No właśnie... Od przeszło dwóch lat jestem w związku na odległość z pewnym dziewczęciem. Widujemy się generalnie co dwa, czasem trzy tygodnie na całe weekendy. Ale nie w tym rzecz.
Moja dziewczyna jest na ogół świetna, kochająca - stara się. Niestety ma też kilka wad, które akceptuję - jest niesamowicie uparta i ma tendencję do rozdmuchiwania problemów; gdy już taki się pojawi, to z automatu staje się zimna jak lód i mówi naprawdę przykre rzeczy - żadne wulgaryzmy, inwektywy, et cetera - po prostu celnie wymierzone szpile, które powodują, że łzy stają mi w oczach.
Jak sobie z tym radzić, jak pomóc jej nad tym panować? Tego typu sytuacje przytrafiają się zazwyczaj, gdy w jakiś sposób moja reakcja skojarzy jej się z tym, co robił jej były, albo jaki był. Przykład: wrzuciła do internetu zdjęcie, na którym bardzo niekorzystnie wyszedłem. Powiedziałem, by to skasowała (w spokojny sposób, po prostu "Ej, no weź to skasuj."). Jej reakcją był foch i to całkiem mocny, a także zarzucenie mi, że zachowuję się jak jej były (maniak kontroli i generalnie podła glizda). Przeprosiłem za swoją reakcję, wytłumaczyłem o co mi chodzi... I nic. I tu kolejny problem: ona nie przyjmuje przeprosin do wiadomości. Czasem się zdarza, że zrobię coś nie tak - nie da jej się wtedy przeprosić. Jest oschła i trwa to tyle, aż jej przejdzie.
Ja strasznie ją kocham, znaczy dla mnie naprawdę wszystko i gdy ona coś zrobi źle, to wybaczam jej z mety. Nie cierpię się kłócić i rozpamiętywać - to dla mnie bezsensowna strata czasu.
I tak, jak już pytałem - czy jest jakiś sposób, by pomóc jej ujarzmić te dziwne stany? Ja wszystko rozumiem, ale czasami ręce opadają.
Czy on się do tego przyzna to jedna sprawa, ale czy zaboli to druga.
