Moja Mama.. - Netkobiety.pl

Dla mnie relacja z moją Mamą należy do gatunku tych ... trudnych.

Wydaje mi się, że zazwyczaj ma się lepszy kontakt z jednym z Rodziców. Ja akurat zawsze miałam takowy z moim Ojcem. Jestem po prostu bardziej do niego podobna i przez to zapewne łatwiej było nam zawsze znaleźć wspólny język.

Można powiedzieć, że jestem w zasadzie przeciwieństwem mojej Mamy. W kwestii charakterów na pewno. Ja jestem bardzo niezależna. Myślę, że odważna. I silna psychicznie.

Po Mamie odziedziczyłam w zasadzie umiłowanie podróży i upodobanie do otaczania się pięknymi przedmiotami. Obydwie lubimy się dobrze ubrać i zjeść coś smacznego.

Mam też zapewne jakieś cechy po niej, których nie widzę.

Dodam, że moja Mama od zawsze fizycznie jest piękną kobietą. Obiektywnie chyba, bo ten zachwyt mężczyzn obserwowałam od zawsze.

W życiu każdego z nas przychodzi taki moment, że Rodziców się "rozlicza" z tego, jacy są. Ja często rozliczałam właśnie moją Mamę. Zaczęło się w okresie, kiedy byłam nastolatką - nieuniknione wtedy są porównania nie tylko siebie z rówieśnikami, ale rodziców też - "bo mama Kaśki pozwala jej na to", "a mama Marty robi i mówi tak". Ta ocena wypadała często negatywnie.

Dziś mając już trochę doświadczeń życiowych nie rozliczam ludzi tak kategorycznie. Z wyjątkiem mojego zdradzającego męża . Wiem, że moja Mama wychowywała mnie najlepiej jak umiała. Nikt wtedy nie uczył, jak być "super rodzicem" i ona też czerpała wiedzę od swoich niedoskonałych rodziców.

Z pewnością określę ją jako nadopiekuńczą, przewrażliwioną, zalęknioną, czasem jako chodzący "zakaz i nakaz".

Do dziś moja Mama należy do grona osób, które skutecznie potrafią mnie zdołować. Jak nikt!

Ale jej to już wybaczam, patrzę na wiele rzeczy z przymrużeniem oka i ... akceptuję ją w tej chwili taką jaka jest. Ja też nie jestem ideałem.

Moich Rodziców i mnie dzieli spora odległość. Widzimy się naprawdę rzadko. Z Mamą rozmawiam przez telefon. To ona zazwyczaj dzwoni pierwsza.

EDIT

W kategorii bezwarunkowej miłości - tak chyba kocha małe dziecko. Tu musiałabym zgłębić to pojęcie i porządnie to wszystko przemyśleć, zanim cokolwiek napiszę.

nie kocham swojej matki. Ale negatywnych emocji też do niej nie żywię. Swojego ojca właściwie też nie kocham. Dziwne to wszystko.
Nie wiem, czy jestem podobna do swojej matki. To dla mnie bez znaczenia. Chyba raczej więcej nas dzieli niż łączy. Jeśli miałabym wymienić jakąś widoczną różnicę to ona z natury jest bardziej chłodna, opanowana, metodyczna i zasadnicza, ja kieruję się emocjami. Patrzę na życie emocjonalnie, na wszystko...Brak mi cierpliwości. Ona jest niesamowicie cierpliwa. Ja muszę już, zaraz, teraz...wpadnę na jakiś pomysł, mam ochotę coś zrobić, to nie ma "potem" Trochę żyję chwilą, nie robię poważnych i dalekosiężnych planów na przyszłość. Tu chyba jestem podobna do ojca. Tylko, że on popadł w skrajność w tym względzie
Moja matka nie jest złym człowiekiem, ale matką była kiepską. Nie winię jej za to. Może nie umiała inaczej. Życzę jej jak najlepiej.

