Co determinuje posiadanie mężczyzny? Czy da się jakoś zmienić siebie? - Netkobiety.pl

Mój mąż jest ode mnie młodszy o 3 lata. Jest bardzo dojrzałym facetem.
A miłość spotkać można wszędzie, ale uważam że nie potrzeba jej szukać na siłę, to się zwyczajnie nie sprawdza.

Chciałabym z kimś się spotykać nie w grupie koleżeńskiej. CHciałabym zostać dowartościowana jako kobieta. Bo pomimo tylu jakiś masek, twardego charakteru ja potrzebuję też ciepła, ręki, nawet spontanicznego zapytania czy gdzieś nie wpadnę.
Moje koleżanki to mają - ja nigdy nie miałam. zawsze wszystko było jak po grudzie. Wszystko szło ciężko. Nie wiem z czego to wynika.
Nawet nie o analizy ale ja chyba nigdy nie byłam w zdrowym związku- zawsze faceci mnie zostawiali- zawsze był jakiś kwas, zgrzyt
Później zostawałam taka sama w towarzystwie- niby mnie lubią, ale nic ode mnie nie chcę.

Ni ewiem co w moim charakterze, psychice jest nie tak. Naprawdę,- rodzice nie wiedzą o co mi chodzi- dla nich jestem okej. Szkoda, że mam 25 lat a czuję się
tak staro i nieatrakcyjnie... Czuję się żałośnie.
Poznaję fajnych facetów z branży, ze studiów ale zawsze ta iskierka gaśnie- nie wiem co dalej powinnam robić, może jestem za wolna, może nie chcę iść z nimi do łóżka szybko.
Moje koleżanki mają szybkie związki- udadzaą się to spoko- nie to nie- nastęny. A ja? CIągle sama...

Nie myśl o sobie jako ideale, ani nie staraj się do ideału dążyć, bo daleko na tym nie zajedziesz. Wiadomo przecież, że ideałów nie ma, a gonienie za tym rodzi tylko frustrację. Napisałaś jedną ważną rzecz, o swoich potrzebach: "...ja potrzebuję też ciepła, ręki, nawet spontanicznego zapytania czy gdzieś nie wpadnę." I to jest istotne, a nie koleżanki. Idź swoim tempem, bez zazdroszczenia koleżankom i porównywania się z nimi.

Ja nie mogę, jakieś ty masz dziwne przekonania o tym, jacy ludzie wchodzą w związek i na jakiej podstawie. Z jednej strony piszesz o swoich samych pozytywnych stronach, że ładna, energiczna i w ogóle. A jednak coś tych facetów, jak piszesz, odrzuca - uciekają. No to może coś jest takiego w twoim zachowaniu, co jest niefajne? Trudno uwierzyć, że znikają bez powodu. Dwa, przekonania o ludziach - jak jest spokojny, to jest nudny. No weź. generalizacja i stereotyp w jednym. Nazywanie spokojnych kobiet domowymi kurami - litości! I jeszcze szukasz partnera, żeby cię dowartościował. A ja myślałam, że w związki wchodzą ludzie, którzy chcą się razem wspierać, dokądś dążyć, a nie łatać sobie nawzajem problemy z samooceną.

Serio. Zastanów się nad tym, czym dla Ciebie jest związek. Po co masz "posiadać" mężczyznę i czy to jest w porządku wobec mężczyzny. I nad tym, dlaczego te poprzednie związki kończyły się jakimś kwasem. Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w sobie.

Ja Cię nawet rozumiem, Autorko. Przechodziłam ten etap, kiedy wydawało mi się, że posiadanie faceta ulepszy moje życie, sprawi, że będę fajniejsza - tylko chętnych facetów jakoś brakło w okolicy. A przecież jestem niebrzydka, ogarnięta, z poczuciem humoru i nawet nie oczekuję, że facet ma mi codziennie przynosić w zębach bukiet róż oraz poświęcać mi każdą wolną sekundę kosztem kumpli, hobby, itp. Trochę od tamtej pory zmądrzałam

Podpisuję się obiema rękoma pod postami Monoceros i Polis, więc nie będę powtarzać ich słów.

Chciałabym Ci za to zwrócić uwagę na to, jak piszesz o potencjalnym facecie. Abstrakcyjnie. Wydaje się wręcz, że w sumie odpowiadałby ci każdy, byle by był - i zachowywał się tak, jak to sobie w głowie poukładałaś. Mam wrażenie, że Tobie nie zależy na konkretnym facecie, że bez różnicy czy to byłby Michał czy Zdzisio, byle wreszcie się jakiś znalazł. I jestem przekonana, że faceci prędzej czy później to wyczuwają i uciekają. Bo to mało przyjemne, kiedy zdajesz sobie sprawę, że jesteś dla drugiej osoby jak łyżka do zupy - "w sumie nie ważne jaka, byle spełniała swoją funkcję".

To jest droga na manowce.

Zastanów się najpierw, dlaczego chcesz mieć faceta - i wiedz, że on Ci nie da +10 do fajności. Ani w oczach koleżanek, ani w twoich własnych. Przynajmniej nie na dłuższą metę. Nie będzie też źródłem wiecznego szczęścia i lepszości, bo w związkach są lepsze i gorsze chwile, czasem ludzie się kłócą, czasem i bez kłótni potrafią sprawić sobie przykrość, zdenerwować, zmartwić. Nawet jak się na zabój kochają.

A potem zastanów się, jaki ten facet ma być? Co chcesz z nim robić? Jakie cechy/zainteresowania/upodobania cię pociągają, jakie tolerujesz, a na jakie się nie zgodzisz? I jak już spotkasz "tego konkretnego" a nie jakiegokolwiek, to się nie spinaj na sukces, tylko go poznawaj w swoim tempie.

Po co facet ma się wysilać, jak na skinienie palcem dookoła tyle łatwych (tzw. "wyzwolonych") kobiet do seksu? A więcej większości facetów nie potrzeba, przynajmniej do czasu, gdy nie stwierdzą, że już dość się "wyszaleli".

Nie ma dobrej odpowiedzi na to pytanie. Miłość pojawia się znienacka. Może się okazać, że to Twój najlepszy przyjaciel, albo chłopak, którego w sklepie tracisz koszykiem. Nigdy nie wiesz kiedy, gdzie i kogo spotkasz. Ale tak to właśnie wygląda. Nie szukaj, nie rozglądaj się, nie myśl za dużo. Samo Cię to znajdzie.