Chcę odejść z domu - Netkobiety.pl

Witaj!

Przede wszystkim, uszy do góry, wszystko się ułoży.

Myślę, że powinnaś komuś opowiedzieć o sytuacji w domu, może zacznij od pedagoga szkolnego?

Wyprowadzka z domu w tak młodym wieku będzie trudna, ale nie niemożliwa. Musiałabyś poszukać jakiegoś zajęcia, odłożyć trochę pieniędzy.
Masz może kogoś z rodziny, kto za drobną opłatą mógłby Cię wziąć do siebie, nie wiem, babcia, ciocia?

Ok.

Na początek - pedagog.
On Cię pokieruje dalej.
Na własną rękę możesz popytać w MOPS-ie.

Niestety jestem tylko zdana na siebie. Tata nigdy się mną nie interesował. Gdy raz stanął w mojej obronie i powiedział jej, że mnie męczy i karze mi się ciągle uczyć to zaraz po wymianie zdań z mamą zmienił stanowisko i to ja byłam tą złą. Cytuję: ,,Bo ty im za dużo serca okazujesz, a oni nas nie szanują.'' U pedagoga już byłam. Usłyszałam, że chodzę ciągle na czarno (noszę kolorowe ubrania, ale czarny uwielbiam), z nikim nie rozmawiam (mam swoją paczkę w szkole) i widać, że mama o mnie dba i mnie kocha, bo chodzę czysta i dobrze ubrana. Dodatkowo wszystko co powiedziałam, pani pedagog przekazała mojej mamie i to ja wyszłam na tą co ma problem z mamą, a mama jest pokrzywdzona.

No cóż, najwidoczniej tato chce mieć święty spokój. Rozumiem, że jeszcze nigdy nikomu nie mówiłaś o tym, jak jesteś traktowana w domu. Czy dlatego, że bardzo się tego wstydzisz? Nie masz powodu, niczym nie zasłużyłaś sobie na takie traktowanie. Idź do pedagoga, a jeśli masz zaufaną koleżankę to wygadaj się jej, wypłacz, trochę będzie Ci lżej.

Oczywiście załóż sobie darmowe konto w banku.

Nie potrzebujesz mieszkania, na początek wystarczy pokój.

Poproś lekarza rodzinnego o skierowanie do psychologa - na NFZ będzie wszystko za darmo.

Rodziców możesz podać o alimenty. Moim zdaniem nawet powinnaś. Są Ci to winni.

Powinnaś znaleźć jakąś dorosłą zaufaną osobę, która Ci doradzi, pomoże wybrać, spojrzy z boku.
Pomysły są w miarę dobre (konto bankowe od razu sobie załóż), ale jesteś bardzo młoda (to nie zarzut), niedoświadczona, niesamodzielna itp. Jeżeli sama puścisz się na nieznane wody, to mogą znaleźć się ludzie, którzy to wykorzystają. Nie chcę siać defetyzmu, ale taki czarny scenariusz też jest możliwy. Oczywiście, że nawet tak młode osoby usamodzielniają się i świetnie dają sobie radę, ale Twoje wypowiedzi (całokształt) świadczą raczej o braku zaradności życiowej - wybacz jeśli się mylę.
Nie wiem w jakim mieście mieszkasz i w związku z tym jakie są ceny wynajęcia mieszkania czy pokoju (to chyba lepsze rozwiązanie). Tak czy inaczej trzeba za wynajem płacić, trzeba też się utrzymać (jedzenie, ubranie i inne). Musiałabyś większą część kwoty na wynajęcie zarobić w wakacje, bo z zarobkiem w ciągu roku może być różnie, chyba, że od razu masz pewną pracę. Zresztą chcesz pracować tylko w weekendy (słusznie, bo przecież jeszcze się uczysz), to zarobki musiałabyś mieć całkiem niezłe żeby samodzielnie wszystko opłacić.
Pedagog szkolny się nie sprawdził. Może jakaś zaufana nauczycielka, dyrektor szkoły? Z tej lub poprzedniej szkoły? Zaufana starsza kobieta? Sąsiadka?
Może spróbowałabyś nawiązać kontakt z bratem? Jeśli zerwał kontakt z powodu rodziców, to tym bardziej zrozumie Twoją sytuację i być może Ci pomoże.
Zawsze też pozostają alimenty od rodziców, ale przed wybraniem tej drogi zalecałabym przemyślenie - masz prawo do alimentów, ale to może być spalenie mostów na stałe.

Dzięki Wam mój plan jest trochę udoskonalony. Moja zaradność życiowa, cóż tak jak napisałam jestem introwertykiem i bardzo nieśmiałą osobą. Moja mama wprowadziła mnie w kompleksy i tak stałam się zastraszoną istotką, która na siłę unika ludzi, bo im nie ufa. Stoję zawsze z boku i nie zabieram głosu by nie zwracać na siebie uwagi. Do tej pory to moja wiedza pomagała zwrócić na mnie uwagę, a teraz ? Nawet już tego nie mam.

Zgadzam się z tym, co napisała Averyl.
Daj sobie szansę na lepszą, spokojną przyszłość.

T.M przeżywałam kiedyś podobny horror ,więc rozumiem Twoje załamanie.. Jeśli pójdziesz do lekarza rodzinnego to on Cię skieruje bezpłatnie do psychologa- tam uzyskasz wsparcie, a z kolei lekarz rodzinny nie powie nic nikomu, jak ten - pożal się boże - pedagog. Nie ma się czego wstydzić, to nie Twoja wina że masz niezrównoważonych rodziców którzy Cię krzywdzą. Zresztą masz już 18 lat, więc rodziców o zgodę pytać nie musisz , jesteś prawnie dorosłym obywatelem. Myślałaś o zamieszkaniu w bursie szkolnej? Wynajęcie pokoju np u osoby starszej? Mogłabyś w weekendy pracować, dostać jakąś pomoc w MOPSie. To trudna droga, ale warta zachodu. Wspomniałaś, że brat zerwał kontakt z Waszą rodziną.. a może jakbyś mu szczerze wyznała, że potrzebujesz pomocy by wyrwać się z koszmary, może by Ci pomógł? Czasem pomagają nam osoby, po których najmniej się tego spodziewamy.