Jak odejść łagodnie - Netkobiety.pl

Wraca z pracy, a Ciebie nie ma. Odcina się i nigdy juz nie widzi, chyba że na rozprawie. Tyle, takie proste a takie ciężkie.

Niestety nie ma metody. Najważniejsze to być zdecydowaną, szybką i konsekwentną w działaniu.

Dlaczego mówisz , że postępujesz źle? Bardzo dobrze robisz! Przynajmniej nie będziesz się już szarpać w nieszczęściu z meżem. Chcesz postawić sprawe jasno i uczciwie:) I tak powinno być. Bez żadnych chorych gierek.

Taaa, szczególnie wtedy, gdy kobieta jest poniżana, bita, okłamywana i zdradzana. To przecież po części jej wina, że jej partner ma problemy z psychiką i inteligencją emocjonalną...

Co do tematu - nie da się zrobić tego "łagodnie". Druga strona zawsze mocno to przeżyje. Najważniejsze, by nie dawać złudnych nadziei i w maksymalnym stopniu się odciąć. Nie dzwonić, nie pisać, nie zostawiać furtek.

Tak, wyobraź sobie, że i takie sytuacje się zdarzają. Miałam nawet możliwość obserwować to na przykładzie WŁASNYCH rodziców.

Nie będę się kłócić - jeżeli dla Ciebie każdy, kto zdradza/bije/pije jest chory psychicznie, to sorry, ale nie mamy o czym rozmawiać.

Dlaczego kłamstwo? Lata temu również porzuciłam dobrego faceta, BO TAK. Nie było w tym większej filozofii, on się bardzo starał, gdyby mógł, to bym od niego gwiazdkę z nieba dostała. Moim zdaniem nie zrobił kompletnie nic, bym miała powiedzieć, że to chociaż w 1% jego wina. Takie sytuacje się zdarzają. Jeśli tu było podobnie, to w pełni to potrafię zrozumieć.

Nie sądzę. To po prostu nie była moja bajka. To ja oczekiwałam czegoś innego od partnera, brakowało mi "pieprzu", którego on nie posiadał (i po 10 latach nadal nie posiada), ale to tak świetny facet, że poleciłabym go każdej kobiecie, która pragnie 100%-owej stabilizacji, zaufania i spokoju. OK, dość rozpływania się nad byłym

Wybacz, źle zinterpretowałam uśmiech na końcu

Zachodze w głowe, jaki sposob mozna przejść od miłości do obrzydzenia,
w przypadku człowieka cyt. "wspanialego, dobrego" ..
znam tylko jeden przypdek :
- z powodu własnej zdrady.

Z powodu wyprowadzenia uczuć poza związek, znalezienie sobie osoby trzeciej i ulokowania w niej ucuc.
Wtedy, ten kórego kiedys sie kochało, staje sie zbedny, niekochany.

Wtedy, trzeba wyznac prawdę i wziąźć na siebie wszystkie konsekwencje które z tego wynikaja.
Wziąźć rozwod z własnej winy, nie zabiewrac dziecka jak przedmiot targu ale uzgodnic z mężem i dzieckiem z kim zostaje, jak wygladaja kontaktu drugiej strony itp.

Po prostu, trzeba byc babą z jajami i wypić te piwo które sie nawarzyło.

Czyli pchał mi się na siłę pod pantofel, nie był w ogóle asertywny i dało się nim sterować jak kukiełką, co mnie nie satysfakcjonuje.

Excop, jakim Ty jesteś fajnym, ciepłym i mądrym mężczyzną.
Autorko, pełna zgoda z Wielokropkiem, nie godzi się dla poprawy własnego samopoczucia przedłużać takiej sytuacji, nie da się delikatnie, bezboleśnie. Po co opowieści, że przedłużasz to dla męża, Ty się po prostu obawiasz, że lądowanie poza małżeństwem nie okaże się takie bezpieczne. Troska o męża to tylko taka zasłona dymna.

poruszyłaś dwie sprawy :
- asertywnosci
- miłosci w zwiazku.

1. Co do asertywności - nie jest sztuka zadbać o swoje zabawki, zabierajac przy okazji czyjeś.
Ale to nie jest asertywność.

Ładna definicja asertywności, kiedyś zasłyszana - to umiejetność stawiania granic na swoim terenie, nie wchodząc na teren innych osób.

Podejmowanie decyzji dotyczacej kilku osób, dbajac tylko i wyłacznie o swoje dobro, to nie asertwność, ale brak empatii i egoizm.
Dziecko nauczone podejmowanie decyzji tylko i wyłacznie w swoim interesie, będzie kaleką emocjonalnym, niezdolnym, do życia w społeczeństwie.

