Mąż czy dziecko - kogo kochamy bardziej? - Netkobiety.pl

wiadomo że dziecko dla większości będzie zawsze najważniejsze
co do kwestii kochania to według mnie dzecko a partnera kocha sie po prostu inaczej

Zadałaś bardzo trudne pytanie...
Moja miłość do męża jest zupełnie inna niż miłość do dziecka. Chyba nawet nie potrafię ich ze sobą porównać, nie wiem czy jest to w ogóle możliwe. Dziecko kocham bezwarunkowo - za sam fakt istnienia, za to, że jest i bez względu na to, jakie jest, od pierwszych chwil, gdy pojawiło się na świecie aż do dzisiaj niezmiennie. Męża pokochałam za coś i kocham pomimo wszystko. Kocham za to, że zawsze jest tuż obok, że jest mi podporą, partnerem, za seks, poczucie bezpieczeństwa, to z nim łączy mnie przeszłość i - mam nadzieję - przyszłość, z nim rozwiązuję problemy i dzielę radości. Za dziecko jestem odpowiedzialna, mąż zdejmuje ze mnie część życiowej odpowiedzialności. Syn zawsze będzie ważny, jego szczęścia pragnę najbardziej na świecie, ale kiedyś będę musiała stanąć z boku, przyglądając się jak buduje własny dom i zakłada własną rodzinę. Dziś za obojgiem tęsknię podobnie, podobnie brakuje mi ich przy stole i tak samo chciałabym, aby uczestniczyli ze mną w ważnych wydarzeniach, tak samo się o nich boję, kiedy się spóźniają. Bez każdego z nich nie wyobrażam już sobie życia, bez każdego z nich moje życie byłoby uboższe, może nawet puste.

Gdyby partner kochal bardziej dziecko niz mnie, to nici ze zwiazku.

że co?
oczywiście mowa tu o dziecku partnera nie Twoim?

Powtarzając za Szymborską tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono, ale każdy rodzic chyba po częściu czuje się winny, że nie udało mu się dziecka należycie wychować i właściwie nim pokierować. Taka miłość niewątpliwie jest bardzo trudna, bolesna, może nas samych zadziwić, dlatego nigdy, przenigdy, nie chciałabym musieć siebie w tej sytuacji sprawdzać.

To ma logiczne, naukowe uzasadnienie - dzieci mają nasze geny, dzieci są słabsze od dorosłego mężczyzny, dzieci łatwiej zranić, skrzywdzić, dzieci jeszcze nie wszystko rozumieją tak jak dorośli. Na partnera można (aczkolwiek się nie powinno ) nawarczeć jak się ma mega zły dzień, potem przeprosić i zrozumie. To samo dla dziecka może być tragedią.

Chyba bez porównywalna miłość, różniąca się od siebie ,choć skala miłości podobnie sięgająca do niebios
Rodzic ma dziecko kochać rodzicielską miłością najmocniej jak potrafi (bezinteresowna szczera matczyna/ojcowska troska, emocje, odpowiedzialność za bezbronną małą osóbkę -przynajmniej w etapie dziecięcym, a jak urośnie to i tak dziecko zawsze pozostanie dzieckiem)
Parter/mąż ma kochać partnerke najmocniej jak potrafi partnerską miłością ( w tym pożądanie ,cielesność, emocje, przyjaźń ,oddanie)
Nie chciałabym aby mój mą mnie darzył typowo miłością ojcowską, pardone, ja ojca już mam od dawna, nie potrzebuje drugiego, tak samo nie wyobrażam sobie jakby mąż  darzył córkę miłością jaka wysteruje miedzy dwojgiem dorosłych osób (pary zakochanej)
Trzeba oddzielać jedno od drugiego.
Partner nie może do mnie mieć stosunku jak do dziecka własnego i odwrotnie
Tutaj jest przeskok 
Na brak czułości i miłości adekwatnej do statusu narzekać nie mogę ,ani dzieć tym bardziej również nie

Mery90 oj są matki, które tak postępują, a nawet jeszcze gorzej...
Sama znam rodzinę, gdzie matka zostawiła 4 dzieci ojcu, a sama odeszła do innego mężczyzny - wychowywać jego 4 dzieci...
Ze swoimi od lat nie ma kontaktu, wyrzekła się...

