Problem z byłym mężem - Netkobiety.pl

Czy ja jestem przewrażliwiony?

Darek_S napisał/a:

Cześć!
Mam problem z partnerką.

To ta co tak kłamała czy inna ?

Cześć!
Mam problem z partnerką. Szybko jak to wygląda teraz:
Jesteśmy parą od ponad roku. Ona ma dwójkę dzieci z którymi ja się lubię. Jest były mąż który się dziećmi opiekuje. Opieka zmienia się co tydzień.
I teraz mój problem:
Mają wspólny dom
Mają wspólny samochód
Mają cały czas ze sobą kontakt i dzwonią do siebie z najmniejszą pierdółką
Wspólnie zaciągają dalsze zobowiązania jak np rodzinny abonament na telefon
Mam wrażenie, że jestem z boku i tutaj nie da się stworzyć niczego normalnego bo nie ma tutaj przestrzeni na „my”

Czy ja jestem przewrażliwiony?

Nadmienię, że rozmów na ten temat było mnóstwo. I ona sobie nic z tego nie robi - nie uważa, żeby robiła cokolwiek złego.

Przykład:
Jesteśmy w ich domu w którym mieszkają dzieci a oni się wymieniają tydzień w tydzień. Ona bierze z domu rzeczy których on potrzebuje i mu zawozi do jego domu. I twierdzi, że nie ma nic złego w bezinteresownej pomocy.

Proszę o radę - przede wszystkim czy to jest normalne czy ja jestem przewrażliwiony? Jeżeli nie, to czy coś się da z tym zrobić w ogóle? Bo ja mam wrażenie, że ona rozwód ma tylko na papierze

Muqin napisał/a:

Toż właśnie rozdzieliłam te kwestie odnośnie współwłasności auta  - z siostrą, bratem, kuzynką, koleżanką nawet temat współwłasności albo by nie istniał, albo by był tematem czysto praktycznym i finansowym. Z byłym partnerem/partnerką jest inaczej.
Zwykle tak się czyni, kończy stare i zaczyna nowe. Temat wspólnych dzieci bywa rozwiązywany bardzo różnie, opieka naprzemienna jest zjawiskiem stosunkowo nowym, ta wersja z rodzicami wymieniającymi się w mieszkaniu, którego dzieci nie zmieniają jest radykalna i zdecydowanie tu priorytetem jest to żeby dzieci jak najmniej odczuły rozwód. Jak każde rozwiązanie ma zalety oraz wady, o których mało się mówi albo i wcale. Na pewno przywiązuje oboje rozwiedzionych małżonków do miejsca, niczym chłopów pańszczyźnianych.
Wszedłeś w  pewien typ rodziny patchworkowej, dołączyłeś do istniejącego i sprawnie działającego systemu.  Nie do końca zdając sobie chyba sprawę, w co wchodzisz tak naprawdę.
Posiadanie wspólnych dzieci ma coś wspólnego z całą reszta, pytanie ile i w jakiej wersji. Gdzieś te dzieci mieszkać muszą na przykład. Zwykle z jednym z rodziców, co rodzi określone dalsze konsekwencje dla nowego związku, ale inne. Nie ma co drążyć, to nie twój temat i problem.

Sobie musisz odpowiedzieć na pytanie - co dalej. Czego ty chcesz, co planujesz, o co ewentualnie zawalczysz i jakimi sposobami. . Na przykład czy chcesz (nie że jutro ale w jakiejś przyszłości) mieć własne dzieci?
Dwie niezależne osoby to jest blokada na "my" dosyć silna. To jest raczej FWB niż bliska relacja z budowaniem "my".
Nie że będąc w związku i wspólnie budując "my" należy się własnej odrębności i niezależności pozbyć - ale w naturalny sposób ta niezależność ulega powiedzmy jakimś samoograniczeniom dobrowolnym, iżby właśnie to "my" miało przestrzeń do zaistnienia. W opisanym układzie to twoje potrzeby są podporządkowane programowo już istniejącemu układowi opieki nad dziećmi. Jesteś dorosły, wiedziałeś w co wchodzisz czyli - nie robię nic złego za priorytet uznając stan istniejący - tak przypuszczam postrzega sprawę twoja partnerka.

