Jak radzić sobie z dwubiegunowością u partnera? - Netkobiety.pl

Szukam kobiet o podobnych doświadczeniach do moich. Na początku poznając swojego partnera nie wiedziałam nawet czym jest dwubiegunowość wyjaśnił mi trochę o co w tym chodzi. Pierwszy raz gdy dostał depresję nie było dla mnie to szokujące, gdyż wcześniej mnie uprzedzał, że czasami tak będzie miał.
Gdy przychodziły kolejne depresję zaczęłam się zastanawiać czy nie może sobie powiedzieć po prostu dam radę wstanę z tego łóżka. Zaczęliśmy się przez to trochę oddalać ja w pracy zajmowałam się swoimi rzeczami a on swoimi kontakty kończyły się raczej na tym kto ma coś zrobić w mieszkaniu. Wszystko zaczęło wyglądać jakbym żyła ze współlokatorem a nie z facetem którego pokochałam. Bardzo cierpiałam gdy podczas stanów depresyjnych mówił, że nie widzi sensu życia i to ja jestem problemem bo przeze mnie musi żyć. Przestałam sobie z tym radzić kiedyś sama miałam problemy i to spore facet który nade mną znęcał się psychicznie i fizycznie po czasie poznałam lepszego niestety były nadal mnie prześladował i straciłam dziecko. Załamałam się nie wiedziałam co robić znowu znalazłam kogoś kto był kochany dla mnie w każdym momencie szanował mnie, doceniał a w jednej chwili to wszystko znikało, zamykał się w pokoju i leżał cały dzień w łóżku.
Z czasem nie chciałam już wracać do mieszkania bałam się, że wrócę z pracy i on znowu będzie nieszczęśliwy miałam wystarczająco dołującą pracę nie chciałam zeby w domu witano mnie smutkiem. Znalazłam inną pracę zaczęłam wyjeżdżać do innego miasta czasami nie byłam w domu przez 2 tygodnie...rozmowy przez skype widziałam, że cierpi ale gdy tylko zostawałam dłużej w domu znowu łapało go to samo. Wiem, że on nie chce mnie ranić i nawet często mówi żebym odeszła bo chcę żebym była szczęśliwa. Jednak postanowiłam walczyć bo wiem, że chcę być z tym facetem a nie innym zaczęłam sama chodzić do psychologa mówiąc drugiej osobie o moich wcześniejszych problemach ulżyło mi ale było mi bardzo ciężko. Teraz widzę w sobie zmiany czuję się szczęśliwsza ale nie wiem jednak co dalej robić jak żyć z facetem który raz jest radosny a za chwilę zamyka się i nie ma go dla nikogo. Czy kiedykolwiek będzie potrafił żyć normalnie? Nie wiem jak dalsza kwestia gdy już będą dzieci i będzie dalej tak samo? A wszystko będzie spoczywać na moich barkach.