Ciąża, szok i co dalej? - Netkobiety.pl

To chyba jakiś żart ;-) Nie masz 16 lat, masz faceta więc nie ściemniaj jaka to biedna jesteś :-D

Masz wręcz idealną sytuację. Jesteś młoda ale nie jesteś gówniarą, Twój facet jest starszy, odpowiedzialny, ma pracę i kocha Cię.
Co do studiów - też idealny moment, bo akurat je kończysz.

Jedyny problem to Twoje nieprzygotowanie psychiczne.
Ale natura sprytnie to wymyśliła, że będziesz miała prawie rok na oswojenie się z tematem. A w momencie porodu organizm także sprytnie działa i zaleje Cię hormonami szczęścia i poczucia miłości.

Słowem - sądzę że dasz radę.
I to pisze ja, osoba która NIE jest przeciwnikiem aborcji.

ciaza to nie koneic swiata poradzisz sobie wiadomo na poczatku szok i wgl. ale dasz rade tym bardziej ze Twoj partner Cie wspiera. a ślub przecież to nie problem jesli oboje chcecie mozecie wziac zanim bedzie widac ciaze, chociaz sadze ze branie slubu tylko i wylacznie ze wzgledu na ciaze jest głupie. nie załamuj sie nie ma 12 lat. Pozdrawiam

Czesc, ja tez bym był w szoku gdyby po tym jak się uprawiał seks okazało by sie że trafiła sie ciąża. Niesamowite. Ale stało się. No i powinnaś się skupić na tym, jaki to zamach wyrządziłaś średniek krajowej wieku zachodzenia w ciąży, naprawdę dołująca spraw. No i tego 31 leteniego dzieciaka, koniecznie trzeba przygotowac psychicznie do tego. Tyle ze nie jemu, a raczej Tobie jest psycholog potrzebny. Bo rodzice widać z wychowaniem się spóźnili. I w naszym katolandzie nie licz na przychylne spojrzenia. Kto to widział dziwczyna w wieku 24 lat i juz z dzieckiem. Szok. To się do SZPILEK nadaje.
Laska, jak nie zmienisz swojego podejścia do sprawy paranoiczno-panicznego, to dziecko jak sie urodzi to bedzie kłebkiem nerwów. Jak sobie nie radzisz. To poddaj sie farmakologicznej narkozie, do czasu rozwiazania. potem cesarka i obudzisz sie z blizna. i dalej bedziesz sobie zyła myśląc że życie to "je bajka".

A ja się zastanawiam skąd takie zdziwienie. Jeśli to wpadka to były szanse na nią już wcześniej, nie spodziewałaś się po wspólnych igraszkach? Używaliście zabezpieczeń?

No i zycie pokazalo, ze moherowa babcia wlasciwie ocenila wasze mieszkanie razem przed slubem oraz wasza zdolnosc do zabezpieczania sie, jak rowniez Twoja zdolnosc do przyjmowania konsekwencji wlasnych dzialan.
Ironia losu.

Od razu uprzedzam, ze owszem bylem w podobnej sytuacji

bosze ! jak się uprawia sex to się zabezpiecza a  jak nie to są dzieci  ,  cytuję;  " Zaszłam w ciążę jak już nie mieszkaliśmy razem" - wiatropylna ?

Ludzie, bez przesady, wy potraficie czytać w ogóle ze zrozumieniem? A może powinnam jeszcze opisać w jakiej pozycji to się stało? Czy to jest w ogóle temat mojego postu?
Cytując swój pierwszy post: 'z wielkim hukiem się wyprowadziłam', 'on wyjechał do innego miasta do pracy ale i tak widywaliśmy się dość często jak na taką odległość- czasami raz na tydzień, zazwyczaj raz na 2 tygodnie'.
Nie napisałam tego posta po to, żeby być obiektem niewybrednych komentarzy ludzi, którzy bawią się sarkazmem jak odbezpieczonym grantem, ciekawe czy wiedzą jak go używać czy tylko kilka książek z etykietą nobla ich nauczyło.
Widzę, że nie mam co liczyć na to, o co prosiłam, czyli praktyczne rady osób, które znajdowały się w podobnej sytuacji więc dziękuję wszystkim wypowiadającym się za trud i zamykam temat, a sama żałuję, że w ogóle tu napisałam.

Kejter, po prostu zrewiduj swoje plany. Zapewniam, że macierzyństwo ma plusy i minusy zarówno w wieku 25 lat, jak i 35
Jeśli to ci pomoże - ja byłam w podobnej sytuacji. Ten sam wiek, ten sam etap studiów, to samo nastawienie do dzieci (są beee, może za 10 lat się zdecyduję ). Tylko sytuację z facetem miałam inną, bo zdecydowanie bliżej mi było wówczas do rozstania niż oświadczyn
I co? Ano nic. W histerię nie wpadałam. Zajęłam się organizacją kwestii technicznych (zmiana umowy-zlecenia na etat, załatwianie czego się da na studiach, badania, lekarze itp.). Magisterkę napisałam rok później, ale tylko dlatego, że tak sobie wymyśliłam - spokojnie dałabym radę rodzić jako pani mgr
Teraz moje dziecko ma 9 lat. I musze powiedzieć, że to było bardzo praktyczne mieć dziecko jako pierwsza wśród koleżanek Było dużo chętnych do pomocy Aktualnie moje koleżanki są na etapie pieluch, a ja ponownie "nieuwiązana". Właściwie dziecko w niczym mi nie przeszkodziło. Owszem, pewne sprawy trzeba było ułożyć inaczej, z niektórych zrezygnować (niewiele było tych rezygnacji), ale bilans wyszedł mocno dodatni. Więc uszy do góry - dasz radę, kobieto.

