nowa miłość mojego męża - Netkobiety.pl

Powiedzialabym, ze to inny watek.

Całkiem odrębną sprawą jest okazywanie szacunku drugiem człowiekowi, a popieranie bądź też uważanie jego czynów za poprawne. Można przekazać dezaprobatę dla czyjegoś zachowania i nadal szanować drugą osobę, chociażby z racji tego iż jest człowiekiem, tym bardziej gdy jest to człowiek bliski naszym dzieciom. Nie jest to jednoznaczne z przekazywaniem dzieciom nieprawdziwych komunikatów. Przede wszystkim powinno się mówić prawdę, ale zależy w jaki sposób tę prawdę przekażemy.
To w jaki sposób wyrażamy się o innych oraz do innych ludzi świadczy nie o nich, a o nas.

ja uważam, że szacunek nie należy się z automatu tylko dlatego, ze jakas istota ma DNA homo sapiens.na szacunek kazdy sobie pracuje sam swoim zachowaniem..wiec jesli ktos zachowuje sie jak szuja, to sorry, ale nie bedzie mial mojego szacunku. nie wyobrazam sobie tez jak ktos, kto robi swinstwa innym moze byc jednoczesnie dobrym ojcem. w moim odczuciu to sie wyklucza.

ale troche odbiegamy od tematu.
autorka sie wygadała, wiekszosc uzytkownikow pochwalila - mozna chyba zamknąć temat?

Szkoda tylko ,ze tak mało ludzi widzi takie niby proste różnice.Chapeau bas LP

Tak właśnie zachował się Ex autorki...
Czy mam rozumieć, że gdyby tamten gość zachował się wtedy wobec Ciebie uczciwie, nie dostałby od Ciebie tamtego kopa (a Ty teraz być może nie kwestionowałabyś wiarygodności autorki)?
Czy też dostałby kopa, ale nieco słabszego?

Ćwicz, ćwicz... :D

Zgadzam sie. Jezeli facet zdradzil nas to nie dotyczy to dzieci. Nie powinno sie przenosic na nie negatywnych uczuc jesli jest dobrym tata. No chyba ze jest zlym, ale to co innego.

Beyondblackie, nie masz monopolu na to jak kazdy powinien sie zachowywac. Nie ma czegos takiego. Ty moglas czuc wscieklosc, a inna kobieta smutek. Ja bylam zdradzona kiedys i bylam wsciekla, ale.to szybko minelo i byl smutek. No ale wiedzialam, ze zwiazek z nim juz nie ma sensu. Nie jest tak, ze kazdy czuje wscieklosc. Dla mnie zdrada jest zla, ale jednoczesnie pielegnowanie zlych uczuc zbyt dlugo jest zle. Dlatego nawet jak sie ludzie rozstana to warto sobie wybaczyc, nie dlatego, ze nic zlego sie nie stalo, ale dlatego, ze wtedy latwiej osiagnac spokoj ducha. Dodatkowo kazdy ma inny temperament, sa osoby, ktore sa zawsze spokojne. Moga czuc np zawiedzenie, ale zlosci moga nie czuc nawet po zdradzie. Nie ma w tym nic dziwnego. Kazdy odczuwa to inaczej.

Z tym, ze ktos kto zle sie zachowal w malzenstwie, to nie moze dobrym tata to polemizowalabym. Dziewczyny, tak czesto mowilyscie, ze macie pojecie o psychologii, a piszecie cos takiego? Przeciez chyba kazdy psycholog powie, ze wcale tak nie jest i dlatego nie powinno sie przenosic zlych uczuc wobec meza na dzieci tylko sprawic, by odczuly to jak najmniej emocjonalnie. Nigdy o tym nie czytalyscie czy sie z tym nie zgadzacie? Moim zdaniem patrzycie niestety mocno przez pryzmat wlasnych doswiadczen i ja wlasnie mysle, ze to wszystko mocno w Was siedzi, a to autorka wykonala wielka prace nad soba. No bo wlasnie w Was jest jak dla mnie za duzo emocji, mimo ze chyba juz dawno mialyscie zle przejscia. Zdrada jest zla, ale nie robmy z kazdego kto zdradzal najgorszego faceta na swiecie. Popelnil blad, ze bedac mezem autorki zaangazowal sie w relacje z inna, ale to nie znaczy, ze jest okropny i ze dzieciom powinno sie o tym mowic. Oni od dawna sie od siebie oddalali. Mimo wszystko sytuacje sa rozne i sa sytuacje lagodzace. Facet mogl klamac jeszcze dluzej i prowadzic podwojne zycie. Takich historii jest wiele. Mogl postapic lepiej, ale bardzo zle tez nie bylo. Niektorzy zdradzaja bo taki charakter, inni sie pogubia, ale nie jest tak, ze od razu maja zly charakter. Zdrada jest zla, ale tu chodzi o ocene czynu, a nie ze od razu czlowiek jest nic nie warty. Jezeli jest szczesliwy z obecna kobieta to dobrze, moze tak mialo byc i autorka kiedys tez sobie ulozy zycie.

