Znajomi pobierają się za parę tygodni.A w ich związku coraz gorzej - Netkobiety.pl

Myślisz że oni tak samo przejmują się Twoimi sprawami jak Ty ich ? Chcą się sparzyć , przełykać gorzką pigułę to bardzo prosze , dopóki nie ma w tym wszystkim dzieciaków to nic im się nie stanie jak się poparzą , są dorośli. Coś czuję że Twoja koleżanka traktuje Ciebie jak chusteczkę do wysmarkiwania żali , zastanów się czy Ci taki układ pasuje i czy jak Tobie będzie ciężko to możesz liczyć na rewanż ?

Rozwiązanie jest proste: Prześpij się z nim, powiedz o tym jej - będziesz mogła być dumna z siebie, że ich ocaliłas.

Przepraszam, ale nie wierzę w to, co czytam. Czy Twoja szanowna koleżanka ma 13 lat i wymaga stałej opieki oraz prowadzenia za rękę? Masz rozmawiać z jej "partnerem", bo ona jest "załamana" i "nie wie co robić"? O czym niby miałabyś z nim rozmawiać? O tym co to jest małżeństwo? Jak się pobiorą to też będą się bawić w głuchy telefon i oczekiwać, że rozwiążesz za nich ICH problemy?

Porozmawiaj z nią raz a dobrze, karz jej wyjść z piaskownicy i - skoro jesteś jej przyjaciółką - przestań niańczyć i klepać po plecach, bo wyświadczasz jej niedźwiedzią przysługę. W ramach ciekawostki napiszę Ci też, że nadgorliwość w rozwiązywaniu cudzych problemów zwykle kończy się bliskim kontaktem z kubłem zimnej wody dla wesołego altruisty. Skończy się tak, że za którymś razem doradzisz źle i cała niechęć "biednych owieczek" skupi się na Tobie. Oni zaczną żyć spokojnie, a Tobie zostanie przylepiona łatka wścibskiej baby, co to nie zna życia, a do wszystkiego się wtrąca.

Zajmij się własnym życiem, zamiast mieszać w cudzym. Nawet jeżeli czujesz się dzięki temu dobra i potrzebna.

Wiesz, ja bym ci radziła jednak się w to wszystko nie mieszać. Przyjaciółka przyjaciółką, ale to nie twoje sprawy mimo wszystko. Jeśli ona czuje ze coś jest nie tak w jej związku to niech sama z nim porozmawia i razem spróbują to rozwiązać. Twoja pomocna dłoń jest w tym wszystkim potrzebna jak piąte kolo u wozu. Finał historii takich jak twoja zazwyczaj jest taki sam. Narzeczeni sie godzą, a wrogiem nr jeden stajesz się ty bo radziłas coś co było nie w smak jednemu z nich

Kasienko, masz rację, że sami powinni ze sobą porozmawiać, i nie doradzam jej nic poza tym, żeby właśnie sama z nim porozmawiała, a co do jego wyjazdów, tłumacze, że musi je zaakceptować jeśli chce  z nim być, a kłótnie, z tego powodu do niczego dobrego nie doprowadzą. Nie nazwałbym tego wtrącaniem. Chciałabym, żeby im się ułożyło.

Oczywiście.

Ona "dzwoni do Ciebie kilka razy dziennie", żali się, że nie dostała pierścionka zaręczynowego i przez rok nie usłyszała miłosnego wyznania (ale mimo wszystko zgodziła się na ślub. Po co?), a Ty kilka razy dziennie odbierasz telefon i pozwalasz na to, żeby wywalała z siebie męczące jęki. Czyli wszystko jest ok, bo jak sama napisałaś w pierwszym poście ANI ONA, ANI ON NIE MYŚLĄ O ODŁOŻENIU ŚLUBU i tłumaczą to w najbardziej niedojrzały sposób, pt: "co sobie rodzina pomyśli". Naprawdę uważasz, że ona chce Twojej pomocy w rozwiązaniu problemu? Nie. Ona chce się po prostu wyżalić.