No to przynajmniej teściową mamy załatwioną ;-)
Nie rozumiem dlaczego się nią tak przejmujesz, przecież nie mieszkacie razem i nie będziecie mieszkać, tu nie chodzi o to żeby jej słuchać w znaczeniu być posłuszną, tylko jej słuchać w znaczeniu niech sobie pogada a ja i tak zrobię swoje. Jedyne czego nie powinnaś robić to krytykować ją w obecności swojego chłopaka, a jeśli już musisz to zdobądź się na krytykę jej poczynań a nie osądzanie jej charakteru. Nikt nie lubi jak się mówi źle o jego rodzicach.
Druga sprawa to taka że obawiasz się co Twoja własna powie. Też się nie bój, już Ci pisałam, pokręci może nosem bo nie takie miała wyobrażenie o przyszłości córki, ale szybko jej minie i będzie miała inne zajęcie jak będzie dzidziuś.
Teraz, jak napisałaś więcej, to rzeczywiście widzę że psycholog wiele by Ci pomógł, ale niestety nie w związku z ciążą, bo ja widzę że Ty masz straszliwe problemy z sobą samą. Nie potrafisz zaakceptować tego że ludzie mają inne zdanie, wydaje Ci się że wszystko wiesz najlepiej, a w ogóle to cały świat jest przeciwko Tobie. Przebija przez Twoje wypowiedzi straszliwa pycha i egoizm, ale jak napisałaś, jesteś wychuchaną jedynaczką więc nie dane Ci było doświadczyć empatycznych zachowań.
I przestań się tu oburzać tylko przyjmij do wiadomości co ludzie Ci tu piszą, bo niestety to stara prawda że jak wszyscy mówią jednym głosem to coś w tym musi być. Wyluzuj przede wszystkim i staraj się nie skakać do oczu innym bo to nie świadczy dobrze o Tobie.

Ale ja się nie przejmuję matką chłopaka aż tak, wiem, że ona mieszka daleko i będziemy się prawie nie widywać, napisałam o niej, ponieważ jakiś facet zaczął ją gloryfikować twierdząc, że miała racje i mam jej słuchać. Otóż nie miała racji, bo w ciążę nie zaszłam podczas wspólnego mieszkania razem. W czym ja twierdzę, że mam rację? W tym, że pytam tu na forum o praktyczne rady a ludzie zamiast mi je dać to komentują g*** wiedząc o sprawie? Autorytetem są dla mnie ludzie, którzy sami potrafili się odpowiednio zachować w takiej sytuacji, ułożyć swoje życie i są teraz szczęśliwi i z ich zdaniem się liczę i proszę o radę. Zarzucacie mi, że nie mam empatii- świetnie, że posiada ją matka mojego faceta, ale to jest nieważne bo mnie trzeba zjechać jak burą sukę i spalić na stosie.
I nie będę więcej się wypowiadała na jej temat ani tego, jakim niby cudem zaszłam w ciążę bo nie o tym jest wątek, a jak ktoś z was jeszcze chce mi prawić morały i wychowywać to kolejny raz przypominam, że to również nie jest temat postu. Widzę, że nie potraficie napisać nic konstruktywnego ani praktycznego bez oceniania i komentarzy o które nie przypominam sobie, żebym prosiła. Serio wam ulży, że mi nawtykacie jaka to ja nie jestem? Myślicie że ja siądę, przeczytam to i stwierdzę 'tak, anonim z neta ma rację, muszę się zmienić!'? To tak nie działa, jakbym była taka straszna jak mnie widzicie to nawet bym faceta nie miała bo kto by przecież z taką zołzą chciał być.

Gabriela, on teraz zachowuje się bez zarzutu, naprawdę się mną interesuje, troszczy, jak tylko może to przyjeżdża do mnie, jednak trochę dołuje mnie, że póki co jestem jakby nie patrzeć samotna matką, bo mieszkamy w innych miastach praca i odległość nas ogranicza. Dodatkowo nie znoszę dobrze ciąży, ciągle jestem zmęczona i jest mi całymi dniami niedobrze:(
Nie wiem jak będzie między nami teraz, może dziecko go zmieni, ale był problem z jego kłamstwami, nawet dzień przed wizytą u lekarza i informacją o ciąży mieliśmy kłótnię bo znowu powychodziły jego krętactwa, tyle razy próbowałam z nim rozmawiać i to nic nie daje, nie wiem jak to dalej będzie, to był właśnie powód dla którego się rok temu wyprowadziłam. Stresów i powodów do zmartwień mi nie mało, więc trudno, żebym ze stoickim spokojem reagowała na każdy 'wszystkowiedzący' komentarz.

