Mamy kupować dom, a ja nie wiem, czy chcę z nim być. :-( - Netkobiety.pl

Lorelaine, dom to nie są ściany i dach. Dom to ludzie, którzy mieszkają w środku. Ty nie będziesz miała domu, bez względu na to czy jakieś ściany kupicie czy nie.

Trzyma Cie przy mężu tylko chęć "tworzenia rodziny". Ale co to za rodzina? Dwoje obcych ludzi pod jednym dachem + wspólne dziecko to na pewno jest rodzina? Owszem, dla Twojego dziecka właśnie taki będzie wzorzec rodziny, Ty najwyraźniej masz inny skoro Ci ta sytuacja nie pasuje.

Zakup domu zmieni tyle, że da Ci poczucie totalnego ugrzęźnięcia. Uwiązanie domem sprawi, że będziesz jeszcze mniej pewna swojej chęci pozostania z mężem.

Ty masz dopiero 33 lata! Ja również i nie wyobrażam sobie skazania się na dożywocie z obcym człowiekiem, nie wyobrażam sobie perspektywy, że nigdy nie zaznam bliskości, ciepłych uczuć ze strony mężczyzny. Tak się nie da. Ile lat jesteś w stanie tłumić naturalne potrzeby? Może Ci się nawet uda pozbyć tych potrzeb, ale za jaką cenę?

Lorelaine, nie znasz innego dorosłego życia jak życie z tym facetem. Nic więc dziwnego, że boisz się zmian. Jednak jeśli wykorzystałaś wszystkie możliwości, jeśli jesteś przekonana (a twierdzisz, że jesteś), że wasz związek się nie zmieni - odejdź. Nie będziesz sama. Uwolniona od największego ciężaru swojego życia szybko znajdziesz życzliwe Ci osoby.

EeeTam - strasznie upraszczasz.
Autorka wyraźnie pisze, że tyle lat już pokutowała, naprawiała i wychodziła z inicjatywą.
Co jeszcze ma zrobić? Klęczeć i żebrać o miłość???
Naprawianie związku jest uwarunkowane pełnym zaangażowaniem każdej ze stron.
Inaczej nie wyjdzie z tego nic.

To ON nic nie naprawia.

I nawet nie zauważa jej gestów, komplementów, prób nawiązania kontaktu, otoczył się murem pokrzywdzonego przez los i z takim statusem ofiary tylko sobie czeka, aż kolejny raz będzie mógł odrzucić Lorelaine. Bo przecież musi ją karać całe życie.

NIe bedę polemizować. ja sobie te sprawy już ułożyłam. Nie wybielam się. W trakcie małzeństwa zaangazowałam się emocjonalnie z kims innym, spotkałam kilka razy, do zdrady fizycznej omal nie doszło. Ostateczność się nie wydarzyła. Mąz zna wszystkie fakty z tym związane. Byłam ostatnio u psychologa, uświadomiłam sobie, opowiadając swoją historię, że zraniłam go. Żałuję tego. Starałam się naprawiać. Dbałam o dom , rodzinę, o siebie, proponowałam wspólne wakacje, nawet w tym roku. I nie chciał. Ostatecznie pojechałam z córką i siostrami. Mąz jest bardzo uparty i potrafi się zaciąć. Nasza relacja istnieje o tyle, o ile ja wychodzę z inicjatywą. W każdej jednej sprawie. Na wesele mojej siostry tez nie chciał iśc, ostatecznie poszedł, mając minę taką, że zabrało mi to całą radośc z imprezy. Sprawy, które tu opisuję, to są STARE sprawy, to było z 4 lata temu, 5? A życie jest marne do dzis...Psycholog mi powiedział, że nie muszę cierpiec całe życie. Wiem, że mąz mnie karał nieadekwatnie i zbyt długo. Rozumiem jego ból. Proponowałam mu TERAPIĘ, wspólną lub indywidualną, odmówił. To co mam jeszcze zrobić???

Tak wasnie się czuję. Psycholog ujął to podobnie.