Smutne, ale prawdziwe...

Moja mama odwrotnie, bo wszystko poświęciła nam - swoim dzieciom. Owdowiała w wieku 32 lat, została z czwórką dzieci. Podporządkowała całe życie pod nas. Mając lat naście rozmawiałam z nią, tłumaczyłam że tak nie można, że nie może być sama. Mama twierdziła, że przecież ma nas...
Oczywiście, ale miłość i wsparcie partnera to bardzo dużo. Miłość do partnera jest zupełnie inna niż do dzieci i uważam, że bardzo potrzebna. Pomimo dzieci - taka osoba jest bardzo samotna...

Kocham dziecko inaczej, ale równie mocno jak męża...

Dziecko moje czy partnera, dla mnie to zadna roznica akurat,

Moja mama mowila zawsze, ze kocha nas inaczej, ale tak samo mocno.

Mam chłopaka, jeszcze nie męża i dziecka nie mam, więc będę teoretyzować, ale wydaje mi się, że niedobre jest faworyzowanie którejkolwiek ze stron, raczej kochamy każdego z nich, ale każdego z nich inną miłością. Miłość do dziecka a miłość do mężczyzny to co innego i chyba nie powinno się tego porównywać. Jeżeli np cały czas poświęcamy dziecku, zapominamy o mężu to nie jest to dobre dla relacji małżeńskiej i na odwrót. Trzeba szukać złotego środka, choć domyślam się, że na pewno jest to trudne, zwłaszcza, gdy dziecko jest małe. Wiadomo, o miłość małżeńską trzeba bardziej dbać, bo nie jest bezwarunkowa.

Jestem bardzo ciekawa, czy miłośc do dziecka jest bezwarunkowa, czy to działa na zasadzie, o jestem w ciąży, o jak kocham tę fasolkę, którą mam w sobie, a potem po porodzie o jejciu jak ja je kocham. Szczerze? jakoś to dla mnie mało realne, chociaż ostatnio mam przebłyski, ze chciałabym juz mieć dziecko i nawet czuję taką mega miłość do tego potencjalnego dzieciaczka, kto wie, może to własnie powoli i bardzo leniwie idzie do mnie instynkt macierzyński, w który nie wierzę.

ja nie mówię, ze zawsze będę miała takie sceptyczne podejście. Na samym początku napisałam szczerze, że na razie to tylko teoria i wszystko może się jeszcze z 10 razy zmienić, a do tego doświadczenie bardzo zmienia perspektywę. Dlatego tak jak już wspomniałam bardzo mnie to ciekawi jak to naprawdę jest.

Jeszcze dzieci nie mam i może nie potrafię sobie tego uczucia wyobrazić, lecz uważam, że powinno się kochać "bardziej" (jeżeli można to w ogóle porównywać) swojego partnera. To on jest przyjacielem, kochankiem, najważniejszą osobą. Nigdy nie odepchnęłabym go na bok tłumacząc, że niemowlak jest najważniejszy (jak to czasami się tłumaczy). Dziecko jest wspólne, opiekę nad nim powinni sprawować oboje rodzice. Później dzieci się usamodzielnią a ja zostanę z osobą, z którą nie "rozmawiałam" przez 20 lat?

Moje zdanie jest identyczne, jak przytoczona opinia Anemonne i szczerze mówiąc dziwi mnie, że jakaś kobieta może sądzić inaczej... Co prawda sama jeszcze nie doświadczyłam macierzyństwa, jednak czuję po prostu, że więź dziecka z matką jest czymś wyjątkowym. Dziecko nosi się pod sercem, stanowi się jedno ciało z nim, moje ciało będzie domem mojego dziecka- czy może być ściślejsza jedność? To jest organiczna więź, coś niesamowitego... Miłość do mężczyzny może być również silnym przeżyciem- mam już za sobą pierwsze zauroczenie i pierwszą miłość, więc wiem, jak to wszystko przeżywałam. Ale mimo to więź z facetem jest tak jakby bardziej... zewnętrzna? Nie umiem tego jasno wyrazić, co w tej chwili mam na myśli... Ogólnie mówiąc to, że dziecko z matką jest o wiele bliższe niż jakiś facet, który może być, lub nie... faceci odchodzą, przychodzą, zdradzają, bywają- a matka jest tylko jedna. Więcej łączy matke z dzieckiem niż kobietę z jakimś przechodnim osobnikiem męskim...

