Być dobrym człowiekiem.. - Netkobiety.pl

Temat ...rzeka.
Moim zdaniem wszystkie wykładnie "dobrego człowieka" i tak sprowadzają się do jednego, mądrego powiedzenia: "żyj tak, aby nikt przez ciebie nie płakał".
To chyba jest jedyna odpowiedź...

Owszem, to za mało, ale starałem się to wszystko skomasować, bo litanii nie byłoby końca
Dobry człowiek, hmm...
Pozytywnie nastawiony do świata, do innych, wyzbyty zawiści, złości, działający w myśl zasady "nie rób drugiemu co tobie niemiłe", taktowny i znający wartość słów i zdający sobie sprawę z efektów jakie mogą jego słowa, zachowania wywrzeć na innych. Człowiek o łagodnym usposobieniu, wyrozumiały, znający swoje słabości i akceptujący takie u innych. Człowiek życzliwie nastawiony do innych, pomocny, bezinteresowny.
W sumie to można pisać i pisać, aczkolwiek sporo z tych cech to utopia...
No chyba, że Autorka zadając to pytanie miała na myśli cechy ...cenione przez ludożerców

To trudne pytanie, bo ktoś jedną osobę uzna za dobrą, a inna osoba może tego w niej czy nim nie dostrzeże. Wiadomo, że nie ma jednej definicji. No, ale myślę, że można napisać najprościej tak, że skoro kimś złym jest ten co robi złe rzeczy, to osoba dobra robi dobrze rzeczy. Zgadzam się z tym, że jeżeli nikt przez nas nie płacze, to bardziej neutralność, nie doprowadzamy do cierpienia, ale też nie robimy wiele więcej. Tzn to już nieźle, ale czy już dobro? Dobro to według tego bardziej to, że staramy się, by najbliżsi byli szczęśliwi (no ale oczywiście nie za wszelką cenę, nie można zapomnieć o sobie), nie jesteśmy obojętni na to co dzieje się innym, nie skreślamy ludzi od razu. No a robienie coś dobrego to wiele rzeczy np jedna osoba może pomagać biednym dzieciom, inna wspierać chorych itp. No, a jeszcze inna może nie robić wielkich rzeczy, ale np służyć w razie potrzeby radą, pomóc, gdy ktoś bliski tego potrzebuje, osoba otwarta na innych. Także myślę, że można być dobrym robiąc dobre rzeczy globalnie, ale robiąc dobre rzeczy też wobec swoich bliskich, dbając o nich też jest się dobrą osobą, wiadomo. No i oczywiście to dobro, gdzie ktoś nie robi tego, by ktoś inny zrobił coś dla nas.

W rozważaniach o dobrym człowieku jest istotna kwestia pomagania bez nutki egoizmu i korzyści – czyli bez poczucia potrzeby uznania, bez korzyści, bez zaspakajania własnego ego. I dopiero wtedy kiedy pomagamy tak bezinteresownie, mądrze to możemy uznać, że ktoś jest dobrym człowiekiem.

Dlatego też m.in. napisałam dopiero wtedy kiedy pomagamy tak bezinteresownie, mądrze to możemy uznać, że ktoś jest dobrym człowiekiem.--- czyniąc komuś dobro robimy to dla własnego zadowolenia, egoistycznie.

To prawda. Mam empatię, łatwo się wczuwam i sama też czuję smutek, gdy komuś dzieje się coś złego, zwłaszcza jak sama wiem jak to boli, bo przeszłam coś podobnego. Chcę pomagać, na pewno cieszę się wtedy, że mogłam pomóc, ale tak, to nic złego. Niemniej właśnie to w sobie lubię, że umiem się wczuć w sytuację drugiej osoby i że nie przechodzę koło tego obojętnie.

Moim zdaniem niekoniecznie, aby samemu poczuć się lepiej. Owszem, na pewno jest grupa ludzi, być może nawet całkiem spora, którzy pomagają, aby dla siebie też coś z tego wziąć - choćby poprawić sobie własne samopoczucie, otrzymać czyjąś wdzięczność, w pewien sposób zabłysnąć, ale nigdy nie miałeś odruchu, by pomóc, bo komuś dzieje się krzywda i mu w tej krzywdzie po prostu ulżyć, zupełnie przy tym nie patrząc na siebie? Owszem, po fakcie czasem pewnie przychodzi taka refleksja, ale w chwili kiedy człowiek pomaga, to przecież nie kalkuluje. Przynajmniej ja tak mam. Pomoc to nie muszą być wielkie czyny, ale nawet zwykłe, codzienne sprawy. Gdyby wszystko robić z myślą o sobie, przynajmniej pośrednią, to świat byłby chyba bardzo szary i smutny, a tak przecież nie jest.