Moja Mama jest chyba jednym z najbardziej zagadkowych ludzi jakich znałam/znam w życiu. Czasami mam wrażenie że ona nie jest człowiekiem, tylko idealnie zaprojektowanym gynoidem, albo przybyszką  nie-z-tego-świata. Jest dla mnie kimś w rodzaju muzy (nie żebym była artystką czy cuś ), i niezgłębioną tajemnicą.
Teraz tak bardziej prozaicznie - zawsze czułam się przy niej dobrze. Czemu? - bo jest zimna-delikatna, nie uwidacznia żadnych emocji (ani pozytywnych ani negatywnych), gdy z nią przebywam mam wrażenie że nie ma jej obok, tu i teraz, tylko gdzieś daleko, może nawet w przyszłości...
Nigdy nie karciła mnie bez powodu, ani nie okazywała czułości - ani paskiem, ani głaskiem . 
Generalnie mało ingerowała w moje życie, zajęcia, przestrzeń, wybory co odkąd pamiętam bardzo, bardzo mi odpowiadało, i gdy zaczęłam stykać się ze światem na zewnątrz (światem ingerującym, natarczywym, pieszcząco-karcącym, rozkazującym) było to dla mnie niemalże nie do zniesienia.
Jest wyjątkowo piękną fizycznie, i zadbaną kobietą, dlatego zawsze dziwiłam się zachwytom nad niektórymi aktorkami (np. Belluci) bo one wyglądają przy niej serio słabo...Gdy ma się w domu taki przykład, zaczyna uznawać się za gorsze/normalne to co większość uznałaby za 'niewiadomoco' (np. aktorki określane jako wyjątkowe piękności). Mając piękną Mamę, trzeba też pogodzić się ze świadomością że nawet mając kilkadziesiąt lat mniej jest się tą brzydszą, co nie znaczy że brzydką - gdyby obok sprawnie namalowanego przez zdolne dziecko obrazka postawić dzieło Van Gogha obrazek dziecięcy również wydawał by się gorszy.
Najbardziej intryguje mnie Jej (tj. Mamy) perfekcjonizm, chłód na zewnątrz, i takie hmm wrażenie że przebywa gdzieś daleko (mimo że np. w tym samym pomieszczeniu).
Uwielbiam ją.

Ja miałam od zawsze lepszy kontakt z Tatą, Tacie o wszystkim mówiłam, nawet jak okresu dostałam to najpierw poszłam do Taty...

Teraz, od niedawna raczej akceptuję bardziej moją Mamę, taką, jaka jest. Wcześniej bywało między nami sporo awantur, nieporozumień, chociaż i teraz się zdarza. Na pewno wpływ na nasze relacje ma to, że widzimy się raz na pół roku, bo mieszkam za granicą, poza tym Skype regularnie. W takich okolicznościach szkoda marnować czas na kłotnie.

Zdarzyło mi się pomyśleć, że moja Mama mnie kocha, bo jestem jej córką, ale nie lubi mnie jako osoby, ze wolałaby, bym była bardziej jak ona. Gdybyśmy znały się na innym gruncie, jako koleżanki z pracy np, to nie byłybyśmy specjalnie blisko, jesteśmy bardzo inne. Też mam tak jak Elle, że łapię się na tym, że nie chce być podobna do Mamy, ale jednocześnie dostrzegam to, jak bardzo jestem. I to nie jest złe. Zaczynam to akceptować. To moja Mama, urodziła mnie, mam jej geny, mam geny babci, to nasze kobiece dziedzictwo. Poza tym moja mama to bardzo dobra osoba, wrażliwa. Mam sporo tej wrażliwości, chociaż nie chcę, chce być twarda

Niedawno moja Mama poznała pewną kobietę, agentkę nieruchomości, gdy się przeprowadzała, bardzo ją polubiła, po dopełnieniu formalności zaprosiła ją do nowego mieszkania na obiad, było miło. Jednak, gdy o tym rozmawiałyśmy, moja Mama powiedziała: "Oj, mam nadzieję, że się nic nie schrzani. Zawsze tak mam, że jak kogoś polubię, to potem się zawiodę". I te słowa to jestem ja! Też tak miałam sporo razy, ze się mocno pomyliłam co do danej osoby.

