Kryzys w małżeństwie zażegnany - watpliwości jednak jakieś są - Netkobiety.pl

To jest tak, że nocujemy u siebie, częściej ja u niego. On ma znacznie większe mieszkanie i chce żeby tam zamieszkała razem z nim na stałe. No a swoje bym wynajęła. I raczej tak zrobimy, broniłam się przed tym, ale przecież jeżeli chcemy nadal razem być to powinniśmy zamieszkać razem. Co do terapii byliśmy na kilku spotkaniach i na tym koniec. Na pewno dużo wniosły. Ogólnie pisze chaotycznie bo czuje się źle. Przez tą utratę pracy, jestem zdołowana.

Czym był spowodowany kryzys?
Myślę, że robisz z siebie taką nieporadną życiowo kobietę, proszę nie obrażaj się.
Ale kobieta powinna być silna w oczach mężczyzny, a nie taka ciapka. Straciłaś pracę, to nic dobrego, ale mogłaś mu powiedzieć " dam radę, kto jak nie ja" wzbudziłabyś w nim inne uczucia. Na pewno nie poczułabyś się, że jest z Tobą z potrzeby opieki nad Tobą, bo to tak jakby się opiekował dzieckiem.

Musisz się zmienić, nie bądź taką smutną osobą, zacznij szukać pracy, znajdź sobie fajne hobby, wychodź sobie na długie spacery, nie siedź ciągle w tym domu z Nim.
Pokaż mu, że jesteś silna babka, a nie mała dziewczynka, którą On musi się opiekować.

Nie wymuszaj na Nim przytulania, całowania itp. będzie chciał to sam przyjdzie. Inaczej go zrazisz, faceci nie trawią kobiet "bluszczy" Facet musi czuć, że go nie osaczasz. Pozwól mu się Tobą interesować na nowo tzn.niech myśli co robisz kiedy Cię nie ma z Nim itp. Porusz jego wyobraźnię bo na chwilę obecną jesteś zbyt przewidywalna dla Niego, to tak jakby myśliwy szedł na polowanie, a jeleń leżał ledwo żywy czekając aż go dobije- żadna frajda, żadna zabawa. Myśl pozytywnie i nie myśl o tym co będzie, nie pisz scenariuszy, po prostu żyj .

No to niech on się stara z resztą już nic z tego nie będzie zobaczysz.Albo on ponownie zdradzi i odejdziesz albo odejdziesz i bez tego. Niestety dotąd nie zmalałem trwałych happy endów po zdradzie ale tylko czasowe. Czy właściwie nie happy end.

Przyznaje, że czasem nie byłam do końca szczera i kilka razy okłamałam męża. Ale to dla jego dobra, i dla dobra naszego małżeństwa. I tu zaznaczam, że nigdy przez nigdy nie dopuściłam się zdrady nawet jak się rozstaliśmy.
Ja do niego naprawdę nie mam już żadnego żalu ani nie chowam urazy o tę zdradę. Wszelkie swoje złości, frustracje, złe emocje i potrzebę zemsty skierowałam na jego eks kochankę. Bo to jej się należało. Zemsta na jego kochance, dodała mi pewności siebie, ulżyła mi i to bardzo. Mężowi wybaczyłam, ale tej kobiety nienawidzę. Nie muszę jej lubi, szanować, co mi po niej. Ważne żeby się od mojego męża trzymała z daleka! I tyle.

To, że straciłam pracę to bardzo niekomfortowa sytuacja dla mnie. Strasznie mi głupio, że zamiast dostać awans, zostałam zdegradowana. Naprawdę sobie na to nie zasłużyłam. Co do męża, ja nie chce na nim wymuszać uczucia. Ale doskonale pamiętam, że jak się kiedyś kłóciliśmy to mi powiedział ,,już Cię nie kocham'' teraz tak do mnie jak i do pani psycholog zaprzeczał, że tak nigdy nie było, a jeśli już to mówił to w złości i nawet tego nie pamięta. Tak dawno temu to znowu to nie było. Strasznie mnie te słowa wtedy zraniły, i sama sobie też tłumaczyłam, że to nie jest prawda, że mówi to w złości. Ale chyba stąd moje przewrażliwienie.

