Dziecko urodzone po śmierci matki - Netkobiety.pl

Moim zdaniem to przede wszystkim potęga ludzkich możliwości i umysłu. Jeszcze stosunkowo niedawno nie mieliśmy przecież USG, nie było w zasadzie możliwości ratowania wcześniaków o wadze urodzeniowej poniżej dwóch kilogramów, nie przeprowadzaliśmy operacji prenatalnych, a dziś...

A może postęp medycyny opiera się na obłędzie ?
Dzięki temu obłędowi przekraczamy bariery ...

Co znaczy odpowiedni poziom?

A jeżeli nie dożyje w zdrowiu dorosłego wieku, to porażka ?
Czy jest możliwe tak precyzyjne rozpoznanie na poziomie prenatalnym?
A jeżeli nie jest (zakładam), to czy nie warto spróbować ?
Pewnie pytań dużo więcej można stawiać.
I to najważniejsze: gdzie jest granica ?

edit:

Bo ktoś za nie zdecydował ? Nie miał prawa ? A może miał i działał w "dobrej wierze" i "poszanowaniu życia" ?
Ciekawa byłaby taka sprawa.

Klonowanie ludzi też jest już możliwe, a jednak z jakiegoś powodu się tego nie robi.

Pomyśl jaki to by był sukces medycyny - pobrać komórki od tego dziecka jeszcze w czasie ciąży, skłonność je, oryginałów pozwolić obejrzeć w ciele zmarłej matki a zdrowej i silnej surrogate wszczęcia sklonowana komórkę i umożliwić urodzenie się idealnej genetycznej kopii zmarłego dawcy...

To by był dopiero sukces medycyny!...

Rozumiem, że jesteś za stawianiem wyraźnych granic. Dotąd i koniec. Ani kroku dalej.
Wydaje mi się to jednak mało prawdopodobne. Medycyna nadal będzie eksperymentować.

Nie. Nie chodzi o "ani kroku dalej". Chodzi o to, żeby najpierw dorosnąć do wykonania tego kroku. Żeby wykonać ten krok w jakims kierunku a nie tylko dlatego, że się już da.

Powiedz mi - w jakim celu ratuje się takie dziecko, kiedy zamiast niego można by uratować troje innych? Utrzymanie takiej ciąży to są ogromne koszty - niech oni zamiast bawić się w super-bohaterów wyjdą z tych swoich klinik i pojadą na prowincję przez tydzień leczyć dzieci, które miesiącami czekają na specjalistę. 

To, co oni zrobili to jest pokazówka, show, a nie prawdziwa medycyna.

W tym miejscu zastanawiam się czyja tak naprawdę była to decyzja - czy to ojciec dziecka naciskał na jego ratowanie, czy lekarze namawiali, aby spróbować?
Jeśli ojciec - jestem w stanie zrozumieć i rozumiem. Chyba. Jeśli lekarze, to można zastanawiać się nad etycznymi pobudkami, jakie nimi kierowały i czy przypadkiem nie była to głównie chęć osiągnięcia spektakularnego sukcesu, bycia tym pierwszym, na którego w przypadku powodzenia zwrócone będą oczy nauki, a na dobrą sprawę nawet całego świata. Kobieta i tak już nie żyła, więc ryzyko żadne. Tak naprawdę chyba najmniej w tym wszystkim liczył się jednak ten mały człowiek.

Lekarze bawią w Boga? To może przestańmy się leczyć w ogóle. Niech się dzieje wola boska. Jaka jest różnica między ratowaniem umierających i poważnie chorych ludzi, a ratowaniem żywego płodu jeśli jest cień szansy, że płód przeżyje i nie będzie uszkodzony? Moim zdaniem żadna. I tak się "bawimy w Boga" lecząc wiele chorób. Dla mnie dobra decyzja. Na świecie to się zdarza. Czy będziemy działać wybiórczo? Leczenie i pdotrzymywanie życia w pewnych sytuacjach jest bawieniem się w Boga a w innych nie jest?

Ale tak jest. Zawsze jest jakaś cena i ktoś ją ponosi. To oczywiste.
Czy ratowanie życia jest "sztuką dla sztuki" ?
I dlaczego odmawiać sukcesu tym, którzy przyczyniają się do rozwoju i postępu w medycynie?

Moim również.

No bo to jest dwuznaczne. I właśnie kwestia granicy.
Niestety, nie ulega wątpliwości, że zbrodnicze eksperymenty przyczyniły się do rozwoju medycyny.
I oczywiście nie popieram takiej działalności.