Normalnie 2 obozy się zrobiły Gdzie kopiecie fosę?! Mam łopatę, jestem gotów się przyłączyć

Niektórzy uwielbiają doszukiwac się 3'go, 4'go dna, drążyć, przekrzywiać fakty i to co "kocham" najbardziej - łapać za słówka.
"Jest mi dobrze" - nie, nie jest.
"Mam swoje własne cele" - nie, jesteś zagubiony/a.

Tak, to forum, wiem, każdy może... Spoko, też oceniam i oceniam autorkę pozytywnie.

Napisała pozytywnego posta. Taki na pewno się przyda w tym "najcięższym" dziale. Cenię sobie rozejście z klasą. Osobiście nie wiem, jak ludzie postrzegają pewne rzeczy. Widzę dużo jadu, zgorzknienia, braku tolerancji, wyobraźni.

To, że mąż okazał się nie do końca taki jaki miał być to raz, ok, słabe to. Ale jego relacje z dziećmi to osobna kwestia. Gros kobiet niszczy (by wykończyć) byłego w imię nienawiści, nie widząc, ze rani też własne dzieci. One mają ODRĘBNĄ relacje z własnym ojcem. Tak, może i na początku jest ciężko zaakceptować pewne rzeczy (ktoś dla nas obcy opiekuje się naszymi dziećmi itd.), albo:  "ten chuj nie dostanie ich" i takie tam.
Gdzie tu jednak dobro dzieci? Pytam się gdzie?
Oko za oko? I dzieci kalekie.

Emocje autorka miała. Jeju ludzie, 2 lata minęły. Co tak się niektórzy jej obojętności doszukują? Miała "Boom!", był płacz, rozmowy, pewnie szok, żal i cała reszta. Ma szaty rwać po dzisiaj? To, że nie "walczyła", raczej chodzi o ten odruch gdy się biegnie do kogoś kto chce uciec, wcale nie musi świadczyć o tym, ze wtedy męża już nie kochała. Miłość ma wiele twarzy. Jedna parka będzie szanowała to co ma: przyjaźń, spokój, inna "ogień". Postąpiła nieszablonowo, ale nawet całkiem git. Miała go błagać? Rzucać nożami? Co tu tak dziwi? Każdy jest inny. Nie czuła nienawiści? Fakt, to mało spotykane. A kto z nas miał jej serce i był w jej głowie? Poza tym autorka napisała, że w czasie małżeństwa nie było między nimi kłótni, pewnie jest baaardzo spokojną z natury osobą.

Jaka wyższość? Gdzie? Ja widzę opanowanie, przepracowywanie emocji, odrzucenie nienawiści, która niszczy nosicieli. Pewną świadomość osoby (to, że przygląda się swoim emocjom, analizuje je) i wydaje mi się, że właśnie ta "inność" budzi takie emocje.

Painterko - życzę zdrówka. Cokolwiek to jest uporaj się z chorobą i niech już nie wraca . Życie i zdrowie jest przecież najważniejsze. Rób dalej swoje, jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej.
Fajnie, że zdecydowałaś się napisałać ten wątek.

Blackie, z niezrozumiałym uporem cały czas starasz się nie przyjmować do wiadomości powodów założenia swojego wątku przez LP i poszukujesz drugiego dna w jej słowach.
Taka moja rada dla ciebie: przyjrzyj się swoim reakcjom i zastanów co i dlaczego czujesz.
Wydajesz się inteligentna, dlatego nie wierzę, że masz aż tak ograniczone funkcje poznawcze, żeby nie móc zrozumieć, że ludzie są różni i różnie postępują. Coś w twoich (nad)reakcjach i (nad)interpretacjach jest na rzeczy.