Zanim działanie to zastanowienie - czego ja chcę, jakim kosztem, jakie są szanse na sukces.
Możliwe, ze twoja partnerka zwyczajnie chce czegoś innego niż ty. Może to na początek powinniście sobie wyjaśnić? Może ona zwyczajnie nie chce, nie potrzebuje żadnego "my" z tobą w roli partnera czy męża? Jasne postawienie sprawy by coś wyjaśniło moim zdaniem. Od tego bym zaczęła, nie od "za dużo eks w twoim życiu" czy "po co ten familijny abonament telefoniczny z byłym".

Oczywiście masz absolutną rację apropo tych wszystkich przemyśleń. Jest to bardzo duży kłopot wejść w taką relację - nie spodziewałem się tak zażytych relacji a wręcz braku zakończenia poprzedniego związku. Nigdy nie było FBW - jesteśmy ludźmi którzy raczej oficjalnie się w to nie bawią. Praktyka pokazuje, że nieświadomie jednak razem w tym FBW tkwimy. Ona ciągle mi mówi, że przecież nie ma uczuć do poprzedniego - ja to wiem i nie przychodzi mi do głowy zdrada. To jest pewne. Tłumaczy mi, że nigdy nie chce do niego wracać a liczę się tylko ja. No więc mam mieszane sygnały które są trudne w interpretacji. Będę musiał się mocno zastanowić co z tym zrobić. Nie, żeby mi się spieszyło do dzieci, ale mimo wszystko chciałbym być z kimś kto mocniej angażuje się w związek. A może nawet nie mocniej angażuje co potrafi zamknąć sprawy z przeszłości na tyle ile to możliwe nie krzywdząc maluchów. Dziękuję

Zdrada nie jest tu tematem, tematem jest system opieki nad dziećmi. Uwiązujący do miejsca oraz wiążący byłych małżonków milionami cienkich, pajęczych nici.
Nie chcieliście, nie planowaliście ale patrząc z zewnątrz wyszło wam FWB. Nie wiem, czy twoja partnerka to dostrzega, może warto jej to powiedzieć?
W tej chwili wszyscy żyjecie podporządkowani dzieciom, były mąż też. Taki ogromny minus opieki naprzemiennej - logistyka i organizacja życia podporządkowana priorytetowi pt. komfort psychiczny dzieci.
Partnerce tak, jak jest, jest zwyczajnie wygodnie. Jej byłemu mężowi, przynajmniej na teraz, zapewne też. Pytanie jak długo to potrwa - otwarte.
Możesz zdestabilizować system rozmawiając z partnerką twardo oraz uczciwie,  że nie na to się pisałeś i że oczekujesz więcej "my" w związku. Tyle że to technicznie mało realne obawiam się.
Możesz poczekać licząc na to, że eks mąż kogoś pozna i jakaś pani wykona to za ciebie czyli zażąda od eksa decydowanego  rozluźnienia relacji z byłą żoną do spraw absolutnie koniecznych. Zażąda i dopilnuje wykonania.
Zmiana priorytetów byłaby dla partnerki emocjonalnie bardzo  trudna, bo faktycznie akurat dzieciom w tym układzie jest komfortowo i rozwodu mogły prawie nie zauważyć, ostatecznie mieszkają gdzie mieszkały, oboje rodziców dostępnych, nie kłócących się i nie skaczących sobie do gardeł,  nawet zapewne czasem miły wspólny rodzinny posiłek, mama ma zaprzyjaźnionego miłego "wujka" , no z punktu widzenia  dzieci jest niemal tak, jakby małżeństwem nadal byli. Czy partnerka zmniejszy komfort psychiczny dzieci dla ciebie? Uczciwie - wątpię. Czyli nie sądzę - to moja prywatna opinia - żeby partnerka zburzyła ten wygodny układ. A co do ograniczenia relacji z byłym mężem do spraw dotyczących wyłącznie dzieci...może by ci się udało to wymusić, wywalczyć...ale czy warto ?  Bo tu bez walki się raczej nie obejdzie.

wiesz co? spotkaj się z tym jej byłym na piwie. Porozmawiaj jak facet z facetem czy taki układ jemu pasuje.
moze tez się z tym męczy, ma kogoś.
moze po prostu dzieci zostaną przy niej, Ty bedziesz je z nią wychowywać, On weżmie wiekszość weekendów i tyle w temacie.
bo jeśli ona jest fajną kobietą i widzisz was razem, to się zgodzi. I On też.
dom trzeba sprzedać i podzielić pieniądze

ona ma już swoją rodzinę i nie potrzebuje tworzyć nowej.