Zaczęłam też dostrzegać w niej cechy, które lubię, które podziwiam, np to, że jest silną kobietą. JEst dobra, cierpliwa, ale jak ktoś nastąpi jej na odcisk, to będzie nieugięta, niepowstrzymana jak walec, ale otrzyma sprawiedliwość. Albo to, jak świetnie jest zorganizowana jeśli chodzi o prowadzenie domu. Potrafi zrobić zakupy w sobotę na cały tydzień, zaplanować obiad. A ja latam po sklepach 3 razy w tygodniu, bo sama nie wiem, bo zapomniałam, itp. Tę jej cechę zauważyłam, gdy "poszłam na swoje", wcześniej nie dostrzegałam.

Pewnie mogłabym tak jeszcze powymieniać, jak mi coś przyjdzie do głowy, to napiszę.

Z moja matka kontaktuje się tylko wtedy kiedy musze.

Doswiadczylam od niej tylko emocjonalnego chlodu i niewyobrażalnej manipulacji przez cale dzieciństwo i mlodosc. W końcu się kompletnie odcielam jak miałam dwadziescia kilka lat, bo inaczej by mnie ten narcystyczny potwor pozarl. Oczywiscie ona się taka nie urodzila, zycie i doświadczenia ja uksztaltowaly, ale tez nigdy nic z tym nie zrobila, choć ranila nie tylko mnie, a i cala rodzine dookoła.

Nie czuje wyrzutow sumienia. Piwo sobie warzyla cale zycie, niech je teraz pije.

Jeżeli chodzi o podobieństwa, to laczy nas tylko bardzo analityczny umysl i silna wola. Co by nie powiedzieć moja matka wie jak się w zyciu urzadzic. Nigdy jednak nie pochwalam jej gierek i histerii, które uprawiala z luboscia by kontrolować otoczenie.

@Feniks, wiem, że to normalne po prostu fajnie jest czasem wymienić się spostrzeżeniami n/t, bo to trochę taki temat, o którym nie mówi się chyba za dużo na codzień, a jesteśmy jakby nie było w tych 40-50% ukształtowani na poziomie podświadomości przez różne lęki i problemy, z którymi nie poradzili sobie nasi rodzice i przekazali nam tą "pałeczkę".

@pregowana_kotka, znamy znamy.. ale ja uważam, że to tylko jedna z technik. Jeśli innym pomogła - to super. Ja preferuje nieco inny typ pracy, połączenie technik intuicyjnych z rozwojem duchowym.
Im dalej w tym jestem, tym łatwiej 'puszczają' pewne przekonania i szybciej przebaczenie przychodzi i akceptacja.

Elle88 wlasnie pakuje sie na wakacje wiec nie mam czasu pisac ale bardzo ciekawy temat, jak dla mnie... mysle ze jak dolece, to opisze swoja sytuacje lezac na plazy....

Zdecydowanie nie lubię swojej matki. W życiu codziennym ludzi jej pokroju unikam jak ognia. Jej zresztą również. Nie ma co kryć, że mimo gigantycznej pracy jaką wykonałam na polu akceptacji tej kobiety taką jaka jest,  nie udało mi się zrobić ze swoimi emocjami porządku do końca. Dostrzegam to dość wyraźnie. Świadczy choćby o tym fakt, że osób mentalnie do niej podobnych zdecydowanie unikam ( aczkolwiek drugiego takiego egzemplarza jeszcze nie spotkałam ), zamiast się z nimi zwyczajnie skonfrontować. Nie powiedziałabym, że moja ucieczka spowodowana jest jakimś lękiem... bardziej szkoda mi czasu na jałowe dyskusje z toksycznymi osobami. Wiem, że ich sposobu odbioru świata nie zmienię, a sama bywam jeszcze  zbyt słaba chwilami, aby się przed cudzymi negatywnymi emocjami obronić.  Bywa choć obecnie coraz rzadziej, że cudzy skrajnie negatywny odbiór otaczającego świata, czasami się na mnie osadza... wprawdzie na chwilę, ale jednak. Szkoda mi mojej ciężko wypracowanej radości wewnętrznej.

