego kochance czy szarpanina w sądzie.

Po piąte, złość niewyrażona będzie narastać, aż w końcu wybuchnie.

No to przeciez pisze, ze rozumiem, ze CHOCIAZ czuje sie gniew wobec wiarolomnego malzonka, nie trzeba od razu ani po gebie go walic ani robic horror szol z rozwodu. Mozna sie opanowac, szczegolnie dla dobra dzieci i kulturalnie sprawy zalatwic.

Ja tylko nie wierze komus kto twierdzi, ze w ogole gniewu nie czuje.

No to mialam racje z tym chodzeniem po wodzie. Teraz Leisure Painter= Jezus

Ten watek zaczyna sie naprawde smieszny robic.

Otóż to. To właśnie jest podsumowanie Twojego stanowiska na tym wątku. Ja tu nie zauważyłam rzekomych ataków na osobę LP - po prostu brakowało pewnego elementu w tej historii, kilku osobom go brakowało, na Tobie się skupiło, bo byłaś najwytrwalsza w jego poszukiwaniu.

Ja ten temat czytam sobie BEZNAMIĘTNIE, bez emocji i tak właśnie to widzę. Ot, jedna z setek historii na tym forum ...

Wątek spełnił chyba już swoje zadanie.

Odniosłabym się tutaj jeszcze do kilku wypowiedzi, na przykład łączenia poczucia własnej wartości z odczuwaniem gniewu czy zdrady Judasza porównanej do zdrady faceta , ale po prostu mi się nie chce.

Może dlatego tak trudno jest większości osób uwierzyć w te aktualne emocje i uczucia Autorki, to co ona opisuje, jak i co czuje, ponieważ zazwyczaj przyjmuje się, i to widać bardzo wyraźnie w tematach o zdradzie, że jeżeli małżeństwo trwa, to znaczy, że małżonków "coś" więcej łączy niż tylko ten papierek i obojętne życie obok siebie. Jedno z nich czuje mniej, drugie więcej, ale jednak coś ich wzajemnie łączy w wymiarze emocjonalnym. Taka czysto formalna koncepcja małżeństwa jest nie do przyjęcia.
Autorka została postawiona przed faktem dokonanym. Słowa meża. I nie było o co walczyć. Nie było czego ratować. Pogodziła się z sytuacją. Tu nie miała wyboru. Twierdzi, że pogodziła się także z emocjami. Mnie się wydaje, że nie można do końca przestać kochać drugiej osoby, jeżeli kiedykolwiek kochało się ją naprawdę, nawet jeżeli ta osoba przestaje kochać nas. A może Autorka tak naprawdę nigdy nie kochała męża?

I See Beyond,  ale ja wierzę w słowa Autorki, że czuła raczej smutek, żal,  ból, że nie gniew. Wbrew pozorom u ludzi opanowanych, spokojnych, zrównoważonych bywa niełatwo o gniew. W tej konkretnej sytuacji, od której,  mam wrażenie,  stale odchodzimy. Każdy przypadek jest inny, tak jak i ludzie i stosunki między nimi. To, jacy byli dla siebie w okresie związku Jeśli człowiek jest znany z tego, że mówi szczerze i otwarcie o tym, co czuje i czego chce, to się nie wątpi i nie zaklina rzeczywistości, by ją zmienić. Jeśli całe wspólne życie okazywał szacunek, to i jemu się ten szacunek daje, bez względu na ból, jaki sprawia. Zwłaszcza,  jeśli się go kocha.

Po prostu Autorka nie traktowala nigdy meza jako swojej "wlasnosci".
Stad - z czasem, pogodzenie sie z jego wyborem, brak gniewu oraz nienawisci.

Witam,
Chciałam jedynie dodać, że uczucie gniewu nie jest mi obce i nie zaprzeczam temu. Nie bylo jednak emocją towarzyszącą odejściu mojego byłego męża. Co nie oznaczało iż go nie kochałam. Miłość nie zawsze wiąże się z gniewem. Którego nie postrzegam jako niskiej emocji, uważam natomiast, że nie warto się nim w życiu kierować.

Dziękuję za uzupełnienie Twojej historii.

Po raz drugi - życzę powodzenia.

Ja też uważam, że tytuŁ tego wątku jest nieadekwatny do treści przedstawionej przez autorkę, bo o zakochaniu się męża w innej kobiecie jest prawie tyle co w tytule, a caŁość dotyczy ich "odejścia z klasą".