Masz 24 lata, kobieto nie jesteś dzieckiem
Ja również byłam w szoku kiedy dowiedziałam się o ciąży, bo miałam w niej według lekarzy nigdy nie być, do tego, astma, cukrzyca, chory kręgosłup, przez dwa miesiące nieświadoma że jestem w ciąży dźwigałam ciężkie rzeczy, wdychałam szkodliwe substancje, też nie miałam pojęcia jak mam zajmować się dzieckiem, ani jak ja to zrobię z moim stanem zdrowia, ale stało się i trzeba było działać. Poroniłam to inna sprawa, ale nie masz 15 lat, tylko 24, weź się w garść i działaj.  Jak rozumiem nie chcesz się dziecka pozbyć, więc nie pozostaje Ci nic innego jak po prostu się na to wszystko przygotować i przyzwyczaić do myśli że zostaniesz matką. Musisz być teraz twarda i silna, popłacz sobie a potem weź się w garść.

Jakie praktyczne rady? Że mam nie panikować? WOW, nie wpadłabym na to, serio! I taką pisanią wszystkowidzące panie pokazujecie, że g*** się znacie, bo ja wcale nie mam wysokiego mniemiania o sobie, wręcz przeciwnie, jak większość kobiet walczę z kompleksami, ale racja, przecież po kilku postach wy już znacie moje całe poprzednie i przyszłe wcielenie.
Jestem skoncentrowana na sobie, trudno, żebym kilka dni po informacji o ciąży stwierdziła, że ja to przecież jestem drugi plan, moje życie jest nieważne a najważniejsze jest dziecko. Dlatego pisałam, że planujemy udać się do psychologa rodzinnego, pomoc przyda się nam obojgu.
Pisanie o moim dziecku biedna ta istotka jest poniżej pasa no ale cóż oczekiwałam od anonimów. Cieszę się, że wy wszyscy ciskający we mnie kamienie ZAWSZE myślicie TYLKO o innych, ZAWSZE podejmowaliście TYLKO dobre decyzje i ZAWSZE jesteście tacy idealni.
Strategia manipulowania i kontrolowania, nie no mi ręce opadły, głupia babo, bo inaczej już się ciebie nie da określić, czy mam ci wysłać telefon do doktora u którego byłam, żeby sam stwierdził, czy wg niego moja reakcja to była odegrana scenka? Jesteś żałosna z takimi wyssanymi z palca stwierdzeniami które są ci potrzebne tylko do tego, żeby uwiarygodnić swoją wersję.

Kejter, wyluzuj bo to co piszesz tylko potwierdza naszą teorię. Ty się niczego nie chcesz dowiedzieć, niczego nie chcesz nauczyć, oczekujesz żeby wszyscy głaskali Cię po główce i żałowali jaka To Ty biedna jesteś, nikt  jak to  masz najgorzej, a cały świat przeciw Tobie i w dodatku ta okropna matka Twojego chłopaka śmie chodzić po świecie po którym Ty stąpasz. A to forum jest tylko po to żeby Ci dokopać przecież.

Może napiszesz o jakie rady Ci chodzi konkretnie? Bo z tego co ja widzę to otrzymałaś tu dużo dobrego, pozytywnego wsparcia, nawet w postaci negatywnych dla Ciebie, wydawało by się, opinii. Z wszystkiego należy wyciągnąć wnioski a nie wykłócać się o każde słowo. Tymczasem Ty na każdy post reagujesz nerwowo i ubliżasz nam, a przecież  ludzie tutaj poświęcają swój czas żeby Ci pomóc! Moja opinia się potwierdza, że na pomoc zasługują tylko Ci którzy chcą dać sobie pomóc. Może zamiast się wykłócać z wszystkimi zacznij po prostu myśleć racjonalnie. Świat nie jest stworzony po to żeby każdy padał Ci do stóp, każdy ma swoje problemy a to że ktoś w ogóle się w Twoim wątku do Ciebie zwrócił powinnaś odebrać z wdzięcznością i pewną dozą pokory. Ludzie którzy tu piszą przeszli sami wiele, niejednokrotnie o wiele gorsze problemy w swoim życiu mieli tak więc Twój "szok" nie robi tu na nikim takiego wrażenia jakie chciałabyś żeby zrobił. Zacznij myśleć dziewczyno.

Ludmiła, nie chodzi o grzeczność i wdzięczność, ale odrobinę kultury.

Kejter, praktycznych rad dla ciebie nie mam, bo w ciąży nie byłam.