Co do matki w sobie... no, to cóż... Tak, widzę ją w sobie... nawet często. Z wiekiem coraz bardziej Czy ją akceptuje ? Nie bardzo... ale przynajmniej już się jej w sobie "nie boję", bo wiem, że sama decyduję o tym jakim jestem człowiekiem. Póki co, matce w sobie bacznie się przyglądam i trochę ją "pilnuje" aby mimo sporych podobieństw jakie niewątpliwie miedzy nami są, jednak  się zbytnio do swej protoplastki nie upodobnić.  Pracuje nad tym, aby :  moja wrodzona konsekwencja nie starła się oślą upartością, zamiłowanie do porządku skrajną pedanterią zatruwającą innym życie, moje życiowe "dramaty" lejtmotywem każdego spotkania towarzyskiego,  ambicja nie wynaturzyła się zbytnio w niewłaściwym kierunku...  i tak dalej i tak dalej... Geny dostały mi się zdecydowanie kijowe, ale robię co mogę, żeby wycisnąć z tego szmelcu co się da...

A ja to się tak zastanawiam, jakim właściwie człowiekiem jest moja Mama...

Było Jej na pewno ciężko wychować mnie i mojego brata. Została z nami sama, jak miałam 10 lat, brat 2. Tata zginął w wypadku samochodowym. Nie zaprzeczę, że poczułam się wtedy strasznie olana przez wszystkich, całą rodzinę. Słyszałam w kółko teksty "ty jesteś duża, brat jest mały, masz mamie pomóc". Pomagałam, jak umiałam, pewnie źle, bo co może 10letnie i nieco starsze dziecko, które samo zaczyna mieć swoje własne problemy?
Łatwym dzieckiem nie byłam, nie zaprzeczę. Chciałam uciec z domu.
W wieku 20 lat wyszłam za mąż. Pół roku po ślubie mąż mnie pierdyknął w pysk, na oczach mojej Mamy. U Niej w mieszkaniu. Razem z moim teściami wezwanymi na pomoc wysłali mnie do naszego mieszkania, z małym dzieckiem, "bo małżeństwo musi się dotrzeć, a Ty masz pysk niewyparzony". Nie zapomnę Jej tego nigdy. Teoretycznie wybaczyłam, ale nie zapomnę. Kiedyś potem, jak z łazienki, do której cudem udało mi się przemycić telefon, zadzwoniłam, żeby wezwała policję, bo mąż mnie chyba zabije - zadzwoniła do mojego brata, co ma zrobić. Brat wezwał policję. Dziękuję, braciszku. Mamie nie zapomnę, chociaż wybaczyłam...
Teraz mam dwójkę małych dzieci i teoretycznie Mama stara się, jak może, przy nich pomóc. Doceniam to, naprawdę. Ale wołanie mnie co 5 minut, bo nie daje rady, bardziej utrudnia mi życie niż jak Jej u mnie nie ma (jest jakieś 3 godziny dziennie). Pominę to, że cała rodzina i wszyscy znajomi twierdzą, że Mama tak strasznie się poświęca i mi pomaga...

Nie umiem określić moich stosunków z moją Mamą.

Kilka godzin bujałam się z myślami, czy odkopywać ten temat i napisać to co mi chodzi dziś od spotkania z Mamą po głowie, czy też odpuścić.
Ale czuję, że potrzebuję chyba zwyczajnie to z siebie wyrzucić, bo "siedzi mi to na żołądku".. Nie mam przekonania czy to najlepszy sposób, bo chyba nie jest zbyt konstruktywny - pisać niepochlebnie o Mamie. W każdym razie.. dość tych usprawiedliwień , widocznie chcę/potrzebuję, skoro to piszę.

