Lęki, fobia społeczna - Netkobiety.pl

Od 3 miesięcy pracuję w galerii handlowej na wyspie, nie była to nigdy praca moich marzeń i traktuję ją jako zajęcie na chwilę, ponieważ panuje w niej miła atmosfera, mam bardzo życzliwe koleżanki, całkiem nieźle zarabiam i mogę dzięki temu odłożyć trochę pieniędzy na kursy żeby w przyszłości znaleźć pracę, która zaspokoi moje ambicje. Wszystko było dobrze do póki nie zdarzyło się kilka niemiłych incydentów, pierwszy już opisywałam na tym forum, a dotyczył ataku na przystanku w drodze do pracy. Od tamtej pory boję się sama wychodzić z mieszkania, nie mam ochoty na spacery w wolny dzień, nawet do sklepu nie chcę wychodzić, ponieważ często zdarza się, że osobnicy o podejrzanym wyglądzie mnie zaczepiają, a ja wtedy wpadam w panikę. W pracy często przez 2 lub 3 godziny jestem sama na wyspie, a galeria handlowa pełna jest złodziei, meneli, którzy są codziennie i ochrona nic nie może im zrobić. Wczoraj rano po otwarciu sklepów, obok przechodził taki jegomość, stał przy wyspie i patrzył się na rzeczy na niej wystawione, wzięłam telefon do ręki żeby zadzwonić ewentualnie po ochroniarza, a on odsunął się dziesięć metrów dalej się patrzył z szyderczym uśmiechem i kierował w moim kierunku wulgarne gesty. Byłam przerażona, bo boję się takich ludzi, podobnie jest gdy czekam na autobus do domu. Dzisiaj w wolny dzień miałam iść wieczorem na kurs z języka, a ja po prostu dostaję paraliżu na samą myśl, że będę musiała wracać w pojedynkę. Teraz nawet gdy jakiś mężczyzna się na mnie spojrzy to od razu obawiam się najgorszego, że mnie zaatakuje w biały dzień i nikt mi nie pomoże. Zaczynam unikać ludzi, a izolowanie się sprawiło, że nie mam ochoty żyć. W moim bloku jest mnóstwo patologii, krzyczą w nocy, wyzywają się, a raz to jakaś pijana kobieta próbowała wejśc do mojego mieszkania. Innym razem odprowadzałam chłopaka o 21:00 na przystanek i po drodze grupka dresiarzy w bardzo nieprzyjemny sposób zaczęła nas "komentować". Oczywiście nie zostawił mnie samej tylko wrócił ze mną na mieszkanie i został bo się o mnie bał. Zawsze czułam się bezpiecznie bo mieszkam w tym mieście od 3 lat, często wracałam bardzo późno do domu i nigdy nikt mnie nie zaczepiał, dopiero odkąd podjęłam tę pracę to wszystko się zmieniło. Mojego samopoczucia nie poprawia fakt, że często spotykam się w pracy z bardzo trudnymi klientkami, dla których jestem bardzo miła, a one często są strasznie chamskie w stosunku do mnie i moich koleżanek. Może jestem za wrażliwa, powinnam się mniej przejmować, ale ja dzisiaj w wolny dzień nie mam ochoty na nic. Jak patrzę przez okno na zielony park i ludzi spacerujących alejką to myślę sobie, że chciałabym wrócić do domu, tam gdzie czuję się najbezpieczniej.