Mam dla ciebie zrozumienie. Jak się stawiam na twoim miejscu, to doskonale rozumiem, że nie skaczesz z radości. Z partnerem zeszliście się kilka miesięcy temu po burzliwym rozstaniu, więc zrozumiałe, że z marszu mu na 100% nie zaufasz - szczerze ci życzę, żeby stanął na wysokości zadania i dobrze, że na razie wygląda to optymistycznie. Co nie zmienia faktu, że przez większość czasu jesteś sama, bo mieszkacie w różnych miastach. Także czujesz, że nie masz na kim się oprzeć tak do końca. Do tego dochodzi praca - możesz liczyć na macierzyński, czy po prostu nie przedłużą ci śmieciówki? Za co wtedy utrzymasz siebie i dziecko? Zresztą, wspominasz, że od lipca miałaś się przeprowadzać do Warszawy, więc pewnie i szukać nowej pracy - w zaawansowanej ciąży raczej nie ma co liczyć na spektakularne sukcesy, nie? Studia to chyba w tym wszystkim sprawa najprostsza do ogarnięcia. Magisterkę może ci się udać zrobić przed rozwiązaniem, a podyplomówka jak rozumiem płatna, więc są szanse, że pójdą ci na rękę z terminami zaliczeń - przelicz sobie dokładnie jak to wygląda czasowo, kiedy poród, kiedy zaliczenia, na kiedy planowałaś obronę i skontaktuj się z uczelniami, spróbuj dogadać co do terminów. Ale generalnie zgadzam się z tymi przedmówcami, co radzą - przestań się mazać, powinnaś się cieszyć (bo wiesz, niektóre kobiety nie mogą mieć dzieci, więc bądź wdzięczna losowi, że ty możesz), a jak będziesz miała pozytywne nastawienie, to samo się wszystko ułoży

To, że wiele kobiet rodzi młodo i są z tego zadowolone, że życie im się układa, że ostatecznie dochodzą do wniosku, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - to jeszcze nie znaczy, że ty masz w ciągu kilku dni przestawić swoje myślenie. Ale wiesz, żyjemy w kraju, gdzie obowiązują Przykazania Matki Polki:
1. Dziecko jest zawsze powodem do szczęścia i magicznie rozwiewa wszelkie problemy.
2. Jeśli jednak dziecko cię nie cieszy, to patrz punkt pierwszy.

Faktem jest, że ciąża nie musi być katastrofą, jeśli dobrze się do niej przygotujesz. Nie jest powodem do wstydu, porażką życiową ani czymś, co musi przekreślić wszystkie twoje życiowe plany. Ogarnij sprawę nauki - to wydaje mi się najprostsze w tym momencie. Porozmawiaj poważnie z facetem o przeprowadzce, o tym z czego będziecie utrzymywać rodzinę. Dowiedz się, czy przysługiwać ci będzie jakiś zasiłek, czy też na pewien czas utrzymanie waszej trójki przejmie facet? A może pomoże wam rodzina - z opieką nad dzieckiem na przykład. Zastanów się co z pracą. Jak długo możesz pracować w szkołach językowych, czy może przerzucisz się na pracę zdalną (tłumaczenia?), kiedy zamierzasz wrócić do pracy po porodzie. Jeśli nie masz doświadczenia z dziećmi i to cię paraliżuje, to czas znaleźć kuzynkę czy koleżankę, która niedawno sama urodziła i podzieli się z tobą radami, oswoi cię z dziećmi. Psycholog to też jest bardzo dobry pomysł.

Napiszę tak - urodziłam dziecko mając lat 22 i pół. Ciąża nie była wpadką.

Nie przejmuj się, że nie masz doświadczenia. Żadna młoda matka nie ma - dziecko nie przychodzi na świat z instrukcją obsługi.
Uczyłam się wszystkiego na bieżąco. Z pomocą męża daliśmy radę i dziś nasz synek jest wesołym trzylatkiem.

Jeżeli potrzebujesz pomocy psychologicznej, to poszukaj jej i skorzystaj. To nie zaszkodzi, a może pomóc. Studia ogarniesz, jeśli będziesz chciała.
Boisz się reakcji rodziców - niepotrzebnie. Jesteś dorosła i to Twoje życie. Poradzisz sobie.

Nie reaguj złością i agresją na nasze wpisy. Każdy próbuje Cię zmotywować do działania, jak tylko może.

Twoje reakcje mogą też być zmienione przez hormony, więc przymykam oko ;-)
Służę pomocą albo rozmową, gdybyś chciała i potrzebowała.

Hmmm.. Mam 21 lat, rocznego, wiecznie gryzącego mnie "Gremlina" w domu;) i co? Zyje, mam sie dobrze. Też była dla nas niespodzianką celowo używam tego określenia, jakoś nie przepadam za "wpadka". Praktyczne rady? Przedewszystkim ustal sobie cel i rób tak by Go zrealizować. Z autopsji " chce skonczyc studia, ale nie mam co zrobic z dzieckiem" realizacja? Studia zaoczne. Weekend z tata, babcia, ciocia, niania ?dziecku korona z glowy nie spadnie. Matka też czlowiek;) tata w pracy, babcia itp zajete? Młodą Obywatelke pod pache i na zajęcia, za pare lat będe sie chwalić "nooo jak moja miala 6 msc to juz studiowała": D ułóż plan i sie do niego stosuj. Czasem trzeba lekko zmodyfikowac plany nagiac zasady ale warto i jak mam byc szczera to pierwsze 3 msc masakra, ale to przechodzi kazda matka i ta co ma 20,30 i 40 lat potem mikrus zaczyna sie szczerzyc swoja bezzebną japką i juz masz jakąś " nagrode" są trudne momenty a są i takie których nie zrekompensuje sie niczym innym;) jedna decyzja podjeta. Rodzisz to trzeba zewrzec poślady i działać;) powodzenia;)

To nie twoje prywatne forum więc mi nie mów co i gdzie mam pisać

No wątpię, ze się uspokoiła po Waszych postach. Może nieświadomie dodatkowo zdenerwowaliście dziewczynę.