Wspominano tu o empatii, czyli umiejętności postawienia się w cudzym położeniu. Uważam, że jest jakąś miarą dobroci. Wydaje mi się jednak, że większą zaletą jest akceptacja. Umiejętność nieoceniania i niekrytykowania innych.

By się poczuć lepiej?
Jeżeli ktoś kieruje się takimi uczuciami i nie potrafi znaleźć innej motywacji, to dobre chociaż to. Nie skreślałabym takiej pomocy, bo zawsze to pomoc.
Wydaje mi się, że nieczęsto chęć poprawienia sobie samopoczucia jest impulsem do wyciągnięcia pomocnej dłoni. Ludzie często pochylają się nad zwierzętami, naturą. Jaki mają powód, skoro zwierze ich nie rozsławi? Dzikie zwierze za dobroć może odpłacić się pożarciem dobroczyńcy i człowiek jest tego świadomy, mimo to nie potrafi przejść obojętne obok cierpienia.

nie krzywdzić innych z premedytacją i mieć świadomość co jest dobre a co złe, choć dzisiaj to termin abstrakcja, bo każdy na swój sposób definiuje dobro i zło, nawet to uniwersalne. Przesuwają albo zacierają się granice. Dzisiaj już "dobry człowiek" oznacza taki, który nie jest zły a więc nie musi robić nic dobrego dla innych, wystarczy, żeby ich nie krzywdził. Przyznam, że dobre i to, na bezrybiu i rak ryba  ale na miano dobrego człowieka to jednak trzeba zasłużyć sobie. Dobry człowiek to taki, który coś poświęca dla innych, choćby czas, jest zaangażowany w ich sprawy, ich dobro jest dla niego ważne, który po prostu zwraca uwagę na innych.
Czy ja jestem dobrym człowiekiem. Jeśli wziać pod uwagę to, co napisałam wyżej, nie jestem. Nie krzywdzę innych ludzi, chyba, że nieumyślnie, ale to bardziej przykrość jak już, ale też i specjalnie nie robię dla nich nic dobrego. To, że przepuszczę kogoś w kolejce, sama z siebie, gdy widzę, że ma dwie rzeczy na krzyż a ja pełny koszyk to zwykła życzliwość.
Moje zaangażowanie ma głownie wymiar materialny. Łatwiej jest przeznaczyć środki i pomyśleć - ok, dobry człowiek ze mnie, przecież pomagam... Bo tak naprawdę czy obchodzi mnie los innych? Czy was obchodzi mój los? Jak napiszę, że jest mi źle i cierpię to zmartwicie się? Nie będziecie mogli spać?  No właśnie...

Dobry człowiek zawsze gdzieś mignie w przeszłości.
Tacy byli, ci ludzie, i warto o nich pamiętać.
W moim życiu, już dość zaawansowanym, dwoje, nie żyjących, niestety, bliskich mi ludzi wspomnę.
Moja mama. I tylko tyle.
Moja przyjaciółka z pracy. Również już jej nie ma.
Edit:
Poza tymi osobami znajdą się i inni, bliscy mi ludzie.
To jednak opowieść na dłuższą chwilę.

Być dobrym człowiekiem hmm. Myślę że w oderwaniu od spojrzenia chrześcijańskiego czyli  najlepszego, ciężko zdefiniować a nawet najlepsze własne  pomysły  nie są czymś obiektywnym ale zakażonym  subiektywnym odczuciem a tym samym błędem.
Bo Bóg stwarzając nas, dał nam również instrukcje, zna nas lepiej niż my siebie. Podam kilka przykładów :

1. Patrząc przez pryzmaty wiary katolickiej, widzę że nader często zdarza się przekonanie i błędna postawa  że bycie dobrym to tylko unikanie grzechów co samo w sobie jest już dużym wysiłkiem i trudem ale uważam że  to za mało . Można być dobrym , nawet wzorowym, nawet  żyć w łasce uświęcającej unikać grzechów, jednak to jeszcze nie będzie miłością i byciem dobrym  będzie to jakby tylko obojętnością  mówi o tym Księga Apokalipsy:

15 Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś.
Obyś był zimny albo gorący!
16 A tak, skoro jesteś letni
i ani gorący, ani zimny,
chcę cię wyrzucić z mych ust Ap 3

Samo nie czynienie zła , nie jest więc bycie dobrym, ale może być letniością , przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść lecz brak miłości i obojętność.

