Odzyskać go... - Netkobiety.pl

Ojjj karamba.... Kobito Ty masz jeszcze do niego żal? O co ? o to że wysyłałaś nagie fotki koledze..... no proszę Cie litości....
Po pierwsze po jakiego czorta chcesz do niego wracać jesli czegoś Ci brakowało? On nie widzi swojej winy więc po powrocie nic by się nie zmieniło i nadal by Ci tego brakowało... Chwile byś wytrzymała a potem hop siup znowu zaczęłabyś swoje "niewinne" kontakty z kolegami.
Dobra rada na dziś: wiem że tęsknisz może nawet wydaje Ci się ze kochasz ale daj sobie spokój skup się na sobie i zerwijcie totalnie kontakt, po jakimś czasie kiedy on ochłonie a Ty nadal będziesz miała chęci to się odezwij z zaproszeniem na kawę, lody, czy tam cokolwiek innego ...

Naprawdę - nie musicie po mnie jechać bo wiem, co zrobiłam: zdradziłam. Rzecz NIEDOPUSZCZALNA.
Ale tak jak napisałam - wszystko ma swoje przyczyny, a zdrada zawsze jest winą obu stron.
Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale czasu już nie cofnę.

Tak, uderzył mnie. I wiem, że nigdy nie powinien tego zrobić.

Tylko wydaje mi się, że niestety obydwoje do końca nie potrafimy zerwać kontaktu - nie tyle wydaje mi się, co wiem. Bo rozmawiamy o tym, rozmawiamy codziennie.

Nie ja pierwsza, nie ostatnia, która zdradziła. Doskonale o tym wiecie. To mnie nie usprawiedliwia, ale tak jest.
Nie ocenia się człowieka po tym, co zrobił, ale po tym, czy potrafi się uczyć na błędach.

Jakie były jego argumenty?  Piszesz cały czas o swoich uczuciach i "on nie słuchał" . Co Ty usłyszałaś?
Twoja zdrada i lekkie wchodzenie w związki - i ten z chłopakiem i ten z gościem od fotek jakieś takie bez refleksji, jak ćma do światła. Jesteś odpowiedzialna tylko za siebie i tylko nad sobą możesz popracować.
Związek z chłopakiem trochę burzliwy, szarpany. Do tego plaskacz w twarz. Drugi temat do zastanowienia się z kim i z jakich powodów się wiążesz. Twoje tytułowe pytanie staje się mało ważne. Problem tkwi w Tobie.
Jak byś zareagowała, gdyby to chłopak Cię zdradził? Masz kłopot z tzw nudą, rutyną, niezrozumieniem i spłycasz swoją zdradę. Umiesz się postawić na miejscu zdradzonego? Zdrada to żadne "nie ja jedna" , "albo "stało się i zapomnijmy" . Ci którzy przeżyli zdradę porównują ją do traumy po śmierci bliskiej osoby. Życie i ludzkie uczucia to nie " warsow shore".

Naprawdę? Dużo przeszłam w życiu. Alkoholizm w rodzinie, zdradzanie. I wiem, że nie można bawić się ludzkimi uczuciami.

Nie wchodzę lekko w związki, wręcz przeciwnie - przed tym partnerem miałam tylko jednego chłopaka. Więc proszę, nie osądzaj mnie.

Jakbym zaregowała? Byłoby mi przykro. Cholernie. Czułabym się źle, spadłoby mi poczucie własnej wartości. Byłabym zraniona i rozczarowana. Ale próbowałabym dowiedzieć się również, czy nie ma w tym mojej winy.

On ma problem, który wyniósł z domu rodzinnego - nie miał de facto matki ani ojca obecnych w życiu. Ja miałam mamę alkoholiczkę, a tatę w delegacjach. Stąd niskie poczucie własnej wartości i nie do końca zdrowa głowa. Ale pracuję nad sobą długo. Terapia, leki. Niestety, idealnie nie jest.

Tylko wiesz... Ja przed tym, co zrobiłam, też wielokrotnie zwracałam mu uwagę na jego postępowanie w internecie - nie chciałabym tu wchodzić teraz w szczegóły. To, że nigdy nie stanął w mojej obronie. To, że często opinia znajomych była ważniejsza niż moja.
Dużo było "niedociągnięć" w tym związku. Ale ja chciałam nad tym pracować  - z miłości.

No i potem to, co zrobiłam.
Ot cała historia.