Myślę, że otwarta rozmowa w tym temacie będzie dobrym rozwiązaniem. Ale tematem już nie będzie mój problem czy „my” a bardziej co ja mogę jej zaoferować w takim układzie.

Dla mnie czad
Dwóch facetów decyduje o losach "baby" po piwie

Darek_S napisał/a:

ona ma już swoją rodzinę i nie potrzebuje tworzyć nowej.

Najmądrzejsze zdanie w tym wątku i zgodne z prawdą. A ty jesteś tylko na doczepkę.

Darek_S napisał/a:

Myślę, że otwarta rozmowa w tym temacie będzie dobrym rozwiązaniem. Ale tematem już nie będzie mój problem czy „my” a bardziej co ja mogę jej zaoferować w takim układzie.

Ale to słabo wygląda. Krzywdzisz samego siebie. Ja rozumiem, że rynek matrymonialny jest trudny, ciężko o dobrą kobietę. Ale tutaj chcesz siebie sprowadzić do roli kogoś mniejszego niż partner. To nie skończy się dla ciebie dobrze, bo zawsze będą nie twoje dzieci i ojciec jej dzieci. Wg mnie to nie jest kobieta do związku i nie ma co wymyślać dziwacznych figur, tylko dlatego, żeby być gdzieś na jej orbicie.

paslawek napisał/a:

Dla mnie czad
Dwóch facetów decyduje o losach "baby" po piwie

W warunkach forumowych, użytkowniczki są w stanie aż tak odjechać z rzeczywistości.
Ciekawe czy Ela by chciała, żeby za jej plecami przy piwku na luzie, ktoś omawiał kwestie jej przyszłości. I w końcu obcy chłop przyszedł i powiedział jej i jej dzieciom, no kochani od dziś to ja wasz nowy ojciec. Tak my se ustalili.

Darek_S napisał/a:

Bo jestem niezależny

Jesteś skazany na humory babki, która plącze się pod nogami byłemu i musisz dostosować się do ich ustaleń i grafiku. I nie masz absolutnie żadnego prawa głosu w ich relacji czy też w stosunku do jej dzieci z tamtego związku.

Jaka to niezależność?

No taka, że wcale nie muszę się godzić na to.

Ale godzisz.

Jeżeli będę chciał gdzieś wyskoczyć albo zrobić coś - nie będę musiał jej pytać o zdanie

Tryb przypuszczający. Póki co to nie masz nic do powiedzenia.

Darek_S napisał/a:

I jak tak o tym teraz piszę to… co to w ogóle za związek i po co to komu…

Czasem jak się coś napisze to coś się zauważy, co gdy się temat w myślach obraca jakoś umyka. Ważne pytanie sobie zadałeś. Czego ty oczekujesz od związku, po co tobie, konkretnemu człowiekowi związek.

Z pewnego punktu widzenia to, co jest ma dla ciebie zalety. Wizja "szczęśliwa rodzina przy wigilijnym stole" cie nie nęci, dzieci własne jeśli już to na pewno nie zaraz - w tym związku jesteś wolny od presji "chcę ślubu i dzieci z tobą". W waszym związku  "my" jest bardzo ograniczone. Finansowo prosto i jasno (chyba?). Jej dzieci są obok waszego związku, nie musisz ich nawet dobrze poznawać, nie musisz się przejmować wieloma rzeczami, nie ty je wychowujesz, nie musisz w sprawie tych dzieci praktycznie nic i nikt od ciebie nie oczekuje więcej niż bycia miłym "wujkiem". Za co płacisz określoną cenę - ona co drugi tydzień mieszka z dziećmi, jej życie jest jakoś tam zależne od byłego - bo jeśli dopadnie go grypa to się z tygodnia mogą zrobić dwa, ona jest przywiązana do miejsca niczym chłop pańszczyźniany no i utrzymuje z byłym relacje o charakterze emocjonalnym, jak to się mówi "pozostają w przyjaźni", patrząc z zewnątrz można sobie zadać pytanie czemu się rozwiedli.