2. Miłość w związku - jezeli była to odpowiednio pielegnowana nie zanika.
Zmienia swoja postać, ale nie zamiera.

Nie bedzie to taka sama miłośc jak w okresie zauroczenia, z czasem bedzie mniej namietności ale wiecej przyjaźni, szacunku.
Jezeli ktoś szuka wiecznej namietnosci w związku  jest niedojrzały emocjonalnie i nie powinien wchodzić w związki z osobami które chcą trwałych relacji, a juz tym bardziej decydowac sie na dziecko.

Jeżeli ktoś w formie odreagowania na kryzys w związku, który jest naturalny, wręcz potrzebny dla kazdego związku, zamiast wykorzystać szansę na zrozwój miłości, znajduje ją w ramionach innej osoby i zdradza - wtedy sam jest sobie winny ze zmarnował szanse i zniszczył zycie drugiej osobie i dzieciom.

Autorka jest pełna uznania dla męża - skoro go kochała kiedyś, to z cała pewnościa sama dbając o związek, mogłby liczyc na współpracę męża.
Ale ona z jakichs powodów tego nie chce.
Dla mnie sprawa jest jasna - jest inny rycerz na białym koniu o ktorym marzy, a mąz jest tylko przeszkodą....

Nie wierzę w to co czytam.... Nie odejdzie źle, odejdzie też źle. Bo egoistka wyzbyta empatii. Czy wy w ogóle się czytacie? Każdy kij ma dwa końce. Lepiej być w takim związku bez miłości i niszczyć siebie, męża i dziecko?!
Definicja zapisana, a nie zasłyszana:

"Asertywność – w psychologii termin oznaczający posiadanie i wyrażanie własnego zdania oraz bezpośrednie wyrażanie emocji i postaw w granicach nienaruszających praw i psychicznego terytorium innych osób oraz własnych, bez zachowań agresywnych, a także obrona własnych praw w sytuacjach społecznych[1]. Jest to umiejętność nabyta[2].

Asertywność to:

    umiejętność wyrażania opinii, krytyki, potrzeb, życzeń, poczucia winy,
    umiejętność odmawiania w sposób nieuległy i nieraniący innych,
    umiejętność przyjmowania krytyki, ocen i pochwał,
    autentyczność,
    elastyczność zachowania,
    świadomość siebie (wad, zalet, opinii),
    empatia,
    stanowczość,
    umiejętność samooceny[3].

Osoba asertywna ma jasno określony cel i potrafi kontrolować własne emocje, nie poddaje się łatwo manipulacjom i naciskom emocjonalnym innych osób[4].

Osoba asertywna posiada umiejętność określania własnych oczekiwań i uczenia innych jak chce być traktowana[5].".

"2. Miłość w związku - jezeli była to odpowiednio pielegnowana nie zanika.
Zmienia swoja postać, ale nie zamiera."

No więc właśnie tu, w przypadku autorki, miłość zmieniła swoją postać - z miłości małżeńskiej przerodzić się w miłość platoniczną,  braterską, aseksualną,  a ponieważ nie żyjemy w XI w. tylko w XXI to jest to wystarczający powód by się rozstać.

Bardzo lubię idealistyczne podejście do miłości i takie Berlinie o niej we wyniosły chyba słowach - ponieważ im piękniej one brzmią tym bardziej są  oderwane od rzeczywistości

Raczej czytaszto w co wierzysz, ale widzisz to samo.
Definicja która podałaś jest tożsama z opisem który ja podałam.

Iceni, to Twoje podejscie do miłości jest idylliczne.
Wieczne motylki w brzuszku...
przecież wiesz że to nierealne,
pozostaje tylko gonienie króliczka .....

Wierzysz, że goniąc króliczka jesteś szczęśliwa - OK,
Twój wybór, Twoje prawo.
Ale w takim układzie :
- nie wychodź za mąż,
- nie ródź dzieci,
- nie obiecuj wierności, stałości,
- nie bierz na siebie zobowiązań.

Bierzesz na siebie zobowiązania - znaczy jesteś świadoma, że dynamika miłości jest nieunikniona i godzisz się z nią, znajdujesz w tym szczęście, a króliczka gonisz w związku.

Autorka zamilkła.
Zupełnie nie wypowiada się co do burzy mózgów która tu nastąpiła.
Dalsze dywagacje, są tylko przekomarzaniem sie forumowiczek.

