Czy osoby z nadwagą nie zasługują na szczęście wg społeczeństwa?! - Netkobiety.pl

Bądź szczęśliwa i nie dbaj co inni myślą.

Doskonale rozumiem, przez co przechodzisz, bo sama noszę jeszcze większy rozmiar od Ciebie (też problemy hormonalne). Nieraz spotykałam się z przykrymi uwagami na swój temat, wprawdzie nie ze strony obcych ludzi, ale np. rodziny czy dalszych znajomych. Generalnie wychodzę z założenia, że osoby krytykujące innych ze względu na ich wygląd podświadomie odczuwają wysoką potrzebę dowartościowania się, obwieszczenia całemu światu (i jej samej), że są od niej pod jakimś względem "lepsze". Myślę, że tutaj wiele zależy również od wychowania. Dobrze wychowana osoba zachowa podobne uwagi dla siebie, a z niewychowanymi generalnie lepiej się nie zadawać. Ja np. nigdy nie miałam problemów z powodzeniem u mężczyzn - nie wszystkim się podobałam, ale też nie miałam większych problemów z zainteresowaniem sobą faceta. I nieraz jak szłam po ulicy za rękę z jakimś przystojniakiem, to widziałam pełne zazdrości spojrzenia innych kobiet ("Dlaczego on jest z nią, przecież ja jestem ładniejsza! Buuuu!"). Negatywnym nastawieniem społeczeństwa staram się nie przejmować, po prostu robię swoje i dobrze chyba na tym wychodzę .

Autorko - olej to.  Obecnie żyjemy w takich czasach, że każdy powinien być fit, a kobieta nie powinna nosić rozmiaru wyższego niz 38. A żart polega na tym, że jesteśmy różni. I albo to zaakceptujemy - też w odniesieniu do siebie, albo popadniemy w paranoje. A są i tacy co lubą być paranoikami i nic na to nie poradzisz... Grunt, że sama siebie akceptujesz, że Twój chłopak też nie ma z tym problemów.
Ja myślę, że niechęć społeczeństwa do osób otyłych wynika zwykle z takiego prostego myślenia grubas=zaniedbanie. Ja akurat od dziecka miałam okazję obserwować w najbliższym otoczeniu te formy otyłości, które wynikają ze zmian hormonalnych, czy jako skutek leków i ja na przykład je bezbłędnie odróżniam od tych wynikających z miłości do jedzenia. A od lat dostrzegam w tym pewną prawidłowość - wiele osób, które są otyłe z racji totalnego braku samokontroli, przejawia te cechy też na innych polach. Są zwyczajnie zaniedbane (bez odniesienia do otyłości, po prostu czasem nawet nie dbają o podstawową higienę...), nie dbają o wykształcenie, pracę, mało rozsądnie gospodarują pieniędzmi, są mało odpowiedzialni w wielu dziedzinach życia i wiele, wiele innych. A od takich ludzi instynktownie stronimy. No i zwykle dla tego typu osób ten rozmiar 44 to dopiero początek stawki... Z tego co piszesz, to Ty należysz do drugiego bieguna - tych, co może i nie będą mieć rozmiaru 38, ale to nie przeszkadza im mieć poukładane w głowie.