Jakim prawem przeganiasz kogokolwiek z wątku? To publiczne forum. Dopóki się nie łamie regulaminu, to można dyskutować.

Kejter, o tym czy przegrałaś lub zmarnowałaś życie dowiesz się, jak dobrze pójdzie, za jakieś 50 lat. Dla własnego spokoju tak może do tego podejdź. I spróbuj nie wkręcać się w klimaty o zaprzepaszczeniu szans, końcu kariery, szczęścia. Zrobisz tym tylko krzywdę sobie, no i dziecku. A tego co przez zajście w ciążę straciłaś, a co zyskałaś jeszcze nie wiesz. Zapychając sobie głowę myśleniem o dramacie związanym z dzieckiem w wieku 24 lat możesz w tym trwać i przez najbliższe 30 lat, stając się osobą sfrustrowaną, zamkniętą na życie. Nie zrób sobie i wszystkim bliskim tego. Też miałam kiedyś 24 lata i też byłam w ciąży. Mogę teraz z perspektywy wielu lat powiedzieć, że to co na tamten czas uważałam za pewnik tym się nie okazało, natomiast to w co powątpiewałam okazało się wartością i ostoją. Bilans generalnie na plus. Dziecko, a potem dzieci niczego mi w życiu nie odebrały, dały więcej niż się spodziewałam a  prawie wszystkie plany, z dziećmi nie związane udało mi się zrealizować i nadal planuję. Nie sprawdzę jakby wyglądało moje życie, gdyby nie pierwsza ciąża, może lepiej a może też gorzej. Taka analiza nic nie daje, bo funkcji reset w życiu nie ma, jest tu i teraz.
To, że nie zareagowałaś wielką radością na wieść o ciąży, w którą zajść nie planowałaś nie jest niczym niezwykłym, szokującym, czy złym. Pomęczysz się z tym pewnie trochę, popłaczesz, huśtawka emocjonalna trochę potrwa. Jeżeli włączysz motywatory, konstruktywność i odpowiedzialność przejdziesz przez te emocje, pojawią się pozytywne i przyjdzie czas na logistykę. Jak Cię męczą lęki o reakcję rodziców, zmierz się z nimi i rodzicom powiedz. Mogą i mają prawo nie zareagować radością, ale daj im czas, jak i sobie. Rodzice tak mają, co nie oznacza, że będą Ci dokładać kłopotów. Spokoju, odwagi i zdrowia.

KAMOA, namawianie do usunięcia ciąży jest w Polsce czynem karalnym.

Cyngli ja nie namawiam , autorka nie liczy się z nikim tylko siebie krzyżuje ,więc ją informuję o innym wyjściu z problemu ciążowego , a co zrobi to jej sprawa.

ivy, zarzucasz mi brak kultury, a czy wg ciebie zarzucanie mi manipulacji u lekarza i dramaturgii to nie jest brak kultury? To nie mam prawa być w szoku bo to juz jest od razu udawanie? Jakim prawem mam znosić taką nadinterpretacje? Jak już wcześniej napisałam, przeszkadza wam jaka jestem- to żegnam z tematu, mnie tu nikt wychowywał nie będzie i nie po to tu przyszłam. Zareagowałam jak zareagowałam i nie będę za to przepraszać i się tłumaczyć z domniemanej 'dramaturgii'.
Rzeczywiście  pojawiły się tu posty, które naprawdę mi pomogły i dały do myślenia, i NIE są to posty umoralniające.
Ruda i Cyngli, dziękuję Wam szczególnie, Wasze rady są naprawdę przydatne, skupiłyście się na praktycznym podejściu a nie ocenianiu mnie. Cyngli, żebyś wiedziała, że skorzystam i będę się odzywała na priv z pytaniami do doświadczonej, sprawdzonej mamy, takie rady są nieocenione:)
Jak juz wcześniej wpomniałam, mam kilka obaw, właśnie co do przyszłości związku, nie mam pojęcia jak to będzie, nie wiem, czy gdyby nie dziecko to bylibysmy w końcu razem. Co do kwestii finansowych- partner dość dobrze zarabia, do tego po znajomości mamy skombinować mi jakąs dodatkową pracę.  Na dzień dzisiejszy pracuję w szkole, z którą umowa kończy mi się pod koniec kwietnia, a z drugą szkołą kończy mi się pod koniec czerwca.
Na dzień dzisiejszy mam o wiele lepsze samopoczucie psychiczne, głównie dlatego, że widzę, że ze strony organizacyjnej to się zaczyna jakoś układać powoli, ale też spędziłam weekend z najlepszą przyjaciółką i w końcu zapytała mnie wprost o ciążę. Jej reakcja bardzo mnie podniosła na duchu, zapewniła, że zawsze mogę liczyć na jej pomoc i już obmyśla, gdzie następnym razem pójdziemy na pyszny sok:) Bałam się, że na wieść o ciąży odsunie się ode mnie, ale nie zanosi się na to:) Przede mną rozmowa z jeszcze jedną znajomą, ale ona już się myślę domyśla o co chodzi. Obie wiedziały o moich problemach zdrowotnych i wypytywały więc nie dało się tego wszytskiego ukrywać na dłuższą metę.  O fatalnym samopoczuciu fizycznym pisała nie będę, bo zaraz pojawią się zarzuty, że przesadzam, dramatyzuję, manipuluję wami i szukam głaskania po głowce.
Generalnie to tak, prosiłam o praktyczne rady, a w rzeczywistości nikt mi nie mógł ich dać, bo tak jak napisała Ruda:) sama musiałam sobie wszystko powyliczać, poobliczać, wy nie znacie tych terminów i nikt z was tego za mnie nie zrobi. Cała moja dezorientacja wynikała też z tego, że ja mam dość małą rodzinę, jestem jedynym dzieckiem w rodzinie, dlatego nigdy nie miałam do czynienia z dziećmi, nie miałam z nimi żadnego kontaktu, tak samo jak wśród moich przyjaciół nie ma młodych mam, temat dla mnie kompletnie obcy. Kiedyś byłam zdania, że nie chcę mieć nigdy dzieci, jednak z czasem zmieniłam zdanie, bo to by było zbyt egoistyczne, muszę się też liczyć z partnerem i jego potrzebami a on dzieci w przyszłości chciał. Mam trochę wątpliwośći, odnośnie różnych tematów, ale póki co nie ma co nad tym sie rozdrabniać, pomyslę o tym, jak taka a taka sytuacja rzeczywiście się wydarzy, póki co nie ma co fatalizować. Ja się sama czuję jeszcze dzieckiem, na dzień dziecka dostaję zawsze więcej życzeń i prezentów niż na dzień kobiet, mój chłopak często w żartach mówił do mnie że jestem jego małą córą, bardziej mnie cieszy jak dostaję od niego kinder niespodziankę niż kwiaty,a tu bach, córa ma dziecko

