Przed wizją wiecznej samotności - Netkobiety.pl

Witajcie,
Może zacznę od tego, że mam 24 lata. Nigdy nie byłam w zdrowym, poważnym związku, nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca, która o każdej porze dnia i nocy przybiegłaby gdyby coś się stało i nigdy nie miałam swojego miejsca na ziemi.
Nie jestem przywiązana do miejsc. Rodzice mieli taki charakter pracy, że przez wiele lat często się przeprowadzaliśmy. Nie mam im za złe tego, że nigdzie nie zagrzałam miejsca, bo dzięki temu poznałam wielu ludzi, z którymi mam wciąż kontakt i potrafię się przystosować do wielu miejsc i sytuacji.
Problem jednak jest taki, że brakuje mi kogoś, kto byłby ciągle przy mnie. Nie mam tej wypracowanej latami przyjaźni, która zaczęła się na podwórku, przeszła przez wspólną klasę i może nawet te same studia. Zawsze byłam zdana sama na siebie. Dzięki temu jestem samodzielna i niezależna, ale... osamotniona. O ile w trakcie dnia nie jest źle, bo pracuję w środowisku, gdzie ciągle coś się dzieje, tak wieczory mam głównie dla siebie i wtedy nachodzą mnie myśli, refleksje. Zostaję z nimi sama i ze świadomością, że gdyby coś naprawdę się wydarzyło, to mam tylko rodzinę, z którą już i tak nie mieszkam, bo wyjechałam na studia, nowi przyjaciele są, ale mają swoje życie. Mimo wieku nigdy nie miałam chłopaka. Nie interesowały mnie też nigdy romanse w sensie czysto fizycznego wyżycia się. Jakieś zauroczenia, czy przelotne serie spotkań owszem, ale nic poza tym. Najpierw ja nie chciałam nikogo, później zakochałam się w przyjacielu, którego poznałam w podróży i niedaleko którego teraz mieszkam. Mieliśmy się przez jakiś czas ku sobie, myślałam, że będziemy razem, zaczynałam być szczęśliwa, ale nagle mnie odrzucił ze względu na charakter mojej pracy (pracuję z wieloma ludźmi, a on jest zazdrosny). Przyjaźń niby pozostała, ale to już nie to. Tym bardziej czuję się jak ostatnie zero. Podobno jestem ładna, ciepła, inteligentna i charyzmatyczna, ale co z tego? Nie lubię całonocnych imprez, preferuję spędzanie czasu w domu, na spacerach lub w bardziej kulturalnych miejscach. Nie piję raczej alkoholu, nie palę, uciekam ogólnie od używek i lubię czytać książki - ogólnie nuda. Niby normalna dziewczyna, a jednak nie. Ostatnio czuję się coraz gorzej, potrafię całymi dniami leżeć i patrzeć w sufit. Kiedyś byłam u psychologa, ale niewiele to dało, bo nie działają na mnie żadne ćwiczenia - podobno mam na to za bardzo analityczny umysł i wszystko za bardzo rozbijam na czynniki pierwsze by poddać się jakiemuś systemowi. Najgorsze jest to, że brakuje mi ludzi. Jedni czerpią energię ze słońca, inni z muzyki, a ja z bliskości drugiego człowieka, której nie mogę doświadczyć. Mam ogromny strach przed tym, że zostanę przez każdego zdradzona, wystawiona i pozostawiona znowu sama sobie jak to już bywało. Porada "idź do baru albo na imprezę" nic mi nie da, bo to nie mój świat.
Jeśli jest ktoś, kto lubi sobie choćby pomailować, to zapraszam. Jestem stale online

takiwiatr napisał/a:

Może robisz wrażenie silnej osobowości która doskonale sobie radzi w życiu i nie potrzebuje kogoś obok siebie. Czy nie jest tak że innym pomagasz a własne problemy dusisz w sobie? A czy jesteś kobieca? Czy dbasz o urodę?