Czy w tym konkretnym przypadku taką granicę przekroczono? Dla mnie - nie. (bazuje na info z tematu wątku)

O doktorze Mengele mówi się tak "naokoło" - głośne są te najbardziej okrutne, bezsensowne badania. Na początku XX w. to czym się zajmował, to co zainspirowało Hitlera nazywało się eugenika. Niektóre badania, które przeprowadzał tworzą część nauki o nazwie genetyka, a część badaczy-lekarzy po wojnie kontynuowała swoją badania dotyczącej już nie eugeniki, ale genetyki w niemieckich szpitalach.

Co do tematu - jest to duży sukces medycyny, ale jest to jednocześnie niemoralne - wartość życia, to nie biologiczna praca komórek, ale to co wypełnia życie. Podtrzymywanie życia za wszelką cenę, sprawia, że wbrew prawą przyrody dajemy szansę ludziom słabym, podatnym na choroby, tylko co w zamian? ...lata spędzone w łóżku szpitalnym, z porcją bardzo silnych leków?

A potrafisz wymienić choć jedno osiągnięcie medyczne Mengele,z którego korzysta medycyna?

Prawie połowa ciąży to jest wczesna faza? Na miejscu tej kobiety albo jej męża też bym chciała, żeby ratowali dziecko. Nie widzę w tym niczego dziwnego, ani tym bardziej żadnej zabawy w Boga.

Dokładnie, Martain ma rację.
To tak samo - moja przyjaciółka dostała alergii i silnego obrzęku gardła, mieli jej nie podać kortyzolu, bo abstrakcyjna rzecz (czyli bóg) być może zadecydowała żeby umarła? Przecież prawie się udusiła, to bawienie się  w boga!
Niech się medycyna rozwija, a co do boga, to nikt nie udowodnił jego istnienia.
Iceni - przeszczep serca i Religa to też show?
Jeśli mówimy o bogu, to może on chciał żeby ludzie padali na sraczkę setki lat temu, w końcu ją na nich zsyłał, nie?
A, może aspiryny nie bierzmy i padajmy, w końcu bóg chciał żebyśmy byli chorzy!

Co do wiary - zgadzam się z gojką. Mam jedno życie i ono jest dla mnie najcenniejsze, wierzę w to co jest i je wykorzystuję, a nie myślę o tym że leczenie się to zabawa w boga.
Swoją drogą - żona mojego lekarza (też lekarka) mówiła mi, że NAJGORZEJ leczy się ZAKONNICE i osoby głęboko wierzące. Dlaczego? Bo dla nich "bóg tak chciał". I nie może za cholerę im przetłumaczyć, że to reakcja organizmu - naturalna, czasem patologiczna, ale zawsze BIOLOGICZNA.

Iceni - żeby wyciąć moje migdałki musiałam wydać tyle, że dla niejednego dziecka starczyłoby na leki na rok!
Żeby badać mojego kota i utrzymywać go w dobrym zdrowiu i w pełnym komforcie życia muszę wydawać tyle że dla dziecka by starczyło na leki gdzieś tam!
No i co? Co to ma być, bawienie się w Robin Hooda?
Jasne, poświęcić siebie i to co DLA MNIE (czy dla tego ojca) najważniejsze, żeby móc uratować kogoś tam?
Yhy yhy, już widzę jak ludzie się na to piszą.

Tak, nastawienie psychiczne może pomóc w leczeniu, ale również ateiście.
Bóg nie ma nic do tego.
To nadal jest reakcja biologiczna - tak jak reakcja biologiczna organizmu na stres (np. wytwarzanie kortyzolu, który obniża odporność).
Podobnie produkcja endorfin, które zmniejszają odczuwanie bólu.
Czysta biologia, w połączeniu z działaniem psychiki człowieka. Ale żadnych w tym sił nadprzyrodzonych

"EKSPERYMENTY NAD HIPOTERMIĄ

W 1941 roku Luftwaffe zleciło badania nad sposobami zapobiegania hipotermii, czyli wyziębienia. Testy obejmowały zanurzanie więźniów w lodowatej wodzie nawet na 5 godzin oraz wystawianie ich nago w temperaturze poniżej zera.
Eksperymenty te prowadzono przede wszystkim na potrzeby armii, która na froncie wschodnim zetknęła z ostrą zimą. Żołnierze nie byli przygotowani na takie warunki, stąd lekarze robili testy, by jak najlepiej przystosować ich do niesprzyjającej aury i sprawdzić zachowania organizmu w niskich temperaturach. Sprawdzano, czy temperaturę ludzkiego ciała wychłodzonego tak drastycznie można podwyższyć polewając gorącą wodą lub przy pomocy ziołowych herbatek.
Szacuje się, że do dwustu osób mogło zginąć w wyniku tych zbrodniczych poczynań nazistowskich lekarzy. Odbywały się one głównie w obozach w Dachau i Oświęcimiu.
Niestety, przyznać należy, że współczesna wiedza na temat reakcji organizmu na odmrożenia opiera się przede wszystkim na doświadczeniach zdobytych przez hitlerowców".
Źródło: Onet, niezbyt może wiarygodne, bo to żadne opracowanie naukowe, ale może czymś się posiłkowali.