Dziękuję za te uwagi. Masz rację. Nie mam gruntu pod nogami. Ważne jest też, aby szcześcia szukać w sobie. Staram się to robić, i dokonałam dużego postępu w tym zakresie, mam swoje zainteresowania, pracę, przyjaciół.
Nie oczekuję, że związek będzie lekiem na całe zło. Potrzebuję jedynie więzi psychicznej, tego, aby tworzyć z kims relację przyjacielską. To mnie unieszczęsliwia. Jest obco i chłodno w moim domu. I mogę stanąc na rzesach, ciagle to czuję. To nie tak, że nie mogę żyć bez kogos. Nawet czasami chciałabym, lubię samotnośc. lubię siebie. Potrzebuję jednak poczucia bezpieczeństwa. Nie wiem, jak można je sobie stworzyć. Nie wiem, czy to jest w ogóle możliwe, aby czuć się pewnie na jakimś gruncie.
Z męzem spróbuję jeszcze porozmawiać. Może cos jednak zaproponuje. Powiem tak, jak czuję. "Chcę tej rodziny, ale są pewne rzeczy trudne dla mnie i czy możemy je zmienic? Czy jest na to szansa?".

Takie podejście partnera oznaczałoby dla mnie koniec związku, bo wzajemny szacunek uważam za niezbędny składnik udanej relacji. Nie potrafiłabym szanować człowieka, który w ten sposób zwraca się do kogoś, z kim jest blisko.

"ale pomimo moich starań, karał mnie milczeniem"
"Z mojej strony były tez propozycje wspólnych wyjazdów z dzieckiem, np do kina. Był niechętny, ale się zgodził. Czasem jak przywoził mi dziecko, to rozmawialiśmy, zapraszałam go, robiłam herbatę. Ale na nic więcej mi nie pozwolił, można powiedzieć, że zrzucał mnie z kolan, nie chciał żadnego kontaktu"
"Okazuje mi uczucia tylko jesli ja wyjde z inicjatywą"
Nie wspominając o pokornym znoszeniu wszystkich krzywdzących przytyków.

mało?

Za zdradę odpowiedzialny jest zdradzający. Za kryzys związku odpowiedzialne są najczęściej obie strony.
Żeby naprawić związek, obie strony muszą się starać. I teraz zadanie dla Ciebie Eee Tam:
Daj mi cytat potwierdzający JEGO starania.

Słuchaj, to była dla mnie ostatecznośc, ta wyprowadzka. Nie chciałam mu pozwolić na zniszczenie mnie do końca. To było 2 lata po fakcie! Uznałam, że skoro powiedział, że mi wybaczył, to OBOJE będziemy się angażować w relację i odbudowywanie więzi. Tymczasem w ciągu 2 lat TYLKO JA miałam sie starać i udawadniać, aż do tego stopnia, że mnie ponizał, wyzywał, wyśmiewał, kpił, ironizował. Myślałam, że to koniec związku. Koniec relacji. Nie chciałam rozwodu, bo to jest porażka życia dla wszystkich. Liczyłam na zmiane. W trakcie rozłąki nadal dązyłam do nawiązywania relacji z nim, były propozycje z mojej strony różne. I to nie ja do niego wróciłam, tylko on sam na wieśc, że mam trudną sytucję, zaproponował mi, z otwartymi ramionami, że mam wracać, że on chce nas obie, mnie i córkę, że mamy być rodziną. Postanowiłam spróbować, wierzyłam w zmianę. Z czasem ja też poczułam, że chcę rodzinności i na tym wciąz mi zależy. Problemem jest brak więzi psychicznej, brak wspólnej podstawy do tego, aby tworzyc udany, szczesliwy związek. Szukam tutaj rad, jak to budować. Nie piszę o wszystkim, co robię, - ale chyba rozmowy, które inicjuję, gesty, które wykonuję, propozycje , które składam, to jest jednak COŚ??? Proponuje m terapię, sama chodze do psychologa, no k....a, robię coś!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dziękuję Ci za te słowa, chcę nad tym pracować.

Życzę więc powodzenia!

Eetam, jesteś niesprawiedliwy, nawet nie wiesz, jak bardzo.
Fakt, zdradziła, ale on zdecydował, że jej wybaczy i spróbują jeszcze raz.

I co? Został z nią, żeby ją poniżać? Mścić się? Bez przesady.
Autorka bardzo się starała wszystko naprawić, ale jeśli druga strona nie chce nic naprawiać, to ja nie widzę sensu w takiej relacji.

Autorko! Zrobiłaś co mogłaś. Jak widać, nie da się zrobić nic więcej. Myśl o dziecku i o sobie.
Nie sądzę, by Twoje dziecko czuło się dobrze i bezpiecznie w domu, w którym ojciec traktuje matkę jak szmatę.

Porozmawiaj z mężem po raz ostatni i zapytaj go - czego on chce.