Więcej nie musisz mi tłumaczyć. Przerobiłem też te klimaty, wszystkie.
Jesteś obarczona przeszłością i Twój chłopak również. Przyciągacie się i odpychacie jak dwa magnesy, ale raczej razem nie będziecie na trwałe. Będziesz długo miała przeboje. Czysto po ludzku chcecie mieć kogoś i być kochanym. Wzorce rodzinne nie pozwalają jednak na spokój. Znasz swoją drogę do szczęścia. Nie porzucaj terapii, nie wiem co oprócz dda masz, ale to niełatwe sprawy. Nie mówię, że beznadziejne. Sam wylazłem z takiego bagna i znam wielu innych podobnych. Kosztuje mnóstwo pracy, wysiłku i płaczu.
Chłopak ma swoją drogę. Swoje problemy. Pora byś zrozumiała, że nie możesz być lekarstwem na jego kłopoty. Zacznij żyć dla siebie, potem dla innych.
Dużo niepoukładanych myśli u Ciebie, widać po wpisach. Są też bardzo roszczeniowe. Miłości się nie otrzymuje ot tak. Nie jest też tak bezwarunkowa jak byś tego chciała. Do dziecka tak, do partnera już nie bardzo. Chcesz zamienić ten niedostatek miłości z dzieciństwa na miłość jak z bajki do partnera. To inna miłość.

Wiesz coś o możliwych symptomach dda?  Bulimia leży blisko zaburzeń z pogranicza, borderline. Nieprzyjemne klimaty, chociaż z autopsji wiem że i z tego można wyjść. Wiem też, że z poranionym psychicznie partnerem poradzenie sobie z własnymi problemami raczej jest na skraju niemożliwości. Sam mam dda, alkoholizm, wieloletnią depresję i inne paskudztwa. Przy zaburzonej żonie ledwo wylazłem z tego i odbyło się olbrzymimi kosztami. Odpuść tego chłopaka, nie możecie być dla siebie terapeutami.
Jeśli możesz, spojrzyj na "pogranicza.pl" . Dziewczyna od lat walczy o siebie i to z powodzeniem.

Wybacz za szczerość, ale przykład z HPV to skrajna głupota i sku....,nie błąd. Operujesz skrajnymi pojęciami - poczucie niskiej wartości i chęć akceptacji, zdrada błędem i zarażanie byle czym błędem, itd. Rozumiem ekspresję w wyrażaniu uczuć, ale przeniesienie na dzieciństwo odpowiedzialności za dzisiejsze życie to dużo za mało. Nieźle określiłaś przyczyny swoich zachowań, tylko co dalej? Na terapii prawdopodobnie zajmujesz się rzeczami na tu i teraz. Zwłaszcza tym zagrażającym zdrowiu i życiu. Mam przekonanie, że nie wszystko co w Tobie siedzi. Zajrzyj na stronę o której Ci pisałem. Nikt nie pomoże bardziej i nie zrozumie bardziej niż osoba przechodząca przez podobne zawirowania. Ja wypowiadam się bardziej jako partner, ale i ofiara zaburzonej osoby. Nie odrzucam Cię, ale też nie zawsze będę umiał spojrzeć Twoimi oczyma na to co piszesz. Jestem przekonany, że Twoje dda, bulimia to specyficzny koktajl, kto wie co jeszcze w terapii odkryjesz. Pewne jest za to dla mnie, że nie radzisz sobie w bardzo poważny sposób, czym ściągasz na siebie kolejne nieszczęścia.

Wiem, jak się zachowałam. No i? Nie ja pierwsza, nie ostatnia. A zanim zaczniesz rzucać szmatami pod moim adresem, może zadasz sobie trochę trudu i poznasz inne okoliczności?
Płytkie jest to, co mówisz - bo gdyby to on mnie zdradził, to padłyby słowa "zdarza się", "to facet", "pewnie miał za mało ciepła" itp.

Nie oczekuję umoralniających gadek i durnych komentarzy, bo sama wiem, co zrobiłam. I nie musisz mi, drogi użytkowniku, pisać o tym.

I tak jak napisałam wcześniej, ale zapewne nie zadałeś sobie trudu, aby to przeczytać - wina jest po mojej stronie. Ale do tego doprowadziły różne okoliczności. To, co zrobiłam, przepracowałam. Żałuję jak cholera.

Ale czasu nie cofnę. Więc teraz nie są mi potrzebne wyzwiska, ale kop w tyłek, ewentualnie dobre rady.

Oczywiście. Dlatego teraz ponoszę konsekwencje swoich czynów.

Może masz rację. Ja nad sobą pracuję już długo i trochę efektów widzę.

Widocznie tylko tyle potrafisz Żal mi Ciebie. Szkoda, że nie skomentujesz w żaden sposób tego, że mnie uderzył. Zaschło Ci pewnie w gardle od tego śmiechu i już nie dałeś rady niczego powiedzieć

Jak dla mnie - szukasz głaskania i powtarzania, że tyle przeszłaś, nie zaś rad czy kopów. Napisano Ci - dajta sobie spokój, z tej mąki chleba nie będzie.

Ofiary... Jeśli nie umiesz czytać ze zrozumieniem, to dlaczego w ogóle się wypowiadasz?