Brak wsparcia ze strony mamy w temacie relacji z chłopakami - Netkobiety.pl

Po pierwsze - na Twoim miejscu nie przejmowałabym się aż tak tym, że wciąż myślisz o seksie. Tak ma 90% młodych facetów, a jak ma tak kobieta to już jest złe? Nie jest. Dziewczyny też często myślą notorycznie o seksie, ale głośno się o tym nie mówi, bo kobieta ma być grzeczna.

Po drugie - to że rodzice kazali Ci zasłaniać oczy gdy w TV była scena erotyczna, to także nic dziwnego. Tak mieli chyba WSZYSCY w domu rodzinnym. Większość osób wiedzę seksualną zdobywała od kolegów, z potajemnie oglądanych programów w tv czy przypadkowo zdobytych świerszczyków. Twoi rodzice nie wmawiali Ci, że seks jest zły, tylko nie mówili o nim wcale. Osobiście uważam że Twoje źródło problemu nie leży w tym jak podchodzili do tego tematu rodzice.

Po trzecie - JEDYNYM sposobem na przełamanie lęku jest oswajanie się z przedmiotem lęku. Słowem: abyś przestała bać się seksu, musisz działać w tym kierunku, by zacząć go uprawiać. To będzie pewnie trudne i bolesne (nie sam seks tylko przełamywanie się), ale warto to zrobić. I warto zrobić to teraz, gdy jesteś młoda, bo potem z każdym rokiem będzie coraz gorzej. Jestem przekonana, że gdy w końcu poznasz seks, będziesz śmiała się ze swoich wcześniejszych obaw.
O chłopaka nie jest tak trudno, postaraj się poznać jakiegoś (przez znajomych, przez internet, ale poszukaj dobrego, miłego chłopaka, a nie jakiegoś bad boy'a), zacznij od tych spacerów.
W skrajnym przypadku, gdy naprawdę nie będziesz umiała się przełamać, skorzystaj z pomocy specjalisty, ale ja sądze że nie będzie Ci to potrzebne. Mysle że jest to sprawa, z którą możesz oswoić się sama.

Po czwarte - masz DOPIERO 22 lata! Jesteś naprawde młodziutka. Nie uwazam że to jakiś super dziwny wiek na bycie jeszcze dziewicą. Dopiero zaczynasz życie.

Nie oglądaj się na mamę. Potrzeba tu samodzielności.

co zrobi?????

ale tym stwierdzeniem jeszcze bardziej dziewczyne pograzysz...

ona nie ma sie oddawac czy ofiarowywac, nie jest rzecza ani prezentem. skoro sie oddaje, ofiarowuje mezczyznie, to przeciez on moze zrobic z nia co zechce (w koncu to sie robi z oferowana rzecza).

a ona wlasnie tego sie boi (abstrahujac czy jest to lek prawdziwy czy urojony) - ze ktos "wezmie ja" wbrew jej woli.

seks, niezaleznie od tego czy z milosci, czy bez milosci powinien byc partnerski. to nie jest zadne "oddawanie sie".