Przemyślałam wszystko jeszcze raz.
Szczególnie ta rada mi się spodobała: ,,Pozwól mu się Tobą interesować na nowo tzn. niech myśli co robisz kiedy Cię nie ma z Nim itp. Porusz jego wyobraźnię''

Nie ma się co tak przejmować na zapas. Problemy z pracą, są przejściowe. Skoro chce mi pomagać, to nie będę odrzucać pomocy. Ale narzucać się też nie będę. On poza mną ma swoje życie, kolegów, czasem gdzieś z nimi wyjeżdża na krótkie wakacje, ma swoje zainteresowania. Ja mam swoje koleżanki i życie. Z tym mieszkaniem to jeszcze przemyślę, nie musimy się spieszyć. Nocować u siebie możemy, jak dotąd, kolacje przy świecach, dobry seks, miłe spędzanie czasu ogólnie.
Tak, trzeba chyba pozwolić żeby życie się toczyło swoim rytmem. I zobaczymy co wyniknie

Witaj,
Tak naprawdę to abrdzo Ci współczuję.facet kochał inną .teraz wrócił. czy można kogoś kochać po zdradzie.Wątpie.
tak naprawe to współczuje wszystkim kobietom nie szanującym siebie.
Sama sobei też współczuję ja była po tej drugiej stronie.
Odeszłam bo miałam dość.choc dałam mu wybór. Wybrał żonę.  I niech będą szczęśliwi. Ale jak on za mną latał , biegał. Kwiatku, kochanie, itp. Czułam się z tym strasznie.A co on mi mówił. Ze nie powinnam mieć wyrzutów sumiania bo on ich nie ma.
Co to za facet. Pewni Twój tak samo do tegop podchodził. Tacy faceci to dzieci, tchórze i manipulatorzy.
Lepiej znajdz kogoś kto na Ciebie zasługuje.
Wątpie zeby wam się udało zapomnieć.Ja bym nei wybaczyła.

Hej!
Jeżeli pytacie czy można wybaczyć zdradę. Otóż można, ale bardzo dużo zależy od tego jaką związek ma przeszłość. Czy było więcej złego czy dobrego. Sama się sobie dziwię, że akurat ja to mówię, ale zdrada nie jest końcem świata. Owszem to bardzo bolesne doświadczenie, kosztuje dużo zdrowia i nerwów. Ale jednak jak ludzi łączy prawdziwa miłość, przeżyli razem kawał życia, są wspólne dzieci, dużo sobie wzajemnie zawdzięczają to nawet bardzo ciężkie czasy są do pokonania.
Dobra, kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamieniem, może dlatego nie znienawidziłam i całkiem nie skreśliłam męża bo ja też nie byłam bez winy. I może wszystko nie zaszłoby za daleko, ale nie dobrze jak emocje podczas kłótni biorą górę. Ja też czasem się za bardzo unosiłam, nie chciałam słuchać jego racji, robiłam swoje i czasem w ogóle się nie liczyłam z jego zdaniem. On na pewno miał jakieś swoje żale i emocje, ale nie potrafił tego okazać. Więc z tego poczucia złości, bezradności, osamotnienia, pojawiło się tkz ,,wyjście awaryjne''. A takie niewyżyte harpie co obojętnie im w czyim łóżku śpią, byle z facetem właśnie na takich polują. I to są takie chwilowe fascynacje. Każdy kiedyś zrobił w życiu coś co było totalną głupotą i czego się wstydzi i to taka właśnie była sytuacja. Ale wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i każdy zasługuje na szanse.