Powiem Ci jeszcze jako ciekawostkę. Pracowałam lata temu z dziewczyną (wtedy jakoś Twoją rówieśniczką chyba), która, jak Ty, też z przyczyn chorobowych nosiła coś koło 46/48. I już nie wspomnę, że była kobitką naprawdę inteligentną, ale też, jak teraz to wspominam, to myślę, że spokojnie jest najmniej w pierwszej piątce najatrakcyjniejszych kobiet, jakie w życiu spotkałam. Zawsze ubrana naprawdę elegancko, zawsze z dyskretnym, ale nienagannym makijażem, włosy miała takie jakby przed chwilą je umyła i ułożyła (nawet po całym dłuuugim dniu pracy w upale - do dziś zastanawiam sie jak to robiła ), zawsze zachowywała się z klasą. A do tego naprawdę była dobra w tym co robiła zawodowo. I ona też miała szczupłego partnera - zakochanego w niej na zabój Jakoś pod koniec mojej pracy tam zbliżyłyśmy się nieco do siebie i trochę opowiadała mi, że ona też nie miała lekkiego życia z racji swojego wyglądu. Ale kiedyś po prostu nadszedł dzień w którym przestała przebywać z dzieciakami, na rzecz dorosłych. I okazało się, że jest postrzegana jako kobieta atrakcyjna, inteligentny człowiek, świetny pracownik. I wierzę, że Ciebie też to spotka, bo mam wrażenie, że masz na tyle poukładane w głowie, że prędko przestaniesz widzieć siebie głównie przez pryzmat rozmiaru, ale dostrzeżesz, i pozwolisz innym dostrzec, to co naprawdę w Tobie jest warte dostrzeżenia

A, no i powodzenia w nierównej walce z hormonami!

Mazar, młodyś i głupoty gadasz. Skoro dziewczyna jest otyła z racji problemów hormonalnych, to ćwiczenia, dietetyk i inne rewelacje można sobie w kieszeń schować. Dadzą tyle, że jedynie ćwicząc regularnie, czy jedząc rozsądniej będzie czuła się lepiej, będzie obiektywnie zdrowsza i sprawniejsza, ale nie będzie szczuplejsza! Z resztą ona pisze, że już ćwiczy regularnie. I jej problemem nie jest kolejna czekoladka, bo idę o zakład, że Ty jesz ich więcej niż autorka ale coś co jest nie do zwalczenia dietą czy biegami terenowymi. Więc Twoje rady, o ile cenne przy osobach, które mają problemy z panowaniem nad apetytem, to osoby, które od dawna trzymają dietę i ćwiczą regularnie, ale ich otyłość wynika z innych, dużo poważniejszych przyczyn, tylko mogą rozzłościć.

Kazdy zasluguje na szczescie w takim samym stopniu. Nie zalezne to jest kompletnie od wagi tylko mamy jakies bezsensownie zacofane spoleczenstwo ktore nie potrafi czesto zajac sie soba i swoimi kompleksami wiec poglebia czyjes. Nie martw sie i idz do przodu z podniesiona głowa

PS. Poza tym napisałaś, że jesteś BARDZO SZCZĘŚLIWA a to zobowiązuje! życzę szczęścia!

Zgadzam się ze wszystkim co zostało już napisane.

Jedno co mnie denerwuje - zakładanie z góry, że jeśli ktoś ma większy rozmiar to kompletnie o siebie nie dba i pochłania tony jedzenia. Też noszę rozmiar 44. Może nie ćwiczę jakoś szczególnie regularnie (choć i tak więcej niż niektóre moje szczupłe koleżanki), ale jem naprawdę mało (chyba najmniej ze wszystkich osób jakie znam). A dla takich komentujących buraków i tak jestem zaniedbanym grubasem, siedzącym całymi dniami na kanapie i obżerającym się fast foodami. Takie podejście jest chyba najbardziej krzywdzące, no ale na głupotę nic się nie poradzi. Trzeba po prostu olać, bo szkoda zdrowia.

Masz rację w tym co piszesz, jednak jest to jeszcze kwestia środowiska i umiejętność radzenia sobie z nim Niektóre grupy społeczne nigdy nie zrozumieją tego, co jest tak na prawdę ważne w człowieku i każdy atak z ich strony może nie tyle boli, co drażni. Moją metodą jest totalna ignorancja, polecam

Każda osoba zasługuje na szczęścię czy jest otyła, chora, innej skóry, wyznania czy niepełśnopsrawna.