Tak, jestem nieszczęśliwa, i to bardzo. Szczerze mówiąc, to zaczęło mi to doskwierać dopiero w wieku 20 lat, to było tak: w dzieciństwie uświadomienie przez przypadkowe zobaczenie sceny erotycznej w telewizji (która wydała mi się ohydna i obrzydliwa, i właściwie do dzisiaj się to nie zmieniło, więcej, im więcej mam lat, tym bardziej mnie seks odrzuca), potem dłuuuugo, długo nic i....W wieku 20 lat ten temat powrócił jak bumerang. Nie wiem, co się ze mną dzieje, jestem tym wszystkim przerażona, czuję się tak, jakbym była chora. Jestem samotnym, chorym, nieszczęśliwym człowiekiem. To prawda, że od pewnego wieku należy być samodzielnym, ale nie jest przecież tak, że w wieku 18 lat zrywamy wszelkie więzy z rodzicami, prawda? Jeżeli twierdzicie, że wszyscy rodzice zatajają prawdę, to zadam dosyć perwersyjne pytanie. Wiem, że jest perwersyjne, ale ostatnio tylko takie brudne myśli chodzą mi po głowie: jak w takim razie rodzice, którzy zatajali prawdę i udawali, że nie ma tematu, byli w stanie odbyć stosunek seksualny ze sobą, żeby nas stworzyć? Jak mogli się rozebrać i....Ohyda! Na samą myśl o tym robi mi się niedobrze! Ale z drugiej strony....Mnie to ciekawi, interesuje mnie ta tematyka...Oszaleję, naprawdę! Nie wiem, co się ze mną dzieje! A co do wizyty u seksuologa, to byłam raz, u takiej pani seksuolog z dyplomem, oprócz tego była lekarzem medycyny z wykształcenia i....Załamała mnie ta wizyta! Już wtedy (to było zimą zeszłego roku) było bardzo źle, a teraz jest jeszcze gorzej....Zaczęłam jej opisywać swoją awersję i obsesję, jak bardzo nienaiwdzę seksu i chcę karać tych, którzy to robią, a ona powiedziała mi:"ja Pani nie rozumiem. Przecież są stare panny, są małżeństwa, które tego nie robią, tak zwane białe małżeństwa."Zamurowało mnie. Nie w tym był mój problem! Ja mam ambiwalentne odczucia wobec tego, i to właśnie to mnie wyniszcza. Czemu ona mnie nie zrozumiała!? Była moją ostatnią deską ratunku. Stwierdziłą, że nie wie, jak mi pomóc, i kazała mi zrobić w gabinecie psychologicznym obok test psychologiczny za 160 zł. To był dla mnie ogromny wydatek, ale byłam tak zdesperowana, że zgodziłabym się na wszystko, byleby tylko pozbyć się problemu. Test wykazał nieprawidłowości w mojej osobowości. Ona to przeczytała i powiedziała coś, co mnie "rozwaliło": "Proszę posłuchać. Może być pani osobą aseksualną, tylko nie rozumiem, czemu pani nie pozwala innym. Dużo jest teraz takich osób." Zatkało mnie...Przecież ja nie jestem osobą aseksualną!! Skoro o tym myślę, interesuje mnie to, to chyba nie jestem asem! Byłam, i jestem nadal, skołowana po tej wizycie. Osoba, która była moją ostatnią nadzieją, która miała mi pomóc, po prostu zamiotła sprawę pod dywan! Gdzie ja teraz znajdę pomoc...Oczywiście, rodzice nic nie wiedzą o moim problemie. Gdyby się dowiedzieli, to powiedzieliby, że ten problem wziął się z braku zajęć i jeżeli posprzątam dom, to mi przejdzie. Nieprawda. Gdy zamiatam, prasuję ubrania, myję okna, wcale mi nie przechodzi. Błagam, nie śmiejcie się ze mnie, to jest dla mnie poważny problem! W dodatku nie wiem, skąd on się wziął. Męczę się ze swoimi myślami, i to okrutnie. Już nie mieszkam z rodzicami, tylko z innymi krewnymi, ale to inna sprawa. Zawsze miałam skłonność do zadumy, melancholii, widziałam więcej niż inni ludzie, ale rodzice nigdy tego nie rozumieli. Zawsze twierdzili, że wymyślam, bo nie mam co robić. Czy to coś złego, że chciałabym się wybrać na randkę?

Po pierwsze, nie wszyscy rodzice temat seksu zatajają, ale duża grupa, seks traktuje jak tabu.
Po drugie, dla większości ale nie wszystkich dzieci, rodzice są aseksualni i chyba mało kto myśli o tym, jak, czy rodzice TO zrobili / robią.
Już nie wspominając, że emocjonalnie zdrowy człowiek, nie wizualizuje sobie, swoich bliskich ( rodziców, rodzeństwa, dziadków w akcie seksualnym ).

Masz strasznie wypatrzony obraz świata erotyki, z jednej strony brzydzi Cię, a z drugiej, przyciąga, chyba tylko fachowa pomoc jest w stanie coś zaradzić. Spróbuj jeszcze raz ze specjalistą, może psychiatra ?
Nie, nikt nie robi z Ciebie wariatki, masz po prostu duże zaburzenia i trzeba je leczyć.

hahaa, parsknelam smiechem i oplulam telefon

instynkt instynktem, ale najpierw, autorko, pomysl o zabezpieczeniu przed ciaza - nie licz w tym wzgledzie na chlopaka, bo to nie on bedzie rodzil