Tak sobie luźno pomyślałam, że jednym z powodów, dla których ludzie wchodzą w związki jest taka nieco niedookreślona potrzeba, żeby być dla tej drugiej osoby kimś "najważniejszym".  To trudno zdefiniować, za to to się czuje, wie.
W tym twoim związku najważniejsze jest dobro dzieci. Jej dzieci. Najważniejszy raczej się nie poczujesz. Tak mi się skojarzyło ze związkami, w których rodzi się dziecko - ileś kobiet mocno przegina i przestaje zauważać potrzeby partnera, koncentrując się na potrzebach dziecka. W przypadku noworodka powiedzmy jest to z punktu widzenia mężczyzny do przeczekania, jeśli nie trwa zbyt długo, bo to ma elementy realistyczne i nie do ominięcia typu karmienie.  Gorzej dla związku jeśli on na stałe ląduje na aucie i gdy dziecko oraz jego potrzeby spychają go do określonej roli, zawsze jest tym mniej istotnym człowiekiem. Ty w tym swoim związku w określonej roli zostałeś obsadzony praktycznie od razu.
Drogą dalszych skojarzeń....związki, w których "najważniejsza jest mamusia", istny koszmar.

W każdym związku jest jakiś rodzaj zależności od tej drugiej osoby, to jest to "my" o którym pisałeś. Wszyscy tkwimy w sieci wzajemnych zależności, tak do spodu niezależny od innych to chyba jakiś człek na bezludnej wyspie jest.  Natomiast siłę, rodzaj, stopień zależności od innych już jest kwestią wyboru. Tak mi się wydaje.

Darek_S napisał/a:

[

Tak - to o brak bycia najważniejszym mi chodzi. Ale ja absolutnie nie mam zamiaru konkurować z dziećmi. Natomiast nie wyobrażałem sobie, że będę musiał konkurować z mężem. Byłem przekonany, że jak ludzie decydują się na rozwód - to tak naprawdę do niego dochodzi.

Ogół sytuacji jest dla mnie wygodny pod wieloma względami. Ale też nie ukrywam, że mam potrzebę wyjścia z trójkąta i myślę, że to jest naturalne. Najprawdopodobniej macie rację i nie ma takiej możliwości i myślę że to zaczyna być dla mnie murem którego nie przeskoczę.

Oj, zwykle ludzie się rozwodzą bo chcą się uwolnić od bliskości z tą drugą osobą. Im mniej byłego/byłej w dalszym życiu tym lepiej - to jest statystyczna norma.
W tym twoim trójkącie jest statystycznie nietypowo. Co czyni cały układ nietypowym.

Jak pisałam, jest teoretyczna możliwość nie tyle przeskakiwania muru ile walki o  ograniczenie relacji z byłym. Jak z każdą walką tak i z tą :wygrasz/przegrasz, tak czy tak koszty będą, a zwycięstwo może się okazać Pyrrusowym.
Póki ci wygodnie ogólnie możesz też poczekać - bo jak też pisałam możliwe, iż jakiś czynnik zewnętrzny dziś nieznany zdestabilizuje ten istniejący układ.

Macie specyficzne FWB w tej chwili. Zwykle FWB trzaska gdy jedna ze stron zakochuje się w kimś trzecim albo gdy jedna ze stron chce więcej, niż chce/może dać druga.

Darek_S napisał/a:

Muqin napisał/a:

Czasem jak się coś napisze to coś się zauważy, co gdy się temat w myślach obraca jakoś umyka. Ważne pytanie sobie zadałeś. Czego ty oczekujesz od związku, po co tobie, konkretnemu człowiekowi związek.

Z pewnego punktu widzenia to, co jest ma dla ciebie zalety. Wizja "szczęśliwa rodzina przy wigilijnym stole" cie nie nęci, dzieci własne jeśli już to na pewno nie zaraz - w tym związku jesteś wolny od presji "chcę ślubu i dzieci z tobą". W waszym związku  "my" jest bardzo ograniczone. Finansowo prosto i jasno (chyba?). Jej dzieci są obok waszego związku, nie musisz ich nawet dobrze poznawać, nie musisz się przejmować wieloma rzeczami, nie ty je wychowujesz, nie musisz w sprawie tych dzieci praktycznie nic i nikt od ciebie nie oczekuje więcej niż bycia miłym "wujkiem". Za co płacisz określoną cenę - ona co drugi tydzień mieszka z dziećmi, jej życie jest jakoś tam zależne od byłego - bo jeśli dopadnie go grypa to się z tygodnia mogą zrobić dwa, ona jest przywiązana do miejsca niczym chłop pańszczyźniany no i utrzymuje z byłym relacje o charakterze emocjonalnym, jak to się mówi "pozostają w przyjaźni", patrząc z zewnątrz można sobie zadać pytanie czemu się rozwiedli.