Jak pisałam, w przypadku "wspaniałego, cudownego" męża, miłość zamiera wtedy gdy na horyzoncie pojawia się ktoś inny,
przypuszczam, ze to jest powód dla którego autorka milczy,
nie chcąć ujawniać niewygodnej dla siebie prawdy

Idealistyczne podejście do widzenia miłości nie ma tu nic do rzeczy, Iceni.
Czyżby zmiany społeczno-obyczajowe wypaczyły rozumienie miłości?
Według mnie, nie. Zmieniły widzenie ról partnerów w związku jedynie.
Gdyby owo romantyczne spojrzenie zamarło, byłobyż tyle romansów naokoło? I wtedy i teraz?
Biologia i "skomplikowane procesy chemiczne zachodzące w mózgu" związane z zakochaniem to tylko część prawdy.
Drugą część, to wpływ mediów (rozumianych ogólnie - od wynalezienia druku). Czytamy te opowieści, oglądamy to i owo.
No i widzimy, że skoro koleżanka lub kolega mogą, czemu więc nie mogłabym/mógłbym spróbować ja?
Skoro stało się to wręcz modne, choć wciąż źle widziane?

A w wypadku Autorki wciąż nie wiemy, dlaczego w sumie wyszła za mąż. Bo to szczegół przecież. Nieważny.
Ona chce wiedzieć, co zrobić, by mąż nie poczuł się do końca wystrychniętym na dudka frajerem.
By ona mogla w końcu zaznać bliskiej, na wyciągnięcie ręki, wiecznej szczęśliwości.
Albo w końcu, zacząć jej szukać, o ile dotąd nie otarła się o nią.

Ale spróbować czego? Miłości? Rozwodu?

Dla mnie związek ma sens tylko do momentu w którym obie strony są mniej więcej jednakowo zaangażowane.  Trwanie z kimś tylko dlatego, że mu się przysięgłe przed ołtarzem? 

Wymaganie /nadzieja, że ktoś  zostanie że mną bo łączy nas ślub?  Budzić się codziennie  z myślą,  że ktoś jest ze mną z powodu jakiejś miłościo-litości? To jest bardziej niż upokarzające.

Tak, rzeczywiście pod tym względem  secondo ma rację - wolę 5-10 intensywnych lat niż 20 lat symbiozy zwanej eufemistycznie "dojrzałą miłością" - bez ognia, bez zaangażowania,  bez smaku - za to z kredytem i wspólnym domem

liliana90, wybacz ale realne podejście do tematu to :
- wiedząc, że cyt "wiele małżeństw nie jest zawieranych z pełną świadomością, a przysięga dla nich to tylko słowa"
to wchodzę w małżeństwa tylko bedąc w pełni świadoma co do siebie i bedąc przekonana, ze druga strona też ma pełną świadomość.
Ale wtedy, to już nie ma zmiłuj sie ani dla siebie ani dla drugiej strony.

Chyba, że jak pisałam - nie jestem przekonana, mam inne priorytety, wtedy nie zawracam głowy ani sobie ani drugiej stronie i traktuję
związek na zasadzie "aż mi się znudzi".

No ale widać autorka tego nie zrobiła. Nie rozważam jej podejścia do małżeństwa- czy było właściwe, czy ślub został zawarty z prawdziwych pobudek itd. tylko żeby pozwoliła mężowi żyć bez cienia jej odejścia w tle. Dla mnie po prostu jest pewne, że w takim związku małżeńskim ucierpi dziecko. Ojciec, który goni mamusię, która go nie kocha. Świetne środowisko do nabierania odpowiednich wzorców. W ten sposób pojawi się kolejny emocjonalny degenerat.

I właśnie o to chodzi. Autorka pytała jaki jest sposób żeby odejść "bez cierpienia. Odpowiedź brzmi nie da się. Czy ma kochanka czy nie. Czy jest egoistką, zadufana w sobie, czy X lat temu popełniła złą decyzję wychodząc za mąż nie ważne. Ważne żeby nie stała nad rodziną jak kat, który zastanawia się czy dokona ścięcia lub kiedy to nastąpi.

Excop proponował jej casting na wzór powieści :

Owszem, czytuję, Iceni. Spektrum moich zainteresowań czytelniczych jest dość szerokie.
Czytam wszystko, co pomaga zrozumieć.
Również kobiecą duszę. Choć to niemożliwe ponoć.