Tak, to jest dziwne, ALE moim zdaniem ma to swoje zalety. Odkrywanie zachowań damsko męskich było po prostu fascynujące. Bo było tematem tabu. Wspominam to naprawdę wspaniale, jakieś pierwsze ploteczki z koleżankami, pierwsze niedowierzanie gdy dowiedziałyśmy się o co w tym seksie chodzi, pierwsze porno znalezione gdzieś głęboko w szafie. W dzieciństwie tez musiałam zasłaniać oczy gdy pan całował panią, natomiast oglądałam horrory czy filmy sensacyjne, ale w żaden sposób nie wpłynęło to (negatywnie) na mnie. Nie mam chęci mordowania ludzi a do seksu podchodzę normalnie, lubię seks, zawsze wiedziałam że trzeba się zabezpieczać.
Sprawy związane z seksem były kiedyś tak mocno owiane tajemnicą, że aż odkrywanie ich miało niepowtarzalny smak.
Teraz dzieciaki mają wszystko na tacy. Rodzice rozmawiają z nimi na każdy temat bo to jest "mądre wychowanie", a porno jest na wyciągnięcie ręki (internet).
Słowem: nie demonizujmy tak bardzo naszych rodziców.

Haha, czy na serio sądzisz że tylko Ciebie skręca z obrzydzenia gdy wyobrazisz sobie seks rodziców?
Chyba każdego.

Ja rozumiem o co Ci chodzi. Naciskasz gaz i hamulec jednocześnie. Ciekawi Cię to i przeraża jednocześnie. Powtórze więc swoją radę: po prostu tego spróbuj. Potem możesz nigdy więcej nie uprawiać seksu, ale spróbuj. Poznaj jakiegoś miłego chłopaka (jeśli tylko trochę o siebie dbasz, to jest banalnie proste), pospacerujcie sobie za rękę i zacznij powoli, krok po kroku, zdobywać seksualne doświadczenie. To Cię nie zabije, a przynajmniej wyrobisz sobie o tym WŁASCIWĄ opinię (bo teraz boisz się czegoś czego po prostu nie znasz).

Rozumiem, że zatajenie prawdy to najlepsze, co mama mogła dla mnie zrobić?! Więc dzisiaj jej szczerze i z całego serca przez telefon podziękuję. Racja, nie rozmawiajmy z dziećmi o trudnych tematach o śmierci, seksie, Bogu, religii. Gdy umarła moja prababcia, też przez pół roku to ukrywała. Kiedy się dowiedziałam od osób trzecich, byłam wściekła. Dobrze zrobiła, prawda?!

A ja bym z Twoja mama na ten temat po prostu nie rozmawiał. Nic tym nie osiągniesz. Ona ma na pewno jakąś blokadę na ten temat którą może wpoiła jej babcia (bardziej prawdopodobne) a może też ma jakieś traumatyczne przeżycie związane z tym (mało prawdopodobne).

Niestety wiem z pierwszej ręki jak sex z takimi kobietami, które mają blokadę, wygląda no i mogę powiedzieć, że totalnie do dupy. Cała ochota mi przeszła jak zobaczyłem, że moja dziewczyna jest przerażona i zesztywniała ze strachu na myśl o uprawianiu sexu. Do niczego w końcu nie doszło. Poczułem się obrzydliwie no i niestety zostawiłem ją. Pewnie matka tłumaczyła jej cały czas, że sex to grzech a faceci o niczym innym nie marzą niż wykorzystanie, zbrukanie, zapłodnienie i pozostawienie jej w hańbie

Teraz wiem, że takie blokady odnośnie sexu spowodowanem polskim katolickim kołtuńskim wychowaniem da się usunąć. Niestety nie wiem jak to się robi.

Ci lekarze o których piszesz to też niestety jakieś konowały. Może nawet sami podpisali klauzulę sumienia i złożyli śluby czystości. Polska służba zdrowia to niestety kolejne siedlisko kołtuństwa i nepotyzmu.

Zakłamanie i obłuda na temat sexu są niestety nieodłączną częścią polskiego katolicyzmu.

BTW. Sama nazwa śluby czystości irytuje mnie do immentu tak jakby sex był czymś brudnym.