Po 1. Powiedzenie "wybaczę" nie oznacza wybaczenia.
Po 2. Chyba na wybaczenie takie prawdziwe trzeba sobie zapracować.

Pytam po raz kolejny - czym się starała, zaproszeniem do kina? Czy może ucieczką na rok i roszczeniową postawą?

Moja droga, z tego co piszesz, to nie jesteś szczęśliwa. A co masz zrobić, żeby być - tego nie wie nikt z tego forum, to wiesz najlepiej Ty sama. Musisz odpowiedzieć sobie na pytanie, czego tak naprawdę chcesz - dla siebie, dziecka... To Wy jesteście tu najważniejsi. I pamiętaj, że nigdy nie jesteś sama. Jeśli czujesz, że nie ma sensu tkwić w tym związku, to nie brnij w niego, bo to będzie Cię jeszcze bardziej unieszczęśliwiać. Owszem, zmiany są trudne, szczególnie na początku. Ale bez zmian stoi się w miejscu.

Starałam się, juz pisałam, poprzez propozycje bycia razem, spędzania czasu, przebywania razem, dbając o męża, dbając o dom. Starałam się, odrzucając definitywnie tamtą historię z mojego życia, zrywając kontakt. Starałam się, wracając po pracy wcześniej, zeby tylko móc przebywać z rodziną. Zrezygnowałam ze studiów uzupełniających, bo mąz mówił, że sobie tego nie wyobraża, że należy odbudowywac relacje. OK. Siedziałam w domu. Byłam przykładną żoną i matką. Rozmawialismy o terapii, bo uznałam, że są problemy do przeanalizowania i że nalezy pracować nad odbudowaniem więzi. NIE CHCIAŁ.

Jaką według ciebie mam postawę roszczeniową ? W czym konkretnie?

Skoro się umówilismy, że jednak jestesmy rodziną, to nalezy konsekwentnie wypełniac swoje role i dokładac starań. Piaty rok po mojej " zdradzie" - i mam być karana?
Psycholog mi powiedział, że to nie musi być dożywocie.
A skoro mąż nie potrafi już wejśc na normalny poziom relacji, to niech skapituluje, niech powie, zrozumiem to, i puszcze go wolno. Nic na siłę.
jeśli natomiast deklaruje chec utrzymania rodziny, to niech zrobi tez cokolwiek w tę stronę, a nie tylko biernie czeka.

Czarna Kotka, ujełas to w taki sposób, w jaki sama to widzę. Jeśli ktoś postanawia, że relacja ma trwać, mówi o wybaczeniu, to znaczy, że zamierza podjąć tez pracę na rzecz przerobienia negatywnych emocji. Jest to praca dla siebie i dla związku, i jest konieczna. Osoba, która zdradziła, powinna w tym pomagać, starać się , jednak oczywiste jest, że SAMA nie wykona tej pracy. Do tanga trzeba dwojga...Związek to DWIE osoby, a nie działania i chęci tylko jednej z nich....

EeeTam- jeśli Pan mąż mówi wybaczam to w moim mniemaniu oznacza ze autorka juz zapracowała sobie na to . Od tego momentu idziemy razem jako równe sobie osoby . Mąż  mówi wybaczam , idziemy dalej razem ale na jego warunkach . Będę Cie karał dożywotnie bo przecież 5lat temu mnie zdradziłaś. On nic nie robi oby poprawić sytuacje. Nie wyciągnął żadnych wniosków z tej sytuacji.

Ja jako zdradzona wiem ze w pewnym monecie pada decyzja . Co dalej ???

Próbujemy dalej - to próbujemy oboje wszystko sklejać gdzie końcowy efekt nie jest znany .

W istocie ujęto to najważniejsze. Jako mężczyzna powiem tak - nigdy nie zaufałbym kobiecie, która mnie zdradziła. Podziwiam Twojego męża bo potrafił jak sądzę może i nie do końca, ale jednak - wybaczyć Ci, ale nie masz co się łudzić. Według mnie posiadanie nawet przysłowiowego przyjaciela płci przeciwnej będąc w małżeństwie to zdrada nie mówiąc o innych formach kontaktów - co już w ogóle absurd z byłym facetem. Małżeństwo jest związkiem świętym i nie ma tu miejsca na intruzów a jeśli jest to sytuacja jest chora. Ja osobiście po takim czymś rzuciłbym Ciebie i znienawidził do końca życia. Ciesz się tym co masz bo to i tak dużo, w porównaniu ze skalą przewinień albo odejdź i żyj sama. Jak nie odpowiadał Ci charakter i sposób bycia męża to:
Po 1: Nie trzeba było brać ślubu.
Po 2: Nie trzeba było mieć dzieci.
Po 3: Wcześniej oczekiwać zmiany zachowania pod groźbą rozpadu związku i podejmować rozsądne decyzje. Czasem są smutne ale jedyne możliwe.

