Mój mąż nie wie czy mnie kocha - Netkobiety.pl

Odpowiedź ''nie wiem'' w takich przypadkach z reguły znaczy po prostu ''nie''.

Dla tej pracy przeprowadziliśmy się w drugi koniec Polski. W swojej pracy udało mi się załatwić tak, że pracuje zdalnie z domu....zatem nie jest tak, że jesteśmy na jego utrzymaniu...o pieniądze raczej nie musimy się martwić. Pracy zmienić nie może. Myśle, że wsparcia z mojej strony ma bardzo dużo, cały dom jest na mojej głowie: zakupy, sprzątanie gotowanie, itd... Staram się z nim rozmawiać o tym co się dzieje, jak mogę mu pomóc...wysłałam go do psychologa. Zamknął się w sobie, otoczył murem...nie chce ze mną rozmawiać, zazwyczaj odpowiada mi półsłówkami

Oddal się od niego, wyizoluj emocjonalnie, zastosuj 34 kroki z tego forum, i wtedy ON zobaczy czy kocha.

W tej chwili postępujecie jak małpa z brzytwą. Nie zadaje się pytania czy mnie kochasz. Nie mówi się żonie że się nie wie czy kocha. Takie dialogi tylko na rozprawę rozwodową.

Może faktycznie ma problemy w pracy i to przysłania poczucie miłości. A może wpadł w romans i się pogubił. Cholera wie. Daj sobie pół roku czasu na obserwację. Masz czas...

A nie sądzisz, że jeśli ten związek jest cokolwiek wart, to znaczy, że powinien być symetryczny, czyli mąż pownien ją kcohać, czyli w momencie zastosowania 34 kroków on sie powinien starać i mówić, że kocha? W chwili obecnej to może być takie uporczywe utrzymywanie tego przy życiu... Ale chyba najlepiej poczekać...

Nie zawsze w każdym momencie związku symetria jest możliwa. Czy to oznacza, że jeżeli pojawi się nierównowaga, to zgodnie z zasadą symetrii trzeba małpować zachowanie partnera? Bo jeśli chcemy symetrii w związku to kochamy tylko, gdy druga osoba kocha tak samo; zdradzamy, gdy druga osoba zdradza; odsuwamy się, gdy druga osoba się odsuwa i schodzimy, gdy druga osoba czyni to samo. O ile nie związałeś się z lustrem, to takie zachowanie nie wypali, tzn. nie wypali w budowaniu związku. W niszczeniu jak najbardziej. Oddalenie emocjonalne w związku przydałoby się, gdyby okazało się tutaj, że np. chodzi o zdradę.
Tu nie wiadomo czy jest zdrada. Sam stwierdził, że „nie czuje nic oprócz strachu”. Na razie nie mam podstaw by uważać, że kłamie. Mam podstawy do tego, żeby uważać, że w zupełnie nowej i trudnej sytuacji życiowej zagubił się. Czy i jak się odnajdzie zależy od ich wspólnych wysiłków mających na celu odbudowanie związku, a nie jeszcze większe oddalenie się. Jeżeli ona teraz zastosuje się do 34 kroków, to on będzie miał poczucie, że porażkę ponosi wszędzie, na każdej płaszczyźnie i znikąd ratunku. Skąd przypuszczenie, że przeprowadzenie takiej terapii wstrząsowej miałoby zmniejszyć jego stres i przypomnieć o uczuciu miłości do żony. Wydaje mi się, że mechanizm będzie odwrotny.
Dominika niech przynajmniej spróbuje. Kiedy okaże się, że on nie chce podjąć próby, bądź, że nie wkłada rzeczywistego wysiłku w odbudowę, to wtedy można będzie zaprzestać reanimacji.

Co do uczuć, gdy na innych płaszczyznach nie dzieje się dobrze, to niekoniecznie znikają, ale mogą zejść na dalszy plan, mogą zostać uznane za mniej godne uwagi w chwili gdy dookoła wiele rzeczy zaczyna się walić, mogą zostać poddane w wątpliwość gdy w życiu dochodzi do wielu zmian naraz. Nie musi to oznaczać od razu końca, ale trzeba wspólnie pochylić się nad tym problemem i poszukać jego źródła, niekoniecznie zakładając od razu, że wszelkie więzi uległy rozkładowi.

@Klio:   mówiąc o symetrii miałem na myśli, że obie osoby kochają, chcą razem żyć. Myślę, że przez rozmowę nie da się sprawdzić, czy on kocha. Można czynami. Jak ona się trochę wychłodzi, to on powinien zareagować większą dbałością o związek. Może masz rację, że 34 kroki to zbyt mocne posunięcie.

Gdyby zaś nawiązał romans w pracy... to wg mnie trzeba poczekać, aż w tym romansie się unormuje, jak motylki odlecą, jak zauroczenie opadnie. Mógł się zakochać, na co nie miał wpływu, i pogubił się, a przez to rodzina jest zagrożona.

Dziękuje wszystkim serdecznie za komentarze. Jest to bardzo budujące.
Przeczytałam te 34 kroki i wydaje mi się, że problem nie tkwi w tym, że ON znalazł sobie odskocznie ale w tym, że jest zagubiony, przez co przerażony i utracił wiarę w siebie i swoje możliwości.
Przyszedł odwiedzić mnie ponownie w szpitalu i zachowywał się jakby nigdy nic. Jak zauważył, że jestem smutna zapytał się co się stało. Nie wytrzymałam - łzy same mi popłynęły i przypomniałam mu co od niego usłyszałam. Powiedziałam, że albo się kocha albo nie i że jest to proste, i że nie chcę takiego związku. Odpowiedział, że wie, że jest z nim źle i że wybiera się do lekarza - może on mu pomoże.
Potem rozmawialiśmy jakby nigdy nic: o naszym synu, o tym co on robił, co ja robiłam o naszych znajomych i planach.