Sądząc po mnie niemożliwe.

mrd ja wiem, że takie pojęcie jak sarkazm jest obce twojemu postępowemu, zagranicznemu umysłowi. Mimo to skończ już próbować udowadniać wszystkim na forum, że z racji bycia Polakami/Polkami mieszkającymi w kraju są alkoholikami lejącymi kobiety albo moherowymi beretami, bo nudny się robisz. Ciekawe co jeszcze wykopiesz ze starych tematów żeby tylko desperacko poprzeć swoje tezy.

Doprawdy przejrzałeś wszystkie moje posty?:D Nie wiedziałem, że mam swojego własnego psychofana. Że ci się chciało. Pod tym postem który wyżej zacytowałeś odpisały kobiety dając odpowiedzi i pomimo, że są kobietami, czyli powinny być bardziej wyczulone na kwestię bicia kobiet od ciebie jakoś nie pisały takich głupot jak ty. Widać tylko ty masz problem z wychwyceniem sarkazmu, więc idź zapytaj żonę (jak robisz to we wszystkim jak sam opisałeś) co to sarkazm, bo sam sobie nie radzisz również z takimi rzeczami. Biedny, delikatny "chłopcze". Tylko mi się tu nie rozpłacz od co ostrzejszych wypowiedzi.

Ja pier... A ty znowu swoje. Dawno takiego zakutego łba nie widziałem.  Nie wiem skąd ty żeś wymyslił, że szukam poklasku ani tym bardziej cokolwiek o mojej frustracji. Tylko ty się ciskasz o swoją ograniczoną wizję świata. No, niech ci będzie: Mieszkam w Polsce, więc nie dość, że mam żonę (po katolickim ślubie, a jakże!), to jeszcze dwie kochanki na boku. Biję je zależnie od faz księżyca, wakatów wódki w kurnej chacie i świąt z matką boską w nazwie. Jak na przykład jest matki boskiej zielnej, to biję je tak, że robią się zielone. Kumasz czaczę?

Słuchaj, widzę, że nie możesz spać po nocach bo nazwałem cie w twoim temacie tchórzliwym pantoflem. Tylko, że studiowanie moich postów na forum i trucie mi 4 liter przez następnych 100 tematów nie sprawi, że przestaniesz być tchórzliwym pantoflem. Poświęć lepiej ten czas na prace nad sobą w rzeczywistości.

Serio, nie chce mi się już dyskutować z tobą, bo to jak rzucanie grochem o ścianę.

Chcesz powiedzieć, że jak kobieta jest poniżana, bita, okłamywana i zdradzana to jej wina?

5 miesięcy później i nic się nie zmieniło
Więcej rozmawiamy, otwarcie mówię co czuję, 3 wizyty u terapeuty za nami.

Nie wiem co ze sobą robić. Nie dorzałam, nie zmądrzałam, tłumaczenie sobie i próby wpłynięcia na siebie niewiele dają. Chciałabym uciec, być spokojną, nie czuć się tak podle, z wyrzutami sumienia, że nie odwzajemniam miłości i chcę zniszczyć coś co jest dobre, patrząc tylko na siebie.

Mówię głośno, że nie mam gdzie iść i nie potrafię tego zrobić dziecku, dlatego jestem. Nie mam odwagi, kalkuluję, nie potrafię stanąć przed dzieckiem i powiedzieć - zabierz zabawki, od dzisiaj będziesz mieć nowy pokoik, bo mama się znudziła i nie kocha taty.
Jak go można nie kochać? Jest ideałem faceta przecież. Staje na głowie żeby było dobrze, jestem na pierwszym miejscu i KAŻDEJ kobiecie życzę takiego faceta. Wszystko co było nie tak i sprawiło że stał się obcym człowiekiem zmienił i zmienia.
Wierzy i to mu daje siłę.
A ja im bardziej powtarzam sobie jaki jest cudowny i widzę to, tym dalej mam ochotę uciec.

Dlaczego wychodzilas za mąż za tego człowieka?
Dla zabawy...?
Kochalas go?

Pewnie jest/byl ktoś trzeci na którego przeniosłas swoje uczucia.

Co z dzieckiem, kto będzie się nim opiekował...mąż wydaje się być stabilniejszy emocjonalnie, jest dobrym ojcem..
Chyba to ojciec dziecka powinien mieć prawa do opieki nad nim.
Przemyslalas to?

Dlaczego wyszłam za mąż? Zakochałam się, zaszłam w ciążę. Nikt mnie do niczego nie zmuszał. 1,5 roku od poznania się byłam już żoną i matką, a my się dopiero poznawaliśmy.