Była dziś u mnie Mama. Już pierwsze kilka minut wystarczyło żebym poczuła irytację i przeszła w tryb "zaciśnij wargi, wytrzymasz to". Z każdym kolejnym kwadransem czułam, że to wrażenie się nasila, pomimo prób odwracania uwagi i przekonywania się, że Mama się stara, że taka już jest że nie jej wina, itp. Ja to wszystko wiem a jednak wkur...nie nie odpuszczało do momentu jej wyjścia.
Doszłam do wniosku, że o ile kocham, tak nie lubię osobowości i charakteru, sposobu bycia mojej Mamy. Niby wcześniej to wiedziałam, ale to takie niefajne uczucie.. Kiedy widzę, że ona 'walczy' ze sobą, na swój sposób stara się, jaka jest bezbronna i samotna, a ja tak myślę to.. yh.
Ale ja też czuję bezsilność w takich chwilach, bo takie są moje prawdziwe, niefiltrowane poprawnością odczucia.

Co mnie w niej denerwuje:

1. Przede wszystkim jej totalna niekobiecość
Może dla kogoś to nieistotne, Mama to Mama, ale no.. Nie mogę.
Nie chodzi o wygląd zewnętrzny zupełnie, bo do tego już przywykłam, że Mama nie umiała się nigdy umalować, uczesać czy jakoś seksownie/kobieco ubrać. Najpierw powodem była 3-ka dzieci do ogarnięcia (tylko, że między nami jest średnio po 10 lat różnicy), potem problemy z Ojcem (które właściwie były od początku ich nieudanego małżeństwa), potem obowiązki domowe..zawsze coś.
Jak patrzę na partnerkę Ojca (są w podobnym wieku, albo inne panie w wieku Mamy) to to są tak różne kobiety, tak różne podejścia, inna świadomość siebie i kobiecość, inna prezencja.. Po prostu bywały momenty, że było mi jej żal i/lub było mi wstyd. /Kurvaaa..ale źle się czuję, jak to piszę nawet /

Próbuję dojść, dlaczego mi to tak przeszkadza, irytuje i co mnie to w ogóle obchodzi przecież to nie ja, tylko Mama, jej wybory, jej życie.. Ktoś ma jakiś pomysł?

2. Kolejna sprawa: jej totalnie złośliwy/nieżyczliwy i arogancki stosunek do innych ludzi, kobiet szczególnie. Ja mam tak, że jak jakaś kobieta jest piękna, dobrze ubrana czy umalowana, atrakcyjna po prostu, to zaraz mam 'crusha' tak zwanego i się zachwycam, inspiruję w miarę chęci i możliwości, bo przecież nie chodzi o to by się upodabniać, co docenić czyjeś piękno.
Mama - odwrotnie. Zaraz doszukuje się "podstępu". "AAAaa..no gdybym ja tez mogła skupić się tylko na sobie, to też bym tak wyglądała.. " "aaaaa..to na pewno jakaś ściema, niemożliwe żeby kobieta tak dobrze wyglądała" (mówimy cały czas o kobietach w dojrzałym wieku)  , albo o partnerce Ojca: per dzi..., itp., gdzie kobieta jest zadbana, ubiera się z klasą , a na pewno STARA SIĘ podobać i byc zadbana, co ja osobiście bardzo sobie cenię u obojga płci.
No po prostu k..a nie mogę zdzierżyć tej zawiści u niej. Wiem, że to kompleksy i niepewność siebie. Jak wspominałam Mama nie należy do kobiet, za którymi mężczyźni oglądali się masowo na ulicy, ale mimo tego i mimo, że rozumiem.. tak bardzo bym wolała mieć Mamę, która jest wzorem i ostoją życzliwości, ciepła, a nie zawistną, małostkową do bólu czasem, zakompleksioną i nielubiącą siebie i ludzi osobą