Ten przeklęty seks! Seks jest brudny, zły i obrzydliwy. Nienawidzę go! Same z nim problemy. Chcę, żeby nie istniał. I mam wrażenie, że rodzice przestają kochać swoje dzieci wtedy, gdy one tracą dziewictwo. I w ogóle, rodzice bardziej kochają synów niż córki. Kochają dziewczynki tylko wtedy, gdy te są małe. Małe dziewczynki są takie grzeczne i bezproblemowe, a gdy przychodzi pierwsza menstruacja (czyli koniec dzieciństwa, śmierć dzieciństwa,  z krwią wypływa czystość, niewinność i dzieciństwo dziewczynki!), to przestają je kochać, bo boją się, że z brzuchem wrócą do domu. Dlaczego mnie to spotkało?! Dlaczego nie mogę być mężczyzną?! W dzieciństwie chciałam być chłopakiem, do teraz staram się uchodzić za osobę aseksualną. Nie maluję się, nie noszę tych idiotycznych ubiorów i biżuterii. Mam krótkie włosy. Nienawidzę tych pustogłowych laleczek. Szkoda, że mnie to spotkało, i muszę cierpieć. Czasami nie czuję się jak człowiek, tylko jak obrzydliwe, krwawiące zwierzę, jak maszynka do przedłużania gatunku. Potworne!

Ojej, to strasznie smutne że tak o sobie myślisz.

Dla mnie okres to coś, na co nie zwracam uwagi za bardzo. Pierwszego dnia boli, ale biorę tabletkę więc przechodzi, używam tylko tamponów, więc okres przechodzi praktycznie niezauważalnie. Może tak właśnie zrób.
Kosmetyki czy biżuteria nie świadczą o tym że kobieta jest głupią lalą.

Kobiecość jest wspaniała. Może postaraj się popatrzeć na nią inaczej, podam Ci kilka przykładów.

Kobieta może być atrakcyjna nawet gdy natura nie dała jej urody. Może zmienić wręcz rysy twarzy przez makijaż, może mieć włosy jakie tylko chce (długość i kolor), może założyć obcasy jeśli jest mała. Obojętnie czy chuda czy gruba - każda znajdzie swojego wielbiciela, bo gusty męskie są różne. Facet jak jest brzydki, to nie zrobi z tym nic - musi się z tym pogodzić, pomyśl jakie to okropne. Jest rudy - nie może pofarbować włosów. Jest pryszczaty-piegowaty - nie może użyć pudrów. Jest mały - nie może założyć obcasów. Kanon męskiego piękna jest tylko jeden - każdej kobiecie podoba się facet muskularny lub szczupły i taki, który nie jest niski. Ten kanon był od zawsze (wysoki, wysportowany mężczyzna), podczas gdy kanony kobiece zmieniały się kolosalnie na przestrzeni wieków. Nie znam żadnej kobiety która lub grubych facetów, za to znam przynajmniej dwóch facetów, którzy lubią grube kobiety. Tak naprawdę to na facetach ciąży większa presja by dobrze wyglądać. Nawet jeśli chciałabyś osiągnąć aktualny kanon kobiecego piękna, wystarczy że będziesz szczupła. Facet żeby osiągnąć kanon męskiego piękna, musi zachrzaniać na siłowni.
Kobiety mogą płakać, mogą sobie nie radzić z wieloma rzeczami, nie ma presji by robiły prawo jazdy, a nawet kobieta bez pracy spotyka się z o wiele większą wyrozumiałością niż mężczyzna bez pracy. Mężczyźni nie mogą okazywać uczuć, muszą być silni, muszą sobie radzić, muszą pracować.
W seksie to na facecie ciąży ogromna presja. Musi mu stanąć, musi odpowiednio długo utrzymać erekcję i nie dojść za szybko, musi mieć dobrą kondycję i doprowadzać kobietę do orgazmu (a w większości przypadków to dość skomplikowane). A kobieta? Wystarczy po prostu że ma ochotę. Do tego kobiety mogą mieć seks gdy tylko pstrykną palcami. A faceci często o tym mogą tylko pomarzyć.

Popatrz na to w taki sposób to sama zobaczysz że czasami to facetom należy współczuć.