Witaj . Ja też noszę 44 rozmiar ubrań co prawda jestem wyższa od ciebie ale moim zdaniem każdy zasługuję na szczęście. W pełni zgadzam się z witoldksywa

AMEN.
Przed tym kretynizmem propagowanym wśród ludzi nigdy nie uciekniesz.
I jeśli właśnie taką Ciebie - 100% babeczkę - akceptuje partner, to po kiego grzyba przejmujesz się zdaniem innych???

Jeżeli ktoś się swojej niedoskonałości - niepełnosprawności i etc. - wstydzi i uważa się za gorszego, to rzeczywiście używa określenia PRZYZNAĆ SIĘ (do padaczki, etc). Jeśli zaś swoją inność uważa za integralną część siebie - to nie ma się do czego PRZYZNAWAĆ. Po prostu "take it, or live it".
Tak samo w przypadku wszelkiego rodzaju uzależnień. Nikt mnie chyba nie będzie zmuszał, powołując się na moje człowieczeństwo czy grając na poczuciu winy, żebym sobie wyhaczył koniecznie narkomankę albo alkoholiczkę. Bo chora, a ją go nie chcę przez chorobę, a to taka fajna babka jest. Na pierwszych trzech randkach się powstrzymywała, ale musiała sobie potem makijaż podreperować, perukę poprawić, działkę machnąć i masz babo placek.

Jak to z Rycerzem bywa przez duże ER, to tylko z koniem i w dodatku z koniem sprawnym. To na bank. Bo koń jaki jest - każdy widzi. Prędzej czy później. Dobrze też, jakby z deka te parę kilometrów miał przejechane, silnik dotarty, żeby skuchy albo płaczu nie było.

Dekalog niepotrzebny. Oni - społeczeństwo i tak LEPIEJ WIEDZĄ. Łowiecki same na rzeź chodzą i tak po prawdzie - niechta se chodzą na zdrowie. Bo jeszcze by taki wiejski głupek aspirujący do rycerskich szlifów trafił na porządną, fajną i mądrą dziewczynę - to ją raz-dwa zmarnuje. A tak - nie żal. Równowaga w przyrodzie zachowana. Chwasty do chwastów, urodzajne - do urodzajnych. Nie ma co mieszać, bo się chwast na urodzajnej ziemi może rozplenić - a tak; wyniszczą się wzajemnie. Szafa gra.

Znasz Ty tych przypadków...z opowiadań, jak to ojciec Rydzyk albo inny Macierewicz "słyszałem osobiście o takim przypadku..." Deprecjonują wszystko - bo się tego BOJĄ. A ja czytając takie wątki i posty, to negatywne opinie ogółu wobec jednostki - odbieram je jak zawoalowany atak na wszystkich, którzy potrafią swobodnie zachowywać się w damsko-męskim towarzystwie bez przekraczania granic kultury, wulgaryzmu i pornografii. Nie potrafią tego robić lub zaakceptować inaczej, więc zamiast spróbować - wola zbesztać, zbrukać, zeszmacić. Tak rodzi się nienawiść do jakiejkolwiek inności; homofobia na przykład i wszelkie odmiany seksizmu.
Każdy ma prawo mieć wymagania co do wyglądu albo pionu moralnego - ale tylko wobec przyszłego partnera! Jeśli jednak przystaje na zastany obraz, tak czystym chamstwem i zwykłym wykorzystywaniem drugiej osoby jest wypominanie tego, na co się przystało. To tak jakby koleś zapragnął być w związku z dziewczyną na wózku, a potem jej wypomniał, że nie pląsa z nim na parkiecie.
To, że ktoś jest inny, absolutnie nie oznacza tego, że jest gorszy - w niczym. Jednak każdy ma prawo dobierać partnerów według własnego "klucza". To, że ktoś zakłada, że osoba "wybrakowana" pod jakimś tam względem nie jest jego "targetem" - nie świadczy o dyskryminacji, a o wolności wyboru.