Witam, można powiedzieć, że jestem tu nowa, chociaż jestem zarejestrowana od prawie trzech lat (dokładniej gdzieś w listopadzie w 2013 roku), nie mam pojęcia dlaczego napisałam tylko jeden post, być może przez mężczyznę, którego poznałam dwa lata temu w czerwcu, ale powracam, mam nadzieję, że dostanę tu jakieś wsparcie i co ważniejsze poznam ludzi, z którymi będę mogła się choć troszeczkę zaprzyjaźnić, jestem w szoku, że mam tu konto, szukałam wsparcia i natrafiłam na Was, chciałam się zarejestrować, a tu bum! Mam już konto. Patrzyłam mój poprzedni i jedyny post, wtedy miałam inne problemy opinie innych ludzi, tak zwane "dokuczanie", ale teraz jest zupełnie inaczej, również słyszę wiele rzeczy na swój temat, a najczęściej to wychodzi od mojej byłej "przyjaciółki", od zawsze rujnowała mi życie, nie rozumiem jak inni ludzie mając swoje życie interesują się i wchodzą z buciorami w czyjeś, byłam w szczęśliwym związku z mężczyzną, który na prawdę mnie zmienił, przestałam się interesować czyimś zdaniem, zaczęłam żyć własnym życiem mając "gdzieś" zdanie innych, z tym (wtedy w sumie chłopakiem, bo w tym momencie oboje mamy po 20 lat) zaczęliśmy się starać o dziecko (wiem w tak młodym wieku), staraliśmy się dokładnie 8 miesięcy to było dla nas straszne, nie mogłam zajść w ciążę, ja obwiniałam siebie, on siebie, w pewnym momencie miesiączka zaczęła mi się opóźniać, zrobiłam test ciążowy i... i dwie kreski, byliśmy tacy szczęśliwi, on się mną tak cudownie opiekował (jak w bajce), ale każda bajka się kiedyś kończy, postanowiliśmy stworzyć dziecku "normalną" rodzinę i wzięliśmy ślub i w tym momencie zaczęły się wszystkie moje (nasze) problemy, więcej kłótni, nieporozumień. On ciągle przed laptopem grał w jakieś gry, wiele razy mówiłam mu, że chcę z nim spędzić czas, ale do niego to nie docierało, razem spędzaliśmy czas tylko wtedy jak graliśmy razem w jakąś grę (a wiadomo trochę czułości w związku potrzeba), po kilkunastu nieudanych próbach zwrócenia na siebie jego uwagi znalazłam sobie swoje zajęcie (bo nie chciałam kończyć małżeństwa), zatopiłam się w fejsie i zaczęłam poznawać ludzi, on w ogóle się tym nie przejmował, że piszę i rozmawiam godzinami z innymi facetami tylko grał... Przeprowadziliśmy się do większego mieszkania jak dziecko miało 5 miesięcy (teraz ma prawie 7 miesięcy), tydzień minął, a mąż z dnia na dzień bez uprzedzenia wyszedł z domu i nie wrócił, dostałam tylko smsa o treści "z nami koniec", próbowałam wyjaśnić co się stało, dlaczego odchodzi, ale bez większego skutku, nie długo minie dwa miesiące jak on odszedł i w ogóle się nie interesuje ani mną, ani nawet dzieckiem, nie zapyta co u naszego dziecka, czy zdrowy itd. interesuje go tylko kiedy rozwód, w naszą rocznicę ślubu dostałam smsa o treści "kiedy rozwód?". Mieszkam z mamą i siostrą co prawda mam od nich pomoc przy dziecku, ale nie mam tej ważniejszej pomocy - wsparcia psychicznego, a wręcz nawet przeciwnie, muszę sprzątać, robić im kawkę, herbatkę i... kupować piwo, w domu jest półroczne dziecko, a oni tylko chleją, ale ja nie mam gdzie się podziać tym bardziej sama z dzieckiem i bez męża sobie nie poradzę. Nie mam pracy, mam tylko nędzne 1589 złoty na miesiąc, a wiadomo nie opłacę za to mieszkania, nie kupię jedzenia dla siebie i dziecka (niestety jest na sztucznym mleku), czasem mam nawet myśli samobójcze, które szybko przechodzą gdy spojrzę na mojego synka, ale też szybko wracają gdy on śpi i nie widzę jego uśmiechu, a ja siedzę sama w pokoju i męczę się psycho-rapem.
Oj, ależ się rozpisałam, pozdrawiam 