Można również żyć w grzechach a mimo to pomagać innym , jednak uważam że miłość wobec ludzi bez miłości do Boga  jest nie autentyczna i przeważnie  często   tylko emocjonalna i interesowna. Jest chora szlachetność która chce np wszystkim pomagać niczym by się było Bogiem, udaje się  że robi to bezinteresownie , ale od nikogo niczego nie przyjmować taka samowystarczalność która wszystkim chce pomagać a od nikogo nic nie chce uważam to za straszną postawę. Uważam że jak człowiek nie potrafi przyjmować dobra od innych, to nie potrafi też dawać. Taka postawa samowystarczalności uważam że się rodzi z pychy "tylko moja pomoc jest najlepsza, pomoc innych to nie pomoc, ja niczego od nikogo nie chce " . Jednak spójrzmy, gdyby świat byłby cały takich samowystarczalnych ludzi no to przecież nikt nikomu by nie był potrzebny skoro każdy by tylko dawał ale nic nie chciał od drugiego.  Uważam że jeśli człowiek na dobre i złe trwa przy Bogu w łasce uświęcającej to również będzie trwał przy  drugim drogim człowieku na dobre i na złe w czasie próby , trudnościach. 

http://mateusz.pl/ksiazki/ja-cd/ja-cd-108.htm
fragment:
Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych (Mk 12, 28–31).

Nie można odłączyć przykazania miłości bliźniego od przykazania miłości Boga. Drugie przykazanie nie istnieje samodzielnie w oddzieleniu od pierwszego. Nie ma innego przykazania większego od tych dwu. Pan Jezus z dwu przykazań czyni jedno. Serce ludzkie zostało tak stworzone, że bez drugiego człowieka nie może istnieć. Człowiek otrzymuje życie od człowieka i bez niego nie może istnieć.

Wiele naszych ludzkich działań polega na szukaniu miłości bliźniego. Istotą podobania się innym jest właśnie chęć zdobycia, przyciągnięcia ich miłości.

Będziesz miłował bliźniego swego: na drugim miejscu uznasz, że życie, dobro, szczęście zawdzięczasz człowiekowi. Uznasz, że potrzebujesz człowieka oraz, że inni potrzebują ciebie. Istnieje tutaj ścisła wzajemna zależność pomiędzy moim dobrem, które płynie z miłości innych oraz dobrem innych, które płynie z mojej miłości do nich.

Będziesz miłował bliźniego swego — to znaczy zaufasz bliźniemu, jemu powierzysz swoje życie. Równocześnie będziesz tak żył, żeby twój bliźni mógł się tobie powierzyć. Będziesz tak żył, abyś stał się godnym jego zaufania.

Będziesz miłował bliźniego swego. Zatrzymajmy się na słowie bliźni. Samo słowo bliźni ukazuje nam sens drugiego przykazania. Twój bliźni to nie ktoś obcy, ktoś daleki od ciebie. Drugi człowiek jest bliźnim, to znaczy jest twoim, należy do ciebie. Twój bliźni to ktoś bliski tobie. Jest twoim, ale nie na podstawie dokonanego wyboru. Jest twoim, ponieważ dano ci go jako dar.

Nikt z nas nie wybiera sobie ojca, matki, rodzeństwa. Rodzice nie wybierają swoich dzieci. Nikt też specjalnie nie wybiera nauczycieli, pedagogów, duszpasterzy. Także osoby, które wybieramy wprost, np. chłopak, dziewczyna, mąż, żona, przyjaciel, stają w jakiś sposób na naszej drodze życia. Nasz wybór często polega na tym, że je przyjmujemy, akceptujemy, wiążemy się z nimi określonymi więzami. Słowo bliźni doskonale określa rolę drugiego człowieka w naszym życiu i naszą rolę w życiu innych.

Kto jest moim bliźnim? — pyta Jezusa uczony w Prawie. Jezus odpowiada na to pytanie przypowieścią o miłosiernym Samarytaninie. W przypowieści tej Chrystus ukazuje, iż bliźnim Samarytanina stał się człowiek, którego on sam nie wybierał, ale który został mu dany, został mu zadany. Poraniony Judejczyk stał się dla niego trudnym darem. Jezus tą przypowieścią pragnie nam powiedzieć, że bliźnim naszym jest zawsze ten, kto nas potrzebuje, kto staje nam na drodze prosząc nas o pomoc. Ale bliźnim naszym jest także ten, kogo my potrzebujemy. Potrzebujemy nie w sensie utylitarnym (możemy go wykorzystać), ale w sensie potrzeby serca.

W pojęciu twój bliźni związki rodzinne mają szczególną wagę, ponieważ praktycznie nie dadzą się one zastąpić żadnymi innymi związkami. Nie można zastąpić roli ojca, roli matki. Brak ojca lub matki staje się dotkliwą raną, po której zostają ślady na całe życie. Zdrada, porzucenie żony, męża staje się bolesnym zranieniem, które nie daje się wymazać żadnym nowym związkiem. Związki rodzinne mają szczególną wagę, gdyż w sposób szczególny wpływają na nasze życie. Będziesz miłował bliźniego swego — tzn. uznasz, że twoi bliźni dają ci życie, a ty masz dawać życie im.