oznaki zdrady, czy popadam w paranoje - Netkobiety.pl

a wiesz- wiem to doskonale- ale tak mnie wkurza, że nie wytrzymuje i zawsze przyjdzie moment, że mu wyrzucę...dlatego w zasadzie zmieniłam strategię i co tam - zrobię to choć to wbrew mojej religii- będę mega miła, będę się starać itd i zero podejrzeń - choć już mam kolejne- te startegie zastosowałam w ten weekend i wydawał się całkowicie skołowany...no i nie wytrzymałam - bo czego ten dziad w końcu chce- chce bym była super, jestem super a on nadal nadundany - albo przechodzi jakiś męski kryzysys(bardzo prawdodpodobne) albo jest totalnym palantem (też to podejrzewam) podejrzewam nawet uraz mózgu- serio- bo jakoś mi się nie chce wierzyć, że wyszłam za palanta...

inkaa - a co sądzisz o moich paranojach w temacie oznak zdrady?

...czytam właśnie Twój wątek...i doczytałam to czego się obawiałam - że jednak bywają wybuchają jak im się wypomina zdradę...cikeawe czy to rawidłowość, czy jak większość rzeczy zależy od osobowości...

przerazą mnie jak większość zdradzonych pisze, że zdradę się czuje- bo to brzmi trochę jak wyrok:)

no własnie ja tak te puzzle ukłądam- ostatnio starej znajomej zrobiłam z tego długą relację - i ona niestety stwierdziłą, że te puzzle do siebie pasują...a ja dosłownie- popadam w pranoje...ale ona sama jest przekonana, że jej ma swoje za uszami w kwestii związków pozamałżeńskij, więc już sama nie wiem-- moze sie tak nawzajem nakręcamy;)

HAH - nawet opis przy nicku mam: wkręcam się coraz bardziej:))))

po przeczytaniu kilku wątków tutaj, kilku radach - postanowiłąm bardzo postarać się nie wytykac mu na kazdym kroku- "zachowujesz sie jakbyś mnie zdradzał" - bo ja w sumei nie wykrzykuje mi, że mnie zdradza, tylko go logicznie punktuje na każdym kroku, który budzi mje watpliwośći...

ale to prowadzi tylko do większyhc kłótni...

tak więc od jakiegoś czasu staram się być żoną idealną - na tyle, na ile mogę i umiem:) - i wiecie co- on jakiś skołowany jest

a co więcej -przedtem było tak, że jak do niego dzwoniłąm to prawie zawsze z kims gadał - trudno mi było się do niego dodzwonić - a w tym tygodniu - chyba tylko raz trafiłam na zajęty - a i tak - jak nigdy - niemalże od razu oddzwaniał, albo przełączał - szok - ale wiem, że robi to świadomie - to z jego strony przejaw starania - doceniam to, żeby nie było...

coraz bardziej zastanawiam się, czy ja się tak nakręciłam, bo tak naprawdę z tą zdardą byłoby mi wygodnie- małżenstwo jest do bani - miałabym usparwiedliwienie - zę przyczyną były jego zdrady - a ja miałabym argument do tego, żeby mnie zostawił- choć paradoksalnie zalezy mina naszym związku- ale nie w takim wydaniu, w jakim to miało miejsce w ostatnich czasach...ja chcę być po porstu szczęśliwa- choć gdybym miała sie zsatanowić- szczęsliwe etapy w naszym związku chyba nie trwały dłużej niż miesiać - kłóciliśmy się od zawsze, ale to chyba normalne, jak sie jest w związku dłużej niz ta poczatkowa fascynacja- chemia zwana miłością...myśle, że z wiekiem stajemy się wygodni, wiemy czego chcemy i już tak nie decydujemy się robić wszystko dla ukochanej osoby....czasem sobie pomyślę, że sama sobie na takie traktowanie z jego strony zasłużyłam - bo do tej pory rzadko kiedy miałąm do niego prretensje, o rzezcy, które z biegeim lat coraz bardziej mnie wkurzały...nie wiem czy nie zakręciłam- czy da się mnie zrozumieć:)))

