Nie mogę sobie poradzić z bezsilnością matki - co robić? - Netkobiety.pl

Mysle, ze mozesz jej pomoc chociazby odmawiajac wysluchiwania jej zali. Niektorzy ludzie uwielbiaja sie zalic i zawsze szukaja pretekstu, aby miec powod - wydaje sie, ze twoja mama nalezy do  tegoi typu ludzi.. Ignoruj jej narzekania, zaslaniaj sie nauka, ksiazka wyjdz z domu, - cokolwiek. Nie, nie jestes jej psiapsiolka. Jak chce sie zalic - niech znajdzie sobie kolezanke,, jak nie ma kolezanki - to jest jej prywatna sprawa. Mama powinna wysluchiwac twoich problemow, a nie ty jej. Amen.

To dość toksyczna relacja,znam to bo moja matka ciągle narzeka. Był moment ze odcielam sie od tego ale głupia znów wpadłam probujac byc dobra. Słucham jednym uchem bo w sumie jest sama. Nie wiem czy tak też się żali swoim siostrom ale wątpię natomiast ja ciągle jestem obciażana jej problemami i jest tez tak ze ucinam to. Poszła do pracy to część problemów się skończyła. Możesz powiedzieć jej otwarcie ze możesz jej wysłuchać ale nie chcesz słuchać jej żali bo masz swoje życie i jej problemów nie rozwiazesz. Na narzekanie na kasę powiedz żeby poszła do pracy to problemy same się rozwiążą. Bądź asertywna i nie daj się. czasem trzeba z buta rodzica potraktowac. No możesz też Ty zacząć narzekać i się skarżyć nawet wymyślać problemy to może ona przestanie sama się narzucać ze swoimi problemami

przez chwile miałam wrazenie, jakbym czytała sama o sobie i swojej matce...
również czuje się obciążona psychicznie, kilkakrotnie w ciągu dnia dzwoni do mnie, żeby wyżalić się co się akurat stało w domu, bo pokłociła się z moim ojcem, bo brat coś zrobił. Jest tak już od paru lat, czyli byłam jeszcze naprawde dzieckiem, gdy stałam się powierniczką jej problemów. Potrafiła dzwonic do 12 letniej dziewczyny , jak byłam na wakacjach i opowiadać o co pokłociła się z ojcem. Mnie już się rzygać chce przez to.
Sama nie pracuje, a potem narzeka, że tyle pracy jest w domu , że to tamo , a ona biedna zostaje z tym sama.
Co w tym jest złe, najgorsze? Ze zaszczepia taka osoba w nas swój sposób myślenia, że to narzekanie faktycznie się odbija potem .
Miałam doradzić Tobie, a żale sie sama.. myśle, ze jej na siłe nie zmienisz. Bo to już tak jest zakorzenione, że tylko sama może dojść do jakichś wniosków. Co np. w przypadku mojej raczej się już nie zdarzy. Ja to chce jeszcze dociągnąć studia i uciekać stad. Bo mimo , że stara się dbać o dom, rodzine. To według mnie wiecej czasem w tym szkody. Mysle , że jak człowiek zacznie sie zastanawiac nad "sensem" życia, i wpada w taką nostalgię, to potem jest coraz ciężej z tego wyjść, uwolnić się. I oby to nie udzieliło się Tobie :-)

Dzięki za odpowiedzi, dziewczyny.
Nie ukrywam, że zgadzam się z tym, co piszecie, dla mnie to wszystko również jest już pewnego rodzaju małą patologią.
Jest mi po prostu tak strasznie przykro. Ona nie ma pojęcia, jak się w ogóle zabrać za coś poważniejszego, wszystko ją przerasta, zwłaszcza odkąd zniknął jej facet. Siedzi w domu całymi dniami i zajmuje się jakimiś głupotami, segreguje zdjęcia, nagle myje całą lodówkę, sprząta szafki, a przy tym narzeka na brak pieniędzy, zwłaszcza, kiedy ma pojechać na jakieś zakupy spożywcze. Mieszkam jeszcze z siostrą i dziadkiem, duży dom pod Warszawą utrzymuje się tylko z emerytury dziadka, szlag mnie po prostu trafia, że ona nawet nie próbuje nic zmienić, a narzeka strasznie, bo nie ukrywam, jest na co. Tylko co to zmieni? Ja w tym momencie mam dorywczą pracę, ale uczę się też do poprawy trzech matur, za miesiąc zaczynam intensywny kurs związany z branżą IT, więc mam od cholery nauki.

Chciałam jej pomóc w rozwijaniu pewnego biznesu tutaj na miejscu, z tymże ona co chwilę zmienia zdanie - raz uważa, że to bez sensu, a potem jest chwilowo napalona - no jak z dzieckiem. Problem jest też w tym, że została sama, bo będąc z tym facetem zupełnie odcięła się od jakichkolwiek znajomych, to było bardzo dawno temu. Także podsumowując - 46 lat, bez wykształcenia, ale równocześnie bez pomysłu na siebie, bardzo wrażliwa kobieta, która nie widzi siebie na żadnym etacie. Ja naprawdę rozumiem, czemu może czuć się źle, ale z drugiej strony nawet nie próbuje, a ja muszę słuchać, jak bardzo życie jest beznadziejne. Wiem, że nie mogę jej dogłębnie pomóc, ale chciałabym jakoś chociaż zmienić jej światopogląd na życie, że naprawdę DA SIĘ zmienić stan rzeczy, jeżeli się nad tym pracuje, i podkreślić fakt, że nie od razu jest dobrze. Boję się, że to dla niej puste słowa i nic się nie zmieni, a chciałabym, żeby moja matka była w końcu szczęśliwa.
Dodam od razu, że ona nie chce iść na żadną terapię, bo nic jej to nie da według niej i uważa, że sama się pozbiera, ale jakoś tego nie widzę.
Ja mam 22 lata.

No niestety nie zmusimy jej do zmiany swojej decyzji.