Pierwszomajowe Święto Pracy - dawniej i dziś - Netkobiety.pl

Zgodnie z opowieściami rodziców, swój pierwszy pochód podobno zaliczyłam już jako półtoraroczny brzdąc "maszerując" na ramionach taty. Niestety nie pamiętam tego .

O tak, napoje w woreczkach, saturator i wata cukrowa -  jakże niewiele potrzebowało młode pokolenie ludu pracującego, aby poczuć pełnię święta. Potem oczywiście do wieczora odbywały się plenerowe imprezy, gdzie przy grającej w tle orkiestrze dętej każdy mógł delektować się "elegancko" podaną na tekturowej tacce, w towarzystwie sporej wielkości kleksa musztardy i kromki chleba, pieczoną kiełbasą . Dorośli oczywiście popijali piwko, a my słodką, kolorową oranżadę. Aż dziw bierze, że człowieka nie zmuliło.

Ówczesne pochody były z rozmachem, bo w ten czy inny sposób były przymusowe. Uczniowie musieli się stawiać obowiązkowo, a zakłady pracy tak samo rozliczały pracowników. Mój ojciec jak raz pojechał przed świtem 1 maja na ryby i nie chciało im się wracać, to musiał oficjalne, na piśmie wyjaśnienia do dyrekcji składać. To nie były mroczne lata stalinizmu tylko przełom 70/80.
Dziś uroczystości podobnych jest dużo tylko, że chodzi na nie ten co chce więc i frekwencja mniejsza. Ja z dziećmi zazwyczaj 3 maja jadę do centrum na uroczystości organizowane z tej okazji. Jest defilada wojska z orkiestrą i organizacji paramilitarnych, jest festyn gdzie wojsko rozstawia zazwyczaj sporo sprzętu, są grupy rekonstrukcyjne, jakieś pokazy. Ludzi zazwyczaj bardzo dużo mimo, że konkurencja wszelakich pokus jak grill na łonie natury czy oferta mnogich atrakcji dla rodzin.

Ja jak na święto pracy i to w niedzielę uczciłem to pobudką o 4 30 i paroma godzinami pracy zanim rodzinka wstanie. Sobotę też przepracowałem od świtu do wieczora. No ale dziś już po pracy zabrałem rodzinkę na imprezę plenerową.

Praca jak praca :-) a poranne wstawanie, ja po prostu tak wstaję. Budzik mam na 5 15 ale jak zaczyna się wiosna i wczesne świty, to wstaję wcześniej. Nie lubię ot tak leżeć w łóżku. To już wolę wstać i przejrzeć "prasę"

A ja trochę tęsknię za kolorytem tego święta. Lubiłam pochody pierwszomajowe (no, oprócz stania na placu i wysłuchiwania przemówień). Teraz, aby poczuć tę niezakłóconą już przymusem i polityką czystą radość jadę sobie do Bornego Sulinowa, gdzie od paru lat kultywują tę fajną tradycję.
A z dawnych pochodów najbardziej mi chyba utkwiły w pamięci takie niebieskie, papierowe chorągiewki z białym gołąbkiem