To nie jest tak, że nagle zaczęliśmy żyć po staremu jak gdyby nigdy nic. Ja teraz miałam sama problemy, przez tą utratę pracy, stres, ogólne przemęczenie. Więc skupiłam się na sobie i nawet nie miałam siły jakoś bardzo się wysilać. Sama sobie zrobiłam wakacje od wszystkiego i wyjechałam. Przyznaje, trochę  miałam już chwilę zwątpienia, że faktycznie on mnie przestał kochać, a ja się na siłę pcham. On to musiał wyczuć. Sam z siebie dał mi propozycję że może do mnie na wakacje dojechać.
Dużo porozmawialiśmy, dawno razem nigdzie nie byliśmy. Od jakiegoś czasu ja jeździłam sama i on sam. Na wakacjach samemu można odpocząć ale po połowie robi się nudno i już zapomniałam jak to miło i romantycznie można czas spędzać. No i się dowiedziałam, że on sprawdził mnie czy się spotykałam z kimś. I prawda go zawstydziła. On uważa, że na mnie nie zasługuje. Wiec jednak wyrzuty sumienia są. Ja  jego w poczucie winy już nie zamierzam wpędzać, bo co mieliśmy sobie powiedzieć zostało powiedziane. Tym bardziej, widzę że się stara i to jest szczere. Czy ja zasługuje na kogoś lepszego? Ale że niby kogo? To najgorsze co może być, jak są problemy w jednym związku pakować się w drugi. Zresztą nie odczuwałam żadnej potrzeby żeby się wybrać na jakąś imprezę poznać kogoś. Cały czas myślałam tylko o jednym co będzie dalej z małżeństwem. No chyba tylko randka z jasnowidzem wchodziłaby w grę. Nie żałuje, że tak było, bo żyłam w zgodzie ze sobą i sumieniem przynajmniej. To już takie moje rozkimy, że kobiety są inaczej zaprogramowane niż faceci. Dla facetów seks jest o wiele ważniejszy, a dla kobiet o wiele mniej ważny. Dla mnie seks tylko w stałym związku. A po takim czasie naprawdę się można za sobą bardzo stęsknić, zupełnie jakby to pierwszy raz był. Zwlekałam z tym trochę, zupełnie nie wiedziałam jak mu to powiedzieć. Ale warunkiem czegokolwiek między nami było to, że on się przebada, bo po tej kobiecie spodziewam się wszystkiego, a ja ryzykowała nie będę. Dobrze, że on sam z siebie mnie do niczego nie namawiał z perspektywy czasu, chciał żebym to ja się czuła na tyle gotowa, żeby wyjść z inicjatywą. Na razie ja tak nie chce całkiem razem mieszkać, czasem kilka dni odpoczynku od siebie to rewelacja, pomaga na wszystko. Jakiś dystans oczywiście jest i jeszcze pewnie długo będzie. I czasem chwile zwątpienia i słabości też. Ale to są chwile, normalne chyba jak w każdym. Mi czasem doskwiera  mój charakter, martwię się na zapas.

i to jest komentarz w punkt.

Hej. Przepraszam, że nie odpisałam na e maile tyle czasu, ale dopiero niedawno je zauważyłam, bo rzadko sprowadzam tego e maila.
Tymczasem opiszę Wam mój problem, a własciwie zaczełam opisywać już troche.
Od lat cierpię mam problemy z depresją, o czym już wspominałam. Na co dzień funkcjonuje normalnie, ogarniam w miarę wszystko pracę dom, największym problem są kolejne epizody depresji które się u mnie pojawiają w kryzysowych sytuacjach.
Zwykle wtedy pojawiają się u mnie bardzo obniżony nastrój, jednocześnie rozstrojenie emocjonalne mała rzecz potrafi mnie doprowadzić go ogromnego płaczu. Zamykam się w sobie, seks mógłby dla mnie nie istnieć. Nie mam siły, ochoty. Mam potrzebę się poprzytulać, pobyć blisko, ale to tyle. Przez co na początku naszego małżeństwa były niemałe zgrzyty, i bardzo się od siebie oddalaliśmy. Trwało to trochę czasu, a nawet lat, zanim obydwoje dorośliśmy do pewnych rzeczy. Wydawało mi się, w pewnym momencie, że teraz to już się tak dotarliśmy, zaakceptowaliśmy, że nawet największy kryzys nas nie ruszy.
Ale ruszył. Kolejno, zdrada z jego strony była dla mnie mocnym, bolesnym przeżyciem. Oczywiście bardzo długo zadawałam sobie pytanie co ona miała takiego czego ja nie mam. Zdaje się, że uzyskałam odpowiedz na to pytanie. Nie bezpośrednio ja, ale zacytuje męża: ,,żone kocham najbardziej na świecie, jest piękna, dobra, mądra itd., ale z tamtą kobietą miał najlepszy seks w życiu''. Jak się domyślacie komplement to dla mnie nie jest. Było minęło, Wybaczyłam zdradę. Nie żałuje Obydwoje zaczęliśmy się bardziej starać. Ale jakoś libido mi nie wzrosło, owszem kochamy się znacznie częściej, więcej, niż na początku małżeństwa. Ale na przykład ostatnio, po stracie pracy znów zaczęłam popadać w stan depresyjny. Nawet nie zdajcie sobie sprawy jakie to okropne uczucie, odbiera cała radość życia, cały temperament. Starłam się żeby tym razem ta sytuacja nie przeniosła się do łóżka. Na pewno to wygląda inaczej niż kiedyś, ale jednak tak, żeby te dwie sytuacje były od siebie niezależne się nie da. Chciałabym jakoś to zmienić, ale w pewnym momencie włącza się jakaś wewnętrzna blokada i masz. Może moglibyście mi coś poradzić, może ktoś miał podobnie podzieli się doświadczeniem?