Pobieranie krwi,zastrzyk,szczepionka - Netkobiety.pl

Vinnga,wydaje mi się,że są kuszące- często jest tak,że proponuję,że sama sobie nagrodę wybierze.Przez jakiś czas gdy była maluchem dostawała nagrodę nawet jak zachowywała się nieciekawie.Jakoś wydawało mi się,że tyle strachu i takie przerażenie malucha powinno jakoś zostać zniwelowane przytuleniem i jakimś drobiazgiem.
Ostatnio postanowlismy z męzem,że dostanie dwie kary za to miotanie i wycie przy dwóch wkłuciach.Trzecie wkłucie było w porządku,nie uciekała ale sądzę,że była po prostu zmęczona.Za trzecie wkłucie dostała trampki jakie sobie wybrała choć ja zawsze byłam trampkom przeciwna.Do tego takim drogim.Ale ok,postarała się za trzecim co prawda razem:)
Wiesz- wydaje mi się,że ona w pewnym momencie jakby traciła za strachu rozeznanie gdzie jest i co się odbywa.Wie przecież,że badanie dojdzie do skutku,wie,że samo wkłucie nie boli ale jest tak zapętlona strachem,że nie myśli logicznie.I sądzę,że w  takiej sytuacji na pewno nie myśli o nagrodzie- jaka by ona nie była.
No,dramat....

Będę złośliwa.... jak mogliście karać dziecko za to, że się boi..... To wydaje mi się o wiele bardziej wredne i deprymujące niż klaps wymierzony za nieposłuszność z premedytacją....

A tak na serio, to podobno są (pewnie w aptekach będą wiedzieli) takie plastry znieczulające przyklejane na jakiś czas przed wkłuciem. Zakupcie sobie taki plaster, przyklejcie i niech mała spróbuje czy kłując się w tym miejscu boli mniej lub może wcale nie boli.

Witajcie

Gojka  mnie przypomina się moje dzieciństwo i kłopoty z pobieraniem krwi. Fakt może nie to że boli ale sam widok krwi mnie przerażał i że to tak długo musi trwać. Z krzepliwością również mam problem do dziś. Pobieranie było  wielką udręką bo mdlałam jak tylko Pani Pielęgniarka się wkłuwała. Obecnie obracam głowę no cóż tak już mam.

I do czego zmierzam, moja córka tak samo jak Twoja bała się  panicznie ukłucia i pobierania.
Nigdy wcześniej jak przed operacją wyrostka nie udało się pobrać  od niej krwi. Wtedy narobiła bardzo dużo krzyku , podchodziły kilka razy do niej , chyba też 3 pielęgniarki i w końcu się  udało miała wtedy 14 lat.

Jako dziecko kilka razy musiałam leżeć w szpitalu ze względów zdrowotnych . Pierwsze rozstanie
z Mamą na prawie miesiąc to było straszne, fakt wiedziałam że muszę tam być , no ale tęsknota
wiadomo. Po jakimś czasie wyszłam.... ale już wiedziałam że będę musiała znowu iść i żeby
nie było znowu dramatu , mama chyba czy też i mój pomysł nie pamiętam...ale  bawiłam się
w Doktora i Pielęgniarkę. Miałam buteleczki po zastrzykach , strzykawkę i to pomogło jakby
w tym że przełamałam swój strach do pobytu w Szpitalu. A  zastrzyki robiłam lalkom swoim

Sorry że tak się rozpisałam , ale chodzi mi oto czy właśnie aby pomóc Córci  można to zrobić w formie zabawy w domu. Spróbować zawsze można, kto wie

Pozdrawiam

O to też dobry sposób Fujitsu zawsze to wsparcie koleżeńskie

Wielokropku- tak zazwyczaj robimy- rozmawiamy,rozbieramy ten lęk.Tego dnia po pobraniu krwi miałyśmy dużo czasu- jechałyśmy do innego miasta do lekarza ze mną a potem obiecałam córce zakupy.Gadałysmy długo ale zawsze sprowadza się to do tego samego: ona przyznaje,żę to bardzo bolesne nie jest ale boi się gdy pielęgniarka podchodzi z igłą.Wie co będzie dalej,wie,że ból nie jest duży,wie,że to nieuniknione.Za każdy razem powtarza to samo,zgadza się z moimi spostrzeżeniami ale jak sama mówi: nie potrafi inaczej.Podobnie miała kiedyś z występami w szkole muzycznej.Mówiła,że boi się tego,że nagle ręce czy pamięć odmówi jej posłuszeństwa,instrument wypadnie a ona widząc tłum ludzi ucieknie.Za każdy koncertem mówi,że jest lepiej.Ostatni koncert- w sobotę- nie był stresem- tak powiedziała.
Może tak podziałała na nią częstotliwość?
Kiedy rozmawiamy o strachu przed pobraniem krwi wydaje się myślącą dziewuszką.Kiedy dochodzi do faktu nie poznaję jej.