Dzisiaj na TVN-ie byŁa prowadzona dyskusja w powyższym temacie.
Jedna z rozmówczyń byŁa psychologiem, druga nie wiem kogo reprezentowaŁa.
Ich wypowiedzi dotyczące zachowań rozwodzących się maŁżonków, byŁy wypisz/wymaluj takie, jakie zaprezentowaŁa nam tutaj autorka. Coś na wzór "instruktażu".
Czytając ten wątek, nasunęŁo mi się nawet przypuszczenie, czy nie jest on wstępnym badaniem opinii publicznej/internautów.....
Dodatkowo wspomniano o podziale majątku dorobkowego między maŁżonkami, że też powinien przebiegać ugodowo. Tego elementu rozstania autorka nie podnosi, chyba że nie doczytaŁam.
Zatem jak to byŁo u ciebie LeisurePainter?

Masakra...
Doszłaś chyba do granicy absurdu... dalej już tylko są kosmici.

dodalabym pkt 5.  Beyondblackie
Zasluzyla pracowicie na oddzielna kategorie

Napisałam Ci maila zgodnie z życzeniem.

To nie był sarkazm Żyworódko a stwierdzenie, nie odebrałam tego jako ataku, a jako wątpliwość. Sprostowałam to w  sposób który wydał mi się najlogiczniejszy w tamtej chwili może nazbyt skrótowy. Mam jednak w życiu zawodowym styczność z różnego rodzaju badaniami opinii publicznej oraz mass mediami i moje spostrzeżenie było zaczerpnięte z własnego doświadczenia.

Jeżeli chodzi o podział majątku odbył się on polubownie bez pomocy sądu, tak jak pisałam wcześniej z korzyścią dla obu stron. Zdecydowaliśmy z byłym mężem iż dom, który mógłby być kwestią sporną zostanie własnością dzieci 50/50. Z resztą wspólnych dóbr nie było żadnego problemu ponieważ znaliśmy dokładnie nasz wkład w rzeczy posiadane. Były zatrzymał wszystko to co wniósł do wspólnego majątku, ja zatrzymałam to co było moim wkładem.

Sprawa tytułu wątku, która również Cię zainteresowała nie była kwestią przemyślaną, a powstała po zasugerowaniu się nazewnictwem innych wątków. Po czasie w pełni mogę się zgodzić, że nie jest trafiona.

Jeżeli nie doceniałabym roli forum... nie było by mnie tutaj.

Mam nadzieję, że rozwiałam Twoje wątpliwości.

Pozdrawiam

To wcześniejsze zdanie o podziale majątku dorobkowego czytaŁam, ale ponieważ zabrzmiaŁo zbyt ogólnikowo, więc dopytywaŁam.
Pochwalam waszą decyzję o zabezpieczeniu dzieci. Najbardziej mnie wŁaśnie intrygowaŁa ta sprawa.
Jednakże piszesz w formie niedokonanej, że dom "zostanie wŁasnością dzieci...".
Zatem, jak dla mnie, jest to "patykiem na wodzie pisane". Takie decyzje mają to do siebie, że można je zmieniać w czasie i przestrzeni. A nowa miŁość eksa ma też dwójkę dzieci... i wszystko się jeszcze moze zdarzyć.

Jeśli chodzi o podziaŁ majątku między wami, to "gestem" nie wykazaŁ się twój byŁy już mąż. Takie fifty-fifty.
ZabraŁ wszystko co jego, a przecież wasze wspólne dobra sŁużyŁy również i dzieciom, wasze dzieci są z tobą, więc nadal będą korzystać z twojego dorobku, a z jego będą korzystać  teraz obce dzieci.
Ponadto, czy wasz wkŁad byŁ równy co do wysokości, bo raczej mężczyźni zarabiają więcej od kobiet.

Przychylam się do wypowiedzi _v_.
A ja będę tutaj jeszcze zaglądać.

Również pozdrawiam.

Może pozwól się wypowiedzieć LP, bo ona sama pewnie jeszcze nie "widziaŁa" ostatnich postów, a ty chcesz wŁożyć w jej usta swoje wypowiedzi.
Ponadto, gdybyś uważnie czytaŁa, to byś "doczytaŁa", że ja wŁaśnie poruszam niuanse historii autorki, i to tylko i wyŁącznie w oparciu o jej informacje.

Autorka, jak doczytaŁam pasjonuje się m.inn. malarstwem.
Tutaj, też wstawiŁa swój wizerunek w pewne ramy obrazu, a obraz ma to do siebie, że widz może też dostrzec w nim duszę artysty...
A jaka jest jej dusza?
Moim zdaniem zraniona, tak bardzo, że ten ból odczuwa już na poziomie fizycznym.

