Dlaczego nie warto być dobrym człowiekiem? - Netkobiety.pl

Tylko  ja mam w najbliższym otoczeniu sporo przykładów ludzi dobrych a wciąż poniewieranych.
Nie mogę się pogodzić z niesprawiedliwością. Okropnie mnie ona rozstraja.
Czytałam Twój wątek, bardzo mi przykro i bardzo dobra decyzje podjęłam, podziwiam Cie i trzymam kciuki
Ja przejdę na zła stronę, odgrażam się od dawna, że to zrobię ale koniec, już postanowione.

Trawestując powiedzenie prof. Bartoszewskiego może bycie złym człowiekiem się i opłaca, ale nie warto.

Wróciłam do kilku Twych wcześniejszych wątków, jeden z nich zakończyłaś tym stwierdzeniem

Dlaczego hodujesz złość zamiast pozbyć/pozbywać się jej?

Odpłacz, odsmarkaj, odzłość się. Od kilku miesięcy czas jest wyjątkowo trudny, dla budowania relacji - także (a może przede wszystkim).

Nie umiem ci odpowiedzieć, dlaczego nie warto być dobrym człowiekiem, bo ja uważam, że warto. Nie ma to nic wspólnego z byciem naiwnym i byciem ofiarą dla innych. Choć nie jestem przekonana, że ci "źli" nie mogą sobie spojrzeć w lustro i są nieszczęśliwi. Myślę że nieszczęśliwy jest ten człowiek, który nie ma tego czego pragnie.

Osoby empatyczne sa perfekcyjnym celem dla narcyzow i szeregu innych ciekawych zaburzen. Poza tym, niektorzy ludzie, wiedzac, ze sie nie obronisz, chetnie skorzystaja z premedytacja z Twoich zasobow. Leza na ziemii za darmo, bo zabraklo poczucia wartosci na przyzwoitym poziomie.

(Oczywiscie mozna byc dobrym i miec wysokie poczucie wartosci. Ale umowmy sie. Osoby dobre, zazwyczaj chca z siebie glownie dawac i sie troche w tym zapominaja)

Gdyby zlemu niczego nie brakowalo i byl szczersliwy, to by nie chodzil i nie kradl

Widocznie osoba zdradzająca uważa inaczej.
Ten "dobry" związek to tylko Twoja opinia, czyli tej osoby której pasuje/ogląda z zewnątrz związek znajomych.

Nie znam ani jednej osoby dobrej lub złej.
Za każdym razem to jest wybór.
I jeszcze, żeby skomplikować, czasami to, co dobre jest dla jednej osoby może być złe dla innej.
Więc to nie jest takie czarno/białe.

Nie jestem pewna, czy ludzie zdradzają, bo ta druga strona jest gnidą. To chyba są jakieś niezrealizowane potrzeby, a to, że ludzie nie potrafią ich jasno zakomunikować z szacunku dla drugiej strony lub idą na skróty to no cóż...

No dobra Wendy, ale co Ci to da, że się tutaj pozłościsz?
Życie nie jest sprawiedliwe i nie będzie sprawiedliwe. Jedyne co możesz zrobić to żyć dobrze i liczyć na to, że inni też będą.

Kilku moich znajomych też zginęło. Życie. Zawsze się słyszy o zdradach i romansach, życie. Nie wiem dlaczego od razu masz takie wnioski, że nie warto próbować być dobrym człowiekiem.

Moim zdaniem zło jest po prostu silniejsze niż dobro, w sensie, że efekt oddziaływania zła jest silniejszy niż dobra. Bardziej zwracamy uwagę na złe rzeczy, choćby z ewolucyjnych uwarunkowań, bo one nam zagrażają, albo przeczą naszemu poczuciu bezpieczeństwa dlatego musimy być czujni na takie sytuacje. Dobro jest ciche i często wiąże się z wysiłkiem, a zło jest głośne i banalnie proste. Dom budujesz długo, a wystarczy chwila nieuwagi lub zapałka, żeby go zniszczyć. Albo znane powiedzenie „bad news is good news.
Uważam, że Twój podział na dobrych (wspaniałych) zdradzonych i złych (szumowin) zdrajców jest uproszczony.
Po pierwsze dlatego, że ludzie nie są ani dobrzy, ani źli i tylko czasami postępują źle w jakimś okresie swojego życia, w pewnej sytuacji, w której inaczej nie potrafią postąpić, albo wybierają źle dla innych, ale dobrze dla siebie, bo radar mają ukierunkowany na siebie, a nie na innych.
Po drugie dlatego, że jak widzimy, że ktoś cierpi, to automatycznie szukamy sprawcy cierpienia a to ma swoje dalsze konsekwencje, gdyż to są dwie przeciwstawne, wzajemnie wykluczające się role ofiary i jej krzywdziciela. Krzywdzicielom odbiera się wrażliwość, dobroć, możliwość odczuwania bólu, ale nadaje im się za to sprawczość i odpowiedzialność, natomiast ofiarom odbiera się sprawczość, ale są postrzegani jako bardziej zdolni do odczuwania bólu i przez to dobrzy.

