Skąd bierze się to dziwne podejście kobiet do normalnego spotkania? - Netkobiety.pl

Ale nie chodzi mi o tego typu sytuacje - bo gdy kobieta z jakichś powodów nie jest mną zainteresowana, to widać, że nawet do pisania nie jest chętna no i wtedy jest jasne, aby odpuścić.
Mam tu na myśli Panie, które po pierwszym pisaniu (tak to nazwijmy) i owszem, z chęcią piszą, same się odzywają, zagadują, a gdy przychodzi do tematu spotkania, to jest "eeee...", "mooożeee..." itp.. Pod tym wątkiem widziałem inny, w którym znowu kobieta się żali, że faceci to tylko o seksie wspominają... no proszę, ja więc odbijam piłeczkę i pokazuję - szukam osoby do poważnego związku, a wiele kobiet jest kompletnie niepoważnych 1:1?

Nie zapraszam na spotkanie po 1-2 dniach, a przynajmniej kilku. Moim zdaniem tydzień to już dobra sprawa bo.. ileż i o czym można dyskutować przez internet? Nie wiem, jakoś mam tak, że na żywo rozmawia się mi się obecnie znacznie przyjemniej, niż przez internet - taka naturalna dyskusja sama co chwila przynosi nowe i nowe tematy, a jeżeli jeszcze np. zainteresowania gdzieś są zbieżne, to już w ogóle.
Odpada natomiast to o czym piszesz o rozczarowaniach - może u kobiet, może u niektórych mężczyzn, ale nie u mnie. Miałem dwa przypadki znajomości internetowej, gdzie pisałem przez internet odpowiednio jakieś 3 miesiące, a drugi grubo ponad rok (!). Gdy doszło do spotkania, byłem rozczarowany, bo i owszem, rozmawia się dobrze, ale tego czegoś nie ma - nie ma ochoty na poświęcanie czasu dalej, kolejne spotkanie itp. Mi trzeba wyraźnego kopa, strzały amora czy czegoś podobnego, abym się angażował.

Może źle to ująłem - doskonale wiem, że to ma być randka, więc szukam złotego środku. Z jednej strony, aby druga osoba czuła się bezpiecznie, z drugiej, aby to było jednak spotkanie we dwoje. Czym innym jest bowiem centrum handlowe, a czym innym kawiarnia, czy też park miejski

A tu się zgodzę, bo niemalże tak faktycznie to obecnie wygląda i nie będę się z tym krył.
Różnica polega właśnie na tym, że czasu poświęcam więcej. Jeżeli natomiast nie czuję choćby odrobiny fascynacji na pierwszym spotkaniu, to staram się nie zawracać tej osobie głowy - dwa razy musiałem się potem tłumaczyć, skąd nagle mniejszy kontakt.. No i co, trzeba odważnie powiedzieć "sorry, to nie to, czego szukam", aniżeli mydlić oczu - bo że to nieprzyjemne, to sam na sobie mogłem się już przekonać. Na "szczęście" miałem i takie przypadki, gdy po spotkaniu milczą obie strony.. a więc chyba obopólne stwierdzenie, że to nie to.
Mimo wszystko, czuję, że to jest fair: zapraszam, przyjeżdżam, płacę i za siebie i za zapraszaną osobę (w końcu ja zapraszam, więc nie ma tu dyskusji, aby było inaczej) i jeżeli nie ma odrobiny magii, to chyba nie ma sensu iść w zaparte.
Inaczej mógłbym podchodzić do tego gdybym poznawał kogoś stopniowo na żywo - choć mocno wątpię, czy jestem w stanie w ogóle budować poważniejszą relację bez tego początkowego whow*.