...z drugiej strony - mam świadomość, że jesli nawet zdradził, bo włąśnie miał już dośc naszego związku- a ja mam świadomość, że ma go dość i ma do tego prawo - i jeśli teraz jednak się oboje postaramy to naprawić- zbudujemy coś od nowa, to pewnie nigdy nie dowiem się czy mnie zdradzał...a ja chyba chciałabym po porstu wiedzieć ...

ps. Inkaa - napisałam do Ciebie mejla:)

nie wiem już co zrobię, a co dopiero co mam robić...

wczoraj znowu przeryczałam pół nocy, a potem długo leżałam rozmyślając, co tez robi ten mój mąż stylizujący się wręcz na ideał

tak- bo to ja jestem zołza,, która się czepia, oskarża go o zdrady, a on "głupi, wierny jak pies", więc "jak tego tak bardzo chcę, to pewnie w końcu to zrobi"...

i co ja mam myśleć o jego zapenieniach, skoro znam jego zdadnie na temat seksu - jeśli baba chce, to dlaczego nie, skoro on też ma ochotę, to nie mam nic wspólnego z miłością, to jakby zrobić sobie porządny masaż...relaks, odprężenie...przecież mu się należy- haruje na rodzinę, a bidak meczy się w tej puszce - jak nadarzy sie okazja - pewnie by skorzystał -

tak - zapytałam go ostatnio o to wprost - mimo tych naszych wiecznych kłótni na neutralne tematy rozmawia nam się idealnie i to chyba nas trzyma - i on wprost odpowedział...owszem, czasem odpowiada mi na odczepne, zebym się odwaliła- ale tym razem, tak nie było- to była jego opinia - znamy się zbyt długo, bym nie umiała tego rozróźnić...zresztą, on wile razy puszczał dziwne teksty o współżyciu z innymi kobietami - w sumie właśnie z tych zachowań wzięły się moje podejrzenia...

ja zaczynam sobie uświadmiac, że jeśli on jest zakąłmnym dupkiem, to nie przyzna mi się choćbym go torturowała,
więc już sama nie wiem, czy sie tym zadręczcać, bo to mnie wykańcza psychicznie

a ja mam przecież dzieci...

ja już ie wiem nic...

A mój mąż przyznał mi się, że zakochał się w koleżance z pracy, już nie wytrzymał presji, i gryzące go wyrzuty sumienia doprowadziły do tego, że zwalił ten problem na mnie. Trwało to kilka miesięcy, ponoć bez niczego, Ona nawet o tym nie wiedziała, postanowił, urwać to, zerwał z Nią kontakty(tak mi powiedział), ale pracują w jednej firmie, więc łatwo nie było. Ja codziennie się denerwowała, chciałam mu ufać ale nie potrafiłam. I miałam racje, On nadal mimo zapewnień nie zerwał z Nia kontaktu, weszłam na bilingi i zobaczyłam że dziennie pisze do Niej ok 15 smsów. Ona wie, że On ma rodzinę co mam robić, znowu mnie zapewnił, że zerwie to, że smsy były tylko koleżeńskie i myśli, że ja w to uwierzę.
Co mam robić, dzwoniłam już do Niej ale laska zna chyba mój numer i nie odbiera.

no u mnie to jeszcze est złożona sytuacja, bo mój mąż ma do tego depresję, zaczął się leczyć niecały miesiąc temu i teraz to najgorszy czas dla nas. Psycholog mi radzi, żebym nie zaogniała sytuacji, ale jak mam tego nie robić, skoro widzę, że robi ze mnie idiotkę, okłamuje, i co wszystko mam tłumaczyć na poczet choroby, sama już nie wiem, co robić, jak się zachowywać.
Ma takie wahania nastrojów, raz jest dobrze, raz tragicznie.....
A do tego mam przeczucie, że ta larwa to wykorzystuje i specjalnie uwodzi mi męża, chociaż wiem, że On też nie jest bez winy.
Dziwnym trafem nigdy nie smsują jak jest w domu, czyli ustalili że jak On do domu wraca to koniec, więc jakie to koleżeńskie stosunki, śmieszne.