I tego, czynienia świata lepszym, trzymaj się; druga część Twego twierdzenia uczy pokory.
Warto widzieć rzeczywistość, warto znać swe możliwości i ograniczenia. Warto też co jakiś czas sprawdzić swą hierarchię wartości, radykalne zmiany zwykle nie mają miejsca.

W kwestii zdrad chyba już bardzo wiele na tym forum powiedziano, niestety nie wszystko jest takie oczywiste. Myślę, że zło jest częste, bo jest właśnie łatwiejsze. Do tego, widząc osoby krzywdzone i krzywdzące przypisujemy im określone motywy, spodziewając się, że już zawsze pozostaną w tej roli. Tymczasem sprawca i ofiara mogą równie dobrze wystąpić kiedyś w przeciwnej roli.

O poczuciu własnej dobroci, w którą wierzymy, decydują inni, a nie my sami
I tak od stuleci jest.
I niech tak zostanie.

Kompletnie dobra lub kompletnie zła postać występuje tylko w filmach. Złoczyńca, czarny charakter, który pragnie władzy nad światem, wciąż stawia przeszkody na drodze pozytywnego bohatera, by za chwilę wybuchnąć złowieszczym śmiechem.

W życiu nie ma tak. Hitler kochał zwierzęta i był wege, John Wayne Gacy był szanowanym obywatelem miasta, dobrym mężem i ojcem (mimo że zabijał i gwałcił obce dzieci), Ted Bundy miał długoletnią dziewczynę którą kochał i dla której był dobry (a inne kobiety zabijał), Pablo Escobar ponoć był świetnym ojcem i dzieci były priorytetem (mimo że zdradzał żonę i był królem narkotyków).

Co do zdrady - nie sądze by chodziło o to że ktoś jest "złym człowiekiem". Najczęstszy chyba model to taki, że w związku nie jest tak tragicznie, albo są dzieci/wspólna firma, jednak już dawno minęło pożądanie lub miłość i człowiek zdaje sobie sprawę że nie chce przeżyć tak reszty życia, mimo że nie planuje opuścić rodziny. Chce poczuć choć trochę miłości, seksu, zamiast wewnętrznie umierać.

Poza tym, to cywilizacja wymyśliła monogamię.
Chociaż będziesz tupać nogą i płakać, to człowiek w swej naturze nie jest monogamiczny. Np. bociany są monogamiczne - ale pan bocian nie odczuwa potrzeby uprawiania seksu z innymi bocianicami którą gasi bo chce pozostać wierny. On tej potrzeby nie ma i tym właśnie jest naturalna monogamia. Człowiek odczuwa potrzeby, ale je tłamsi (lub ignoruje/trywializuje) w imię wyższych celów - a to oznacza że nie jest monogamiczny, bo jego natura mówi coś innego.
Monogamia jest po prostu dla człowieka dobra społecznie i ekonomicznie - dzięki niej tworzą się małe struktury społeczne zwane rodziną, kobiety mają jednego partnera który opiekuje się potomstwem, a do tego każdy mężczyzna ma szansę mieć partnerkę (przy poligamii samce alfa byliby zajęci przez wiele kobiet, a samce beta umieraliby nie rozmnażając się).

Czytałam kiedyś że związki w których wystąpiła zdrada przynajmniej w jednej ze stron to 70% wszystkich związków.
70%!
To jest zdecydowana większość. Bo to jest natura człowieka.
Czy to oznacza że 70% ludzi jest złych?

Myślenie w kategorii co się bardziej opłaca jest niewłaściwe, bo powoduje, ze żyje się z wyrachowanie, a nie naprawdę 
Co do ludzi, którzy są w dobrych związkach  a zdradzają - może tak, a moze te związki nie są dobre, nie wiesz co się dzieje za zamknietymi drzwiami. Przy znajomych małżeństwo może uchodzić za zgrane, ale nie słyszysz, jak się do siebie odnoszą w domu.
Umierają i giną i ludzie jak mówisz źli i dobrzy. Zależy jeszcze co kto rozumie przez pojęcie zły i dobry. To osobna kwestia.
Mówisz, że nie warto być dobrym - dobrym sie jest bo się jest, a nie, ze wypada, czy, ze warto "hmmm opłaca się być dobrym, więc będę dobrym" - to tak nie działa.

Gdyby większość ludzi była dobra, ci źli nie mieliby pola manewru. Trzeba być dobrym, to jest dla silnych, łatwiej z tego zrezygnować niż wytrwać.