Milionku- tak bawiłyśmy się w oswajanie strachu gdy była młodsza.Teraz na takie zabawy jest trochę za duża.Być może to kwestia jej dużej dojrzałości w normalnym życiu.

Fuijtsu- pomysł dobry ale... No właśnie.Nie wiem czy obecność koleżanki coś da.Ona widzi w poczekalni dzieci młodsze,starsze od niej.Raz młodsza dziewczynka rozpłakała się i chciała uciekać słysząc wrzaski mojej córki.Mówiłam jej o tych dzieciach wcześniej,zanim weszłyśmy.Wiedziała,że tam są ale to nie sprawiło,że zachowywała się spokojniej.Raz też rozmiawiałam z mamą jej koleżanki z klasy bo dziewczynka miała mieć pobierana krew.Zapytałam się jak się zachowuje,mama powiedziała,że ok.Na to ja,że moja córka niestety nie.Na ten tekst moja córka powiedziała koleżance (wszystko działo w szkolnej szatni,słyszały to też inne dzieci) "A wiesz jak ja ryczę i wierzgam? Jak dzikie zwierzę!".

Iceni- na razie zastanawiałam się nad wizytą u psychologa.Muszę zorientować się czy gdzieś blisko mnie leczą hipnozą.

Fujitsu
Napisałam w pierwszym poście,że pielęgniarka jest fachowa,mega cierpliwa i rozmawia z córką za każdym razem.
Co do trzymania córki- nie wyobrażam sobie by nie trzymać rocznego czy dwuletniego dziecka.Kiedy miała lat trzy zapronowałam jej,że wezmę ją na kolana.Nie trzymałam ale kiedy córka zaczęła uciekać to pielęgniarka kazała trzymać.Kiedy miała szceść lat w szpitalu dziecięcym maiła mieć zabieg.Trzeba było założyć jej wenflon.Najpierw zaproponowałam by siadła sama i zobaczyła jak to wygląda.Córka siadła ale co z tego kiedy za chwilę zaczęła uciekać i kopać. Pielęgniarki poleciły mi trzymać dziecko.Trzymałam ją,mąż i dwie pielęgniarki.
Nie sądzę by w gabiniecie pielegniarka pozwoliła rodzicom by nie trzymali dziecka- zwłaszcza takiego,które się boi.Może to się nieszczęśliwie skończyć gdy dziecko ze słabą krzepliwością się poruszy albo zacznie się tak miotać jak moja córka.

Nie wyobrażam sobie by fakt,że ją trzymaliśmy przy pobieraniu krwi negatywnie się  jej się skojarzył.Ona za każdym razem prosi bym ja przytuliła.Gdy była młodsza prosiła tatę by trzymał ją przy zastrzykach.
Fakt pobierania krwi ma po prostu negatywne konotacje z faktu,że jest to nieprzyjemne.Dla mojej córki bardziej widocznie niż dla reszty populacji...

Gojko, mój syn jest już nastolatkiem, ale kiedy był mały, niesamowicie zaskakiwał tym, jak dzielnie i spokojnie znosił szczepienia, pobieranie krwi czy nawet wizyty u dentysty. Odnosiłam wręcz wrażenie, że on to po prostu lubi, bo po fakcie może przed innymi pochwalić się jakim to jest bohaterem . Wiesz co okazało się kluczem? Koledzy. Jakoś tak przypadkiem zorientowałam się, że to chłopcy między sobą przechwalają się i licytują, który był dzielniejszy i jak bardzo nie robią na nich wrażenia jakiekolwiek medyczne zabiegi.

Ja wiem, że chłopcy, to chłopcy, oni tę swoją "męskość" często mają genetycznie zakodowaną , ale możesz na przykład spróbować zaprosić jakąś dziewczynkę, co do której masz absolutną pewność (wynikającą choćby z opowieści jej mamy), że szczepienia czy pobieranie krwi nie robią na niej najmniejszego wrażenia i tak pokierować rozmową, aby miały szansę wymienić się z córką własnymi doświadczeniami. Być może kiedy mała zauważy, że jej rówieśnica nie podziela jej strachu, czyli pewnie w jej oczach będzie uchodzić za dzielną, to sama zechce zdobyć się na odwagę, aby potem móc pokazać, że wcale nie jest gorsza. Bo to nie o to chodzi, żeby dziecko zawstydzić, ale aby dać jej szansę ten lęk jakoś oswoić. Dorośli niestety nie zawsze są w takich kwestiach przekonujący.