Ludzie co jest z Waszym myśleniem?

Jejku jak mnie to denerwuje... Wszyscy zawsze wiedzą lepiej ode mnie jaki jestem i będę.  Mówili, że zacznę palić w wojsku, a nie zapaliłem nigdy w życiu. Mówili, że nie poradzę sobie na farmacji a zrobiłem dodatkowe 2 fakultety. Mówili, że zacznę chodzić na randki a ja powiedziałem że dopiero po studiach i tak się stało. Jaki bym zły nie był, to jestem człowiekiem honoru i duma nie pozwala mi łamać danego słowa. Małżeństwo jest święte i niech tępi ludzie wbiją sobie na pamięć do łba treść przysięgi i stosują się do tego. A jak to za mało to przetłumaczyć na 10 języków i powtarzać codziennie. Receptura na szczęśliwe małżeństwo jest znana od wieków i moi rodzice są tego najlepszym dowodem. Tylko telewizja, celebryci, politycy i środowiska gender wmawiają ludziom że to niepostępowe.

Dlatego oni są szczęśliwi a postępowi mają nerwice, depresje, popełniają samobójstwa i płaczą nad przegranym życiem.

Tu nie chodzi o jakąś solidarność. Nie jestem solidarny bo to dla głupków. Według mnie zdradzający obiekt płci męskiej bo takich nie nazywam mężczyznami jest świńskim synem niewiernym i tchórzliwym frajerem bez honoru bo nie potrafi zakończyć związku jak na mężczyznę przystało. Kobieta natomiast, która zdradza to zwykła lafirynda niewarta prawdziwej miłości. Krótko mówiąc oceniam takich ludzi równoważnie źle.

Nie można oczekiwać zostania księżniczką nie mając nawet cech zwyczajnej damy. Gdy oczekujemy więcej niż dajemy to zawsze prowadzi do porażki. No bądźmy poważni - ja się puszczam ale to nic takiego i ja oczekuję, że mimo to mój mąż mi wybaczy i będziemy sobie żyć jak gdyby nigdy nic się nie stało. To tak jak historia z płotem i gwoździami. Poprzybijasz, potem gwoździe wyciągniesz ale dziury w płocie zostają i już nic nie wygląda tak samo - proste jak konstrukcja cepa.

Cynicznahipo
Rada jest prosta - trochę krytycznie spojrzeć na siebie, na swoje ucieczki od problemów (od męża w zdradę, od męża do mamy, od mamy do męża) oraz swoją roszczeniowość. Postarać się zmienić siebie, bo to może być klucz do zmiany drugiego człowieka.

To prawda, że nikt go nie zmuszał. Miał natomiast prawo podjąć taką decyzję z różnych powodów. Ona zdradzać natomiast prawa nie miała.
Dlaczego?

Proszę bardzo:
"Ja (imię pana młodego) biorę ciebie (imię panny młodej) za żonę i ślubuję ci miłość, WIERNOŚĆ i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci."

To że jest źle nie wynika z problemu męża tylko jest wynikiem braku zgody ze swoim sumieniem.

Chyba zbyt emocjonalnie podchodzisz do tematu, a ja rozmawiam z rozumem, a nie emocjami. Więc pozdrawiam i kończę bezsensowną wymianę zdań.

Jeśli uważasz, że za Twoim zdaniem w tej sprawie oraz za samą decyzją pisania na forum nie stoją emocje, to, wybacz, ale jesteś mało rozgarnięty.

Widzę właśnie że nie wiesz.

Niestety ma się. Proponuję lekturę wątków w odpowiednim dziale. Udało się TYLKO tym parom, gdzie obie strony zaczęły pracować nad relacją.

