Zaakceptowac brak uczuc ? - Netkobiety.pl

Widzisz sama, że Twój obecny partner ma Cię totalnie gdzieś i jest mu na chwilę obecną obojętne, co sobie myślisz. Zbywa Cię, bo mu pierzesz brudne gacie, sprzątasz, sama wychowujesz WASZE dzieci,  a on sobie przyjeżdża jak król z delegacji, na gotowe. Kopnij go w dupę, taka moja rada

Fajno napisane, podobnie myślę...

7 lat, 5 słabych, 2 pierwsze, jakie? To chyba było dobrze, co się zmieniło? MOże patrzysz tylko przez pryzmat siebie a nie związku, przecież jest Was dwoje. Przerobiłem "rozwód" po dwóch latach z dzieckiem w tle...radzę daleko od takich myśli, czasem myśli powodują krok..za daleko a na wstecznym nie działa.

Wasz związek się zmienił, tak jak zmieniają się ludzie. Macie więcej doświadczeń, więcej lub innych pragnień, potrzeb...TY jesteś taka sama?

Czy poznałaś kogoś, kto Ci się spodobał?

To Twoja opinia, a ja pozwolę sobie się z nią nie zgodzić. Wiem, że są osoby, dla których okazywanie uczuć jest umiejętnością, której nie posiedli, bo wychowano je w przeświadczeniu, że należy być twardym, a uczucia okazują tylko słabeusze. Wiem też, że głównymi ofiarami takiego sposobu wychowania są mężczyźni. Jeśli jednak prawdą jest to, że mąż Cię lekceważy, to zastanów się od kiedy i dlaczego tak się dzieje.

Jeśli prowadzicie ze sobą walkę, a wszystko co o waszej relacji napisałaś, o tym świadczy, jeśli jego prowokujesz, to jasnym jest dla mnie, że jego odpowiedź jest reakcją na Twe zaczepki. Ciekawą rzeczą jest to, w jaki sposób spędzacie czas wolny, czy cokolwiek robicie razem, a jeśli nie, to jakie komentarze (was obojga) takim zachowaniom towarzyszą. Oprócz tego istotną sprawą jest  to, jak ze sobą rozmawiacie, bo ten sam tekst można powiedzieć w różny sposób, zależy to i od gestów, i od mimiki, i od tonu głosu, i od wielu innych czynników.

Twierdzisz, że od początku wmówiłaś sobie, że jesteś dla niego kimś ważnym. Jeśli jest to prawdą, to na jakiej podstawie to zrobiłaś i jaki cel przyświecał Ci podczas zakłamywania rzeczywistości?

Wiem też, że wielokrotnie problemy w związkach spowodowane są... nadgorliwością kobiet powstałą na początku związku. Owa nadgorliwość (to nie jest najlepsze słowo, ale teraz nie mogę znaleźć bardziej adekwatnego) polega na 'zagłaskiwaniu na śmierć' swego TŻ. Kobiety te skaczą wokół mężczyzn, nie pozwalając im na jakiekolwiek działanie, zachowują się wobec nich nie jak partnerki, nie jak ukochane i kochające, ale jak niezwykle nadopiekuńcze oraz kontrolujące matki. Po pewnym czasie, w trakcie którego mężczyźni 'stają okoniem' wobec opisanych wyżej praktyk, stwierdzają, że ich wysiłki są daremne, że wywołują tylko agresję kobiet. Wobec tego, dla tzw. świętego spokoju i ocalenia swego zdrowia psychicznego wycofują się oddając pola kobietom. To one od tej chwili mają decydować o wszystkim, to jedynie ich zdanie się liczy, to one przejmują wszelkie obowiązki domowe, a mężczyźni, w najlepszym wypadku, uciekają w pracę, bo tylko tam są doceniani, tylko tam ich zdanie się liczy i tylko tam istnieją jako wolni, samostanowiący i decyzyjni ludzie. A kobiety... w końcu przyznają, że 'nie tak miało być'.
Czy można taką relację zmienić, uczynić związek dobrym? Czasem tak, wymaga to jednak wzajemnej szczerości i pracy obojga.