Tak sobie luźno pomyślałam, że jednym z powodów, dla których ludzie wchodzą w związki jest taka nieco niedookreślona potrzeba, żeby być dla tej drugiej osoby kimś "najważniejszym".  To trudno zdefiniować, za to to się czuje, wie.
W tym twoim związku najważniejsze jest dobro dzieci. Jej dzieci. Najważniejszy raczej się nie poczujesz. Tak mi się skojarzyło ze związkami, w których rodzi się dziecko - ileś kobiet mocno przegina i przestaje zauważać potrzeby partnera, koncentrując się na potrzebach dziecka. W przypadku noworodka powiedzmy jest to z punktu widzenia mężczyzny do przeczekania, jeśli nie trwa zbyt długo, bo to ma elementy realistyczne i nie do ominięcia typu karmienie.  Gorzej dla związku jeśli on na stałe ląduje na aucie i gdy dziecko oraz jego potrzeby spychają go do określonej roli, zawsze jest tym mniej istotnym człowiekiem. Ty w tym swoim związku w określonej roli zostałeś obsadzony praktycznie od razu.
Drogą dalszych skojarzeń....związki, w których "najważniejsza jest mamusia", istny koszmar.

W każdym związku jest jakiś rodzaj zależności od tej drugiej osoby, to jest to "my" o którym pisałeś. Wszyscy tkwimy w sieci wzajemnych zależności, tak do spodu niezależny od innych to chyba jakiś człek na bezludnej wyspie jest.  Natomiast siłę, rodzaj, stopień zależności od innych już jest kwestią wyboru. Tak mi się wydaje.

Myślę, że zaskakująco wiele rzeczy tutaj jest dobrze poukładane. Między innymi finanse.

Tak - to o brak bycia najważniejszym mi chodzi. Ale ja absolutnie nie mam zamiaru konkurować z dziećmi. Natomiast nie wyobrażałem sobie, że będę musiał konkurować z mężem. Byłem przekonany, że jak ludzie decydują się na rozwód - to tak naprawdę do niego dochodzi.

Ogół sytuacji jest dla mnie wygodny pod wieloma względami. Ale też nie ukrywam, że mam potrzebę wyjścia z trójkąta i myślę, że to jest naturalne. Najprawdopodobniej macie rację i nie ma takiej możliwości i myślę że to zaczyna być dla mnie murem którego nie przeskoczę.

Mówiłeś że wiele razy o tym rozmawialiście. Co ona odpowiada na Twoje "rekalmacje"? Rozumie, tlumaczy, umniejsza, mówi ze głupoty gadasz, ze popracujecie nad tym? Jaka jest jej opinia? Moze ona nie do końca Cie rozumie? Powiedziałeś bardzo wyraźnie co Cię boli? Że żyjesz w trójkącie?

Co jest złego w byciu przyjacielem (chyba przyjaciółką) byłego męża? Pozornie nic. Ale jakby tak to odwrócić i zapytać, co jest dobrego w byciu przyjacielem byłego męża?
Przez bycie przyjacielem (właściwie przyjaciółką) rozumiem coś więcej niż brak niechęci, uprzejmość itp. Przecież przyjaźń jako taka to jest jedna z najbliższych relacji emocjonalnych, jakie można mieć z drugim człowiekiem. No wychodzi mi na to, że w bycie przyjaciółką byłego męża jest  nie OK w stosunku do aktualnego  partnera.
Odsuwa go na dalszy plan.

Napiszę bardzo brutalnie. Ale takie są realia. Ciężko w dzisiejszych czasach o łatwy dostęp do pusi. Dlatego tacy jak Darek za takowy dostęp, są w stanie zrobić wiele, bardzo wiele.
Robi za piąte koło u wozu. Kobieta jak sam pisze, kompletnie go nie słucha. Prowadzi odrębne życie, zaangażowana w swoją rodzinę, którą tworzy z ojcem jej dzieci. A ten i tak chce sobie chwalić taką sytuację.