Jakoś zupełnie przypadkiem zapomniałeś wspomnieć, ze ucieczka miała miejsce po dwóch latach gnojenia pani przez biednego misia.
Gnojenia po całości. Przypuszczam że jednego dnia byś nie wytrzymał będąc tak traktowanym, ale dla niej to ma być pikuś.
Zaraz napiszesz że to nie Ty zdradziłeś pana , tylko Autorka, więc uprzedzając: użyłam słowa ETAP. Nieprzypadkowo, bo to ma być etap. Po którym, jeśli nastąpiła decyzja o odbudowie związku, następuje  - uwaga niespodzianka - odbudowa związku. Autorka nad tym pracuje. Czy jej mąż też nad tym pracuje, czy tylko rozwala te małe kawałki, które ona próbuje zbudować?

Przyganiał kocioł garnkowi. Tak się zafiksowałeś na tej zdradzie, że pomijasz całe spektrum innych powodów, dla których ten związek jest zły. Najpoważniejszym z nich jest ten, że pan ma skłonność do stosowania przemocy psychicznej.

Ezail wprawdzie nie mam dwóch fakultetów ( jesteś dobry, szybko je zdobyłeś), byłem w wojsku, paliłem papierosy ale już od 30 lat nie palę ( a Ty ile masz lat? A,  jak dobrze kojarzę to 25. Przyznam szczerze, podziwiam Twoje doświadczenie życiowe i dojrzałość).
Jestem z jedną kobietą od ponad 40 lat i bardzo dobrze pamiętam słowa przysięgi składane 37 lat temu przed urzędnikiem SC jak i przed księdzem.
Mieliśmy i mamy do siebie pełne zaufanie. Mamy przyjaciół i przyjaciółki. Spotykamy się z nimi razem i osobno. Ale tak jak napisałem wcześniej, zaufanie w związku to podstawa. Bez zaufania nie ma związku.
Z Twojej wypowiedzi widzę, że Ty cierpisz. Ty kobiecie nie ufasz i jestem przekonany, że ją kontrolujesz i sprawdzasz na każdym kroku.
Żal mi Ciebie bo co to jest za życie. No tak życie w klatce .
Z nikim się nie spotykać, z nikim nie rozmawiać, nie mieć przyjaciół, nie mieć znajomych to według Ciebie jest receptą na dobre życie .
Jeżeli ja bym tak postępował ( nie pozwalał żonie spotykać się z nikim, nie wychodzić samej z domu etc.), to jestem przekonany, że Nas już by nie było.
Ja jej nie kontroluję a ona i tak mi mówi, że ją duszę.
Każdy człowiek pragnie swobody, jakiegoś luzu.
A czy wszędzie są zdradzacze i zdradzaczki.
Oświadzczam Ci, że nie.
Właśnie przykładem jest mój związek oparty na szacunku i zaufaniu do partnera.
Na koniec powiem Ci, że zdrady nie toleruję ( nie zdradziłem i nie zdradzę ).
Moja żona ma takie same zdanie nna ten temat.
A czy jestem honorowy to musiałbyś zapytać mojej żony.

Lorelaine ja już trochę żyję na tym świecie i nie potępiam Ciebie.
Rozumiem co niektóre osoby wypowiadające się na tym forum co do definicji zdrady.
Dla jednych emocjonalna jest gorsza od fizycznej, dla innych odwrotnie.
Nie widzę u Ciebie żadnej winy. To Twój mąż jest winny. To on doprowadził do takiej sytuacji.
To Ty zaraz po ślubie jako młoda kobieta czułaś się podle, bo nie miałaś wsparcia ze strony męża.
Czy tego oczekuje młoda i zakochana kobieta biorąca ślub .
Jestem przekonany, że kobieta jest bardziej zaangażowana uczuciowo od mężczyzny.
To Ty sama  ( w chwili słabości, zwątpienia i opuszczona przez męża)stwierdziłaś, że idziesz złą drogą, że właśnie składałaś przysięgę która Ciebie zobowiązuje.
A czy Twój mąż nie składał takiej samej przysięgi "... Na dobre i na złe, w miłości i chorobie...".
Też składał i co, jego ona nie zobowiązuje, tylko Ciebie.
Widzisz człowiek jest lichą istotą i też błądzi.
Tylko, że to Twój małżonek zbłdził.
Zostawił Ciebie samą. Nie miałaś w nim wsparcia. Czułaś się opuszczona i w zasadzie zdradzona przez niego. To jest niedopuszczalne
A na taką sytuację czekają tylko pocieszyciele i pocieszycielki aby do końca rozwalić wszystko.
Ty się ogarnełaś i wielki dla Ciebie.
To nie Ty powinnaś przepraszać i czuć się winna, tylko Twój mąż.
Mogą mnie co niektórzy nawyzywać, ale piszę to jako facet i wierz mi, że mając taką kobietę jak Ty to byłbym szczęśliwy.
Ja też miałem tego typu problemy. Też z  żoną żyłem obok,  ja swoim życiem a ona swoim.
Ale zarówno mnie jak i jej zależało na naszym małżeństwie i RAZEM chcieliśmy go naprawić.
Do tanga trzeba dwojga i my byliśmy tą parą.
Uratowaliśmy Nas i jesteśmy szczęśliwi.
Rozmawiamy ze sobą ( czego wcześniej nie robiliśmy ) o wszystkim, nawet o duperelach, o swojej pracy, o modzie i nawet o polityce.
Wierz mi, że pomimo mojego wieku ( co niektórzy mówią, że już nie powinienem żyć ) dla mnie jesteś super kobietą.
Jeżeli chcesz pogadać to pisz na priva.