(Odpowiedzi na moje pytania, Twe refleksje, są ważnymi dla Ciebie, nie dla kogokolwiek z forum.)

Skoro trafiłam w dziesiątkę, to... sporo pracy nad sobą samą przed Tobą. Sporo pracy (oczywiście, jeśli na nią się zdecydujesz) nad zmianą sposobu myślenia i o sobie, i o swym mężu, i o relacjach między kobietą a mężczyzną, jeśli tego dokonasz to zmienisz (tak, Ty) swe zachowanie.

Nie zrozumiałaś tego, co napisałam.
Każdy mężczyzna wycofa się z czegokolwiek, jeśli będzie traktowanym jak intruz, jeśli będzie miał wypełniać polecenia kobiety. A Ty, zamiast zmienić swe zachowanie, powrócić do rolo zony, dalej chcesz być obrażoną i wszechwidzącą a do tego wkurzoną, strzelającą fochami i rozpoczynającą 'zimną wojnę'.

teraz nie mam czasu, by dokładniej to wszystko opisać, będziesz chciała, to zajrzę po południu.

Przyznam, że kompletnie nie rozumiem tej teorii... On nie okazuje uczuć, nie wspiera, nic razem nie robią, nie rozmawiają nawet... A ona ma zmienić zachowanie, powrócić do roli żony??? Pracować nad związkiem bez jego udziału? Tzn. co dokładnie ma zrobić ta kobieta, która jest jak dla mnie tylko w formalnym związku. Ok, zgodziła się na to na samym początku i akceptowała to przez lata, ale z tego powodu ma nadal w tym tkwić? Oczywiście nie chodzi mi o to, że ma od razu pakować mu walizki, ale dlaczego ona nie ma prawa czuć tego co czuje i chcieć to zmienić?

Faktem jest ze zaakceptowalam to na poczatku ale z ta mysla ze sie dotrzemy, ze dzieci nas poniekad zbliza. To nie jest tak ze od poczatku robilam afere o to wszystko. Probowalam rozmawiac, rozwiazac problem az doszlo do systematycznych klotni. Ale uwierzcie, ze widzac taka olewczosc, brak zainteresowania (pomijam fakt ze potrafi sie nie odzywac tygodniami - bo pracuje) jest naprawde nieprzyjemne.

Autorko-  być może Twój mąż ma inne oczekiwania wobec życia. Być może żałuje że się ożenił i ma dzieci i jest uwiązany FORMALNIE. Jeśli potrafi się tygodniami nie odzywać, nie interesować dziecmi nie zapytać choćby co u nich to ja nie widzę żadnej możliwości żeby mu na dzieciach zależało a tym bardziej na Tobie. Dziwię się wszystkim forumowiczom że nie czytacie między wierszami i doszukujecie się u autorki przyczyny. Nie mówię ze nie wpłynęłas na to bo Ty najlepiej o tym wiesz. I owszem są faceci którzy mają problemy z okazywaniem uczuć ale na litość Boską on się tyle czasu nie odzywa nawet do własnych dzieci??
druga sprawa...nie chce z Tobą uprawiać sexu-a sex jest wbrew pozorom bardzo ważny w związku-ja bym sobie odpowiedziała na pytanie dlaczego on nie ma ochoty?

Moja samoocena jest juz dawno na dnie. Bo ciagle przypomina mi o tym jakim nieudacznikiem jestem.

Przecież wasz charakter związku jest zupełnie inny niż się wydaje? Chodzi o to, że jest to związek typu z marynarzem, kierowcą, itp. gdzie Twój mąż jest przeważnie poza domem.

Moje rady:

1. Wypracować formy kontaktu, kiedy mąż przebywa poza domem, np. poprzez rozmowy telefoniczne, skype ale odwiedzanie męża.

2. Wypracować sposoby spędzania czasu razem, kiedy mąż jest w domu. Nie tylko do razem spędzać ale narzucić sobie wyjście na kawę, wyjazd gdzieś, wyjście na spacer, do kina, na kawę razem...do kuchni.