Swoją drogą Mengele musiał być piekielnie, ale to piekielnie inteligentny.
Bo Hitler czy Stalin nie byli, ale jemu odmówić tego nie można - podobno już jako dziecko był wybitnie zdolny.

Przypomnijmy sobie w tym miejscu naszego słynnego prof. Zbigniewa Religę, ewentualnie także film "Bogowie". W początkowym okresie jego praca nad przeszczepem serca wywoływała ostry sprzeciw środowisk lekarskich, mówiono o działaniach nieetycznych. Pierwszy pacjent zmarł na stole operacyjnym, kolejny zabieg także nie zakończył się sukcesem, a dziś...

Eksperyment leczniczy ma to do siebie, że można się go podjąć, kiedy jest to jedyna, zwykle ostatnia szansa, czyli na dobrą sprawę nie mamy już nic do stracenia.

A to nie jest przypadkiem to samo, co ja napisałam?

Sama napisałaś, że eksperymentu medycznego leczniczego można się podjąć, kiedy inne, dotychczas stosowane metody medyczne zawodzą albo ich skuteczność nie jest wystarczająca. Skoro więc inne dostępne możliwości zostały wyczerpane, to co to jest, jak nie ostatnia szansa? Oczywiście poza możliwością zastosowania innych jeszcze eksperymentów. Pojęcia "ostatnia szansa" nie użyłam wyłącznie w znaczeniu albo eksperyment, albo śmierć, ale jednak rozważa się go głównie w sytuacji, kiedy nie mamy już wiele do stracenia, a zwykle nic.

Ludzka hipokryzja nie zna granic. Choć z drugiej strony co mieli powiedzieć?, przyznać że swoje badania i sukcesy zbudowali na podwalinach tego co robił Mengele bo miał nieograniczone niczym możliwości, o których oni nie mogliby nawet marzyć. Żadnych barier moralnych, żadnej odpowiedzialności zawodowej, nieograniczone masy ludzkie do badań?. Dla mnie takie stwierdzenia grona naukowego to wyżyny k#restwa bo skazują na zapomnienie cierpienia tych, na których Mengele eksperymentował a miał fantazję. Ile patentów w przemyśle kosmetycznym po 45' powstało w oparciu o eksperymenty Mengelego.?

A za sprawą przypadku odnalazła się w USA.

Poza tym skoro on nic nie odkrył i był zwykłym psycholem to kto pomagał mu i dlaczego w ukrywaniu się przed Mossadem?

Podtrzymywanie życia płodu w ciele osoby, u której wystąpiła śmierć pnia mózgu niesie ze sobą duże  (ogromne w zasadzie) ryzyko. To nie jest po prostu Podtrzymywanie życia matki na granicy życia i śmierci.  Przy śmierci mózgowej zanika wiele innych funkcji niż tylko świadomość.  Między innymi zanurzone zostaje wytwarzanie hormonów, a to właśnie hormony są odpowiedzialne za rozwój płodu. 

Zastanówcie się nad jednym - dlaczego stosowano terapię podtrzymujące funkcje życiowe TYLKO do momentu kiedy płód osiągnął szansę życia poza organizmem matki?

Czy nie byłoby rozsadniejszym pozwolić żeby ciąża trwała o chociażby tydzień dłużej? Co takiego dzieje się w organizmie takiej kobiety, że lepiej jest rozwiązać ciążę na granicy przeżycia płodu niż pozwolić na przedłużenie ciąży? Gdyby to była procedura BEZPIECZNA dla płodu to ciąża powinna być przetrzymywana najdłużej jak się da.

Ile w tej chwili żyje dzieci urodzonych w ten sposób? w jakim są wieku? Jak urodzenie w tak wczesnej fazie ciąży+ sztuczne Podtrzymywanie życia matki przez prawie 2 miesiące wpłynęło na dalsze zdrowie dzieci?

Owszem, za którymś razem się uda. Tylko kto z was chciałby być ewentualnym kaleką  w wyniku "spektakularnego sukcesu medycyny" ?

Czy ojciec tego dziecka zastanawia się co będzie z tym dzieckiem za lat 20? Albo nawet jak upłynął kolejne 2 lata życia tego dziecka?

Zwierzęta się dobija z litości, by nie cierpialy, a ludzi zmusza do życia ...

Nie upieram się przy czymś, co już zostało wyjaśnione.
A dopisek "jest niekiedy jedyną szansą wyleczenia" to zdanie autora.
Nie musisz mi cytować ustawy, wszak do niej się odwołałam.

