Spotkałam ideał, jest chemia, ale ... - Netkobiety.pl

Pociąga mnie fizycznie cały czas. Jak jest obok jest mi z nim dobrze, ale czasem wolę spędzić wieczór w domu przed TV niż z nim
Nie czuję połączenia emocjonalnego, że to jest tej JEDYNY. A kiedyś to czułam i doszukuję się tego właśnie uczucia.

ard_biuro, może daj sobie jeszcze czas ? Może miłość przyjdzie z czasem ?
Każda miłość jest inna, jeśli będziesz wiecznie porównywać uczucia  z przeszłości i oczekiwać, że za każdym razem będziesz czuć to samo, to wiele w życiu może cię ominąć.

Psikus polega na tym, że to nie ideały nas pociągają.
Mamy swoje wymarzone typy charakterów, wyglądu, itd. Ale gdy kogoś takiego poznajemy wcale go nie chcemy.
Pociąga nas inność, coś czego nie znamy, co możemy ODKRYWAĆ i kształtować razem z partnerem i u partnera. Co mamy robić z kimś kto już jest dla nas idealny i nie mamy w nim czego odkryć? Nudzi nas to, a człowiek chce odkrywać a nie się nudzić.

Ideały powinny żyć w naszych głowach, a nie obok nas.

Z jednej strony boję się tego, że jeśli odpuszczę to mogę już nigdy kogoś takiego nie spotkać, a jego samego zranię. Jeśli zaś spróbuję, nasza relacja będzie trwała dłużej, to ten ból będzie jeszcze większy. Nie chcę sprawić mu przykrości. Może tak nie musi być, a wręcz przeciwnie jest nam pisane.
Niczego sobie nie obiecywaliśmy słowami, ale gesty mówią co innego. Również moje. Gdy średnio mam ochotę na spotkanie, to jak go widzę i przytulam się do niego, mimo wszystko jest mi wtedy dobrze, ale nie rewelacyjnie - mam na myśli brak uczucia zakochania, ponieważ jest więcej pożądania niż właśnie zakochania.

Wiem, że masz na myśli fakt, iż nie ma dwóch takich samych osób. 
Hmmm ... gdyby on mi powiedział, że nic do mnie nie czuje, to nie płakałabym. To jest najgorsze w tym wszystkim       Bynajmniej jak na tą chwilę, może to się zmieni. Ale robię się strasznie niecierpliwa.

Porozmawiać z nim o tym? Czy lepiej poczekać jeszcze miesiąc/dwa?

Mówił mi kiedyś o tym jak go pewna dziewczyna zraniła 2-3 lata temu. Bawiła się jego uczuciami. Z racji tego nie potrafił przełamać się w stosunku do dziewczyn i zaufać. Widzę, że jestem tą przy której się przełamał i zaufał. Także tym bardziej nie wyobrażam sobie by przeze mnie cierpiał

Rozumiem, że nie chcesz go zranić. To szlachetne (piszę bez przekąsu), ale chyba nie powód do trwania w niesatysfakcjonującym związku.

Skończenie związku też może nastąpić tak aby kogoś nie urazić. Oczywiście całkowicie uniknąć tego nie sposób, zwłaszcza jeśli druga osoba jest tak mocno zaangażowana, ale można się postarać uczynić to jak najbardziej delikatnie.

Moim zdaniem 3 miesiące to jeszcze za krótko, żeby móc mówić o zakochaniu. Coś do niego czujesz, ale nie są to bardzo silne emocje. Nie zawsze miłość zaczyna się od wybuchu, czasem jest to długotrwały proces. Pamiętaj, że co szybko się zaczyna, też szybko się kończy.  Moim zdaniem musisz jeszcze poczekać i nie myśleć tak intensywnie, czy " to ten jedyny".

Moim zdaniem mozesz dac czas tej relacji, bo moze nie ma wybuchu emocji, ale podoba Ci sie, czujesz sie z nim dobrze, odpowiada Ci jego wyglad i charakter, wiec podstawa juz jest. Gdyby Ci sie wcale nie podobal, to nie byloby szans. Tylko teraz nie da sie jednoznacznie stwierdzic czy u Ciebie powoli zaczyna sie uczucie czy jednak nic do niego nie czujesz i nie poczujesz. Trudna sprawa. Czasem tak bywa z uczuciami. No i fakt, ze czlowiek sie zastanawia czy tym nawet niespecjalnie nie zrani drugiej osoby. Z tym, ze tu potencjal jest, wiec mozesz jeszcze sprobowac. Mysle jednak, ze najlepiej dac na to czas, ale tak maksymalnie do miesiaca.

Nie porownuj tez tego uczucia do poprzednich, bo moze byc inne od nich i nie musi byc gorsze. Kazdy z nas jest inny i kazdy zwiazek tez inny. Traktuj go jako oddzielna osobe i poznawaj. Co ogolnie robicie jak sie spotykacie? Jezeli siedzicie w domu, to moze wiecej wychodzcie, bo wspolne towarzystwo, rozmowa sa wazne, ale fajnie tez robic cos innego. Poznasz go wtedy tez w innych sytuacjach.

Jeśli spotykamy osobę o której marzymy... nagle zdajemy sobie sprawę, że nie jest to tak wymarzone jak sądziliśmy. Nagle mimo tego, że byłoby idealnie - nie mamy czego odkryć w drugiej osobie.
I to nie zaprzecza temu, że ktoś może być obiektywnie interesującym itd.

Po co dajesz mu nadzieję, skoro tak naprawdę podjęłaś decyzję ale boisz się jej konsekwencji? Skoro ktoś już bawił się jego uczuciami, nie bądź kolejną, potraktuj go fair. Myślisz, że on pod skórą nie czuje, że coś jest nie tak?

Dawniej myślałem, o "tej jedynej", jednej, wyjątkowej połówce... A dzisiaj wiem, że to mit... Ludzie się ze sobą związują i potem razem żyją... miesiąc, dwa, sześć, rok, pięć lat, dziesięć lat. Nikt ni ejest idealny, porzuć ideały. Skup się na tym, czy dasz radę z nim się zestarzeć.

Zauroczenie, motylki w brzuchu przemijają w każdym związku.

Zostaje porozumienie, łączność na poziomie (1) głowy (2) serca i (3) cipki. Czy jesteś z nim w takim porozumieniu na tych trzech poziomach?

(1) Czy dogadujecie się? Rozumiecie, rozmawiacie? Pokonacie problemy? NIe ma kłótni?

(2) Czy jeśli on odejdzie, to będziesz tęsknić? Żałować, że z nim nie żylaś? Czy gdy będzie się mu dziać krzywda to pomożesz? Czy jego krzywda jest twoim cierpieniem, a nie ulgą, że Ciebie nie odtyczy? CZy jego sukces jest twoją radością a nie zazdrością?

(3) CZy macie dobry seks? Pożądasz? Budisz się z uśmiechem obok niego? Marzysz o seksie z nim?

Kup książkę "Kocha, lubi, pragnie" Starowicza. Przeczytaj, zastanów się. Podejmiesz dobrą decyzję, nie przegrasz miłości.

NIE mów mu o twoich wątpliwościach, bo zepsujesz relację.
Jeśłi postanowisz odejść, to wtedy powiesz.

Zatem apeluję do Ciebie abyś szła powoli do przodu przez następne miesiące.