Wasze wszystkie problemy wynikają bowiem z zaniku więzi między wami, która wynika z tego, ze tej więzi oboje nie podtrzymujecie między sobą. Stąd pójście w materializm.

przecież nie pracuje 24h??po skończonej robocie bierze głupi telefon i dzwoni do dzieci. Praca to bzdurna wymówka. On po prostu nie chce bo mu nie zależy. Widocznie do dzieci uczuć nie ma. I nie mówcie że to nie możliwe. bo jest grom kobiet i mężczyzn którzy do swoich dzieci uczuć nie maja. A sex??cóż ja domyślam się jaki jest tego powód ale co bede wprost mówić. Nikt tego głośno tu jeszcze nie napisał. Może nie można

Też myślę, że to jest powód...

Wiem . Zdrada. Jasne ze przeszlo mi to przez mysl. Rozwazalam, pytalam czy ma kogos itp.
Oczywistym jest ze i tak sie nie przyzna.

Bardzo przykre. Dlatego tez opisalam to tutaj, bo  nie wiem sama czy ze mna jest cos nie tak ? Czy mam az tak wygorowane wymagania ? Byl czas kiedy faktycznie myslalam ze jestem jakas zawzieta jedza ktora chce postawic na swoim, bo wmawia mi ze biore te probleny z kosmosu, ale na dzien dzisiejszy mam dosyc.

Nie mam .. jestem bezsilna. Moze cos zmienic w sobie ? Ale co ? Odpuscic te wszystkie podstawy zwiazku i tez uznac jak on za "dziecinade" ?

Odeszlas ii ? Nie zalujesz ? I czy sytuacja byla podobna ?

Chyba trafilas w sedno sprawy.
1. Ta prace wybral sam, bez konsultowania tego ze mna.
2. Robie wszystko sama bez niczyjej pomocy i wsparcia.
3. Dzieci tak.. wychowuje wlasciwie sama - nigdy go nie ma na waznych wydarzeniach w zyciu dziewczynek ( dzien mamy i taty w przedszkolu, urodziny itp.)
4. Kasa ? Prowadze swoja dzialalnosc, w ktorej idzie mi nawet lepiej niz "dobrze" utrzymuje wszystko sama ( oplacam sama rachunki, zakupy, utrzymanie dzieci)

Wlasnie to rozczarowanie najgorsze.. bo niby jest ta druga polowka na ktora sie liczy a jednak i tak za kazdym razem zostaje sama ze wszystkim.

Doszły mi inne troski, bardziej przyziemne. Nie byliśmy małżeństwem, ale mamy dziecko i wspólny kredyt. Teraz też nie jest super, ale przynajmniej wiem, że to wynika z tego, że jestem sama. Bycie w związku, w którym nie ma żadnej więzi, wsparcia, zrozumienia i wszystkie decyzje podejmowane są z mamą było dla mnie straszne. Ale ja mam dość nisko ustawiony próg tolerancji.

Właśnie..piszesz o swojej rozlace z rodziną. Jak Ty zachowalbys się gdyby tobie żona wyrzucala to że ja nekasz telefonami., narzucasz sie i tlumaczylaby to brakiem czasu ?
Pomimo moich prób jakiejkolwiek ugody on jest nieugiety.
W twoim domniemaniu co moglabym zrobic ? Zaakceptować brak zainteresowania mna i dziećmi? Ileż można próbować dotrzeć do człowieka który świadomie daje do zrozumienia ze jest sie zbednym w jego zyciu ?

a jakie ma ojciec relacje z dziećmi jak już jest w domu??

Chciałaś mieć dzieci za wszelką cenę, nawet jeśli się nie uda relacja, no to teraz masz. Od początku wiedziałaś że tak się stanie.

A ja to bym wolała być samotna - a nawet i sama jak palec! - niż tkwić w takim czymś, gdzie bym się czuła totalnie olewana.

