Mój facet i jego znajomi...Problem w kontaktach z ludźmi... - Netkobiety.pl

Zamiast siedzieć i uzalac się nad tym ze ty nie miałaś takich znajomych, weź się w garsc otwórz się na tych ludzi a wszyscy stworzycie taka super paczkę, uwierz ze gdyby mój facet zachowywał się tak jak Ty dawno bym Go zostawiła. Ja rozumiem ze można być wstydliwym, ale bez jaj, jeśli nadal twoje zachowanie takie będzie to sądzę że twój  związek może się skończyć,

Przeczytałam.

Z wierzchu: on pielęgnuje stare zwyczaje towarzyskie wciągając w to Ciebie, a Ty niby akceptujesz, ale z drugiej strony nie odpowiada Ci do końca sposób, w jaki się to rozgrywa. I z jednej strony widać, że podoba Ci się fakt, że on posiada paczkę znajomych, ale z drugiej strony nie umiesz się w tym odnaleźć.

Ja bym się na początku zapytała, na czym konkretnie polega Twój problem. Ze znajomymi facet będzie się spotykał, bo to normalne. Ty tez chcesz w jego życiu uczestniczyć - rozumiem. Więc co dokładnie przeszkadza Ci w tym całym układzie?

Nie lubisz znajomych faceta, bo działają Ci na nerwy? A może to kwestia Twoich - jak sama piszesz -  nieszczególnie rozbudowanych relacjach z ludźmi (Twoje ograniczone grono znajomych)?

A może problemem nie są znajomi, tylko fakt, że chcesz z nim spędzać więcej czasu sam na sam?

W zależności od odpowiedzi, można podjąć inne działania.

Mnie interesowałaby też jeszcze jedna kwestia: skoro nie chcesz spotykać się non stop z jego znajomymi, to jakiego sposobu wspólnego spędzania czasu oczekujesz w zamian? Co proponujesz ze swojej strony?
Bo podany przez Ciebie przykład nie do końca zrozumiałam: zaproponowałaś, żebyście spędzili romantyczny wieczór razem w dzień chłopaka, a on powiedział "Sorki, lecimy do znajomych"? Jak to w końcu było?

To było tak, że pare dni przed tym dniem chłopaka mówiłam mu że mam plany i niespodziankę dla niego.. On coś wtedy wspomniał, że znajomi chcą się spotkać u nich w domu, ale skoro ja coś wymyśliłam to oczywiscie ze zostaniemy sami. To była taka krótka rozmowa. Ale w piątek kiedy on skończył prace zadzwonil do mnie ze tamci nas zapraszaja do siebie na 19. Ja sie wkurzyłam bo mówiłam mu ze przeciez coś przygotowałam dla niego.. Troche sie zdenerwował ze jak zwykle mam problem zeby wyjsc z jego znajomymi ale potem stwierdził ze mam prawo byc w piatek zmęczona po pracy i cieszy sie ze cos dla niego naszykowalam i mnie przeprosił. Napisal im ze posiedzimy sobie sami i tyle.

I naprawdę nie widzisz winy w sobie że wszystkie dotychczasowe przyjaciółki Zerwały z tobą kontakt i nikt nie chce się z tobą kolegować?
Dużo histerii i prób zwracanie na siebie uwagi jest w tym co piszesz.
Na miejscu tego faceta byłabym już dawno zmęczona.

Wiesz co, na podstawie Twoich postów, to mnie trochę wygląda na to, że jednak się słabo dobraliście.
Nie wiem, ile Ty masz lat, ale szacuję, że 20+. Wygląda na to, że jesteś raczej spokojna i introwertyczną osobą. A związałaś się z facetem starszym, przyzwyczajonym do swojego życia i na pewno bardziej towarzyskim niż Ty. I mam wrażenie, że Ty jesteś w tej relacji stroną bierną, która się dopasowuje. Możesz skorygować, jeśli się mylę.

Minęło pierwsze zafascynowanie (rok związku) no i każde z Was powoli zaczyna pokazywać swoją "prawdziwą" twarz i potrzeby. I przychodzi czas na weryfikację pierwotnych założeń.

Trudno mi tak ocenić, jakie są szanse na ułożenie tej sytuacji. Ja uważam, że ludzie powinni się dobierać podobnymi temperamentami - wtedy jest im łatwiej. Ale w życiu sprawdzają się różne układy, jeśli się nad nimi popracuje.

Na pewno jak zawsze warto zacząć od spokojnej, rzeczowej i bezfochowej rozmowy i próby poszukania kompromisu. (Tylko odpowiedz sobie na pytania, które ja Ci postawiłam). Reakcja Twojego faceta na próbę zorganizowania przez Ciebie niespodzianki dla mnie świadczy o tym, że nie do końca traktuje Cię poważnie. Jeśli chcesz to zmienić, to spokojna, dorosła rozmowa i jasne komunikowanie czego chcesz + próba poszukania jakichś rozwiązań jest tego początkiem.