Już dawno nie widziałem/słyszałem tak radykalnych wypowiedzi jak osoba EeeTam, pełnych nienawiści i jadu. Trzymający się tylko jednego wątku w całej historii "jak tonący brzytwy" i starający się przekrzyczeć wszystkich. Zarzucający innym brak kultury, a sam w dyskusji narzuca swój monolog i swoją najprawdziwiejszą prawdę, która jest bliższa definicji histerii.

EeeTam może napiszesz w paragrafach jak ma wyglądać cierpienie zdradzającej osoby i jak długo jej pokuta ma wyglądać? Mimo, że nie toleruje zdrady, to za takie zadanie nigdy w życiu nie wezmę się, ponieważ ile zdrad tyle przypadków. Piszesz, że Autorka powinna pokutować za swoje, a wziąłeś pod uwagę, że w tej sytuacji najbardziej cierpi ich dziecko? Dziecko na pewno widziało/słyszało jak ojciec znęcał psychicznie nad matką i dalej obecnie ignoruje rodzinę.

Lorelaine naprawdę współczuje Ci. Nawet nie potrafię zrozumieć skąd wzięłaś tyle sił aby wytrzymać takie znęcanie się psychiczne męża, który w tej sytuacji pokazał, że niema żadnej godności. Uważam jeżeli osoba zdradzona nie umie wybaczyć to definitywnie powinna postawić [x]. Jeżeli wybaczyła, to powinna zaangażować się w odbudowę związku.... nie udaje się, powinna postawić [x]. Twój mąż widocznie wybrał inną drogę, a niech będzie jak będzie i do tego żyje swoim cierpieniem, do tego stosując metody wyżywania się na Tobie i pośrednio na Waszym dziecku. Według mnie powinnaś mu postawić ultimatum albo stara się i będą widoczne tego skutki, albo auf Wiedersehen, a ty budujesz na nowo swoje szczęście. Życzę powodzenia

Lorelaine, większość osób tutaj jest Ci przychylna. Skup się na tym, bo przychylność nie bierze sie z niczego. 

Nazwyzywać? Ja przybijam piątkę. Lorelaine ma naprawdę dużo cech charakteryzujących dobrego partnera, bez względu na płeć. Największe zadanie do popracowania nad- to poczucie własnej wartości i umiejętność obrony własnych granic. Wierzę, Lorelaine że Ci się uda i trzymam za Ciebie kciuki

Oczywiście że podchodzi emocjonalnie. WSZYSCY podchodzimy emocjonalnie.

Zdrada była tylko na poziomie emocjonalnym, to raz. Pan sobie solidnie zapracował na oddalenie partnerki, to dwa. W zwiazku z czym nie przypisuj jej całej winy za sytuację.

Za oddalenie się od siebie, za rutynę, najczęściej tak. nie za zdradę.

Jak widać w praktyce, jest to ograniczone wytrzymałością psychiczną partnera. Zresztą w tym przypadku ta nie-do-końca zdrada to bardziej pretekst do przemocy psychicznej na autorce, bo tendencje do tego w postaci obwiniania jej choćby za konflikt z bratem męża, pojawiały się już wcześniej.
Zresztą test na bulszit jest prosty: czy Ty sam chciałbyś być w związku z kobietą, która by miała podobny charakter do męża autorki? Bierna, oddalająca się, mająca Twoje słowa za nic, obwiniająca Cię za konflikty, w których jesteś ofiarą, w przypadku problemów nie reagująca na Twoje próby naprawy przez LATA, i przez lata jeżdżąca walcem po Twoim poczuciu własnej wartości, przekonana że bez niej byłbyś nikim i nikt by Cię nie zechciał? Podcinająca Ci skrzydła kiedy chcesz się rozwijać i ustawiająca Cię na pozycji zależnej od niej w istotnych sprawach? Nie byłoby problemu, naprawdę?

