Rozstanie po 1,5 roku wątpliwości???co o tym myslec?? - Netkobiety.pl

Nie będę się tłumaczyć. To była skomplikowana historia. Naprawdę cięzko mi było i jest... A T. o wszystkim wiedział. Niczego przed nim nie ukrywałam. Znał każdą moją myśl. Obydwoje popełniliśmy błędy, np. ten że po chyba czterech spotkaniach uznaliśmy, że jesteśmy parą...To było złe...Ja niczego nie robiłam celowo...Chyba poznaliśmy się w fatalnym momencie...Teraz próbuję wybaczyć sobie wszystkie te błędy...

Marta, ale ja nie szukałam chłopaka na siłę. Tak się stało, że wtedy się poznaliśmy i po prostu myślałam, że to dla mnie wielka szansa, choć szybko zrozumiałam, że nie jestem jeszcze na to gotowa, a nie umiałam się wycofać...Prawda jest taka, że od samego początku miałam wątpliwości...ale ciągle czekałam, próbowałam zmienić samą siebie, widziałam winę w sobie...a może to po prostu nie było "to"...Sama nie wiem co było powodem, że nam nie wyszło...Pewnie było ich wiele. Podobno jak się spotyka właściwą osobę, to się nie ma żadnych wątpliwości...
Teraz jest mi trochę żal, bo on już ma kogoś innego...Najbardziej boli mnie to, że nasze rozstanie trwało półtora miesiąca, podczas którego obydwoje twierdziliśmy, że będziemy razem tylko musimy dać sobie trochę czasu...Ja byłam gotowa, mimo wszystko, walczyć o nas do końca...a dowiedziałam się, że ma kogoś (oczywiście koleżankę z pracy) i wyjeżdzają gdzieś razem na tydzień...Trochę to boli...Ale pocieszam się myślą, że spotkam jeszcze miłość swojego życia...
Tylko teraz robię wszystko spokojnie...Nikogo nie szukam...Chcę cierpliwie "przetrawic" nasze rozstanie, wszystko sobie przemyśleć i trochę pocieszyć się tą swoją samotnościa..:) Oczywiście brakuje mi kogos do kogo moglabym sie przytulic, brakuje mi bliskosci drugiej osoby, ale wiem, ze kiedys gdy juz bede na to gotowa ktos sie pojawi i wtedy bede najszczesliwsza na swiecie...
Takze radzę Ci Marta, zebys tez dala sobie czas...Teraz widze, ze to jest bardzo wazne...