W ogóle to zastanawiam się, co decyduje o tym, że Ty jeszcze to ciągniesz. Czy to siła przyzwyczajenia? Strach przed zmianami? Czy jednak może czujesz jakieś głębsze przywiązanie do tego człowieka? Co was trzyma razem, oprócz wspólnego domu i dzieci?

A jak już o dzieciach mowa. To mimo wszystko dziećmi bym się za wiele nie martwiła pod tym względem. Bo ojca przecież mają i będą go miały, niezależnie od spraw formalnych pomiędzy Tobą a nim. Ich relacja z ojcem to inna sprawa, a Twoja relacja z mężem inna. Ojca nikt dzieciom nie zabiera i on ojcem pozostanie zawsze. Jeśli tylko będzie tego chciał, to przecież nic nie stoi na przeszkodzie, żeby miał z nimi częsty kontakt po rozwodzie (choć raczej wątpliwe, ze by chciał takiego kontaktu kiedyś, skoro już teraz nie chce).

Żal mi tych Twoich dzieci, że mają takiego zimnego, obojętnego ojca. Ale też z drugiej strony jednak rozumiem Cię, że byłaś zaślepiona i za niego wyszłaś, łudząc się mrzonkami i własnymi nadziejami. Jak wiele zresztą osób przed Tobą i wiele jeszcze będzie takich po Tobie.
Myślałaś po prostu, ze on się z czasem zmieni, po ślubie zacznie być bardziej serdeczny i rodzinny. Że on tylko nie umie okazywać uczuć, ale na pewno je w sercu gdzieś tam chowa...
A tymczasem zonk - okazała sie być totalna zimna ryba, zamiast kochającego męża.

I teraz cóż, trzeba albo przyjąć to do wiadomości, że ten typ tak ma, albo dalej żyć jak we śnie, łudząc się marzeniami.
Tylko co Ci po tych marzeniach, jak Ty nie wejdziesz facetowi do głowy i mu tam nie naprostujesz. A ewidentnie ma jakiś problem z tworzeniem związków z ludźmi (jak nawet z dziećmi własnymi nie potrafi, to na prawdę coś tu nie halo).

Z waszych wszystkich wypowiedzi przelozonych na moje odczucia i to jak faktycznie jest i bylo miedzy nami wnioskuje że chyba faktycznie byłam zaslepiona i nie sądziłam na początku ze moze z tego zrobić sie aż  taki problem. I to mój błąd. Aczkolwiek sądziłam że się jakos dotrzemy.

Ostatnio sie dowiedzialam ze taką rodzinę to on sobie stworzy nową i ze nie jesteśmy pepkiem świata. Ot taka odpwiedz na próbę rozmowy dostałam. Dziewczynki maja kolejne urodziny na wakacjach.. na moje pytanie czy się pojawi w tym szczególnym dniu odpowiedział że umyslalam sobie jakąś pierdole i on nie będzie kasy tracił przez moje kaprysy. Cóż moge zrobic ? Jestem bezradna. Nie mam wpływu ani sily na takowe zachowania. Chyba czas pomyśleć nad rozstaniem.

A owszem poradzę , jest jedna rada i to chyba byłaby najskuteczniejsza, przestań zwracać na męża uwagę zajmij się dziećmi,domem, a udawaj, że męża nie widzisz absolutnie, może wtedy coś zrozumie, a napewno zdziwi się widząc Twoje zachowanie i zacznie wypytywać o powód. Spróbuj w ten sposób,bo kłótnie do niczego dobrego nie prowadą,to raz, a dwa dlaczego Ty go zawsze pierwsza przepraszasz? weź na wstrzymanie i skoro on Ciebie nie przeprosi,kiedy zawini,Ty broń Boże tego nie rób i to nigdy w życiu.Rób coś zupełnie odwrotnego,niż robiłaś do tej pory,a zobaczysz sama ,że efekty będą. Powodzenia.

Próbowałam nie raz, wiesz co tym zyskalam ? Nic.. kontakt sie urwał na blisko miesiąc czasu, zero zainteresowania, pytań czy coś jest nie tak.