Blackie, zgadzam się z Twoimi poglądami w tym wątku. Popieram Twoje stanowisko w sprawie LP.

hmm... zastanawiałam się długo nad Twoją wypowiedzią i w sumie fakt, szacunek za osiadanie dna? za to że się ma z kimś dzieci? pfff żadne to powody do szacunku.
Doznaję oświecenia i od dziś uznam że mój eks to świnia, szuja, debil i patałach. I nie omieszkam poinformować o tym moich dzieci, aby nie żyły w zakłamanej rzeczywistości! A niech wiedzą kto je spłodził!!! Niech mają świadomość jaką połowę genów noszą w sobie! Pewnie i tak do nich nie dotrze bo w połowie to szuje, świnie itd, przecież niedaleko pada jabłko od jabłoni. Ja jako cierpiąca i biedna mama mam prawo nienawidzić ich ojca. Przecież jako kobieta inteligentna i z klasą, jedynie przez zaćmienie chwilowe i skrzętną intrygę wyszłam za mąż i powiłam dwoje dzieci z takim elementem i niedorozwojem emocjonalnym. Bo to niemożliwe aby porzekadło iż ciągnie swój do swego miało choć krztę prawdy. A dzieci? niech zbierają moje emocje HA! Niech im się gromadzi ogrom wykolejeń emocjonalnych, mam prawo im to uczynić, bo przecież nikomu szacunek się nie należy ot tak! A wetedy wyjdę z kręgu zakłamania i w końcu stanę się kobietą przez duże K.

Nie czuję już do niego pożądania, ulotniła się też tęsknota za nim, nie ma już we mnie obrazu miłości.

Dziękuję bardzo, choroba już mija, a więc niedługo przyjdzie mi pożegnać się z wami i wrócić w wir życia na pełnych obrotach

przepraszam niektórych użytkowników za wydźwięk wyżej napisanej wypowiedzi jednak myślę, że nie sposób jest czasem wyrazić sposobu myślenia niżeli zastosować metodę ukazania przeciwieństw

Pozdrawiam wszystkich

LeisurePainter,
To świetnie, że zaakceptowałaś wybory swojego ex-męża, ale czy tak po prostu (po ludzku ) nie było/jest Ci czasami przykro, że Wasz związek się rozpadł i że mogliście oboje naprawić to, co w nim wcześniej szwankowało albo poprawić to, co Wam we wspólnym życiu umknęło a wartość czego już dzisiaj zdaje się, że oboje dostrzegacie?

Dzień Dobry Przyszłość

Długi czas czułam żal i ból myśląc o tym, że nie zauważyłam momentu gdy to skończyło się miedzy nami oraz nie podjęłam żadnych działań. Zapewne do dziś jest we mnie nostalgiczna nuta wspomnień. Zrozumiałam jednak, że sama obecność pewnych emocji nie zmieni istniejącego stanu rzeczy i ten rodzaj akceptacji pozwala na stopniowe uwalnianie się od bólu.

to nie o to chodzi, że autorka ma się inaczej zachowywać czy co innego mówić.

po prostu dla mnie zdrowienie autorki się wcale nie zakończyło. wskazuje na to fakt, ile mówi na ten temat i że cały czas mówi.
ktoś, kto "wyzdrowial" i pogodzil sie z sytuacją nie musi tego oglaszac wszem i wobec.

Troszkę Cie kochana rozumiem i nie rozumiem ja nawet czasami sobie przypominam o moim byłym z którym byłam uwaga...tydzień haha a z tym wygłaszaniem jak ogłoszeń na ambonie no to jest forum i każdy z nas ma szanse się wypowiadać(jeżeli nie przesadzasz i nie dostajesz bana)

Czyli dla Ciebie pisanie tych historii bylo tak jakby terapia? Tak mam to rozumieć?

No własnie wina rozpadu związku nie jest tylko wina jednej ze strona a dwóch

I super bynajmniej z złości i frustracji nie rzucałaś talerzami a teraz spójrz na to ze strony Autorki może ona tez jeszcze do końca się z tym wszystkim nie pogodziła(wyliczała dni od kiedy już nie jest z mężem)i dlatego tutaj pisze to może jest tzw. oczyszczenie z jej strony

Tak, tak, _v_ Tylko ty masz rację i tylko ty się nie mylisz. Rozszyfrowałaś LP. Jesteś wielka i w ogóle naj, naj,..
O to ci chodzi?
Już jesteś zadowolona i możesz znaleźć inny wątek, w którym będziesz głosić swoją jedyną i niepodważalną wizję świata

Mnie w tej calej opowiesci nie gra, ze ani razu Leisure nie pisze o tym, iz byla wsciekla na meza. Ktos, kto twierdzi, ze nigdy nie odczuwa przynajmniej wkurzenia, zlosci czy furii jest dla mnie malo wiarygodny. Bo jedna rzecza jest kulturalne zalatwienie rozwodu, co absolutnie rozumiem jezeli w gre wchodza dzieci, a zupelnie inna jakis taki stan zen obojetnosci w obliczu niesamowitego oszustwa bliskiej osoby.

