Brakuje mi przyjaciół, tracę chęć do wszystkiego... - Netkobiety.pl

Hej dziewczynki, to będzie długi post, ale mam nadzieję, że ktoś mi powie coś pocieszającego bo już nie mam umysłu sama do siebie. Nakreślę sytuację jak najprościej potrafię.
Miałam bardzo bliskich wieloletnich przyjaciół: 2 kobietki i faceta, mojego faceta. Wszystkim razem było nam dobrze, spędzaliśmy fajne chwile, jeździliśmy nad morze i w góry, wygłupialiśmy się... pamiętam jak byłam nastolatką i nie lubiono mnie w klasie, ich z resztą też. Wspierałyśmy się. Mój związek z exem nie był zbytnio udany bo o ile przyjacielem był fajnym tak mężczyzną już nie, kompletny wampir energetyczny. Często słyszałam, że powinnam odejść, że dlaczego daje się tak traktować, że jego to się nie da uratować bo on nie chce być uratowany. Z moimi dziewczynami miałam świetny i bliski kontakt, czułam, że nawet jeśli w sprawach damskomęskich trwa 3letnia kicha w postaci złego związku, to mam na kim polegać. Pamiętam jak przytuałyśmy się jako nastolatki kiedy rodzice dawali karę i był to koniec świata i jak piłyśmy wino jako młode kobiety gdy faceci i dorosłość okazywała się trudniejsza niż zawsze.
Mam rodzinnie bardzo niskie ciśnienie, które powoduje, że mogę spać np 15 godzin, po czym wstać na 3 i znowu zasypiać. Próbowałam szukać innych medycznych przyczyn, mam zrobione wszystkie badania na wszystko (nawet na obleśne robale), byłam u psychiatrów i terapeutów w poszukiwaniu depresji maskowanej i u znachorów po zioła pełne magii po których pierwszy raz w życiu poczuję się wyspana. Uprawiałam różne sporty przez kilka lat bardzo intensywnie, zmieniałam diety i nawyki żywieniowe, brałam witaminy i suplementy, ale na tę przypadłość nie ma lekarstwa. Tyle że gdy miałam przyjaciółki to było po co z łóżka wstawać, komu zasypiać na ramieniu... chciało mi się, naprawdę mi się chciało jeździć na zakupy, na winko, odbierać z uśmiechem telefony.
Jednak kiedy zerwałam z tym wampirzyskiem okazało się, że jeśli chodzi o ciężkie dla mnie chwile, to nikogo nie ma. Od czasów 15 roku życia raczej dobrze mi się wiodło, ale rozstanie załamało totalnie, nawet, jeśli było mądra decyzją. Leżałam całe dnie,niektóre nawet nie jadłam, tylko płakałam i płakałam, a nikt nie stanął pod moimi drzwiami... telefonów też się odechciało, tylko jakieś zdawkowe smsy. Uwierzcie mi: nagle okazuje się, że nie mam na kogo w życiu liczyć. Łapię gumę i utykam w miejscu o nazwie 'mam doła i niską samoocenę po beznadziejnym facecie, którego mimo to kochałam' i nikt nie przyjeżdża mnie stamtąd odholować. Bolało bardzo, ciężko mi było dać samej sobie szansę, ale uwzięłam się i spróbowałam.
Teraz mam naprawdę cudownego faceta, tworzymy razem świetną parą, kocham go najbardziej na świecie. On ma pasje, jest muzykiem i koncertuje, ćwiczy, ma zaufanych męskich przyjaciół, z którymi często się spotyka i pozostaje w bliskim kontakcie. Mi też się sporo udało odkąd się poznaliśmy: w październiku zaczynam studia o których marzyłam od lat, ale nie dawałam sobie szansy. Tylko że kiedy musi wyjechać na kilka dni albo mają próby albo idzie na męski wieczór to ja nie mam nawet do kogo zadzwonić. Próbuję sobie radzić od rozstania z wampirem jak mogę: idę pobiegać, uczę się, czytam książkę, gram w simsy, nabywam nowe umiejętności... tylko że mam już tego dość. Mam dość produktywnego spędzania czasu, żeby zapchać dziurę po dawnych relacjach. Od jakichś kilku miesięcy kiedy mój facet wychodzi ja leżę, ogarnięta tą cholerną uporczywą sennością, i nie chce mi się tych wszystkich rzeczy. To nie tak, że ich nie lubię, ja po prostu... chciałabym też się z kimś spotkać. Pójść z inną kobietą do galerii handlowej, pogadać o facetach i życiu, napić się likierku. Próbowałam poznać nowe osoby, odnawiać stare znajomości, chodziłam na imprezy z TŻ i próbowałam dać się poznać od jak najlepszej strony... być miła dla innych, szanować ich, pożartować. On sam próbował mnie zapoznać z dziewczynami czy żonami swoich przyjaciół, ale one nie miały miejsca na kolejną przyjaciółkę w życiu. Wychodziłam z inicjatywą, choć było mi trudno, dzwoniłam i pytałam czy pani A ma chęć się przejechać ze mną na zakupy albo inne takie... ale ja się jakoś nie umiem dogadać z ludźmi. Jestem jeszcze młoda, moi rówieśnicy są w większości zafascynowani imprezowym życiem, a ja jestem takim sobie introwertykiem, który woli pogadać, pójść do kina albo do teatru razem zamiast na zakrapianą imprezkę w akademiku.  Poznałam jedną kobitkę o podobnym umyśle do mojego i świetnie nam się rozmawiało, dosłownie przegadałyśmy całą nockę na imprezie, od północy do 9 rano, ale potem jak dzwoniłam to powiedziała, że "nie widzi potrzeby utrzymywania kontaktów z ludźmi". No okej, trudno.
Nie myślcie, że jestem jakąś marudzącą kaleką... mi się po prostu odechciewa tych wszystkich zajęć. Chciałabym mieć kogoś do kogo mogę zadzwonić, z kim mogę się umówić, wyskoczyć od czasu do czasu, nawet bez większej głębi emocjonalnej. Koledzy mojego TŻ myślą, ze jestem świetną, miłą babką i często mnie wręcz gratulują, ale chyba tylko oni. I nie wiem co mam robić. Poszłam do terapeutki i chodziłam tam, powiedziała, że ciężko coś poradzić, mam szukać możliwości bo fajna ze mnie kobieta. Mam nadzieję, że na uniwersytecie na roku pozna miłych ludzi z takimi samymi zainteresowaniami, ale do tego czasu jeszcze całe lato... nie chcę wisieć na moim facecie dzień i noc, chcę też mieć swoją przestrzeń prywatną na polu towarzyskim.
Eh, nie wiem, poradzicie coś?