Nie, po prostu jak przechodzi się po etapie rozmów do spotkania, to jest cisza lub niezrozumiała niechęć.
Nie jestem ani brzydki (kiedyś za ładny nie byłem), ani głupi, ani też chamski. Wydaje mi się, że nie brakuje ani szarmancji, ani odrobiny szalonej nuty. 
No a czy ja jestem zabawką? Podobnie jak kobiety oceniające ogół facetów, podobnie i ja przez takie przypadki podchodzę do nich coraz bardziej... nazwijmy to nieufnie. Człowiek zderzający się z czymś takim ma coraz mniejszą ochotę na poświęcanie czasu osobom, które być może nie zechcą się nawet spotkać. Nie chodzi tu o jakieś ukłucie w środku, ale samą kalkulację czasowo-finansową - pojawia się pytanie: po co, skoro mogę ten czas spędzić w sposób, który mi zagwarantuje radochę? Np. oddać się hobby. Oczywiście wiem, że jak się nie zaryzykuje, to się człowiek nie dowie. A więc wciąż ryzykuję.

A to już niestety osobna kwestia, najgorzej, jak jednak takie osoby nie boją się spotkać. Dla mnie takie zachowanie to w chwili spotkania i "ujawnienia prawdy" = przekreślenie z miejsca.
Bo skoro ktoś oszukuje na etapie internetowego poznawania, to jak mógłbym wierzyć takiej osobie w czymkolwiek innym?
Wygląd to rzecz jasna kwestia indywidualna, każdy ma prawo mieć swoje wymagania, ulubione typy (np. nie lubię krótkich włosów u kobiet - nie i już, po prostu), tak względem mnie, jak i ja względem kogoś.

* - żeby nie było, z tym whow, tą magią itp. to nie chodzi o wygląd, tylko takie ogólne wrażenie.. są osoby, przy których aż chce się być, które budzą we mnie ogromną sympatię i naturalnie mnie do tych osób ciągnie. Inna sprawa, że to przypadek jeden na.. wiele, bardzo wiele.

Jak by tak ordynarnie podchodzić to też można stwierdzić, że jak ktoś zechce, to ruchać i tak będzie - dzisiaj wszystko można dostać, kwestia ceny... Niemniej mi na czymś takim nie zależy.
To nie tak, że nie chcę żadnej osoby i nie tak, że nic w ludzi nie trafia - trzy razy już zostałem takim amorem trafionym i trzy razy angażowałem się w znajomości - byłem też w dwóch związkach, no ale cóż, nie wyszło nam. Idę więc przez życie dalej i wiem, jak się zachowuję, gdy jest to magiczne coś - wtedy nie ma przeszkód, granic i faktycznie niemalże nic nie przeszkadza (nie licząc jakichś wariactw, nagłych przemian, zdradzania zaufania). Mówienie o tym, że jestem wybredny tylko dlatego, że piszę co piszę jako facet jest bez sensu - gdyby post napisała kobieta, to na tym forum pewnie byłaby przez Ciebie poklepywana po plecach za to, że ma prawo sobie wybierać.. I ja też mam Jest wiele spraw, które powodują, że ludzie mogą się do siebie przybliżyć, ale i wiele takich, które oddalają - ot widziałem na forum np. wątek o różnicach w ambicji czy też wiedzy (ogólnie pojęte poziom intelektualny) obojga partnerów. To się czuje przy spotkaniu, tak samo jakieś względy fizyczne i dotyczy to tak kobiet, jak i mężczyzn - jak ktoś tu stwierdzi, że jest inaczej, to albo nie zna siebie, albo wyprał się zupełnie z naturalności ludzkiej.

Jakbym nikogo nie chciał, to bym nie próbował, nie pisałbym też tutaj na forum z pytaniem o podejście do spotkań, bo po prostu robiłbym co innego.
Nie stawiajmy też tego początkowego wrażenia w miejsce miłości - tu masz rację, że miłość jest procesem. Niemniej chyba nie jest niczym złym, jeżeli na początku będzie takie oczarowanie, wewnętrzna chęć spróbowania?

Piszę co innego, bo przez pytania jakie poszły w moją stronę o moim własnym podejściu wątek zszedł właśnie na moją osobę - i też nie wiem za bardzo po co to, skoro w pierwszym poście napisałem, co chciałbym wiedzieć.