I to wcale nie znaczy, ze oczekuje nagonki na bylego meza po przeszlo dwoch latach, bo to byloby dobitnym dowodem nie przerobienia w sobie negatywnych uczuc, wiec prosze Leisure, nie konstruuj chochla dyskusyjnego. Ale nie wierze w to, ze ZDRADA meza w czasie malzenstwa i rozwodu nie wywolala w Tobie gniewu.

Ok, mozesz miec takie odczucie. Ja akurat nie mam, tak bywa. Jak poczytalam wiecej postow autorki to tym bardziej ja rozumiem i wedlug mnie sie nie wywyzsza, ale ten watek tez wnosi cos na forum, przy okazji autorka podziekowala uzytkowniczce Przyszlosc.

LP nie wypiera i nie zaprzecza emocjom, jakie przeżywała w tamtym czasie. Ty po prostu nie przyjmujesz do wiadomości, że w takich okoliczności nie obyło się bez awantury, mieszania z błotem i podkładania przysłowiowych "świń". Każde rozstanie jest inne i dużą rolę odgrywa właśnie kultura osobista rozstających się ludzi, oraz umiejętność panowania nad emocjami, a także w dużej mierze zachowanie i postawa osoby, która odchodzi.
Nie przyjmujesz do wiadomości odpowiedzi, które otrzymujesz.

Gdyby chodziło o odejście, gdyby chodziło o związek bez dziecka i w dodatku nieformalny.
Ale tu było dziecko, był ślub - świadome wzięcie na siebie odpowiedzialności za to co zamierza się wspólnie tworzyć.

I nagle mąż stwierdził że kocha inna (pewnie doznał nagłego olśnienia, wstał że wspólnego łóżka i stwierdził że kocha dziewczynę która dzień wcześniej zamienił kilka słów ) .
Po pierwsze nic nie dzieje się nagle, wymaga czasu i zabiegów.

Mąż zamiast pamiętać o swoich zobowiązaniach pozwolił sobie rozwijać uczucie do innej kobiety.
Zamiast pracować nad sobą, zerwać kontakt kiedy jeszcze to nie bolało, wolał rozwijać swoje zauroczenie, a potem postawił autorkę przed faktem dokonanym.

Życie to nie harlequim.
Wcale nie widzę w postępowaniu męża "uczciwości ".
Zadbał jedynie o jej pozory i sprytnie wmowil to autorce.

To, że nie ponizala siebie zebrzac o miłość chwali jej się.
Natomiast brak dążenia do terapii małżeńskiej już nie.
Pełna akceptacja nowego związku męża, akceptacja kochanki to jednak ponizenie, wspólne wychowywanie dziecka to ponizenie.

Za rok, dwa lub wcześniej, kiedy zaczną się pierwsze schody w ich związku a motylki przestaną tak trzepac....zgodzi się na urozmaicenie ich związku "pocieszajac" biednego misia....

Autorka nie zaprzecza emocjom. Czula bol i pisze o tym. Jednak pogodzila sie z tym, bo sama wiedziala, ze oboje sie od siebie oddalili i to nie byla tylko wina meza. To, ze zaczal relacje z inna to jego decyzja i jego wina, ale oprocz tego w ich zwiazku psulo sie nie tylko z jego winy. Dla mnie to madra postawa, to dobrze, ze autorka to widzi. Co by jej dalo zwyzywanie go? Nie kazdy tak postepuje. No i juz pisalam, ale nie kazdy czuje zlosc przy rozstaniu, kazdy ma inny temperament jak pisalam. Sama pisalas, ze ludzie faktycznie roznie odczuwaja, dlaczego wiec niby kazdy ma odczuwac gniew? Jak facet jest psychopata to zlosc raczej bedzie, ale pamietaj, ze tutaj sytuacja byla inna do tego wiele lat przyjazni. Osobiscie znam osoby, ktore sa spokojne i byly nawet w trudnych sytuacjach i nie okazywaly gniewu na innych, bo maja tako charakter, ze rzadko odczuwaja te emocje.

Secondo ja tez na poczatku myslalam, ze autorka i jej byly maz powinni ratowac malzenstwo, ale autorka napisala, ze to naprawde zaszlo za daleko i nie dalo sie tego juz naprawic. Wtedy zrozumialam, bo faktycznie czasem nie da sie juz nic zrobic. Do tego jak pisala uczucie meza pewnie wygaslo, byli moze ze soba bardziej z przyzwyczajenia, a teraz rpzstali sie i laczy ich juz pewnie przyjazn. Tak tez bywa.