Nie pomyliły mi się wpisy, po prostu odnosiłam do wpisów zarówno twoich, jak i innej maniaczki dopartywania się wszędzie dramaturgii. Może to jakaś niespełniona aktorka czy coś, i teraz wszytskim się obrywa. Ty widzę też sobie lubisz nadinterpretować, 'złe' wpisy mi w niczym nie pomogły i nie pomogą, ale ty i tak wiesz lepiej to pisz dalej, jeżeli ci dzięki temu ulży i czujesz, że zbawiasz świat. Czepiasz sie mnie a pomijasz kompletnie fakt, że owe wpisy bazują często na informacjach kompletnie wyssanych z palca- zarzuty że jestem wiatropylna (tu już autorka postu wykazała się pełną kulturą, nie to co ja), gdzie wyraźnie w pierwszym poście napisałam dość informacji na ten temat, rady że mam sie słuchac teściowej- super, tylko jakby jeszcze nikt nie raczył zauważyć, to ja z nia nie mam kontaktu i nie mam w czym jej słuchać bądź nie, pomijając juz fakt o którym wspominałam, jej nie podobało się, że razem mieszkamy a w ciaże zaszłam po ponad roku od wyprowadzki więc gdzie tu się co ma do słuchania jej rad, poza tym do spłodzenia dziecka potrzeba dwóch osób więc dlaczego ja mam ponosić jedyną opowiedzialność? Kolejne wyssane z palca brednie i oskarżenia bezpodstawne, robiące ze mnie wyrachowana manipulantkę- tej pani wypowiadającej sie w temacie nie było ze mną w gabinecie i swoje domysły i przeswiadczenia niczym nie poparte niech zachowa dla siebie, chyba, że tez pisze tu tyko po to, żeby sobie ulżyć. A teksty typu 'biedna istota' o moim dziecku to już jest poniżej pasa ale tu już wg ciebie kultura jest na 100%.
A lepiej się czuję, bo od najbliższej mi osoby (zaraz po moim partnerze) otrzymałam zrozumienie i wsparcie zamiast kubła pomyj. Od razu mi lepiej jak czytam wypowiedzi kobiet, które podkreślają, że pomimo zaskoczenia ciążą wszystko w miarę się ułożyło i świat się nie zawalił.
Weźcie ludzie zejdzie już z tych swoich ambon bo grzmicie niczym ksiądz Natanek, nie pasuje wam moja kultura lub jej brak- ale w wypowiedziach innych już tego braku nie zauwazacie bo są one wam na rękę, ja tu na siłę nikogo nie trzymam, tytuł wątku nie brzmi 'miałam czelność nie skakać pod sufit ze szczęscia na wieść o ciązy, ukamienujcie mnie, aktorkę egoistkę!', tak samo jak nie prosiłam nikogo o opinie na temat mojej reakcji na ciążę, charakter mam jaki mam, na głowę sobie wejść nie dam.

Trochę się podłamałam dzisiejszą rozmową telefoniczną z babcią. Nic oczywiście jej nie mówiłam, ale tak temat zszedł na studia itp i generalnie ona uważa, pomimo tego, że moherem nie jest, że ja mam jeszcze tyle czasu, że najpierw mam skończyć studia, znaleźć pracę, zaręczyć się, potem ślub i na szarym końcu dziecko. Powiedziała, że do 30stki mam czas, no to niedługo się zdziwi. Ma bardzo negatywny stosunek do tego, że teraz pierwszy raz nie spędzę świąt z rodziną, uważa, że skoro nie mam męża to każdy powinien byc osobno w ten czas. Rodzice też to trochę przezywają, ale nie serwują mi aż takich słów. Dodała jeszcze, że jak nie skończę studiów, to mam się do niej nie odzywać i ona nie chce mnie znać i że dokończenie wszytskiego to ma być priorytet da mnie. Domyślałam się, że rozmowa z rodzcami będzie łatwiejsza niż z nią, ale teraz to już całkiem sobie nie wyobrażam tej sytuacji, wtedy dopiero się nasłucham, ivy i inne, już możecie zacierać ręce i dopingować babcię do mocniejszych epitetów.