Hahahaha, dobra, w takim razie przybijam piątkę
Fakt, nie wyszło trzy razy... acz powody też były.
Za pierwszym byłem zielony w podejściu do kobiet, do tego zamknięty w sobie i.. teraz się śmieję z tego, jak było
Za drugim... ogólnie mówiąc zrobiono mnie w balona, na płaszczyźnie psychicznej w sumie zdradzono.
A za trzecim panna zdecydować się nie mogła i choć ja chciałem coś budować, tak ona wolała życie tylko z wciąż imprezującymi przyjaciółmi (można, tylko kurcze, chłopak chyba też się liczy?).

Możliwe, że masz rację, że trzeba dać szansę na zbudowanie czegoś powoli i powoli....
A w przypadku osób, którym się nie chce ruszyć.. tutaj chyba z miejsca odwracać się na pięcie. Kto wie, może to nawet dla kogoś byłoby motywatorem, aby jednak się ruszyć?

Ja to  raz skorzystałem z serwisu i się zgodzę że trzeba czasu na więź,zbudowanie zaufania do tej osoby mnie to zajeło trochę i szansa na związek 100% nie było rozczarowania bo tą kobiete pokochałem za to jak mi się przedstawiała w rozmowach przez tel. czy sms.itp.Uczciwość.
Rozczarowania nie było ale konkretna miłość.
Ale to było ładnych pare lat temu.
Większość kobiet aby podnieść sobie samoocene jak mniemam zakłada konta.
A później jak autor tracą nie potrzebnie czas...
Chyba czasy takiego lansowanja się a nie szukania randki

Autorze piszesz o efekcie "whow", mam tak samo jak Ty, też ciężko mi sobie wyobrazić związek bez tego poruszenia serca, co ciekawe ten efekt jest wyczuwalny w ciągu kilku sekund, aczkolwiek jestem ciekawy czy to jest konieczne bo to utrudnia sprawę-rzadka sprawa jak sam wiesz
Co ciekawe ten efekt możesz uzyskać przy zupełnie innych osobach, innym temperamencie, cechach charakteru, jesteśmy zdani na przypadek.
W przypadku gdyby można byłoby to obejść, czyli świadomie podjąć decyzje-tak to ta osoba. Np, oboje jesteśmy introwertyczni, mamy podobne spojrzenie na świat, więc próbuje i zaczynam od stworzenia intymności w związku a jeśli chodzi o namiętność to liczę, że pojawi się z czasem.
Chociaż nie wiem czy to nie naiwne, najlepiej byłoby z niczego nie rezygnować i walczyć o pełną pulę. Czego Ci życzę
Mi wystarczy chwila i czuje ten efekt, więc(jeśli masz tak samo) czym więcej krótkich konwersacji tym szanse rosną, więc warto byłoby w Twoim przypadku zwiększyć częstotliwość wyjść "do ludzi"/ lub zwiększyść ilość osób poznanych przez neta.

czasem się zastanawiam czy to oby nie wynika z tego, że po rpostu normalnych facetów już nie ma, albo Ci którzy chcą boją sie kobiet. Stereotypy sa krzywdzącezawsze dla obu stron ale większosc nie chce jednak ich przełamywac

Nie wiem co myślą inne kobiety ale ze swojej strony mogę powiedzieć, że ja po prostu nie ufam facetom poznanym w sieci. Wynika to z tego, że zdaję sobie sprawę z tego, że faceci budują często fałszywy wizerunek siebie, wprowadzają w błąd i nie wiadomo z kim ma się do czynienia tak naprawdę. I właściwie to ja nie wierzę w żadne słowo, które ktoś pisze w sieci dopóki tego nie zweryfikuję w rzeczywistości.

Kiedyś zakładałam, że po prostu skoro ja mówię prawdę to inni też. Później się przekonałam wielokrotnie, że jest zupełnie inaczej.