Kasia - mojego też podejrzewam o depresje- bo to nienormalne- takie wahania nastrojów o których też piszesz

hahha- ja mam to samo- w pracy ględzi namiętnie, a w domu nawet telefony przy dupie nie nosi

ale czasem jak zadzwoni telefon w domu - to dziwnie się zachowuje, jakby się miesza i mam wrazeniem ze ze starchem patrzy na ekran...kiedyś dziwnie zaregowal na kumpla (niby) którego ma dziwnie wpisanego - nie po imieniu - nie wiem jak to sprawdzić kto jest tak naprawde po drugiej stronie tego numeru- obawiam się, że jak zadzwonię z mojego tel i jesli moje podejrzenia sa sluszne, to obróci sie to przeciw mnie...ja już chyba boję się - tak, ja mam wrażenie że on mnie troszkę zastarsza, że tak weszę

raz skasowalam mu smsa, którego wysłałam w nocy- rano niby tylko zapytal, czemu skasowalam - pwoedzialam ze byl ode mnie, ze się rozmyslilam - ale potem przylapalam go jak sparwdzal na moim telefonie czy wysylalam- nie wiem czy tylko chcial sprawdzic co wyslalam, czy wlasnie chcial sie upewnic ze na pewno skasowalam swojego smsa

on po każdej kłotni - jak ja to mowie- pzrechodzi do porzadku dziennego i po krótkim czasie(choć ostatnio coraz dłuższym) zachowuje się jak gdyby nigdy nic...nie musże pisać, ze czasem czuję się wtedy jak szmata- on mnie obrazil, a potem jest milutki, ja wiem że on taki jest i mu ulegam - nie chodzi od razu o to ze ide z nim do lozka- ale ze mu wybaczam, mimo, ze nie przeprosil

moja wina- bo zawsze tak robilam- a teraz sie buntuję- nagle przestalo mi to odpowiadac- nagle domagam się przeprosin i wyjaśnień jego zachowania...(sarkazm)

Tak więc- wydaje mi się, że ma depresję - zreszta sam mowi ,zę tak czuje- ale on nie pojdzie do specjalisty, bo uważa, że powodem jego depresji jest mój brak pracy. Pewnie ma rację.

tworzy się błedne koło-

nie mam pracy- go to dołuje- mnie dołuje jego zachowanie- nie jestem w stanie znaleźć pracy, bo jestem zdołowana- nie ma pracy, więc on się dołuje...

taki to u nas mechanizm, a cała reszta to już tego konsekwencje...

ja wiem, ze chce dobrze, że zarabia na rodzinę kosztem własnego zycia- czy życia rodziny- że nie jest mu łatwo- ale do cholerki- on sam się umartwia- ja nie raz chciałam mu pomóc- prowadziłam psychologiczne gadki z rodzaju

szczęście zależy od Cibie- chcesz być szczęśliwy - badź - po co się umartwiać, nic tego nie zmieni - będziesz szczęśliwy, ja będę szczęśliwa, będę miała ochotę wyjść do ludzi (bo nie mam) - znajdę pracę ...

niby przyznaje mi rację - kiedyś aż w szoku byłam - tak się pozytywnie zachował- ale tylko jakieś 1,5 dnia

potem usiadł i zaczął marudzić

poprosilam by przestal ..przestał na chwilę...potem może niepotzrezbnie mnie wzięło i wygarnęłam mu, że on tarci czasem tyle kasy, co ja na rodzinę - już nie będę opisywać sytuacji- ale zakoczyła się stwierdzniem z jego strony

"ty głupia pi..o...."

na początku w ogóle nie dopuszczał do siebie myśli, ze nie miał prawa tak powiedzieć

ale ja wiem, że powiedział to w dużej złości- rozumiałam dlaczego-pokazałam ska mu się wzięła ta złość

przyznał mi rację i nawet przeprosił...

ale od tego czasu sytuacji gora-dół było już chyba z 10...

mozemy sobie opisywac wzajemne doświadczenia w temacie- sama jestem ciekawa jak to się u mnie zakończy...i kiedy:)..albo- czy w ogóle...

