Zwiazek z Kobieta z dzieckiem - Netkobiety.pl

Dziecko ma 6 lat . Czy kalkuluje mozna tak to nazwac . Nie musze wybierac szybko i decydowac ale tez nie chce tego w ten sposob robic , umawiamy sie z soba , spotykamy sie , moze na mnie liczyc , a ja na nia  . Finansowo oboje pracujemy , relacje z dzieckiem hmm... mamy normalny kontakt . Wracajac do kalkulacji jest dla mnie wazna osoba , hamuje sie troche z swoimi uczuciami( kalkuluje) bo jest to dla mnie nowa sytuacja i chce "wybadac" wszystko  mam tu na mysl , czekajce mnie obowiazki , odpowiedzialnosc  , finanse jak bede na to reagowal i radzil sobie z tym .

Miej na względzie, że jeżeli się zaangażujesz, to z czasem to dziecko będzie Cię traktować nawet jeśli nie jak ojca, to jak ulubionego wujka i będzie prawdopodobnie potrzebowało tego kontaktu z Tobą. I temu dzieciakowi, jak Cię polubi, trudniej będzie zrozumieć wszystko, jeżeli coś się jednak posypie. Ja oczywiście nie chcę zniechęcać, jakbym trafiła na faceta, który ma dziecko z poprzedniego związku, to by mi to nie przeszkadzało w żaden sposób. Też pomyśl, że jak byście mieli kiedyś w przyszłości wspólne dziecko, to nie możesz dopuścić żeby tamten dzieciak czuł się gorszy, bo nie jest Twój. Po prostu odpowiedzialność jest większa moim zdaniem, ale mam znajomego, którego żona ma dziecko z poprzedniego związku i on traktuje je jak swoje. Nawet mały z czasem zaczął mówić do niego "tato". Bardzo udany związek i bardzo szczęśliwa rodzina, więc jak się chce, to można.

Wg mnie autor powinien "kalkulaować" i "ważyć" wszystko za wyjatkiem uczuć.
W uczuciach dać sobie wolność, wolność do czucia tego do niej co serce dyktuje.
Zatem iść za głosem serca w relacji "ja - ona", a iść za głosem rozumu we wszystkim innym.
Jeśli ludzie dorośli są rozsądni i związek padnie, to na pewno zrobią tak, że dziecko nie zostanie skrzywdzone.

Ja moge cos napisac z perspektywy dziecka z takiej rodziny. Ojciec zostal sam z corka, moja mama ja wychowywala jak swoje dziecko, ona do swojej matki chodzila 2 razy w miesiacu jako dziecko. Normalny dom, dla dziecka nie ma roznicy, ze rodzenstwo ma inna mame czy tate. Dla mnie nigdy nie mialo. Dzieci dorosly, poszly z domu, a rodzice przezyli razem cale zycie az do smierci.

bardzo dobrze, ze sie zastanawiasz, bo wchodzenie w zycie czlowieka z dzieckiem to bardzo duza odpowiedzialnosc i nalezy sie gleboko zastanowic czy jest sie w stanie udzwignac ten ciezar. Niektorym nie starcza wyobrazni aby pomyslec z czym to sie wiaze. To nie jest tylko problem dziecka jako dziecka. To dziecko ma ojca, dziadkow, nie wiadomo jaka to rodzina, jacy ludzie, jakie wzajemne stosunki. Bedziesz mial z nimi kontakt, mniej lub bardziej posredni, chocby poprzez dziecko, ktore bedzie mialo z nimi kontakt i bedzie  mniej lub bardziej swiadomie przenosic ich emocje do waszego domu i odreagowywac na Tobie. Czy bedzesz miec sile i cierpliwosc, aby w obcym, malym czlowieku, ktory moze czuc niechec do Ciebie, robic Ci na zlosc,  zobaczyc zagubione, bezbronne dziecko, ktore oczekuje milosci i akceptacji? Czy nigdy nie dasz mu odczuc, kiedy bedzie nieznosne, agresywne, wredne, ze masz go dosc i ze dobrze byloby, gdyby poszedl do ojca?
Moja kolezanka miala 5 letnie dziecko, gdy zwiazala sie z drugim facetem. Dziecko niestety sprawialo ogromne problemy wychowawcze przez caly okres dorastania, co rodzilo konflikty miedzy cala trojka. On sie nie czul zobowiazany do brania odpowiedzialnosci, bo... to nie jego dziecko. Po prostu przerosla go sytuacja. Mieli wspolne dziecko, co nie poprawilo sytuacji. Ich zycie nie bylo uslane rozami, przeciwnie. Zawdze byly klotnie i awantury. Chlopak nigdy nie zaakceptowal ojczyma, ale tamten tez niespecjalnie sie staral.  Nie mam z nimi juz kontaktu, z czego w sumie sie ciesze, bo jako rodzina, pozostawiali wiele do zyczenia.
Pisze o tym nie zeby Cie zniechecac, tylko aby otworzyc oczy i poruszyc wyobraznie, ze nie jest latwo i bezproblemowo, choc tak sie wydaje. Milosc do kobiety to jedno a wspolne zycie z jej dzieckiem i proba bycia dla niego zastepstwem ojca, albo i ojcem, w zaleznosci od sytuacji, to drugie. Nie da sie razem zyc i traktowac dziecka jak sublokatora. Trzeba uczestniczyc w jego zyciu i brac za niego odpowiedzialnosc, gdy chce sie tworzyc rodzine. To zawsze jest trudne.

Byłam z facetem który nie ma dzieci a ja mam.
Dzieci go uwielbiały a on je też lubił.
Fajnie się razem bawili.
Nie udało nam się ale nie przez dzieci.
A argumenty osoby powyżej są niepoważne. Teściowej,  wujkowie i ciotka są zawsze w każdej relacji,  jak będziesz miał z kobietą dziecko to tez będziesz skazany na kontakty z jego wujka mi itp.
Patrz na to co jest między tą dziewczyną a Tobą,  to jest najważniejsze.
Dziecko jeszcze docenisz - ono jest częścią dziewczyny, jeśli będziesz ją kochał to jej dziecko tez:)
Powodzenia!
PS.  Normalna kobieta zrobi tak, żebyś nie miał problemu z dzieckiem/jego ojcem itp.

Fakt ... to jak moze dziecko reagowac w pewnych sytuacjach czy to co moglbym uslyszec od niego w pewnych sytuacjach , a nie wiem jak bym sobie z tym radzil jesli by sie to regularnie powtarzalo ... . Mysle ze czas jest to dobre rozwiazanie chodz i takie narazie jest podejscie , ale zdaje sobie sprawe ze moze sie domagac odemnie jakis konkretniejszych deklarakcji i nie wiem czy wtedy argument czasu nie zostanie zle odebrany.