LP, przeczytaŁam o twojej chorobie, jest z autoagresji, twoje wŁasne komórki zabijają siebie.
Nawet, jeśli już wcześniej miaŁaś symptomy tej choroby, to wskutek dŁugo utrzymywanego stresu nastąpiŁa progresja, bo zamkęŁaś w sobie ból na trzy spusty, o czym już ktoś pisaŁ. Dopiero po dwóch latach i trzech dniach pozwoliŁaś sobie na wyrzucenie go na zewnątrz, w dosyć zawoalowanej formie.
Przestań siebie ranić i spójrz trzeźwym okiem na swojego eksa i "w podzięce" nie skŁadaj mu ofiary z siebie, bo masz na wychowaniu maŁe dzieci.

Witaj LB.
Mam nadzieję, że jeszcze zajrzysz do swojego wątku i przeczytasz moją wypowiedź, bo mnie się zdarza, że wracam do niektórych historii, które mnie bardziej zainteresowaŁy.

Ból osób, o których piszesz jest niejako  rozŁożony w czasie, co pozwala im przejść przez wszystkie etapy doznanej krzywdy.  A u ciebie rach-ciach..., tak, że mogŁaś nawet z tej przyczyny nie zdążyć poczuć gniewu, czy wręcz męża znienawidzieć. ZaŁatwianie spraw fomalnościowych byŁy u ciebie priorytetem i mogŁy zagŁuszać doznawanie/przeżywanie bieżących uczuć.

Powiem tak: bywa rozejście z "KLASĄ", gdy ma się spore zaplecze...zwane "KASĄ".
Wy niewatpliwie ją mieliście, co wykazaŁaś.
Pod względem podziaŁu majątku wŁasnego i dorobkowego wykazaliście poziom. Nie byŁo darcia szat o przysŁowiową Łyżeczkę, czy krzesŁo, bo i tak się zdarza, pomimo posiadanych zasobności. Faktycznie, wobec wŁasnego dobrego zabezpieczenia finansowego, nie ma co wnikać w to, komu i jak przysŁuży się majątek eks męża.
Do takich wniosków mogŁam dojść, tylko w oparciu o "rozŁożenie na czynniki pierwsze" wcześniejszej twojej informacji, że podziaŁ byŁ "z korzyścią dla obu stron". bo zazwyczaj "diabeŁ tkwi w szczegóŁach". Ale ty wcale nie musiaŁaś mi odpowiadać, skoro znowu spowodowaŁo to twoją irytację. I nie zaprzeczaj, bo do rozmówców, którzy o nic nie pytali, a wręcz nastawiali przeciwko innym,... posyŁasz uśmieszki.

Skoro, jak teraz informujesz dom zostaŁ na dzieci formalnie przepisany, a ty do osiągnięcia przez nich peŁnoletności tylko nim zarządzasz, to w porządku.
Wiesz, ja wolę konkretne wypowiedzi i wŁaśnie o to mi chodziŁo.

Choroby autoimmunologiczne nie mają określonego/jednoznacznego podŁoża, jednakże wielu  lekarzy jako przyczynę m.inn. wysuwa tezę doznania przez osobę chorą silnego emocjonalnego szoku, a dla każdego może być to inna granica, poza przekroczeniem której, choroba duszy przechodzi w chorobę ciaŁa. Proces ten może być wieloletni.
Oczywiście, piszę to na podstawie wypowiedzi ...z forów medycznych.
Już samo stwierdzenie, udokumentowane medycznie, że wŁasny organizm atakuje swoje wŁasne tkanki, czyli jest dla siebie wrogiem, bo walczy z sobą, oznacza, że obarcza siebie winą, karze się.
A, to już taka moja myśl.
I jeszcze... piszesz o wspólnych spotkaniach, dla dobra dzieci.
Wtedy patrzysz na "nowe szczęście" eks męża, gościsz ją, rozmawiacie, a czy to nie jest katowanie się? Dwa lata to jednak krótki okres czasu, na zagojenie się ran, obojętność...
Przecież, ojciec może odwiedzać dzieci sam.
To tyle.

Nadchodzą Święta Bożego Narodzenia i Nowego Roku, zatem przy okazji pozwolę sobie na zŁożenie ci życzeń spokojnego ich spędzenia, w gronie bliskich i kochających cię osób.