Lubię pomagać, nie lubię się narzucać ze swoimi problemami, ale jeśli ktoś pyta to się nie zamykam.
Czy jestem kobieca... Chyba tak. To znaczy, dbam o siebie, jestem tzw. pin up girl, ale też nie ubieram się wyzywająco - po prostu subtelnie, elegancko, kobieco, dbam o wygląd, ale i nie przeginam. Jestem zdecydowaną zwolenniczką noszenia sukienek i spódnic przez kobiety, a spodnie i adidasy tylko na dalekie wycieczki lub do sportu. Nie przeklinam, chyba że naprawdę mocno się zdenerwuję, nawet nie piję zbytnio i nie palę wcale. Słyszę częste komplementy, ale na komplementach się kończy.  Jakoś nigdy nikt nie odważył się zostać na dłużej (poza jednym, który uznał, że jednak mnie nie chce gdy już mnie od siebie uzależnił), a naprawdę nie odpycham, z każdym lubię porozmawiać - o ile jest to rozmowa na poziomie (nie, nie jestem sztywna). Fakt faktem, nie lubię rozmawiać z ludźmi, którzy mają już za sobą kilka drinków czy piw, bo jednak nie czuję się przy nich komfortowo. Sama generalnie ograniczam się do jednego drinka, z uprzejmości, bo do alkoholu mnie nie ciągnie. Chyba nie wpisuję się w obecne wymagania.

AloneWolf90 napisał/a:

ama111 napisał/a:

Lubię pomagać, nie lubię się narzucać ze swoimi problemami, ale jeśli ktoś pyta to się nie zamykam.
Czy jestem kobieca... Chyba tak. To znaczy, dbam o siebie, jestem tzw. pin up girl, ale też nie ubieram się wyzywająco - po prostu subtelnie, elegancko, kobieco, dbam o wygląd, ale i nie przeginam. Jestem zdecydowaną zwolenniczką noszenia sukienek i spódnic przez kobiety, a spodnie i adidasy tylko na dalekie wycieczki lub do sportu. Nie przeklinam, chyba że naprawdę mocno się zdenerwuję, nawet nie piję zbytnio i nie palę wcale. Słyszę częste komplementy, ale na komplementach się kończy.  Jakoś nigdy nikt nie odważył się zostać na dłużej (poza jednym, który uznał, że jednak mnie nie chce gdy już mnie od siebie uzależnił), a naprawdę nie odpycham, z każdym lubię porozmawiać - o ile jest to rozmowa na poziomie (nie, nie jestem sztywna). Fakt faktem, nie lubię rozmawiać z ludźmi, którzy mają już za sobą kilka drinków czy piw, bo jednak nie czuję się przy nich komfortowo. Sama generalnie ograniczam się do jednego drinka, z uprzejmości, bo do alkoholu mnie nie ciągnie. Chyba nie wpisuję się w obecne wymagania.

Wszystko to brzmi jak reklama. Twój opis sprawia, że prezentujesz się jak ideał kobiety dla wielu mężczyzn. Jest tak cudowny i piękny, że ciągle się zastanawiam gdzie jest haczyk.

Reklama? Och nie! Nie jestem zdesperowana i nie szukam na siłę partnera, bo wiem, że na tak zwanego "chama" nic się nie udaje. Ja po prostu taka jestem. Haczyki, są: jestem alergiczką i nie wszystko można ze mną na spółkę zjeść, jestem nadwrażliwa, potrzebuję uwagi, potrzebuję się kimś opiekować i wszystko bardzo przeżywam. Poza tym jestem chyba zbyt ambitna, chciałabym zrobić przynajmniej doktorat i habilitację, niektórym to przeszkadza.

W sumie jestem tu, żeby znaleźć jakąś osobę - kobietę czy mężczyznę - na którą będę mogła liczyć, będę mogła porozmawiać, wyjść do teatru, posłuchać jazzu, którą będę mogła z wzajemnością wysłuchać. Z jednej strony bardzo boję się zawodów, ale z drugiej wierzę w dobro drugiego człowieka i że wszystko może być piękne. Tylko teraz nie mam na to wszystko jakoś siły... I szukam takiej linki ratunkowej, która pociągnie mnie za sobą na powierzchnię z odmętów oceanu.

AloneWolf90 napisał/a:

ama111 napisał/a:

Reklama? Och nie! Nie jestem zdesperowana i nie szukam na siłę partnera, bo wiem, że na tak zwanego "chama" nic się nie udaje. Ja po prostu taka jestem. Haczyki, są: jestem alergiczką i nie wszystko można ze mną na spółkę zjeść, jestem nadwrażliwa, potrzebuję uwagi, potrzebuję się kimś opiekować i wszystko bardzo przeżywam. Poza tym jestem chyba zbyt ambitna, chciałabym zrobić przynajmniej doktorat i habilitację, niektórym to przeszkadza.