Marta, ja optymistka????Zawsze byłam okropną pesymistką, do tego marudną, niezadowoloną do końca ze swojego życia (choć tak naprawdę  wiem, że mam wszystkie powody, żeby wręcz skakać do góry z radości), jestem nieśmiała, nie wierzę w siebie...
W kwietniu miną dwa lata od rozstania z moją pierwszą miłością i mam teraz takie poczucie, że te prawie dwa lata były dla mnie bardzo ciężkie. I to nie chodzi o Jego brak tylko właśnie o mnie samą. Chciałabym, żeby to się zmieniło, ale teraz wiem, że potrzebuję na to czasu.
Nie wiem jak by było, gdybym po rozstaniu nie weszła w drugi związek, więc nie mogę Ci zagwarantować, że w tej chwili samotność jest dla Ciebie najlepsza...Wiesz już trochę jak to było ze mna i ja tylko z tej perspektywy mogę o tym mówić...Weszłam w drugi związek i coś Ci powiem - już po paru tygodniach, nie miesiącach wróciły do mnie myśli o moim byłym...I było mi BARDZO ciężko się od nich uwolnić przez BARDZO długi czas...Bo to jest tak, ze jestes z kimś, kto Cię bardzo kocha, a jednocześnie myślisz o kimś innym i wiesz, ze to nie jest normalne, ze to cos zlego, masz poczucie winy, wiec co robisz?Walczysz z tymi myslami, a jak walczysz to one tym bardziej do Ciebie wracaja i okropnie cieżko się od tego uwolnic...Ja dopiero teraz zaczynam to wszystko rozumiec...I oczywiscie te mysli wpywaja negatywnie na Twoj nowy zwiazek...
Widzisz, jak sie rozstalam z moim pierwszym chlopakiem to tak jak Ty myslalam, że musze sobie kogos znalezc, bo po 8 latach z kims nie moge nagle zostac sama...Tylko ze myslalam o tym w ten sposob, ze to beda raczej luzne relacje, nic powaznego...Tylko ze jest jeszcze druga osoba...i ona moze podejsc zupelnie powaznie do Waszego zwiazku...Tak tez bylo w moim przypadku i z tego co troche poznalam podobnych historii to czesto tak sie zdarza...A wtedy cholernie ciezko to wszystko przerwac...
Tymbardziej, ze moj T. bardzo mnie kochal, byl czuly, dobry dla mnie i do tego strasznie przystojny - ideal, a jednak...nie potrafilam sie tak prawdziwie zaangazowac...Ale przez poltora roku walczylam ze soba, myslalam, ze cos jest ze mna nie tak...duzo wtedy ryczalam, bylam zupelnie rozchwiana emocjonalnie...Chyba nie tak powinno byc w milosci...
Stwierdzilas, ze jestem optymistka...Ja teraz czuje, ze musze nia byc...:)Jest mi bardzo ciezko i czuje, ze mam dwa wyjscia...albo sie zalamie i naprawde wpadne w jakas okropna depresje albo wezme sie za siebie i do przodu:)Wole ta druga opcje:) Choc jest naprawde okropnie ciezko...
Teraz stwierdzilam, ze nie chce znowu szukac kolejnego partnera tylko chce ten czas poswiecic sobie, popracowac nad soba, nad swoja pewnoscia siebie, samoocena, poszukac sobie jakiego hobby...i poczuc, ze potrafie byc szczesliwa sama ze soba...Podobno jak czlowiek czuje sie dobrze sam ze soba to wtedy tak naprawde jest zdolny stworzyc dobry zwiazek...No i oczywiscie chce uporac sie ze swoim rozstaniem...Takze Ty tez moze powinnas pomyslec teraz o sobie...
Tez sie czasem boje, ze zostane sama...Ale co mam zrobic? Lepiej byc nieszczesliwa w zwiazku czy byc szczesliwa sama i zyc nadzieja..?:)Wole juz ta nadzieje...
Tylko ja Ci tu radze, a czasem trzeba samemu do wszystkiego dojsc i zrozumiec pewne sprawy...Ja po dlugim czasie zrobilam sie taka madra:)
Przemysl to co napisalam i daj znac co myslisz:)

Marta, to ja już nie wiem co Ci poradzić:) Ja weszłam bardzo szybko w nowy związek i...to mi niby pomoglo...choc teraz bym tego nigdy nie zrobila...
4 miesiące bolu, cierpienia...niby duzo...ale slyszalam, ze z rozstaniem jest podobnie jak ze smiercia bliskiej osoby...czasem jest potrzebny nawet i rok zaloby...Ja wiem - to nie jest pocieszajace...ale chyba lepiej raz na zawsze sie z tym uporac, pocierpiec, zeby w koncu bylo dobrze...Zastanow sie tez moze co Cie tak mocno przy Nim trzyma...Moja psycholozka mowila mi, ze czasem ludzie latami cierpia z powodu nieszczesliwej milosci, bo nie potrafia sobie z czyms poradzic, cos ich ciagle gnebi...a powinni sie tego pozbyc...Moze naprawde powinnas skierowac swoje mysli na cos innego, nie rozpamietywac...Moze napisz do Niego list, w ktorym wyrzucisz wszystko z siebie, wszystkie swoje uczucia, emocje (oczywiscie nie musisz mu go dawac). Mozesz tez wyrywkowo zapisywac swoje mysli, to co w danej chwili czujesz-podobno to pomaga...

I pamietaj - nie obwiniaj sie. Wina nigdy nie lezy po jednej stronie! Ciezko mi cos mowic, bo nie znam dokladnie Twojej sytuacji...Strasznie Ci wspolczuje, wiem jak to boli...Ale musisz to przetrwac i wiem, ze w koncu bedzie dobrze...