Jeśli zmieni siebie, a na to się zanosi, to najprawdopodobniej ten związek się zakończy, czego jej szczerze życzę, bo nikt nie zasługuje żeby być tak traktowanym.

To nie histeria, to rozpacz. Pożyjesz trochę, może nauczysz się to odróżniać.

Czarna kotko, zgadzam się z każdym słowem, które napisałaś.

EeTam, tak, podchodzę do tego forum emocjonalnie. I wydaje mi się, że tylko maszyny nie okazują emocji.
We wszystko, co robię, wkładam dużo serca i właśnie emocji. I tutaj też bym chciała. Nie widzę w tym nic złego.

Dziękuję

Jeszcze do Eee Tam:

"to czeka Cię powtórka z rozrywki... Związek nie jest od "gnojenia" drugiego człowieka, tylko wspierania. Na pewno Twoja postawa nie pomagała mu się ogarnąć, a wręcz przeciwnie - ściągałaś go w dół. Miał rację, że uciekł z tej toksycznej relacji. "Gnojenie" człowieka przez rok, to już jest znęcanie się - przemoc psychiczna. Może dla własnego dobra zastanów się z czego wynika Twoja przemocowość..."

Poznajesz skąd to cytat?

Hmmm... W tej formule jest oprócz wierności, również miłość i uczciwość. Z postów autorki wynika, że to mąż pierwszy złamał przysięgę, nie okazując jej bliskości. Tylko ten fakt jest przez panów przemilczany.autorka wyraźnie pisała, że brakowało jej ciepła, które powinien zapewnić jej mąż. Nie dawał jej tego nawet po tym, jak postanowili zacząć jeszcze raz. Więc on też złamał przysięgę. Aha, jest jeszcze taką formuła: na dobre i zle. Czyli razem przechodzimy wszystkie problemy, oboje się staramy. A słowo WYBACZAM powinno być święte, jak cała instytucja małżeństwa. Nie powinno się go rzucać ma wiatr. Ja tu widzę również ogromną winę męża. A Wy, panowie, zalatujecie hipokryzja wyskakujac z cytatem przysięgi małżeńskiej...Aha, jeszcze jedna refleksja mnie naleciala, skoro już mowa o małżeństwie- ksiądz, w momencie załączenia kobiety i mężczyzny węzłem małżeńskim mówi o nich NIE ona i on, a Wy. I to "Wy" ma istnieć aż do końca małżeństwa (czyt. dopóki nas śmierć nie rozlaczy). Logiczne więc, że wszystko co robią, jako mąż i żona, muszą robić wspólnie, a więc walczyć o związek również muszą RAZEM, bo to nigdy nie będzie leżało w interesie tylko jednego małżonka...

Dziękuję wszystkim osobom, które zechciały się wypowiedzieć w moim temacie.
Dopiszę, co zaszło nowego jeśli chodzi o relacje z meżem.

Porozmawialiśmy. Najpierw o ofertach domu- wydawał się być pozytywnie nastawiony.
Zadałam mu jednak pytanie o nasze relacje. Powiedział mi, że aby było dobrze, musiałabym duuużo w sobie zmienic.
Zapytałam, CO. Nie odpowiedział. Ale to typowe dla niego- rzuci hasło i juz nie rozwija tematu, milczy.

Więc kontynuowałam ja. Że nie wiem, jaką zmianę ma on na mysli. Że moge zmienić różne moje drobne przyzwyczajenia,
starać się, jednak radykalnie nie zmienię siebie, bo jestem już człowiekiem ukształtowanym. Że nie zrobiłabym tego,
bo LUBIĘ siebie, dazyłam do tej zmiany, jaka jest.... 
On do mnie, że nie jestem już tą samą kobietą, za która wychodził, i że z tym jest mu cięzko. Że jestem INNA.

Ja się z tym zgadzam.
Mąż nie zmienił się w takim stopniu jak ja.
Wychodziłam za maz mając lat 20, dzis myślę, że to było za wcześnie.