Odpowiadałam Gojce, która postawiła znak równości między zagrożeniem życia a nieskutecznością metod, co nie jest tożsame.

Ależ oczywiście, że płód miał zostać w ciele matki do momentu, kiedy osiągnął szansę na życie poza organizmem.
Wybór był taki: albo ratujemy albo umiera z matką. (tak sobie zakładam)
A kto twierdzi, że miał optymalne warunki rozwoju. Ale miał szansę !
I o tę szansę właśnie chodzi. Dano mu szansę na życie. Tak samo ratuje się dorosłych osobników - dając szansę. Raz się uda, raz nie.
I podejmuje ryzyko. Chociaż przecież mogą pozostać okaleczeni na resztę życia. To nie jest matematyka, że 2+2=4
Sama jestem po 5 operacjach i za każdym razem miałam świadomość, że może się nie udać. Nikt nie daje 100% gwarancji sukcesu.

Nie wiem dlaczego? Widocznie tak było optymalnie (tak zakładam), przecież nie znam treści dokumentacji medycznej. I chyba nie o tym tutaj dyskutujemy.
Co do decyzji? No sorry, ale dziecko jej nie podejmuje - to oczywiste. Nie pytają się nas czy chcemy się urodzić, czy też nie.
O operacji np.guza mózgu też decydują dorośli, a nie dziecko, które w jej wyniku może zostać sparaliżowane.
Iceni dziwaczysz chyba trochę

Ale w momencie, kiedy to dziecko się ratuje, to tylko życie się liczy. I tak reagują rodzice. Ratować. Ratować, bo może się uda. Niech żyje. To przecież naturalne. Walczy się do końca.

A o swoje dziecko byś nie walczyła?
Bo wiesz, decydować o sobie jest łatwiej. Zdecydować o śmierci dziecka, to straszne musi być.

Podpisuję się. I choć nie wiem jak odpowiedziałabym jeszcze zaledwie rok temu, tak dziś już mam pewność, że w takich sytuacjach nie myśli się o tym co będzie - ważne, aby trwało życie, a potem można jeszcze czekać na cud albo przynajmniej na kolejne, spektakularne odkrycie, które wciąż daje nadzieję.
W teorii możemy sobie na chłodno kalkulować, ale w zderzeniu z tak trudnymi sytuacjami tak właśnie działa nasza psychika.

a matka zmarła z powodu raka mózgu

"bawienie się w Boga"? Uważam, że nie. Nie którzy przesadzają z religią. Jestem chory bo Bóg tak chciał. Nie zgodzę się z tym.
Lekarze po to są aby leczyć jak by Bóg nie chciał w ogóle aby ludzie leczyli innych. Uważam, że by wtedy pozbawił umiejętności w medycynie. Kiedyś czytałam o opowiadaniu.
   Jaś tonie. Przypływa 1 łódka aby mu pomóc. Jaś na to Bóg mię uratuje i tak powtórzyło się jeszcze 2 razy. Jaś utoną i pyta się Boga dlaczego mnie nie uratowałeś? Bóg na to: Wysłałem pomoc dla Ciebie 3 razy i z niej nie skorzystałeś. 
Więc odmawiając lekarzowi to tak jak odrzucić pomoc od samego Boga. 

Bardziej odpowiednie pytanie by było Czy dla dobra samego dziecka, uratować je?
Zgadzam się z wieloma wpisami tu taj. Dziecko poczęte w takim wieku matki jest to duże ryzyko urodzenia się niepełnosprawnym dzieckiem. Czy by chciało takiego życia? Ciągle na czyjeś łasce być tylko ciężarem, bliskie osoby kiedyś umrą co wtedy z nim się stanie, kto się nimi zaopiekuje. Jeśli wiadomo czy jest wysokie prawdopodobieństwo, że urodzi się zdrowe dziecko czemu nie spróbować. Owszem warto ratować życie ale trzeba zadać pytanie jak będzie żyć?
Jak myślicie dlaczego w naturze jest tak. Zwierze które nie jest "przystosowane" do życia umiera i się nie męczy w dalszym życiu.
Dlatego moim zdaniem osoby które są ratowane, a wiadomo że będą (niepełnosprawny w ciężkim stopniu ) i jego bliscy będą się męczyć to jest moim zdaniem bawienie się z Boga.

Ratowanie życia jest ważne. Może się udać ale pytanie z jakim rezultatem. Nie zawszę rodzina, lekarze podejmują właściwą decyzję.

Ja akurat czytalam artykul w wyborczej.  Ale tu konkretnie przyczepilam sie okreslenia rak.  Rak mozgu wystepuje bardzo rzadko. No chyba ze mowa o przerzutach.
Nie kazdy nowotwor jest rakiem, tylko ten ktory pochodzi z tkanki nablonkowej a tej w mozgu za wiele nie ma.