Warto jest też przyjrzeć się sobie i może jednak popracować nad nawiązywaniem tych kontaktów. Fakt że ktoś jest starszy i ma inną sytuację życiową, nie znaczy, że nie można znaleźć z nim absolutnie żadnego tematu. Ja w ogóle nie mam TV, ale nie znaczy to, że nie mogę porozmawiać o serialach. OK, niekoniecznie o M jak miłość, ale może są inne, które Ty też oglądasz. Albo filmy, albo programy. Trochę wysiłku nie zaszkodzi, bo siedzenie z boku sprawia, że możesz być postrzegana jako osoba niemiła i wrogo nastawiona do towarzystwa, zadufana w sobie. A to tylko pogłębia izolację. Przyznaję, czasami nawet ja trafiam na towarzystwo przy którym się poddaję, ale czemu w sumie nie próbować.

tak mam 22 lata on 32.. Czy sie nie dobralismy? On uwaza sie jak najbardziej sie dobralismy. Ja chyba tez tak sądze. Uwielbiamy podroze, robic razem zdjecia. Czesto spedzamy tak czas. Lubimy razem posiedziec i posluchac tej samej muzyki, ogladac te same filmy. Mamy podobne poglady na zycie.
Na pewno jest bardziej towarzyski i otwarty. Mam wrazenie ze do kozdego towarzystwa umie sie dopasowac.

Najbardziej sie balam przeczytac wlasnie cos w tylu ze nie traktuje mnie powaznie itp.. Moge sluchac tu roznych krytycznych komentarzy na swoj temat. Ale jak czytam  ze jemu moze nie zalezy..Czesto mi mowi jak mnie kocha, jaki jest szczesliwy.. Mieszkamy razem. Razem wszystko planujemy. Naprawde jemu nie zalezy? Z tą niespodzianką pare dni przed nie powiedzialam mu wprost zebysmy tego dnia posiedzieli sami.. Potem mnie przepraszal wielokrotnie, ze oczywiscie ze woli spedzic w takim razie ten dzien sam na sam. Nie robil zadnych wyrzutów ze nie poszedl.

Wiem, ze moga ludzie mnie postrzegac jako zadufaną w sobie.. Jak spotykamy sie z jego znajomymi ale w mniejszym gronie to jest nawet ok..rozmawiam, smieje sie, cos zartuje. (Przed musze wypic ze dwa piwa zeby troche sie rozluznic..) Jestem przy nich taka spięta.. Jakbym siedziala na jakims waznym spotkaniu i ciagle musze uwazac co mowie.

Zabrzmię teraz jak stara Ciotka, ale Ty jeszcze młoda dziewczyna jesteś Tak jak moja kuzynka
Dlatego wybacz, jeśli zabrzmię trochę pouczająco, ale o ile wspólne zainteresowania i spędzanie czasu jest ważne, to jednak z czasem - jak opadnie pierwsza fascynacja - dochodzą też inne sprawy. Na przykład relacje ze znajomymi, relacje z rodziną, podejście do podziału obowiązków, podejście do spędzania czasu wolnego, podejście do gospodarowania pieniędzmi itd. I nagle okazuje się, że mimo wielu wspólnych spraw, ludzie się nie dogadują, bo gdzieś w tych innych dziedzinach wolą coś innego niż partner. J
Czasem takie problemy się udaje rozwiązać, a czasem ktoś ma już dość jakiejś sytuacji i ludzie się rozchodzą każdy w swoją stronę licząc, że znajdą kogoś, z kim lepiej się dogadują. Bo co  tego, że się ludzie "kochają" skoro jedno z nich jest nieszczęśliwe i zmuszone do robienia dobrej miny do złej gry.

To taka ogólna uwaga teoretyczna.

A jak pisałam, że traktuje Cię niepoważnie, to nie miałam na myśli, że mu na Tobie nie zależy. To są dwie różne rzeczy. Z tego co piszesz, to zależy mu na Tobie. Ale ja odniosłam wrażenie, że nie do końca traktuje Cię poważnie jako partnerkę, która może mieć swoje autonomiczne plany, które można by wziąć pod uwagę. To znaczy, że jak mu powiedziałaś, że coś przygotowujesz, to podszedł do tego jak do komunikatu przedszkolaka, że dziś wieczorem to on idzie spać bez mycia zębów. Czyli, ok - se cóś wymyśliła, ale w sumie to są ważniejsze rzeczy...

Natomiast z traktowaniem przez ludzi, to jest tak, że swoim zachowaniem pokazujemy im, jak mogą nas traktować. Moim zdaniem,  pierwszym krokiem do ustalenia pewnych relacji między dwojgiem ludzi w związku jest właśnie rozmowa. Jasna komunikacja ważnych potrzeb, oczekiwań i poglądów i szukanie rozwiązan, gdy pojawiają się jakieś problemy. Gdybyś jasno zakomunikowała, że wieczór ma być tylko dla Was dwojga, to może on też by to inaczej potraktował. To jest kolejne pole do poprawy. A w sumie skoro nie poszedł (pierwotnie zrozumiałam, że jednak poszedł), to w zasadzie jego zachowanie mogło też wynikać ze zwykłego niedogadania się.