Marta, bardzo się cieszę, że już się lepiej czujesz. To tylko dowodzi, że z każdym dniem bedzie coraz lepiej:) Ja tez mam troche smutkow, ale nie wiem czemu czekam teraz tylko do wiosny:)Jakos tak mam nadzieje, ze z nia przyjdzie COS nowego, lepszego:) Marne pocieszenie, ale zawsze cos:)
Pomysl sobie moze o czyms co Cie denerwowalo w Twoim bylym, czego nie lubilas. Nie wierze, ze byl taki idealny:) Moze cos Cie martwilo w Waszym zwiazku. Obroc ta sytuacje w cos lepszego. Mnie moj byly zostawil z powodu naszych rzekomych klotni, akurat na ostatnim roku studiow, kiedy myslalam, ze zaplanujemy w koncu nasza wspolna przyszlosc. Juz zreszta mielismy wstepne plany. A klocilismy sie od zawsze:) Nie wiem czy to byl prawdziwy powod. Ale pomyslalam sobie, ze moze dobrze sie stalo. Faktycznie troche sie klocilismy, ale o ile przed slubem moznaby to jakis wytrzymac, o tyle po slubie, przy natloku roznych obowiazkow, moznaby nie moc tego zniesc. Poza tym moj byly ma bardzo silna osobowosc, zupelnie mnie przycmil. Nigdy nie bylam zbyt pewna siebie, a przy nim to juz zupelnie stalam sie szara myszka. Nie chcialabym stac wiecznie w jego cieniu. Pomyslalam sobie wtedy, ze to moze dobra okazja, zeby nas soba troche popracowac.
Na pewno u Was tez cos takiego sie znajdzie. Nie ma idealnych ludzi i chyba...idealnych zwiazkow tez nie...Poza tym trzeba pomyslec tak, ze skoro Wasz zwiazek sie skonczyl to po prostu to nie bylo "to". I moze sprobuj przestac sie glowic dlaczego tak sie stalo...Wiem, ze to trudne, ale sama wiem po sobie, ze godzinami myslalam o tym co sie stalo, ze moj ostatni zwiazek nie wypalil i wiem, ze nigdy nie poznam dokladnej przyczyny...Chyba tak po prostu mialo byc...Czasem sie boje, wpadam w panike, ze nikogo nie poznam (a chyba jestem troche starsza od Ciebie:),ale czasem sobie mysle, ze moze jeszcze cos fajnego mnie czeka...ze jeszcze piekna milosc przede mna:) I przed Toba NA PEWNO tez!!!!!:)

Wiesz, że zastanawiałam dlaczego właśnie jego musiałam poznac ...Nawet zaczęłam myślec już, że kiedyś jak byłam malutka bawiłam sie suknią mamy ślubną i stąd ten pech... A może tak musiał byc, Bóg go zesłał, żebym coś zrozumiała, co jest najważniejsze.. co myślisz o tym....

Ja też zastanawiam się dlaczego to wszystko tak się potoczyło.. Chociaż teraz już trochę mniej:) Ale myślę o nim niestety.. Najgorsze jest to uczucie, że nadal jest mi bardzo bliski a jednocześnie tak obcy;( Tęsknie strasznie za nim, za wspólnie spędzonymi chwilami, za tym wszystkim... jak sobie z tym radzisz???? Ja ogólnie nie wierzę w przesądy, wierzę w Boga i myślę, że to on kieruje jakoś tym wszystkim... ale już tak nie wiedziałam co mam myślec, że zaczęłam sobie wmawiac tą suknię:(

marilyn86. DObry wieczór.ja uważam że to jak postępujesz jest strasznie nie dorosłe.aż rzuca się w oczy czego ty szukasz u innych mężczyzn.słuchaj chciałaś spróbować,tak???ok ale dlaczego kurcze nie umiałaś powiedzieć jak dorosła kobieta tego jemu?ze masz z czymś problem,tak?wydaje mi się ze zamykasz sie w sobie i czekasz na zbawienie że coś minie samo.jak możesz wiedzieć ze czujesz coś do byłego tak i jesteś z kimś innym.za sytuacje w której on ma kogoś innego już-możesz zawdzięczać sobie...i nikomu innemu. gdyby życie było takie  łatwe jak sie wydaje z kwiatka do kwiatka może wyjdzie tym razem.a często znowu rozczarowanie,tak?to jest właśnie to że nie myślimy o drugiej osobie co ona czuje tylko o sobie cały czas...jest nam łatwiej mamy przytulankę mamy czułość drugiej osoby a czy ty to odwzajemniasz???to już mało ważne,tak?co można tak naprawdę stwierdzić???ja byłem z kimś 2 lata a ta osoba ciągle wracała do byłego...on mi kupował kwiaty to to to tamto...a ja chodź dałem jej milion razy więcej...dla niej były był wyznacznikiem...mówiąc do mnie kocham cię"wiedziałem że to kłamstwo. wiedziałem że jej uczucia to tylko fama zbudowana podświadomie zawsze tak czułem.z czasem budowała się we mnie blokada coraz większa i większa...tak ciągle aż w końcu zostałem wykończony psychicznie i koniec...nie będę opisywał jak mnie traktowała ta kobieta bo to szok...wielokrotnie przekonałem się na sobie że życie jest sprawiedliwe i tak dalej.