Chcę odejść.. - Netkobiety.pl

A musisz przyjeżdżać na weekendy do domu?

A może rozmowa z psychologiem Ci pomoże "odspaczeć" się?

Wiem, że to jest Twoja Babcia i prawdopodobnie jesteś Jej wdzięczna (chociaż nie wiem za co) za to, że Cię przygarnęła pod swój dach, ale nie możesz do końca życia bać się,  usługiwać Jej.

Dziewczyno musisz wreszcie żyć swoim życiem i raz na zawsze wyprowadzić się od Niej, bo kiedyś będzie za późno!!!

Sytuacja bardzo się zaostrzyła. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam. Dziś musiałam się spakować i uciec na mieszkanie studenckie..

Tak, jest dla mnie "rodzina zastepcza", niestety bardzo sie wstydze. To jest okropne uczucie.

Klaudia ale nic się nie stało. Wracając do tematu jestem okropnie zastraszona przez to wszystko. Wiem, że sytuacja jest żałosna, bo jak to ja, 21 letnia dziewczyna nie umie się do końca przeciwstawić tej sytuacji... Moja matka przebywa w Niemczech. Wysłuchiwanie mnie przez nią wygląda w następujący sposób: "Weźże, weźże, na pewno tak nie jest, jak mówisz" i tak rozmowa się kończy. Do psychologa strasznie wstydzę się iść. Powrócił mój problem z okaleczaniem na domiar ostatnich wydarzeń. Mam jedną świetną koleżankę na studiach, jest przy mnie cały czas. Jestem jej bardzo wdzięczna za to wszystko. Czuję się jednak ciężarem dla innych. Żyję w chorym świecie. Przepraszam

Oj, przepraszam za pomyłkę z imieniem!
DO PSYCHOLOGA!!! ale już!
Dobrze, że masz kogoś, kto jest wsparciem w trudnych chwilach, ale fachowiec tu potrzebny.
Musisz w siebie uwierzyć, a nie przepraszać za wszystko.
Są w tobie ogromne pokłady możliwości tylko jeszcze o tym nie wiesz i ktoś musi wskazać ci do nich drogę. Psycholog.
I nie ma się czego wstydzić, do psychologa kupa ludzi chodzi, ja tez swego czasu sesje odbywałam i może dzięki temu zrobiłam parę głupot mniej w swoim zakręconym życiu.

Klaudia Tobie jest potrzebny psycholog, nikt inny Ci nie pomoże.

Dziękuję, że mogę to wyrzucić ze siebie, a nie, jak po raz kolejny usłyszeć od "znajomych" zdurniałe teksty "takie życie, trzeba żyć dalej". Poza tą jedną koleżanką już nikt z otoczenia nic wiedzieć nie będzie.

Dziękuję! jakoś na razie udaje mi się zapanować nad okaleczaniem. Walczę. Najgorzej jest wieczorami, jak teraz... A czas pokazuje kto jest kim. Znajomi po moim uzewnętrznieniu zarzucili tylko żałosne "takie życie, problemy problemami, ale żyć trzeba". Szkoda słów. Zbyt wielu osobom powiedziałam co przeżywam. Tylko ta jedna koleżanka pokazała, że jest prawdziwa i jutro lub pojutrze opowiem jej o wszystkim. Nikt więcej już wiedział nie będzie. Ludzie są po prostu podli.

Dobrze jest wiedzieć, że na prawdę nie jest się samemu. Dziękuję.

Okej, a ja bym chciała, żebyś odniosła się do propozycji podanych tutaj przez ludzi - co myślisz o psychologu? Wstyd wstydem, do ginekologa też można się wstydzić pójść, ale jak jest problem, to od tego jest lekarz, żeby pomóc. Co myślisz o wyprowadzeniu się na stałe? Co myślisz o znalezieniu pracy i uniezależnieniu się?

Jak ja to widzę, to macie taki schemat w relacji, gdzie dorośli decydują a ty masz siedzieć cicho. I póki jest się dzieckiem to nie ma wyjścia - trzeba się na to zgadzać. Ale teraz? Skorzystaj ze wsparcia przyjaciółki, niech ci będzie ramieniem, kiedy będziesz zmieniać swoje życie ale w tym momencie sama sobie stoisz na przeszkodzie. Nie jest to żałosne, nie jest to dziwne, w końcu latami tkwisz już w tym miejscu. Ale jest to sytuacja, w której Ty decydujesz - zmieniasz to albo tego nie zmieniasz. Twój wybór. Nie, nie mówię, że łatwy. Nie mówię, że bezbolesny. Ale albo wybierasz "zgadam się na traktowanie" albo "nie zgadzam się na takie traktowanie".

Każdy jest na swój sposób dziwny, więc nie dziwacz:-)
Idź do psychologa, bo na dzień dzisiejszy tylko on może ci pomóc zebrać siebie do kupy.
A dopóki będziesz w takiej rozsypce, to niewiele zdziałasz...