Ja uważam że dla każdej osoby zło jest pojęciem względnym. Każdy patrzy się na zło inaczej. Dlaczego ludzie się zdradzają...myślę że dlatego bo sa niedopasowani i z czasem te różnice wychodzą. Brakuje rozmów, partnerzy tez ukrywają przed sobą wiele spraw które uważają za wstydliwe i nie potrafią rozmawiać o nich. Jest w tym duzo prawdy że ludzie sukcesu to osoby złe. Oczywiście nie wszystkie, nie mozna wszystkich wrzucać do jednego worka, ale myślę że ludzie polityki, biznesu w ogromnej mierze wykazują się psychopatią. Gdyby ludzie sukcesu, politycy, biznesmeni byli dla każdego mili dobrzy, potulni, empatyczni to nie mieli by władzy, pieniędzy, stanowisk. Cos w tym jest że dobrzy ludzie umieją sie poświęcić innym własnie m.in. dzięki empatii. Też myśle że to wszystko zalezy indywidualnie od człowieka który jest zdradzany, czy umie sie pogodzić ze zdradą i żyć dalej. Dobrze zauważyłaś że kwestia zdrady to też nasz instynkt. Też sądze że zdrada jest dla niektórych czymś normalnym, dla innych jest czymś nie do wybaczenia, a jeszcze dla innych jest czymś co się wydarzyło ale umieją się z tym pogodzić i iść dalej. Na prawdę uważam że dużo zalezy od nas samych, naszych charakterów, od dopasowania się. Czasami  może też być tak (też widziałam po znajomych) że niby było dopasowanie w w kwestii seksu ale już mentalnie absolutnie była porażka. I odwrotnie też.

Pozwolę sobie zapodać bajkę anonimowego autora:

                                                                                 Dobro i zło

W odległej krainie, za wieloma górami, wieloma lasami i za wieloma morzami mieszkało dobro i zło. Była to kraina, gdzie wiecznie trwała wojna. Zło ciągle walczyło z dobrem. Wojna trwała od niepamiętnych czasów. Mimo to szala zwycięstwa nie przechylała się ani w kierunku dobra ani w kierunku zła. Wszyscy mieszkańcy krainy stracili już nadzieję na koniec wojny.
Pewnego razu ku zdziwieniu wszystkich zło wywiesiło biała flagę. Myli się jednak ten kto sądzi, że był to znak do poddania się. Biała flaga oznaczała jedynie, że zło chce rozmawiać z dobrem. Tak też i się stało. Doszło do spotkania. Po spotkaniu ogłoszono rozejm. Mieszkańcy krainy ucieszyli się, chociaż nie wiedzieli jak to jest, gdy w kraju panuje rozejm. Nawet najstarsi nie pamiętali takiej sytuacji. Wkrótce się jednak przekonali. Gdy nastał rozejm, życie stało się inne. Nikt nikomu nie wyrządzał żadnej krzywdy, ale też nikt nikomu nie służył pomocą. Mieszkańcy byli, ani smutni ani szczęśliwi. Zapanował dziwny nastrój. Po pewnym czasie wszyscy zatęsknili za dobrem. Udali się więc do niego z prośbą, by wróciło. Dobro jednak odpowiedziało im, że umówiło się ze złem, że jeśli pierwsze uczyni dobro to przegra wojnę i nie zgodziło się powrócić. Mieszkańcy poszli zatem do zła z prośbą, by wróciło. Zło jednak odpowiedziało im, że umówiło się z dobrem, że jeśli pierwsze uczyni zło to przegra wojnę i nie zgodziło się powrócić.
Mieszkańcy powrócili do swoich domów i do swoich zajęć. Wiedli życie które nie było, ani dobra ani zła. Nie byli zadowoleni z takiego życia. Udali się po poradę do najstarszego mieszkańca krainy. Ten zadumał się, a następnie kazał obwieścić w całej krainie, że rozejm zakończono a dobro i zło ponownie wróciły do ich krainy. Mieszkańcy zdziwili obwieszczeniem mędrca. Starzec im jednak wyjaśnił, że życie bez czynienia dobra jest złe co oznacza że zło wróciło oraz że życie nie czyniąc zła innym jest dobre co oznacza, że dobro wróciło.
Od tej pory do krainy ponownie wróciło dobro i zło. Znowu zaczęli walkę między sobą. Tym razem jednak zdarzało się, że szala zwycięstwa przechylała się w jedną lub drugą stronę. W dalszym ciągu jednak końca wojny dobra ze złem nie widać...
             
                                                                                       

Niestety, ale człowiek dobry postrzegany jest
jako słaby, jako frajer,
jako ktoś kogo można wykorzystać i jeszcze mu dokopać przy okazji,
jako  ktoś na kim można się wyżyć a on nawet nie ma prawa pisnąć, bo jak sie sprzeciwi to zaraz usłyszy "a niby taki dobry a tu takie zachowanie"
jako osoba do wypłakiwania się w mankiet i niczego więcej
Do dobrej osoby nie przychodzi się z radością ale smutkiem i narzekaniem.

Można przytaczać bajki, przypowieści ale nie nie zmienia faktu, że dobre osoby traktowane są podle!