Nie wszyscy ludzie potrafią się gniewać, uwierz, kiedyś również zostałam zdradzona(nie przez męża)ale wieloletniego partnera i nie poczułam ani kszty gniewu, jedynie żal i właśnie głęboki smutek.
Ludzie są różni i każdy posiada swój własny bukiet emocjonalny, nie wszyscy muszą znać uczucie gniewu..przyjmij to do wiadomości i nie wpieraj komuś uczuć których nie posiada

Dawno mnie tu nie było… ale czasem choć rzadko wchodzę na to forum.
Czytając jednak ten wątek, słowa autorki, mam wrażenie, że napisała to ex żona mojego już męża.
Fakt, faktem my mieliśmy romans zanim on zdecydował się zakończyć małżeństwo, ale postąpił podobnie jak mąż autorki, zresztą jego jeszcze wtedy żona okazała podobną postawę. Rozwód odbył się szybko bez zbędnych przepychanek. Teraz po 2 latach też mogę powiedzieć, że z jego ex się nawet lubimy. Jednak i ona ułożyła sobie życie. Jego dziecko traktuję prawie jak swoje. Ona nie ma nic przeciwko bo wie, że kiedy zostaje ze mną to jest pod dobrą opieką. Jego córka też mnie lubi i chętnie do nas przyjeżdża. Wprawdzie przy rozwodzie był plan opieki ustalony ale się do niego nie stosujemy sztywno, bo rozmawiamy normalnie ze sobą i ustalamy i podporządkowujemy pewne rzeczy na bieżąco i nikt nie robi problemów. To jest dobre tak naprawdę dla nas wszystkich a tym bardziej dla dziecka.
Dlatego uważam, że wszystko zależy od ludzi, jakimi są. Podobnie też jak u autorki, ich małżeństwo wcześniej właściwie nie istniało. Ona miała inne priorytety on inne i tak żyli obok realizując swoje plany na życie. Łączył ich właściwie papierek, wspólny dom i dziecko. Nawet teraz oboje sobie żartują, że w czasie małżeństwa tylko się kłócili a teraz narolnie potrafią rozmawiać.
Ja najpierw miałam trochę obaw, że jego dziecko mnie nie zaakceptuje albo że jego ex będzie ją nastawiała przeciwko mnie. Tak na szczęście się nie stało. Nie próbuję być jej druga mamą, ale kimś w roli starszej siostry, cioci czy przyjaciółki. Kogoś na kim może polegać i zaufać.
Najpierw też miałam leki problem z tym, że jego ex ustala pewne sprawy dotyczące dziecka ze mną, nie z nim. Teraz już nie mam. Mam do tej kobiety szacunek i chyba ona do mnie. Choć wiadomo nie umawiamy się na winko i ploteczki

ehhhh.

To sie nazywa wyparcie. Jest to dosyc czesta strategia u kobiet, ktore wewnetrznie boja sie, ze gniew jest 'zla' emocja , ktorej nalezy unikac, bo przeciez kobieta powinna byc kochajaca, empatyczna, cierpliwa i zawsze rozumiejaca.

Nic bardziej zludnego. Im bardziej prawdziwe uczucia sa wypierane, w tym gniew, tym wiecej gdzies nastepuje kompensacja tego wypierania. Az strach sie bac myslec o dzieciach Autorki, ktore pewnie sa na ostrym koncu jej codziennych projekcji.

Po pierwsze nie kule, a karty (zapraszam do watku o Lenormand ).

A tak na powaznie, mam prawie 40 lat i wielu ludzi w zyciu widzialam, takze zawodowym. Jak mi ktos na wstepie mowi, ze nie czuje gniewu, to nastawiam czajnik na herbatke, bo to bedzie dluuuga rozmowa, na koncu ktorej bardzo duzo tego 'nieobecnego' gniewu bedzie latac po suficie.

Wiesz co, ja nigdy jakoś nie zastanawiałam się nad tym czemu gniewu nie poczułam jak mnie facet zdradził, nie sądzę abym specjalnie to wypierała, bo miałabym przecież świadomośc tego?
czułam się zraniona , czułam smutek, żal, płakałam ale nie czułam złości czy gniewu, rzeczywiście to zastanawiające...ale bardziej tłumaczyłabym to tym że po prostu w przypadku zdrady można gniewu nie czuć...

Po pierwsze, nie ma czegos takiego jak zle uczucia.

Po drugie, na tym polega wypieranie, ze sie tego swiadomie nie czuje, tylko spycha w glab podswiadomosci.

autorko podziwiam Cię , niestety dzisiaj wiele par albo o siebie nie walczy , albo się rozstaje niezgodzie