3. "Rywalizacja" ze mną.
Tak, ze MNĄ. Własną córką.
Odkąd pamiętam, moje spotkania czy opowieści/perypetie z mężczyznami sprawiały jej niemal ból.. Za każdym razem musiała w złośliwy i uszczypliwy sposób skomentować dlaczego coś tam jest nie tak, no bo przecież: "Nie jesteś piękna na pewno.." tak jakby to miało jakieś znaczenie w tym kontekście. Albo: "Bo Ty musisz się skoncentrować na innych facetach.. takich mniej atrakcyjnych może?" <wtf> To są porady Matki??
Z drugiej strony sporo mi pomaga w innych kwestiach, np. pasjami mnie dokarmia czy gdyby mogła to by non-stop sprzątała u mnie, gdzie ją o to nie proszę, wręcz odmawiam.

Też macie/miałyście takie dziwne - pełne rywalizacji relacje ze swoimi Mamami? 

4. Ona się zna na WSZYSTKIM i wie WSZYSTKO. Ale nie skończyła żadnego kursu, ani szkoły poza maturą 40 lat temu z hakiem.
Nigdy tez nie miała żadnych zainteresowań, pasji, własnego zdania na jakiś temat.
Tylko tiwi, chodzenie po sklepach i wygłaszanie osądów na KAŻDY temat i strojenie fochów i/lub robienie awantury (!!) jak tylko ktoś ma inne zdanie. A niestety zazwyczaj to Ona się myli, bo nie ma głębszej wiedzy na dany temat, zawsze chodzi jej głównie o to żeby 'mieć rację', bo wtedy się dowartościowuje.

Dobra bo mogłabym dalej wymieniać i pisać, a nie wiem czy ktoś zechce się wypowiedzieć.

Powiem Wam, że naprawdę dziwne mam te stosunki z Rodzicami. Akceptuję pewne ich przywary i kocham ich, ale ani jednego, ani drugiego nie lubię. Jako Człowieka, nie są moimi Mentorami, czy wzorami.
Choć wiem, że robili i robią tak jak potrafią i zgodnie z wiedzą i świadomością, jaką dysponują.
Mimo to, bywają takie momenty jak dziś.

Uff, lepiej mi. wygadałam się

PS. Olinko, Opisałaś moja wymarzoną Mamę. Aż się rozmarzyłam
Super, że miałaś z nią tak zdrowe relacje.

Lilly, to opis Twojej Mamy wizualnie mógłby mi posłużyć do opisu Taty No, może gdyby nie ten wąs, którego uparcie nosi. Bo tak poza tym to zawsze dbał o siebie, był elegancki kiedy trzeba, bez nadwagi, dbał o dietę itp.  Ale przede wszystkim zawsze był i jest aktywny umysłowo i zawodowo, pomimo blisko 70 lat, co bardzo mi w nim imponuje. Czyli zupełne przeciwieństwo Mamy, której jedynym celem i ambicją, mam wrażenie, było sprzątanie, gotowanie i opieka nad dziećmi.
To oczywiście piękne i ważne cechy, doceniam ją za to, ale jednak brakowało mi zawsze możliwości poruszenia z nią ważniejszych tematów, dyskusji, chciałam żeby mi choć trochę imponowała w tym zakresie.
Ale w sumie wystarczyłoby gdyby nie wyładowywała na mnie swoich kompleksów i nie mówiła mi przez lata, że czegoś mi brakuje wizualnie. Ojciec robił to w inny sposób i na innym poziomie (patrzył na stopnie w szkole, osiągnięcia itp.), jednak od Matki takie słowa jakoś bardziej bolą, nie wiem.