Za czym on tęskni?
Za osobą, która była, wypłakiwała mu się w rękaw, była słaba, uwieszona na jego ramieniu, bezradna. Może ta bezradnośc i kruchośc bardziej kojarzyła mu się z kobiecością niż to, kim jestem teraz?

Dziś czuję się kimś innym, pracowałam na tę zmianę długo. Pokonywałam strach przed nieznanym. Odbudowałam poczucie wartości.
Skończyłam studia i języki, prowadzę firmę,
samodzielnie otworzyłam sklep ( wyremontowałam, zatowarowałam, itd- bez męza pomocy, bo absolutnie nie chciał się do tego przyłożyć, choć go rozumiem- bo to było zaraz  po moim powrocie do niego ). Prowadzę też drugą działalnośc, zatrudniam ludzi.
To wszystko sprawiło, że nie jestem już zakompleksioną i bezradną dziewczynką. Odbiera się mnie jako kobietę bardzo silną,
zaradną, ambitną.

To prawda, że nie wszystko mam jeszcze ułożone w środku, we wnętrzu.Bo pomimo tego ,w sposób niewidzialny dla otoczenia, nie czuję sie pewnie w swoim zyciu, trzymam się nadal jakiejś nitki i nie chcę jej puścić. Nie wiem, w czym tkwi problem. Mam zachwiane poczucie bezpieczeństwa, wyniesione z domu, i to tkwi we mnie głęboko. Pomimo osiągnięć nie czuje sie osobą całkowicie niezależną, a świadomośc bycia zdaną na siebie, paraliżuje mnie. Moze moja psychika to wyolbrzymia....Nie znam odpowiedzi. Źle się z tym czuję. To pewnie materiał na terapię...

Co do męża...
Oboje mamy taki problem, że jestesmy do siebie przywiązani, ale jednocześnie nie akceptujemy się do końca. Tzn może ja bardziej juz spasowałam, bo maz jest człowiekiem upartym, i mam na niego niewielki wpływ.
Przede wszystkim jestem już zbyt zmęczona, żeby się kłócić, powiedziałam mu to.
Staram się jakoś z nim rozmawiać, choc głębokie rozmowy zdarzają nam się rzadko, on niechętnie się dzieli swoimi odczuciami. Brakuje mi takich rozmów. Z drugiej strony jak już są zaczęte, to widzę, że on jest też utyrany tym wszystkim, zmęczony. Smutny to obrazek, bardzo...

Dodam, czytając Wasze komentarze, że mąż już nie dopuszcza się przemocy psychicznej. Pewnie robił to, bo cierpiał, a ja się zapętliłam w ten chory układ jak w jakies współuzaleznienie. Przerwałam jednak tę spiralę zła i przemocy wyprowadzając się. Odkąd wróciłam, on wie, że nie ma takiewgo wpywu na mnie, aby słowem lub czynem zrobić mi krzywdę. Takie rzeczy się czuje i wie. Nawet nie próbował.
No, może była jedna sytuacja, ... ale opowiem o niej innym razem.

Jestem na rozdrożu.
Wiem, kim jestem, i że inna już nie będę.
On też jest kimś, kto się nie zmieni radykalnie.
Można to zaakceptować, pogodzić się z tym albo nie pogodzic i cierpiec.

Bardziej od tego, jaki jest on....bo z tym się chyba pogodziłam....boli mnie to, że on zyje sentymentem za mną, osobą, którą wspomina, której nie ma. Przecież się nie stanę 20-latką, z tamtym sposobem myslenia, przeciez się nie stanę słaba, żeby on czuł się dobrze, to niewykonalne...Więc co mam robić?

Jak pytałam męza, to mi powiedział, pierwszy raz w życiu, że według niego to nie ma sensu, że cytuję, " on się nie nadaje do zycia i w żaden sposób nie chciałby mnie oszukiwać.".

Walczyć o to jakimis sposobami??? Robić coś? Proponowac? Zaakceptować całą sytuację i zaangażowac się bardziej ( kupno domu, wspólne zycie, inwestycje, upewnianie, że jest dla mnie pomimo wad , ważny ), czy spasować, odpuścić, dać mu spokój, wycofać się i żyć w pojedynkę?

Macie jakieś pytania do mnie?
Coś moge dodać, aby ten obraz naszego życia uszczegółowić?

Mam nadzieję , że znajdą się tu osoby mądre życiowo, i na tyle kulturalne, żeby bez mieszania z błotem i kpiny zdobyć się na trzeźwą ocene sytuacji i mi pomóc....