Wydaje mi się, że wiele kobiet po prostu uważa, że dziecko jest ich, bo właśnie noszą je pod sercem. Po narodzinach często facet idzie w odstawkę, bo przecież jest duży, da sobie radę a niemowlak nie. I takim sposobem odtrąca się drugą połówkę. Podobno często kobiety zmęczone wszystkim nawet nie mają "czasu" i ochoty poprzytulać męża. I wydaje mi się, że tu wszystko się skupia. Bo miłość do partnera nigdy nie będzie tym samym co do dziecka. Tak jak oddanie i poświęcenie się dziecku nie będzie polegać na tym samym oddaniu facetowi

Jako że nie mam jeszcze własnych dzieci odpowiem na przykładzie moich rodziców; moja mama nigdy nie powiedziała że kocha mojego tatę bardziej niż mnie i siostrę czy też odwrotnie, jednak powiedziała że to właśnie tata jest dla niej najważniejszy bo tak jak w przytoczonej przez autorkę tematu wypowiedzi- to tata zostanie z nią gdy my pójdziemy własnymi drogami.

P.s. Olinko jesteś bardzo mądrą kobietką a z Twojej pierwszej wypowiedzi bije ogromna miłość, jak dobrze czyta się takie wypowiedzi

Nie mam męża, ani dziecka. Jedną nogą jestem jeszcze w krainie młodzieńczego szaleństwa, a drugą w torowaniu sobie drogi do stabilnej pozycji w pracy i uwijania gdzieś własnego gniazda. Tak więc +/- daje sobie jeszcze 3 lata na "te sprawy" Ale jedno wiem na pewno... Rodzina to moje największe marzenie, a jednocześnie, że się tak wyrażę, twór całkowicie mi obcy i przerażający Dlatego kiedy już zdecyduje się obdarzyć kogoś zaszczytem zapłodnienia mnie i nazywania mnie swoją żoną ten człowiek stanie się dla mnie super hiper ważną osobą. Jednak dziecko będzie chyba dla mnie jeszcze ważniejsze. Kiedy wyobrażam je sobie (w moich wizjach mała kulka z czarną czupryną (o ile mąż też będzie "ciemny")) to sama siebie zadziwiam nie mogąc się go doczekać
Nie potrafię pływać, boje się wody, ale gdyby zaszła taka potrzeba, wiem, że wskoczyłabym do wody gdyby moje dziecko się topiło. Niewiele pewnie bym zdziałała, ale... no właśnie. Tak ogromna miłość? Instynkt? Nie wiem.
Jestem bardzo związana z chrześniakiem. Ostatnio pobiegłam mu z pomocą, kiedy zauważyłam, że w jego stronę pędzi pies, a raczej wielkie bydle, jakiejś agresywnej rasy. O ile wody się boję, o tyle na widok.psa sram po gaciach ze strachu A jednak ten jeden raz w życiu nie uciekałam tylko biegłam w jego kierunku he he
Z racji sytuacji mojej siostry, nie raz i nie dwa razy czuwałam przy małym w nocy, w szpitalu olewając to, że do pracy pójde niczym zombie. Potrafiłam też zamiast kupić coś sobie, ostatnie pieniądze przeznaczyć na Niego, żeby zobaczyć jak się uśmiecha Nie sądzę, żebym zrobiła to dla mężczyzny
...ale oczywiście każda z Nas jest  inna i potrafię zrozumieć odmienne zdanie niektórych z Was.
I zgodzę się też z tym, że mogą to być równie intensywne, aczkolwiek różne uczucia. Jednak przyparta do muru wybrałabym pewnie moje, Nasze dziecko