Oczywiście nie wiem jak głębokie jest podłoże tego lęku i czy takie metody w ogóle mają szansę się sprawdzić, ale spróbować można.

Edit: Teraz dopiero doczytałam Twój poprzedni post, z którego wynika, że "dzielne" koleżanki nie robią na córce żadnego wrażenia, ale tego, co napisałam, nie będę już kasować, może komuś innemu się przyda .

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)
[olinkowy status to już historia, z niezależnych ode mnie przyczyn technicznych właściwy zobaczysz dopiero w moim profilu ]

Prpozycia Bbasi wydaje się być bardzo sensowna.
Gojka, Twoja córka działa schematycznie. Wykształciła sobie nawyk takiego reagowania na to konkretne wydarzenie. Konkretne pielęgniarka, konkretne miejsce, perspektywa konkretnej czynności = ta sama utrwalona reakcja. Żeby zmienić nawyk należy jak najbardziej zmienić czynniki, które go wywołują. Spróbuj wysłać córkę na badanie w innym gabinecie, robione przez inną pielęgniarkę, a najlepiej też z kimś innym niż zawsze chodzi.

W obecnym laboratorium byliśmy chyba z pięć razy.Wcześniej chodziliśmy do dwóch innych.Co prawda bya wtedy trochę młodsza.
Nie wiem czy któraś z pielęgniarek pozwoli takiemu dziecku wejść bez rodziców.Wiem,że one wolą by dziecko było z rodzicem.

Postanowiłam pójść z córką na terapię.Myślałam o propozycji Iceni- hipnozie ale dziś po rozmowie z psychologiem i przedstawieniu problemu córki zaproponowała mi inny rodzaj terapii- niestety nie pamiętam nazwy.Terapia jest droga a psycholog powiedziała mi wprost,że nie pracowała z dziećmi- raczej z młodzieżą.
Muszę porozmawiać też  z córką- być może uda mi się znaleźć psychologa specjalizującego się w fobiach w moim mieście...

Cyniczna- rozmawiałam z nią przez telefon i jak naświetliłam problem to takiego określenia użyła.

Rozumiem.. tylko szkoda by było wydawać kupę pieniędzy na terapię, jeśli dziecko nie ma fobii.

Tak Cyniczna- masz rację,że szkoda. Pomyślałam sobie,że najpierw spróbuję terapii na NFZ w moim mieście.Znalazłam nawet dwóch polecanych psychologów dziecięcych. Jeśli to nie pomoże będę dalej próbować.

Nie wiem- może to widok krwi.Kiedyś powiedziała mi,że nie mogłaby być chirurgiem bo nie może patrzeć na krew i rany.Ale,co dziwne- kiedy mówię jej żeby odwróciła głowę gdy pielęgniarka wkłuwa igłę - nie chce tego zrobić.

Przypomniała mi się nazwa terapii zaproponowanej przez psycholog- podwójna dysocjacja. To co wygooglałam niewiele mi wyjaśniło. Może  ktoś na forum znający się na rzeczy mi wyjaśni...
Bo nie bardzo rozumiem w jaki sposób dziecko dziewięcioletnie ma oglądać siebie z zewnątrz, w oderwaniu od doświadczenia.

Książki lubi bardzo.Ale to niemożliwe by czytała- ja widzę jak ona wygląda,jak krzyczy,jak się wyrywa,że we trójkę: mąż,ja i pielęgniarka ledwo dajemy radę by ją utrzymać. I to jest panika i histeria- nie do poskromienia.
Co leków uspokajających- muszę zapytać endokrynologa czy nie zakłócą one wyniku badań. Choć ta histeria też powoduje, że wynik nie jest dokładny...
Kiedy przed zabiegiem miała robioną morfologię to z powodu stresu wyszedł jej za wysoki  poziom leukocytów.Podejrzewano infekcję i na drugi dzień rano- tym razem z wenflona pobrano krew drugi raz.Wynik wyszedł dobry.

Śpieszę donieść, że sytuacja się cudownie rozwiązała.Kosztowało to jedyne 50pln.
Mąż obiecał córce, że jak spokojnie siądzie i da sobie pobrać krew to dostanie pieniądze.Wcześniej też jej to proponował ale się nie sprawdziło więc nie sądziłam, że podziała tym razem.Myliłam się bo od jakiegoś czasu panna zbiera figurki koni czyli ma konkretny cel;).
Panienka usiadła sama na fotelu i ani drgnęła.Powiedziała mi, że starała się nie myśleć o pobieraniu  nawet nie zauważyła kiedy się skończyło.
Oczywiście wie, że nie będzie dostawać aż tyle kasy za każdym razem ale na jakieś 10 zeta zawsze może liczyć.