Sama napisałaś, że ich relacja jest dla Ciebie bez sensu, bo według Ciebie "ich związek to jedno wielkie nieporozumienie". Dałaś jej w tej sytuacji jedyną możliwą radę w postaci "wstrzymaj się ze ślubem", ale w odpowiedzi nie usłyszałaś: "pomożesz mi przez to przejść?" tylko "ależ co sobie rodzina pomyśli" Twoja rola powinna więc polegać na przeprowadzeniu JEDNEJ poważnej rozmowy - od początku do końca, wyłożeniu na stół swoich argumentów i zakomunikowaniu, że sprawa DLA CIEBIE jest już zamknięta i reszta pozostaje w jej rękach, bo szanujesz ją i jej decyzje. Odbieranie telefonu, pocieszanie i klepanie po pleckach jest właśnie utwierdzaniem koleżanki, że postępuje słusznie. Jeżeli naprawdę zależy Ci na jej szczęśćiu, to przestań ją niańczyć i pozwól dorosnąć. Powiedziałaś wprost jak widzisz sytuację i co według Ciebie powinna zrobić, więc teraz wyłącz telefon i idź na spacer.

Czy jej niedoszły mąż wie, że ona oczekuje pierścionka zaręczynowego? Przecież mieszkają ze sobą od roku, o czym w takim razie ze sobą rozmawiają? O pogodzie?

Tak właśnie powinnaś zrobić, ale ta odpowiedź Cię chyba nie zadowala

Jeżeli nie przerwiesz tej spirali, to "koleżanka" wyssie z Ciebie całą dobrą energię, bo ile razy możesz tłumaczyć dorosłej kobiecie to samo? Może to nie ją powinnaś chronić przed ślubem, ale tego faceta? Poza tym opowiadanie osobom postronnym o tym, co dzieje się w narzeczeńskiej alkowie jest dla mnie niedopuszczalne. Jej partner też kilka razy dziennie dzwoni do swoich kolegów, żeby opowiadać im jak bardzo dusi się w związku? To są sprawy, które powinny być rozwiązywanie pomiędzy nimi, zwłaszcza, że piszesz, że na własne życzenie nie dostała tego, co chciała. Jeżeli jest nieszczęśliwa, a on jest taki zły, to niech się rozstaną jak miliardy innych par na całym świecie i tyle. Rozumiem, gdyby się nad nią znęcał, albo po 10 latach małżeństwa zaczął zdradzać, ale oboje mają czyste karty, więc co stoi na przeszkodzie, żeby szukać szczęścia gdzie indziej? Z jej strony byłoby jednak miło, gdyby zechciała się z partnerem podzielić swoją negatywną opinią na jego temat.

Znalazła w Tobie idealną słuchaczkę, bo wbrew temu, co twierdzisz, jesteś emocjonalnie związana z tą sprawą, więc jesteś znakomitą odbiorczynią jej "życiowego dramatu". Może oczekiwała, że ludzie bardziej będą się ekscytować jej ślubem, więc teraz podkręca atmosferę, żeby coś się działo? Taka nowoczesna Scarlett O'Hara.

Ruda, tak właśnie dzisiaj zrobiłam, uciełam temat, i mam zamiar się tego trzymać. Bardzo to wszystko, przeżywałam, ale dopiero po napisaniu tutaj, na forum, po wypowiedziach innych osób, zrozumiałam, że za bardzo się w to wszystko zaangażowałam.

Powiedz jej, że uważasz, że powinni odwołać ślub, ale to ich decyzja i ty nie możesz się w to tak mieszać.

W całym tym temacie, chodziło mi o to, żeby dowiedzieć się,  co myślicie o tym, że kobieta nie dostała pierścionka zaręczynowego, nigdy nie usłyszała słowa kocham, za chwilę ma wyjść za mąż, i jest to dla niej przykre, bardzo, to przeżywa.
Czy uważacie, że jest to normalne? ? ?  Że nie ma z czego robić problemu? Nikomu z Was by to nie przeszkadzało? Że nigdy nie usłyszał takich, słów.
A, tu wszyscy, piszą co ja mam zrobić, czy czego nie robić.