Dzięki za zainteresowanie

Wiesz, ideału ani doskonałości od niej chyba nigdy nie oczekiwałam, bardziej od siebie. W końcu przez całe lata Ojciec mnie nigdy nie pochwalił za osiągnięcia w takiej czy innej kwestii, zawsze było mało, a jak był OK to po prostu nic nie mówił. Ale też nie krytykował tak złośliwie i uszczypliwie jak Matka po prostu nic nie mówił, jakby "nie był", jedynie fizyczna obecność.
Pewnie dlatego większy mam żal i złość do Matki, bo nawet jak mówiła, że daje mi wsparcie na coś, to bardziej było to odczuwalne na zasadzie szantażu emocjonalnego i wymuszania poczucia winy że ona w ogóle w SWOIM mniemaniu to robi, a tymczasem leciała na mnie fala krytyki - tak jak mówisz niekonstruktywnej totalnie, bo nigdy nie wiedziała co robić, taka prawda, tylko chciała sobie podpaść ego moim kosztem. Bratu też się obrywało, ale to tak spolegliwy chłopiec że nigdy na nic jej nie odpowiedział więc krócej sobie na nim używała

Ja nie tyle może chciałam się nią chwalić, choć nie ukrywam, że było by miło dla odmiany - co nie chciałam się jej choć od czasu do czasu wstydzić. Jej zachowania.
Ma tragiczny zwyczaj mlaskania, głośnego przełykania, żucia gum y z otwartymi ustami, przeklinania jak chłop spod budki z piwem (!!!!) ale bez kontekstu kompletnie -ani to zabawne, ani nie przystaje do sytuacji, ma prostackie bardzo, wredne "żarty", beka i pierdzi!!! yhhh.. nie wierzę, że to piszę coś mnie dzisiaj tknęło.

Wiem i zawsze biorę poprawkę na to, że miała ciężkie dzieciństwo i życie z Ojcem, ale też.. no nigdy nie była otwarta na ulep[szanie siebie, na naukę czy żeby uczciwie skonfrontować się z błędami jakie popełnia. Taki zamknięty umysł i jeszcze bywa z tego czasem dumna, mam wrażenie

Nie otrzymałam, ale dopiero po 20 latach jest skłonna przyjąć taką informację zwrotna bez ciskania się i rzucania się z pięściami niemal, jak dziecko w szale. Wcześniej ego przejmowało nad nią w takich sytuacjach totalnie kontrolę. Nie zliczę ile rozmów i cierpliwości z mojej strony kosztowało mnie by mogła pewne rzeczy zrozumieć i nie brać osobiście.

Mimo tego wszystkiego normalnie z nią rozmawiam, dzwonimy do siebie i się odwiedzamy. Ale czuję momentami, że tak jak dziś.. po prostu nie mogę zbyt długo i często z nią przebywać, bo mój stan emocjonalny wysyła mi wtedy komunikat, że pewne rzeczy się nie zmieniły i nadal mnie denerwują, a przecież nie mam prawa nikogo na siłę zmieniać.

Tak jak mówię, to wszystko by mi pewnie w ogóle lub w niewielkim stopniu nie przeszkadzało, gdyby nie jej charakter..

Co do ubioru: ona uwielbia chodzić po sklepach i zawsze coś kupi, coś wypatrzy ciekawego , ale mimo to - bez makijażu, włosów i ogólnie bez  większego ładu to. Ale nie przeszkadza mi to, nie każda kobieta musi lubić sukienki czy szpilki, może mieć inny styl. Bardziej drażni mnie jej sposób bycia.

I najgorsze: wypowiada się na tematy, o których nie ma bladego pojęcia - czyli większość tych poważniejszych, przy czym nie można jej zwrócić uwagi, że plecie bzdury, bo wpada w szał albo płacze, histeryzuje jak dziecko i wybiega z płaczem (!!) wtf
Nie raz miałam wrażenie, że zatrzymała się w rozwoju emocjonalnym na poziomie 12 lat. Zresztą mój Ojciec mówił kiedyś to samo, ale wiadomo.. wypierałam to, no bo to Mama przecież.