W kwestii paczki znajomych, to nasuwają mi się też dwie mysli.

Po pierwsze piszesz, że cały czas chciałaś mieć paczkę znajomych. I ceniłaś przyjaźń. Ale wybacz - wydaje mi się na podstawie tego co piszesz, że należysz do osób, które paczek znajomych nie potrzebują. Moim zdaniem należysz do grupy osób, które wybierają dwie trzy przyjaźnie, natomiast nie odnajdywały się (i byc moze nigdy nie odnajdą) w większych grupach ludzi. Więc trochę odnoszę wrażenie, że jak spojrzysz prawdzie w oczy, to może się okazać, że nie ma problemu brakującej "paczki", bo jej wcale tak naprawdę nie potrzebujesz. Inną sprawą jest zastanowienie się, co z przyjaźniami i dlaczego nie powychodziły, ewentualnie jak nawiązać nowe. Nie wiem, czy studiujesz, czy pracujesz, ale rozejrzałabym się chociaż za jedną koleżanką, która ma podobne zainteresowania, żeby mieć trochę własnego życia.

Po drugie, jeśli chodzi o znajomych Twojego faceta, to celem jest jak rozumiem to, żeby się lepiej odnaleźć w ich towarzystwie.
Ja zdaję sobie sprawę, że przebywanie z jego znajomymi może być dla Ciebie stresujące. Ale w sumie dlaczego aż tak bardzo? Skoro z facetem się dogadujesz i macie jakieś tematy, to chyba masz coś do powiedzenia? Zwróć uwagę na to, że wchodzenie do nowego towarzystwa, które już się zna, zawsze ileś  czasu trwa. Więc może jest to jeszcze kwestia czasu, żeby się oswoić ze sobą? I owszem, oni są starsi, mogą mieć pewne tematy, które dla Ciebie nie są codziennością.  Ale są też tematy neutralne, o życiu, kulturze, polityce, podróżach itp., No i zawsze można zadawać pytania, po to, żeby się czegoś nowego dowiedzieć. Na przykład, jakiego koloru jest kupka dziecka po szpinaku Może taka wiedza kiedyś Ci się przyda

Ale pier@olenie!
Bo facet mający 32l to już nie może nic innego tylko siusiu, paciorek i zęby w szklankę i się kłaść ze swoją młódką do łózia o 20:00
Autorka ma jakieś problemy emocjonalne (picie na rozluźnienie bo się boi znajomych faceta którzy są w jego wieku i to nic dziwnego?) i też można powiedzieć, że przykleiła się do tego swojego faceta. I to jest sytuacja jakich pełno.
Powinna odnowić kontakty ze swoimi znajomymi ze szkoły, z podwórka i na przemiennie powinni wychodzić wspólnie do jednej jak i drugiej ekipy. A nie tak, że to facet cały czas  organizuje wspólne wyjścia.

Wiesz znam go i wydaje mi sie, ze wlasnie mnie kocha..zawsze przed pojsciem do znajomych pyta sie mnie o zdanie, zwlaszcza kiedy zauwazyl, ze chyba nie najlepiej odnajduje sie w jego towarzystwie. Czyli kochalby mnie wtedy, kiedy przestalby sie zadawać ze znajomymi? Po prostu sa dla niego wazni...znaja sie od wielu lat. Z jednym kolega ma kontakt od podstawowki wciaz sie spotykają. Ja moge mu tylko pozazdroscic.. Nigdy nie chce mnie samą zostawiać w domu,ale akurat w tą sobotę się uprałam i tyle..Faktycznie nie dobralismy sie moze pod wzgledem tych wspolnych wyjsc itp, ale w innych aspektach zycia jest nam bardzo dobrze. To po prostu moj problem ze nie dogaduje sie w sumie z wieloma ludzmi.

Z drugiej strony cieszę się, ze ktos tu spojrzał na sprawę trochę innym okiem i być może rozumie mnie i moje zachowanie, choć trochę.
Wiele czasu zajeło mi uwierzenie, że on coś do mnie czuje, ale po jego czynach czy drobnych gestach powoli zaczynam coraz bardziej w to wierzyć..
Na pewno nie jest jakoś super dojrzały, jest takim troche dużym dzieckiem, ale jesli chodzi o sprawy codziennne to naprawde potrafi zachować sie jak powazny, dorosly czlowiek. Placi za cale mieszkanie, kupuje jedzenie, zapewnia wakacje, mysli co zrobic na obiad, zeby psa zawiesc do weterynarza, odbiera mnie zawsze z peacy, w soboty mnie do niej zawozi, robi sniadania, kolacje itp.. Opiekuje się mną, bo moi rodzice już dawno przestali..