Pozwolę sobie wypowiedzieć się w tym wątku.
Nie tylko kobieta daje życie dziecku, niestety facet też w tym uczwstniczy.
Oczywiście, że kobieta kocha inaczej, ale czy to znaczy, że ojciec kocha gorzej lub nie kocha?
Ktoś napisał, że facet przyszedł i może odejść. Tak samo dziecko może odejść i czym prędzej czym później odejdzie. Takie jest życie i taka jest natura. Chyba, że dziecie cały czas jest połączone pępowiną z mamusią- to jest tragedia.
Uważam, że po porodzie można cały czas kochać partnera wielką miłością bo dziecko jest też dzięki niemu.
Tylko niestety nie wiem dlaczego,ale po porodzie partner idzie w odstawkę.
Czasem zastanawiam się, czy nie chodzi tu o to, że " murzyn swoje zrobił i murzyn może odejść".

Jako "to dziecko" w 100% się zgadzam i podobają mi się te słowa. Wolałabym żeby rodzice kochali bardziej siebie (nie tylko teraz, ale przez całe życie wcześniejsze) niż mnie, bo wtedy wiedziałabym, że są szczęśliwi - wówczas mogłabym spokojnie "odejść" z domu.

Dziecko kocham bardzo mocno, jednak męża nieporównywalnie mocniej niż kogokolwiek innego na świecie, z naszą córką włącznie. Każda prawdziwa miłość jest bezwarunkowa. Krew, geny - to nic nie znaczy, to nie jest miłość - rodzicielstwo to o wiele więcej od takich związków, ponieważ nie uważam że np. rodzice którzy adoptowali dzieci mniej je kochają. Czasami nawet bardziej. Uważam, że każda miłość to przede wszystkim więź duchowa. Nasza córka, mimo że ją urodziłam, mimo że jest bardzo ważna, mimo że baaardzo ją kocham nie jest częścią mnie. Kiedyś odejdzie i wybierze własne życie - miłość rodzicielska nie ustanie, jednak męża mam dla siebie a córka jest "dla świata". To z mężem jesteśmy jednym ciałem, to z mężem jesteśmy dla siebie i ze sobą na zawsze. To inny rodzaj miłości, ale też mogę z całą pewnością stwierdzić, że to największa miłość. Kiedyś też uważałam, że dziecko jest/powinno być najważniejsze. Jednak dojrzałam, zrozumiałam pewne rzeczy, sporo się nauczyłam i wiem że to mąż jest numerem jeden. O wszystkie relacje trzeba dbać, jednak o te z drugą połówką trzeba dbać najbardziej, bo o najważniejsza sprawa w życiu. Daje to po pierwsze mnóstwo szczęścia samym małżonkom. Po drugie poczucie, że rodzice są dla siebie wzajemnie na pierwszym miejscu jest bardzo ważne dla dziecka. Widzimy to po naszej córce. Co więcej pokazuje to dzieciom, że najlepsze dopiero przed nimi.

Zupełnie inną sprawą jest porzucanie kogoś, krzywdzenie - nikogo nie wolno krzywdzić - męża, dzieci czy nawet obcych osób, więc niczyja "ważniejszość" nie może być usprawiedliwieniem do krzywdzenia jakiejkolwiek, nawet najbardziej obcej osoby.

Też tak sądzę. Zupełnie inaczej odchodzi się z domu, gdy nie ma się takiego poczucia odpowiedzialności za szczęście rodziców. Jeśli rodzice są dla siebie najważniejsi, to moim zdaniem dają dziecku dobry przykład i stwarzają tym bezpieczną atmosferę. Nie mam jeszcze dziecka i mój partner obawia się, że kiedy ono się pojawi, to on przestanie dla mnie istnieć. Napatrzył się na kobiety, których życie kręci się tylko wokół dzieci i widocznie obawia się tego samego. Jak będzie, czas pokaże, ale raczej nauczyłam się "panować" nad takimi rzeczami i nie zamierzam kochać "za bardzo" ani męża, ani dziecka. Wszystko w zdrowej ilości. Niemniej jednak nie przewiduję sytuacji, by mąż miał zejść na drugi plan, bo dziecko nie jest w stanie dać mi takiego oparcia, takiej bliskości emocjonalnej, takiego zrozumienia itp. Na pewno daje inne fajne emocje, ale nie to.