Post przeniesiony z innego wątku:
Nie wiem, co się ze mną dzieje ani co jest tego przyczyną, skoro nigdy nie byłam w związku, ale mam ogromną awersję do związków, małżeństwa i rodzicielstwa. To już jest jakaś fobia. Sprawia mi to ogromny ból psychiczny i cierpienie. Nie mogę patrzeć na filmach na pary zakochanych, gdy widzę obrączkę, doprowadza mnie to do szału...Nie wytrzymuję tego nerwowo. Nienawidzę wszystkich biologicznych rodziców. Napawa mnie wstrętem myśl, że sprowadzili na świat smutne, chore i nieszczęśliwe dzieci. Dla mnie prokreacja to zbrodnia, śmierć-gorzkie zwycięstwo gatunku nad jednostką. Dla mnie małżeństwo to koniec wolności, indywidualności, bezwzględne podporządkowanie się mężowi lub żonie (niedobrze mi się robi, gdy słyszę te słowa!!). Seks to dla mnie wymiana obrzydliwych, kleistych wydzielin za pomocą ohydnych narządów rozebranych ludzi. Skąd się to mogło wziąć? Mam tak od kilku lat. Jak to jest możliwe, skoro nie mam żadnych doświadczeń, jeżeli chodzi o związki? Obawiam się, że nie pociągnę tak długo. To mnie powoli doprowadza do szaleństwa! Gdy patrzę na zdjęcia nowożeńców, czuję się tak, jakby mnie palił od środka ogień.

To mnie przeraziło.. cóż we wcześniejszych postach nie ujęłaś swojego problemu tak dosadnie. Myślę, że warto zwrócić się o pomoc do psychoterapeuty/seksuologa. Powodzenia!

Mama zawsze mówiła, że mężczyźni mają psychiczną przewagę nad kobietami, a jak jest romans, to mężczyznom on nigdy nie szkodzi, dla nich to jest taka zabawa, taki sport, a kobietom zawsze. Kiedy, w gimnazjum, chciałam iść na geologię, bo przez krótki czas interesowała mnie geografia, dinozaury i minerały (nawet wygrałam jeden konkurs geograficzny), to mama bardzo wspierała moje marzenia, bo powiedziała, że "będziesz w gumiakach chodzić po budowie. " Ale nie to jest najgorsze, najgorsze było to, że powiedziała (pamiętam jak dziś):"To twardy, męski kierunek. Przyjdziesz tam, przyjdą faceci brudni i śmierdzący. Będą gadać o piwie i piłce nożnej. To nie jest towarzystwo dla kobiety." Zaczerwieniłam się wtedy. Wtedy właśnie, po raz pierwszy w moim życiu, dotarło do mnie, jakiej jestem płci, i że ta płeć będzie mi przeszkadzać w życiu w  wielu dziedzinach (np. w pójściu na wymarzone studia). Zawsze chciałam być mężczyzną, nie że zbieram na operację, ale na szczęście nie wyglądam jak (Tfu!) kobieta. Bliżej mi do mężczyzny. Zero malowania się, krótkie włosy, żadnej biżuterii, noszę długie, luźne koszule w kratkę, żeby ukryć te zwisające kawałki tłuszczu, jakie mam z przodu, które tylko przeszkadzają, np. w bieganiu, w uprawianiu sportu. Najlepiej byłoby sobie odciąć. Pamiętam jak jechaliśmy samochodem, w radiu leciała audycja popularnonaukowa. Ja siedziałam z tyłu. Powiedzieli w tej audycji, że według badań, jeżeli matka je więcej w okresie ciąży, to urodzi się chłopiec, jeżeli "zaciska pasa", to urodzi się dziewczynka. Mamusia uśmiechnęła się, i z dumą powiedziała"Nooo..Mocno zaciskałam!". Nie widziała tego, ale się rozpłakałam. Znienawidziłam ją (nie pierwszy, nie ostatni raz), pomyślałam, że tak mało, tak niewiele brakowało, a nie musiałabym co miesiąc się męczyć, znosić tego okropnego bólu, tego upokorzenia, tego strachu, tego zezwierzęcenia, że krew się ze mnie leje jak z mordowanego zwierzaka....Nie mogę tego znieść! Połowę życia mi to zabrało! I czasem (nie mam i to już niemożliwe) marzę o tym, żeby mieć starszego brata, takiego brata-ojca-wujka w jednym, który by mnie przytulił, porozmawiał, obronił, wyszedł na spacer, zrozumiał. Może mężczyzny to mama by się bała. Ona nienawidzi mężczyzn, nie lubi chłopców. Kiedy w gimnazjum dwaj chłopcy mnie zagadali, stwierdziła, że "masz uważać, oni są w takim wieku, że im w głowie tylko seks."Są tacy ludzie, że spływa po nich wszystko jak woda po kaczce, rodzice swoje, oni swoje, ale ja do takich nie należę. Ja wszystko przyjmuję i wszystko pamiętam. Co ciekawe, w moim domu to mama rządziła. To ojciec był i jest jej bezkrytycznie podporządkowany. A jeżeli to, co powiedziała, jest prawda? Jeszcze pójdę z jakimś na kawę, a on mnie zgwałci w miejscu publicznym, zrobi dziecko, a mamusia się dowie i powie "a nie mówiłam?". Boję się.