W sumie jestem tu, żeby znaleźć jakąś osobę - kobietę czy mężczyznę - na którą będę mogła liczyć, będę mogła porozmawiać, wyjść do teatru, posłuchać jazzu, którą będę mogła z wzajemnością wysłuchać. Z jednej strony bardzo boję się zawodów, ale z drugiej wierzę w dobro drugiego człowieka i że wszystko może być piękne. Tylko teraz nie mam na to wszystko jakoś siły... I szukam takiej linki ratunkowej, która pociągnie mnie za sobą na powierzchnię z odmętów oceanu.

To był czysty sarkazm, po prostu zdarzyło mi się raz, że kobieta nie chciała uwierzyć w to co mówię i jaki jestem i zakończyła ze mną znajomość, bo "jestem kłamcą"... Stąd mój sarkazm Też mam alergię w tym pokarmową i na pyłki drzew i traw, a lista produktów, których nie mogę jeść rośnie.

Również jestem typem nadwrażliwca (inni to nazywają pogardliwe dumą ), koledzy w podstawówce i gimnazjum w większości wykorzystywali to przeciwko mnie, stąd pewnie nie utrzymuję z nimi kontaktów. Choć potem się dogadaliśmy, nigdy nie zapominam  osób, które wyrządziły mi jakąkolwiek krzywdę. Pewnie przez to nie potrafiłem przez całe swoje życie stworzyć ani jednego związku Gdzieś w mojej podświadomości dalej tkwi ten lęk przed byciem ofiarą i wykorzystaniem mojego zaufania. Stąd nawet wobec rodziny mam szczerość jak TARS w Interstellarze  do ludzi 90%.

A więc jednak jest haczyk. To Jazz. Szczerze mówiąc nie przepadam za nim tak jak rockiem i metalem. Preferuję spokojniejszą muzykę Pop, indie pop, filmową i klasyczną.

A jakich zawodów się boisz, chodzi Ci o to, co niektórzy nazywają castingiem, czyli poszukiwanie partnera?

Mam na myśli zawód w sensie rozczarowanie Że jak komuś zaufam, to mnie ono spotka. A raczej nie zapominam wyrządzonych mi krzywd.
Ludzie nadwrażliwi niestety wszystko mocno przeżywają, to przykre, a powinno być piękne bo wrażliwość pomaga odnaleźć piękno świata.
Jazz wydaje mi się być czymś kompletnie innym od wszystkiego. Może nie każdy podgatunek jazzu kocham, ale wychowałam się na Disneyu, Warner Bros - a tam przecież jazz czy swing dominowały. Gershwin jest dla mnie chwilami wybawieniem. Niemniej, muzyka klasyczna i filmowa są z kolei ukojeniem nadszarpanych nerwów.

AloneWolf90 napisał/a:

ama111 napisał/a:

Mam na myśli zawód w sensie rozczarowanie Że jak komuś zaufam, to mnie ono spotka. A raczej nie zapominam wyrządzonych mi krzywd.
Ludzie nadwrażliwi niestety wszystko mocno przeżywają, to przykre, a powinno być piękne bo wrażliwość pomaga odnaleźć piękno świata.
Jazz wydaje mi się być czymś kompletnie innym od wszystkiego. Może nie każdy podgatunek jazzu kocham, ale wychowałam się na Disneyu, Warner Bros - a tam przecież jazz czy swing dominowały. Gershwin jest dla mnie chwilami wybawieniem. Niemniej, muzyka klasyczna i filmowa są z kolei ukojeniem nadszarpanych nerwów.

Wpisałem sobie Gerschwin-Rhapsody in Blue w youtube i nie nazwałbym tego nigdy Jazzem raczej filmową (może dlatego, że jest tam mało trąbki), mnie jazz kojarzy się z inną muzyką taką z Nowego Orleanu jak np. Armstronga i tamta strasznie mi się nie podoba (w liceum chodziliśmy ze szkoły do filharmonii na różne koncerty i raz był Jazz). W tej samej chwili co wyciszyłem mecz Lewandowski strzelił gola. Przypomniał mi się  napis z sali do muzyki w gimnazjum "Muzyka uspokaja umysł ułatwia wzlot myśli, a gdy trzeba pobudza do walki" i to wszystko pasuję mi pod filmową, bez takiej muzyki filmy by nie istniały, a horror nie był horrorem.