Nie wiem dlaczego nikt nie zauważył, ze miłośc do dziecka też ewoluuje i zupełnie inaczej będzie się kojarzyć osobom, które maja jeszcze dzieci malutkie, a inaczej miłośc do dziecka odbierają rodzice nastolatków czy dzieci dorosłych.

Dzieci-dzieci, to osoby od nas zależne i miłośc do nich musi być inna niż do dzieci-doroslych.

A co do samej kwestii - jeżeli by zaczął palić się wasz dom - kogo szukalibyscie napierw -  dziecka czy małżonka?

Kota
Dziecka nie mam, na faceta jestem wkur*iona.
To oczywiscie zartem
Ale dzis jakby sie palilo szukalabym kota a chlopa polala benzyna

Zadano mi takie pytanie jak gralismy w gry, przygotowujac sie do roli 'gdyby byla jakas katastrofa i moglabys wziac z domu tylko jedna rzecz/ osobe to co bys wziela?'
Zwierzeta to byla moja pierwsza i jedyna mysl. Moj maz sam sie moze ratowac i to lepiej ode mnie. Jest silniejszy i zwinniejszy. Juz raz zrzucil line z okna w trakcie pozaru i tak zszedl pare pieter.

Dzieci nie mam i miec nie bede, wiec nie ma opcji.

Nawiazalam do wypowiedzi kammis, ktora tez nie ma dzieci.
MOJE koty maja mniejsze szanse niz moj maz. Ja mam duzo mniejsze szanse niz on.
Coz, dla mnie ludzie i zwierzeta sa na rowni. A kot jest mi bliska osoba i ma pierwszenstwo, a juz napewno pierwszenstwo przed sasiadami, ktorym nawet sie nie klaniam.
A juz zeby kogos nieznosic musze go naprawde uznac za marnacje tlenu, wiec na 100% nie obejrzalabym sie dwa razy na taka osobe.

Czyli nikt nie bedzie wazniejszy od dziecka. Ok. Ale rozumiem, ze sa rzeczy od niej wazniejsze?

Mój facet ma większe szanse uratowania się niż ja sama, a mój kot mniejsze niż ja - sierść się szybko pali, a to jest starszy gapowaty kot.
I tak samo jest dla mnie bliską osobą. W dodatku wychowałam się z nim - on ma 11 lat, ja 22, więc w tym mieszkaniu w którym obecnie przebywam: ja, mój kot, mój facet, to mój KOT jest stworzeniem, do którego jestem najbardziej przywiązana. Z facetami jest różnie - facet raz jest, raz go nie ma, z facetem się kłócisz, facet może odejść, kot zostaje. Tak samo przyjaciółka będzie dla mnie przed facetem, bo ją najzwyczajniej w świecie kocham (to inny rodzaj miłości) od 9 lat (znamy się od gimnazjum). Przyjaciółka jest ta sama od prawie dekady, z facetami bywa różnie.

Inka - nie chcę mieć dzieci Jedni chcą, inni nie chcą, różni są ludzie Poza tym jestem za młoda, żeby o tym myśleć

Tak i to logiczne, ze sie najpierw ratuje stworzenie , ktore jest mniej w stanie sobie radzic.
Majac wybor pomiedzy malym obcym dzieckiem, czy starsza osoba niedolezna , a mezem tez bym wybrala te pierwsze dwie opcje.

kammiś pewno, że ludzie są różne
i fakt jesteś za młoda, żeby wiedzieć czy tego DZIECKA nie będziesz w życiu miała

ale mnie zaskoczyło

no taki żarcik luc
przecież dla naszej Ludmiłki najważniejsza jest ...Ludmiłka

Ratuje się zawsze tych co sobie nie radzą. Zapewne więc to mąż by był tym ratującym. Jednak w chwili gdyby oboje byli w tym niebezpieczeństwie bezradni i musiałabym wybierać - ratowałabym męża w pierwszej kolejności. Bez cienia wątpliwości. Mimo że byłaby to może i rozpaczliwa próba, ponieważ waży dwa razy tyle co ja. Jednak on jest po prostu moim całym światem, bez niego nic już nie miałoby sensu. W drugiej kolejności ratowałabym córkę. Wiem, że postąpiłby podobnie - czego zresztą mam konkretny życiowy dowód.