W swym pierwszym poście zapytałaś:

dlatego też dostałaś opinie na temat swego zachowania.

Twojej znajomej jest przykro, że od narzeczonego nie usłyszała słowa 'kocham Cię'. I pytasz, czy to normalne. Nie ma takiej normy, która by nakazywała mówienie o swych uczuciach. Znajomej chodzi o usłyszenie słów czy o to, by być kochaną? Skoro jednak jest niepewna uczuć swego narzeczonego, to dlaczego planuje z nim przyszłość?
Podobnie z pierścionkiem. Skoro jej na nim zależy, to dlaczego jej narzeczony o tym nic nie wie? Nie dla każdej pary pierścionek zaręczynowy stanowi ważny element budowania związku. Dlaczego zamiast porozmawiać z narzeczonym, to obrabia mu cztery litery a wobec niego robi dobrą minę do złej gry?

Pozwolę sobie mieć swoje zdanie na podstawie tego, co napisałaś.

Skoro Twoja znajoma zawsze mówi co myśli i rozmawiała z narzeczonym o pierścionku, to dobrze wie, dlaczego go nie dostała. Chyba że inaczej, a to wielce prawdopodobne, rozumiemy sformułowanie 'rozmawiała'.
Dla mnie rozmowy na temat pierścionka prowadzone nie z narzeczonym face to face, a na forum, przy udziale znajomych i osób z rodziny, są wielkim nieporozumieniem. Ale ja, to ja.

Nie napisałam, ani też nie uważam, że Twa koleżanka/znajoma jest potworem. Nie napisałam, ani też nie uważam, że jest egoistką. Faktycznie jednak ani jej sposób myślenia, ani zachowania nie są mi bliskie.

Podstawowym i ważnym jest według mnie przekonanie, że jest się kochaną i z ukochanym ma podobny system wartości, wspólne cele, że jest się szczerym wobec siebie, że ufa się sobie, że chce się być i żyć z tą osobą. Nieporozumieniem jest dla mnie planowanie ślubu, gdy nie ma się pewności co do tego, że jest się przez narzeczonego kochaną, gdy między nimi jest brak porozumienia w ważnych dla nich sprawach, gdy ma się tak dużo żalu do narzeczonego. Nieporozumieniem jest też stwierdzenie Twej koleżanki (oraz jej narzeczonego) o tym, że nie odwołają ślubu ze względu na opinię (wynika z tego, że gdyby nie ona, ślubu by nie było). Gdy nie jest się pewnym miłości drugiej osoby, to ani otrzymanie pierścionka, ani usłyszenie słów „kocham Cię’ nie jest istotne. Gdy jest się pewnym miłości, też nie. Ale jest to moja opinia (nie prawda objawiona), nikt nie musi się z nią zgadzać.

Czym innym jest też dla mnie odpowiedź znajomym na ich pytanie o pierścionek zaręczynowy, czym innym rozmowy z narzeczonym i innymi o tymże pierścionku – a o takich rozmowach napisałaś wcześniej. Do tej pory myślałam, że planując ślub i wspólne życie, zapraszając na ów ślub, ważne tematy (w tym drażliwe) są omówione i nie ma sytuacji, w której usłyszenie pytania wywoła zmieszanie, wstyd i trudności z odpowiedzią na nie.

Zgadzam się, tutaj z Tobą całkowicie. Też tak uważam.

Dziewczyno opanuj emocję, bo jak na razie to się bardziej spinasz niż ta przyszła panna młoda.
Jeśli ona wychodzi za niego za mąż, mimo braku pierścionka i zapewnień o miłości to chyba nie przejmuje się tym aż tak bardzo?
Myślę, że aż tak źle, to jeszcze ze mną nie jest I trochę mniej się spinam niż panna młoda