Kasia - ma wrażenie jakbyś pisała o mnie...ja też chce pomóc temu związkowi - nie tylko da siebie, ale też dla dzieciakó, ale nie wiem czy to ma sens- bo n już z dzieciakami nie umie czasu spędzać i nawet tego nie ukrywa...a ja nie wiem co robić...

nie uwązam, że to moja wina- może tak to czaem brzmi- ale nie w ogólnieniu...może czasem piszę chaotycznie- ale mocno zdaję sobie sprawę, jak bardzo skomplikowana jest ta sytuacja - czasem pewnie jak ktoś na m etapie będzie chciał zrozumieć- nie zrozumie...

zresztą - ja sama jescze nie rozumiem- nie mam obrazu całości

dość długi czas nikomu się nie żaliłam- nawet najbliższym...kłociliśmy się jak włsokie małżeństow, wyzywaliśmy rozwodem- ale to było co innego niż teraz

on troszkę jest niezadowolony- bo zaczęłam zalić się siostrze...on ma tez troszkę paranoję, że wszystkim znajomym mówię jaki z niego cham...choc ja tego tak nie robię...ale dzięki zaczełam mieć wrażenie - że mnie zwyczajnie zastrasza...

a ja głupia mimo wszystko uważam, że jest fajnym facetem, tylko się troche pogubił...

najprościej jest zostawić, a może można poznać problem, dojść do tego co spowodowało, że taki jest, bo też się zmienił, ale dlaczego.......

onazona z jakiego jesteś miasta, to może podam Ci namiary na specjalistę i tez dla Ciebie.

Ja chętnie Ci wysłucham, widać mamy podobny problem.

Mój dzisiaj wrócił z pracy i stwierdził, że jednak nie widzi sensu bycia razem, że nie jest już na tyle silny i zastanawia się, czy nie odejść.
Już serce mi pęka, a w piątek walentynki, ja mam urodziny, mieliśmy plany, chciał mnie gdzieś zabrać, a teraz nawet nie chce ze mną rozmawiać.
Zapisałam, go na terapie wspierającą, ale oznajmił że wali go to i tak nie pójdzie.

Ja jestem już strzępkiem nerwów, a do tego ja też nie pracuję i chyba pójdę z dziećmi pod most, bo nic go nie interesuje co dalej będzie, tylko to tu i teraz i że On tak czuje i chce.

Powtarzam mu, że chcę być z Nim pomóc mu, że dzieci go potrzebują, juz nie chodzi o mnie, ale te argumenty przestały do niego docierać.
Wiem, że nic nie zrobię, im bardziej go proszę żeby się zdecydował, żeby dał nam szansę, myślę, że gorzej mu to robi, musze chyba wyluzować i dać mu czas.

Krok do przodu, albo 2 do tyłu.

Powiedziałaś mu już tak na chłodno, o ile się tak w ogóle da, że wiesz o jego zdradzie, nie interesuje Cię, z kim co  i dlaczego, ale że ma to być koniec.
Ciekawe co On na to powie, ale pewnie dalej pójdzie w zaparte.

Co my musimy poświęcić i jak się stresować, a Oni mam wrażenie mają to gdzieś, później dopiero jak już nie ma rodziny, a młoda panienka kopnie go w dupę przypomina sobie i żałuje swoich decyzji i tego, że nie ma już powrotu do rodziny.

My jesteśmy 8 lat ze sobą, ale co to jest, czy to ważne dla faceta.

już się nauczyłam, albo się staram przyjmować wszystko z pokorą, bez nerwów a wszystko we mnie w środku się gotuje, więc znam to

Wiesz, ale to nie o to chodzi, że tak nie chcesz, z tego co piszesz to jesteście na początku drogi.
U nas takie rzeczy zdarzały się przez ostatnie pół roku, ale tak jak psycholog powiedziała, przyszedł taki moment, że udawanie już go przerosło i cała choroba wyszła na zewnątrz.
Wyrzucił z siebie wtedy wszystko, ale musiał zrobić to sam, bo nie ma siły żeby ktokolwiek z Nich to wydobył, ani groźbą, ani prośbą.

Jeśli faktycznie podejrzewasz, że mąż ma depresję, to jeśli On nie ma tego świadomości, musicie czekać jeśli postanowiłaś z Nim zostać, na ten moment, w którym wyrzuci z siebie wszystko. I paradoksalnie wtedy będzie jeszcze gorzej.
Ty dowiesz się całej prawdy, tego co skrywał przez tyle miesięcy w tajemnicy, ale i Jego samopoczucie sięgnie totalnego dnia.
Wtedy dopiero wyjdzie choroba na zewnątrz, i już bez leków i terapii wspomagającej się nie obędzie.
Długa i bolesna droga przed wami, jeśli podjęłaś taką decyzję.

