od kilku dni nie wiem co sie ze mną dzieje, nic mnie nie cieszy, wszystko mi jedno, życie mi jakoś zobojętniało.
Straciłam nadzieje że może będzie lepiej.
Moje życie nie jest łatwe. mieszkam od 5 mieś z chłopakiem na stancji, z pracą jest różnie, raz jest raz nie ma. ale najczęściej nie ma. Najpierw naobiecują że na stałe będe pracować że dobrze pracuje a tu nagle bach po miesiącu z niewiadomych przyczyn że już mnie nie chcą (ale tu pewna osoba namieszała).
mój chłopak (przez którego też sie najadłam nerwów i napłakałam) ma większe szczęście bo jak już coś znajdzie to długo robi. Ja jakoś nie mam szczęścia. ile razy sie modliłam żeby coś sie polepszyło ale gdzie tam dalej jest jak jest.
na stancji też lokatorki nerwów już napsuły.
Już mi sie czasami żyć odechciewa, naprawde.
Wydaje mi sie że już nawet nic nie czuje, ani radości, ani szczęścia, ani smutku, nic. Czasami może tylko żal, smutek i pustke.
czy to początek depresji?? można jeszcze z tego wyjść?? Pomóżcie.
- koska
- Mój jest ten kawałek podłogi
- Nieaktywny
- TheProfian
- Net-facet
- Nieaktywny
"Początek depresji" brzmi jakby zaczynać Ci się miała jakaś groźna choroba nie wiadomo skąd. To zrozumiałe koska, że jak masz problemy w życiu, odczuwasz na co dzień lęk o przyszłość, smutek, że jest nie tak jak chciałaś, złość na chłopaka, koleżanki to można mieć znacząco obniżone samopoczucie i nie tryskać energią i optymizmem. To co piszesz to przypomina mi takie powiedzenie - siła złego na jednego. Mam wrażenie, że jesteś samotna w tym co przeżywasz i to pewnie też pogarsza nastrój. A czy można z tego wyjść? Ja myśle ze tu nie ma innej możliwości. Albo zmieniasz swoją sytuację na lepszą i masz lepszy humor (wiem wiem, łatwo tak doradzać) albo ktoś pomaga Ci trwać w tej kiepskiej sytuacji, daje wsparcie, pomoc, towarzyszy. Ale nie wiem kto to mógłby być. Może ten Twój chłopak, jakiś przyjaciel?
- Adrianna16
- Zaglądam tu coraz częściej
- Nieaktywny
Ja myśle że to przejdzie że to takie chwilowe depresja raczej nie, mysle ze gdy tylko bedzie pani miała prace i wokol ,zyczliwych ludzi to chec do życia powróci
- beata834
- Niewinne początki
- Nieaktywny
też tak mysle sama niedawno przezyłam załamanie przez prace ale dałam rade ( do dzis chodze do psychologa) nie bede sie rozpisywać ale prac. u rodziców w skl. i ogólnie w rodzinie najlepiej sie na zdjęciu wychodzi ale wszystko jest na dobrej drodze bo za niedł. chyba znajde prace albo pójde do konk. a z dołka można wyjsc trzeba myślec tez o dobrych rzeczach nie tylko o problemach nikt tego psych. nie wytrzyma... mi yo pomogło zaczęlam biegac , uprawiac sport, spróbuj ok. 2 razy w tyg. isc na silownie, czy na basen chodzi zeby uwolnic negatywne emocje i bedzie dobrze:)a ja mam jeszcze inne problemy i dlatego pisze zeby ktos zerknal na forum pierwsza milosc moja niesamowita historia pomocy? teraz widze ze zdrowie jest najwazniejsze i trzeba dbac o siebie bo jak ktos ma slaba psychike to kwestia czasu juz jest dobrze ale mam 2 problem prosze was o pomoc bo sama nie dam rady pozdr.
- kamilka149
- Zbanowany
- Nieaktywny
ja ci radze pójść do psychologa to naprawde fajni ludzie gdzie się wygadasz i poczujesz się lepiej. To nie depresja pewnie zaburzenia na tle nerwowym.