Ale największym dla mnie problemem nie jest nawet to, że się zawiodę i rozczaruję bo z racji zdobytych doświadczeń i jakiejś już tam życiowej mądrości potrafię to szybko zweryfikować .... ale to, że po prostu się boję. Boję się, że ktoś mi zrobi krzywdę fizycznie, pobije, zgwałci, zabije. Cholera wie kto to jest i co ma w głowie. Poza tym też jakoś nie chce mi się po prostu  już...bo jakoś tak nie wierzę, że w ten sposób można poznać kogoś wartościowego. I ostatnia chyba sprawa: nie chciałabym żeby ktoś mnie zobaczył z jakimś  cieniasem. A to zawsze ryzyko, że ktoś totalnie ściemnia ze wszystkim.

Ewolucyjnie,kobieta chce poczuć się bezpiecznie,więc chce najpierw zweryfikować kandydata-czy nic jej nie grozi.
Przez internet takie możliwości sa mocno ograniczone,stąd też duża selekcja i dopuszczenie tylko tych którzy wzbudzają potencjalne zaufanie,ale także zainteresowanie.

  podpisuje sie obiema rekami. Nie spotkam się z panem, który nie pisał do mnie, jak miałam samo zdjęcie twarzy- ale jak wstawiłam zdjęcie z dekoltem, nagle sie odezwał, i napisał,że chciał poznać tak interesującą kobietę , jak  ja, mimo,że mamy kompletnie inne zainteresowania i sposoby spędzania wolnego czasu!!! Nie spotkam sie z panem, który ma pusty profil i tekst' trzeba mnie poznać" i podaje nr telefonu, i tylko tyle, bo  " chciałby mnie poznac".  Niestety. Nie spotkam sie z kims, komu nie chce się choćby jednego wieczoru spędzic ze mną na komunikatorze, portalu, gdzie nie muszę podawać wrażliwych danych. Cenię własne bezpieczeństwo, a jak już czytam,że " bo wszyscy w sieci oszukuja i przeciez nikt nie pisze prawdy o sobie na portalu" - to z dużym prawdopodobieństwem mogę założyc, że pan KŁAMIE. I okłamuje mnie, choćby w kwestii swojego stanu cywilnego.

Jestes taki przystojny, że się boją ciebie.

Był taki czas, że byłam na portalu randkowym.
Szczerze napiszę, że po kilku spotkaniach, kiedy okazało się, że ktoś, z kim się interesująco pisało, jest w rzeczywistości brzydki, niski i na dodatek łysy (przepraszam za dosadność, choć chyba przepraszać nie należy) - zaczęłam sama preferować jak najszybsze spotkanie. Bo nie ma co się nakręcać "na zapas" i idealizować sobie w głowie czyjegoś obrazu. Nawet, jakby się teraz na mnie fala hejtu wylała, ktoś w końcu musi napisać, że flirtowanie przez internet i odmawianie spotkania jest zachowaniem zupełnie bezsensownym z praktycznego punktu widzenia, o ile NIE służy przypadkiem jedynie podbudowaniu własnej samooceny flirtującego.
No bo po co się "zauraczać" czyimś wykreowanym wizerunkiem, skoro i tak spotkanie weryfikuje rzeczywistość? Przecież i najinteligentniejsza dzioucha, czy też chłop może się okazać "na żywo" po prostu aseksualny/ -a, bez wdzięku i polotu itd. I cóż z tego, że dowcipny/-a i inteligentny/-a? Jeśli szukam partnera, a nie przyjaciela, to chcę, aby potencjalny kandydat/-ka podobał/-a mi się pod każdym względem. Nawiązywanie relacji z kimś poniżej oczekiwań zawsze, prędzej czy później, powoduje frustrację, ktoś się czuje pokrzywdzony i inne krzywe fazy. Po co to? A potem powstają kolejne posty na forum: "ona nie chce się ze mną kochać" / "on woli spędzać czas z kolegami niż ze mną" / czy "on/-a chce się rozstać"?
Jasne, że jak już ktoś pokocha, to zmiany w wyglądzie mają mniejsze znaczenie (chociaż moim zdaniem to wciąż jest istotny aspekt), ale jak tu się zauroczyć bez wglądu w czyjąś mimikę, ton głosu, zapach, postawę iitd.? Chyba tylko we własnych "dopowiedzeniach".
Tyle miałam do powiedzenia.
Ukłony.