Do ludzi chorych na depresję, teksty typu "wybieraj", albo rodzina i będziesz taki i taki albo spadaj, to nie zdziw się, że wybierze wolność.
Ich rzeczywistość jest spaczona, i to co myślą w momencie choroby, jest czynnikiem braku odpowiedniej ilości hormonów i różnych innych czynników. Ale Oni mają pewność, że tak jak myślą, tak właśnie jest.
I ciężko w tych pierwszych tygodniach nawet leczenia farmakologicznego wytłumaczyć takim osoba, że to chemia nimi kieruje, a nie ich własny umysł.

Musisz pomyśleć, czy jesteś na tyle silna i na tyle masz w sobie empatii, że dasz radę przez wiele miesięcy wyrzekać się różnych rzeczy, tzn tych emocjonalnych i toczyć codziennie bój w sobie o to , czy dasz radę, tłumaczyć sobie że to co mówi Twój mąż do Ciebie i jak się zachowuje to kwestia choroby, a nie Jego własne JA.
Może nawet okazać się, że stanie się agresywny, mój na szczęście nie jest, ale mój zawsze był spokojny, więc jak teraz krzyknie, albo się denerwuje, to już w jego wykonaniu jest agresja.

no właśnie, u mnie jest tak, i to tez potwierdziła mi lekarka, że facet w depresji szuka odskoczni, co nie oznacza, że zdradza nas fizycznie.
Domyślam się, że gada z koleżanką jakąś pewnie, z którą może porozmawiać bez zbędnych emocji i wtedy jest mu lepiej, bo najtrudniej jest otworzyć się podczas tej rozmowy z osobą związana emocjonalnie najbardziej, czyli z żoną, partnerką itd.
Ale takie rozmowy, niestety zbliżają, więc trzeba to uciąć prędzej czy później, i u Ciebie i u mnie na razie wydaje mi się jest to nierealne. Dlatego odpuściłam. Nawet nie pytam.
Męczące, ale co mogę zrobić.

U nas tez tak, że jak nigdy przez tyle lat nie wkurzało go to co powiem, i nigdy nie rzucił słuchawką, tak teraz zdarza się to, i to, że krzyczy na mnie przez telefon w obecności kolegów z pracy, a kiedyś był bardzo skryty i nawet nie lubił rozmawiać przy nich, wychodził, teraz takie sytuacje go nie krępują, ma to jak On to mówi wyczesane na wszystko.

U mnie tez tak jest, teraz te smsy, skończyły sie pogaduchy w pracy, wychodzenie razem z pracy, to po pracy chociaż smse, i jak sam stwierdził, nie widział w tym nic złego, nic już do niej nie czuje, choroba mu to uświadomiła, ale jest mu miło jak ma z Nią taki kontakt.
Oczywiście patrze na to zupełnie inaczej, ale nie zamierzam puki co w to ingerować, bo zamiast mnie wybierze w tym swoim amoku życie bez nas.
A wtedy i smsy już go nie będą cieszyły.

Idę dzisiaj na pierwszą terapie indywidualna na 15, ciekawa jestem co mi powie Pani psycholog. Napisze Ci jak to widzi Ona ze swojej perspektywy.
Do tej pory chodziliśmy razem, więc inaczej tez okazywane były przez nas emocje, teraz będę sama i zobaczymy, sama jestem ciekawa.

Kiedyś myślałam, że depresja to widzimisie, stan lekkiego smutku, a teraz już wiem że to jest coś strasznego, okropna choroba, na którą nie masz wpływu, czy Cie dosięgnie, bez różnicy kim jesteś, i bardzo ciężko ją zdiagnozować, tym bardziej u facetów, bo Oni sie bardzo dobrze maskują. Widzą w sobie zmiany, i często zrzucają to na poczet kryzysu w związku, uczuć, które się wypaliły i takie tam dyrdymały, wierzą w to