Och, Armstrong też jest mi bliski Podobnie jak Miles Davis czy Tony Benett. Rhapsody in Blue często występuje w filmach, to prawda. Ale Jazz to nie jest wyłącznie trąbka
Myślę, że każda muzyka potrafi pobudzić do walki. W zależności od charakteru, do jakiego ona właśnie dociera. Choć fakt, film bez ścieżki dźwiękowej byłby trochę niepełny.
Nie oceniam raczej ludzi po gatunku muzyki jakiej słuchają, bo spotkałam wrażliwych słuchających wyłącznie hip-hopu, a na jednym z meczów ekstraklasy, na stadionie, wzruszyłam się przyśpiewkami, jakie kibice z czułością kierowali do swojej ukochanej drużyny. Bo muzyka, piosenki, czy nawet przyśpiewki. To wszystko tak pięknie spaja ludzi.

Na okoliczność meczu specjalnie kupiłam spodnie Bo uznałam, że to jednak takie miejsce, gdzie sukienka nie byłaby dobrym rozwiązaniem. W spodniach jest mi zimno, w sukienkach i pończochach nie. Poza tym zimno najbardziej wlatuje mi od karku i krzyża, a one są osłonięte.
Znowu, nie mam nic do sportu, piłki nożnej. Lubię oglądać Mistrzostwa Świata, mecze Wisły Kraków, Ligę Europejską. I wcale nie kłóci mi się to ze światem pin up ani nie sprawia, że staję się mniej wrażliwa. A wydaje mi się, że niektórzy postrzegają fakt, że oglądam mecze za wielki minus. No i tu z koleżankami sobie nie porozmawiam, bo one do sportu to raczej nie. No chyba, że to siatkówka, do której mam uraz po szkole.
Usłyszałam niedawno, że kobiety, które grają w gry i oglądają sport są nieatrakcyjne. Dlaczego?

Zasadnicze pytanie.Skąd jesteś wogóle ? I od razu dobra rada.Nie sluchaj tych co tylko pięknie mówią....oni przeważnie mało robią. Jestem facetem i coś o tym wiem.

Zasadnicze pytanie.Skąd jesteś wogóle ? I od razu dobra rada.Nie sluchaj tych co tylko pięknie mówią....oni przeważnie mało robią. Jestem facetem i coś o tym wiem.

celinienne napisał/a:

ama111 napisał/a:

Jeśli jest ktoś, kto lubi sobie choćby pomailować, to zapraszam. Jestem stale online

Tutaj wlasnie jest problem, ze stale jestes online. Single - wyjdzcie z domu !!!!

Online nie znaczy w domu Mój smartfon ma stałe połączenie z Internetem tak długo jak długo znajduję się w granicach kraju. A że podzielnością uwagi mogę się pochwalić, znajomi nigdy nie narzekali na zbyt późne odpowiedzi na wiadomości chyba, że jestem na ważnym spotkaniu. I myślę, że bycie stale online coraz częściej odnosi się do bycia w ruchu, a jednak na wyciągnięcie ręki. I za to kocham nowe technologie. Bycie zawsze w centrum wydarzeń. A gdy przyjdzie ochota na relaks, wystarczy najechać na wyłącznik. Ale od dawna nie miałam potrzeby wylogowania się.

ama111 napisał/a:

Jeśli jest ktoś, kto lubi sobie choćby pomailować, to zapraszam. Jestem stale online

Tutaj wlasnie jest problem, ze stale jestes online. Single - wyjdzcie z domu !!!!

celinienne napisał/a:

Single - wyjdzcie z domu !!!!

Wyszedłem. Stoję przed blokiem. Co dalej ?

AloneWolf90 napisał/a:

Ja dzisiaj czekałem na kuzyna i jego żonę, stałem 1 h na dworze i nikogo nie poznałem

A umyłeś się ? Zadbałeś o swój wygląd ? Bo to tez jest zalecane. I już niemal gwarantuje, że kogoś poznasz.

Pewnie czymś odstraszałeś, bo na ulicy jest mnóstwo chętnych pięknych kobiet palących się by kogoś poznać; tylko faceci je odstraszają albo nie wychodzą z domu.