Ja już nic nie rozumiem. Chcę, żeby seks nie istniał, bo same z nim problemy. Czy on jest dobry, czy zły? Twierdzę, że zły i należy go całkowicie wyeliminować ze społeczeństwa. No i nie zapominajmy o religii. Nigdy nie wiadomo, czy Stwórca nas nie obserwuje. Seks jest grzechem, i to ciężkim. Za uprawianie seksu idzie się do piekła, gdzie cierpi się niewyobrażalne męki przez całą wieczność. Trzeba mieć się na baczności. Wielki Ojciec patrzy.

Jeśli nie jesteś trollem, to biegiem goń do psychiatry.
Jak źle wpajana religia może nasrać człowiekowi w głowie, to przechodzi ludzkie pojęcie.

Czy wy nie przesadzacie? Przecież małżeństwo nie polega chyba na seksie! Nie bierze się ślubu po to, żeby uprawiać seks! Przecież to chore! A tak w ogóle, to Bóg nienawidzi małżeństw. Jest taki jeden fragment Ewangelii (Mt 22,30), który mnie po prostu doprowadził do szaleństwa. Przez ten fragment płakałam po nocach i z przerażeniem patrzyłam na zdjęcia par ślubnych. Strasznie mnie przeraził. Dla mnie ten fragment jednoznacznie dowodzi, że Bóg nienawidzi małżeństw, a przynajmniej uważa je za coś gorszego, niższego, mniej wartego, ułomnego, zdegenerowanego. Ten fragment jest straszny, przeraża mnie porównanie do aniołów. Rozumiem, iż wyrosną nam skrzydełka? Rozumiem, iż najbardziej zgodne (takich nie ma, ale załóżmy), najbardziej kochające siebie i innych ludzi małżeństwo nie ma dla Boga absolutnie ŻADNEGO znaczenia.

Raider, fakt, że jeden specjalista zawiódł Twoje oczekiwania, nie oznacza, że masz się poddawać. Ludzie, gdy chorują, na ogół szukają pomocy u kilku lekarzy, zawsze warto pokusić się o diagnozę u przynajmniej dwóch lekarzy.
Z pewnością jest Ci potrzebna terapia, nie rezygnuj. Studiujesz, masz jakieś grono znajomych, rozmawiasz zapewne z kolegami, jak czujesz się w takich sytuacjach?
Czy spróbowałaś kiedykolwiek przełamać swoje opory i zaprzyjaźnić się z jakimś chłopakiem, zwyczajnie na gruncie koleżeńskim?
Przecież nie trzeba "tak od razu do intymnego pożycia"
Jesteś już dorosła i chyba nie bierzesz na poważnie ostrzeżeń mamy o gwałtach w miejscach publicznych.
Zdecyduj się na terapie, bo raczej nie poradzisz sobie sama ze swoimi lękami.

Ja tylko dla gwoli przypomnienia autorce.
27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę.
28 Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię […] 30 A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona". I stało się tak. 31 A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre.
I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty.

Mam nieodparte wrażenie, że jesteś zwykłym trollem, który się świetnie bawi. Twoja historyjka jest co raz mniej spójna i pokręcona. A jeśli wszystko co piszesz, jakimś cudem jest prawdą, lepiej idź do lekarza specjalisty z dziedziny psychiatrii, my tutaj na Twoje problemy nie zaradzimy.

Do psychiatry? Po co do psychiatry? Psychiatra może mi tylko leki przepisać, przecież one nie zmienią mojego myślenia.

Rozumiem. Przepraszam Was, jeżeli poczuliście się urażeni. Piszę to wszystko zupełnie poważnie. Wiem, że to chore, zdaję sobie sprawę, że mam bardzo zaburzone podejście, chociaż czasami myślę, że to ja mam rację, a to te 90% ludzkości się w tej sprawie myli. Tak, poszukam psychiatry i psychologa, ale nie prywatnie, bo, niestety, nie stać mnie na taki wydatek. Jeszcze raz przepraszam. Życzę Wam wszystkim udanego życia. Obyście nie mieli takich problemów z psychiką jak ja.

Nie przepraszaj, naprawdę nie masz za co. Twoje problemy są ważne, nikt nie powinien czuć się urażony tym, że piszesz o tym co czujesz.