Kejter, a ja tez widze, ze Tobie kuksaniec widac czasem potrzebny.  Kilka ich dostalas, nie tylko ode mnie.
Jesli tu cos napisalam, to znaczy to, ze chcialam cos zdzialac, w sensie pomocnym, nawet jesli Ty w to nie wierzysz. Nie pisze na watkach, jesli nie mam poczucia, ze nie wzbudzi to zadnego oddzwieku. Jak widac tu tez sie nie pomylilam.
Pomoc to nie zawsze tylko glaskanie po glowce i przytakiwanie.
Masz oczywiscie prawo myslec o tym, co Ci sie zywnie podoba. Ja widze tylko, ze to, co tu teraz piszesz, brzmi znacznie bardziej przekonywujaco, naturalnie i rokuje duzo lepsze perspektywy, niz ta poprzednia dramaturgia.
Jestes mniej wiecej w wieku moich dzieci, wiec sila rzeczy mam nieco wiecej doswiadczenia zyciowego niz Ty - nie tylko z powodu ilosci przezytych lat, lecz takze dzieki roznorodnym zyciowym sytuacjom, dlatego uslyszalas/przeczytalas ode mnie, to co napisalam.
Ja pisze w odpowiedzi na to, co wyczytuje w tekstach i miedzy ich wierszami,  tych proszacych o rade, ktorych komentuje. A wyczytac mozna zazwyczaj bardzo wiele, wystarczy uwazne czytanie. Poza tym mam troche doswiadczenia w tym zakresie, nie tylko z pozycji laika.
Ludzie bardzo czesto zupelnie nie zdaja sobie z tego sprawy, ile o sobie zdradzaja. Ty tez nie.
Nad swoim stylem powinnas jeszcze sporo popracowac, aby byc wiarygodna przy swojej krytyce stylu wypowiedzi innych. Samorefleksja nie wydaje sie byc Twoja mocna strona.

No a jesli piszesz na forum, to musisz sie z tym liczyc, ze nie wszystkie odpowiedzi beda po Twojej mysli. That's life.

Mimo tego - oczywiscie zycze powodzenia w ukladaniu zycia, mysle, ze poradzisz sobie bez wiekszych problemow, masz spory repertual mozliwosci 

Snickersa nie lubię, wolę kinder bueno, i już zjadłam. To nie są 'pomocnicze kuksańce', tylko wyssane z palca brednie, a to co niby znajduje sie między wierszami to dopiero nadinterpretacja, widać nie każdy ma na tyle pojemny rozumek, żeby ogarnąć, że ciąża może zaskoczyć i przerazić, po prostu to od razu musi być dramaturgia. Naprawdę bardzo ciężko jest zrozumieć, że do lekarza poszłam w całkiem innej sprawie, miałam wszystkie objawy przed-okresowe i wiadomość o ciąży była ostatnim, czego się spodziewaliśmy usłyszeć. Jakbym szalała ze szczęscia z powodu ciąży to też by była gra aktorska no bo wy wszyscy przecież 24/7 macie nerwy ze stali i nie okazujecie uczuć i emocji. Równie dobrze ja mogę pwoiedzieć, ze twoje dzieci to biedne istoty, że maja matke ktora się dopatruje niewiadomo czego i przy ktorej nie mozna okazac zadnej emocji bo zaraz oskarza o aktorstwo.

Cyngli, a jak Twoja koleżanka sobie z tymi dolegliwościami radzi? Ja do tej pory nawet nie wiedziałam, że ciąża daje o sobie znać czymś więcej niż powiększonym brzuchem i mdłościami od czasu do czasu rano. A tu mam wątpliwą przyjemność doświadczać wszystkich objawów, które początkowo brałam za pękniętą torbiel na jajniku. I tu nadwrażiwe na moją dramaturgię proszę przestać czytać bo bedę płakać i się uskarżać:
Mogłabym przesypiać całe dnie, non stop głowa pęka, o każdej porze dnia i nocy mdli, jedyna rada na to to przejeść się do nieprzytomnośći ale na dłuższą metę nie mogę przecież dzień w dzień ciągle jeść (chociaż póki co właśnie tak to wygląda...). W piątek idziemy na badania krwi i odhaczymy całą listę, którą zlecił do badania lekarz, mam nadzieję, że ginekolog przepisze mi jakieś leki przeciwwymiotne, bo w aptece bez recepty nic mi nie wydadzą. Póki co w tych lekach widzę moją jedyną nadzieję, mam przecież zobowiązania, które musze wykonać.

Cyngli, co do babci, trochę się przejmuję, ponieważ to właśnie z nią mam najlepszy kontakt z całej rodziny, najczęsciej do niej dzwonię, potrafimy godzinami gadać przez telefon. Ona jest taką osobą, że już mentalnie się przygotowuję na brak kontaktu z nią, jak nie jest tak jak ona chce, to koniec. Moim rodzicom potrafiła powiedzieć wiele przykrych słów, własnie jak moja mama była w ciąży, i to zaznaczam, ja się urodziłam kilka lat po slubie moich rodziców, mama miała problem, żeby zajść w ciążę.

Dzisiaj czeka mnie rozmowa z drugą koleżanką, która już i tak się domyśla o co chodzi, obie razem z moją przyjaciółką się martwiły i dopytywały ciągle bo wiedziały o moich problemach z jajnikami, z resztą sama mi polecała lekarza, do którego poszliśmy. Boję się co powie, no ale przecież muszę powiedzieć. Dodatkowo partner naciska na to, żeby powiedzieć rodzicom, ja tego kompletnie nie widzę, ale trzeba zacisnąć zęby i tyle, nikt tego za mnie nie zrobi. A temat wypłynął stąd, że chciałam na święta zostać sama w domu u siebie, nie jestem w stanie jechać ani do rodziców ani do teściów, wszyscy od razu by się domyślili o co chodzi.

Cyngli, jak masz jakieś rady odnośnie tego, jak można najlepiej zacząć rozmowę z rodzicami, to bardzo proszę o wskazówki. Bo póki co, to ja jestem na takim etapie, że koleżanki (te moje dwie najlepsze) same się mnie wprost pytają czy jestem w ciąży (od razu jednej z nich podejrzliwość wzbudziło to, że na spotkaniu zamiast drinka zamówiłam koktajl owocowy:P ) a ja zdezorientowana odpowiadam 'a czemu pytasz' a jak drążyła to powiedziałam 'no..coś w tym jest' i temat wypływa, po chwili już się z tego smiałyśmy i normalnie rozmawiałyśmy, ale  nie potrafię kompletnie o tym rozmawiać, przecież nie mogę tak się zachować w rozmowie z rodziną!!!!!!!!! 

Przepraszam że tak chaotycznie napisane, ale mam mętlik w głowie, jestem zła, że zamiast się cieszyć i myśleć o dziecku chodzę ciągle zestresowana na myśl o reakcji rodziny, nie miałam z nią nigdy najlepszych stosunków a teraz obawiam się, że one po prostu zanikną..
Z drugiej strony tyle par ma problem, żeby mieć dziecko, ile małżeństw się przez to rozpada, przecież my nie mamy 15 lat żeby zasługiwać teraz na cięgi, ale i tak czarno to wszystko widzę

Generalnie to ja już jestem spisana na straty przez moja rodzinę, bo na licencjacie miałam rok dziekanki, ile ja się przez to nasłuchałam od całej rodziny i natłumaczyłam to tyle mojego. Oni nie rozumieją tego, że przecież mi też zależy na tym, żeby to wszystko pokończyć i mieć z głowy.

Cyngli ponizej ma racje, nie ma sensu, zebym probowala tu cos tlumaczyc ze swojego stanowiska, dlatego wykasowalam swoj poprzedni post i zycze Ci autorko wiecej pokoju i radosci w zyciu.

Kejter, olej posty, które nic nie wnoszą do tematu - nie ma sensu tracić czasu na czytanie pierdół.

Jak sobie radzić z dolegliwościami - możesz pić herbatę z cytryną i imbirem, lub miętową - pomaga na zgagę i mdłości.
Na ból głowy - Apap. Na zgagę możesz bezpiecznie przyjmować Rennie.

Resztę musisz po prostu przeczekać.

Co się tyczy rozmowy z rodzicami - najlepiej zrobić to szybko i bez zbytniego dramatyzowania. Muszę Wam coś powiedzieć -> jestem w ciąży.

---------------------------------

Marajka, to już Twój trzeci post, w którym piszesz jedno i to samo, i to nie na temat.
Jeśli masz coś do doradzenia w kwestii ''jak powiedzieć o ciąży'' lub chcesz się podzielić informacjami o zwalczaniu ciążowych dolegliwości, to chętnie poczytamy.
Ale błagam, daruj sobie kolejne posty o manipulacji, bo nikomu się nie chce tego czytać, a Autorka ma to gdzieś.

Przede wszystkim - spokojnie i bez paniki. To moja porada nr 1.

Nauczysz się swojego dziecka, kiedy ono pojawi się na świecie.

Ale dlaczego od razu zakładasz, że będzie źle?
Każda matka popełnia jakieś błędy.

Kup sobie: ''Język niemowląt'' Tracy Hogg, Melinda Blau, ''Pierwszy rok życia dziecka'' A. Eisenberg, H. E. Murkoff, S. E. Hathaway i ''W oczekiwaniu na dziecko'' również tych autorek.
Mam je i fajnie się je czyta.

Ale dalej uważam, że masz w sobie potrzebną wiedzę, tylko ona musi się ''zaktywować''. Poczekaj, aż poczujesz pierwsze ruchy dziecka. Po porodzie wszystko wyda Ci się naturalne. Sama do wszystkiego dojdziesz. Każda młoda mama przez to przechodzi.

Zamiast do psychologa dziecięcego, zapisz się do szkoły rodzenia - tam się wielu rzeczy nauczysz!