Tak więc podsumowując: nie związałem się dla „pusi” tylko wartości.

Po pierwsze ja naprawdę nie rozumiem o co chodzi tutaj z tym darmowym seksem, „pusiami” itd. Ja naprawdę nie związałem się z nikim dla seksu. Jest on częścią relacji ale nie najważniejszą.

Do tego ja bardzo nieskromnie mówiąc powiem: znam swoją wartość. Intelektualną, wizerunkową, „status społeczny”.

Wiemy co do siebie czujemy.

Wejście z butami komuś w związek to maksymnalny poziom desperacji. Ta kobieta też nie lepsza. Nie zakończyła związku a wchodzi w trójkąt.

Naprawdę nie rozumiem czemu nie chcesz sobie znaleźc WOLNEJ kobiety. Zrobić sobie z nią dziecko. SWOJE dziecko. Być przez nią kochany i czuć się kochany. Wspólnie wychowywać WŁASNE dziecko.
Być numerem jeden.
Budować przyszłość i wspomnienia z tą osobą. Inwestować czas i pieniądze w SWOJE dziecko.

Mnie przeraża że są osoby o tak niskiej samoocenie szorującej po dnie że myślą o takim czymś.

Szok

No dobra, kłamanie odkładamy na bok i co nam zostaje? Coś bardzo dziwnego.
Tak to wygląda jakby "chciałabym, ale nie mogę" i nie ma zmiłuj na plan pierwszy tej swoistej zagadki wysuwa się ta relacja z byłym. Sorki, że o twoich trudnych i ważnych sprawach piszę jak o zagadce do rozwiązania, ale z pewnego punktu widzenia to, co się dzieje jest zagadkowe także dla ciebie.
Zdecydowanie bowiem nie jest typowe.
Nietypowe układy też się zdarzają między ludźmi, ale przy nietypowych trudniej  to ogarnąć. Gdyby z byłym koty darła - byłoby niefajnie ale typowo. Gdyby on się mało dziećmi interesował - też niefajnie, ale też typowo.
Z takich nietypowych przyjaźni między byłymi małżonkami z realu znałam kilka - większość dotyczyła rozwodów po wieloletnim małżeństwie czyli waszej sytuacji nie dotyczy. Jedno wiekowo pasuje, ale tam dla obojga małżeństwo było taką pierwszą licealną miłością, obojgu się wydawało, że życia nie zaznali w stopniu wystarczającym i że sie w tym małżeństwie duszą,  po kilku latach jak pozaznawali to się zeszli ponownie, tam była opieka naprzemienna w bardzo sprawnym wydaniu. Jest coś takiego w twoim trójkącie - nie wydaje mi się.
Inna sytuacja nietypowa też z przyjaźnią - po kilku latach małżeństwa wyszło, że pan jest biseksualny i ciągnie go silnie do panów, acz żony kochać nie przestał ni szanować i dzieci takoż, kochał i chciał wychowywać, całkiem uczciwie. Rzadko ale takie rzeczy się zdarzają.
No i pakiet ostatni, to akurat nie jest aż tak rzadkie czyli opcja, że ta przyjaźń z byłym, którą obserwujesz, wcale nie jest prawdziwą przyjaźnią tylko uwikłaniem. Bardzo starannie opakowanym.
Uwikłanie to szerokie pojęcie, poczynając od "ona go nadal kocha i robi co może żeby jednak jakoś tam być blisko niego" a kończąc na paskudnych dysfunkcyjnych relacjach typu przemocowego, w których ona jest ofiarą. Opcjonalnie - tematy finansowe jako coś dodatkowego.
Po prawdzie jeśli wiążemy się z kimś rozwiedzionym zwykle o tym związku wiemy tyle, ile nam powiedzą. Czasem nie wiemy i nie jesteśmy ciekawi, wiedzieć nie potrzebujemy, bo sprawa zamknięta i to się wie, widzi oraz wyczuwa.Lepiej/gorzej ale zamknięta. A czasem...no właśnie, czasem nie wiemy i to nam nie pozwala pojąć, co jest grane teraz.
Rozmawiałeś z partnerką o tym, że się źle czujesz w trójkącie. Blokowała temat i przez dwa tygodnie po kłótni jakby próbowała coś zmienić, a potem wracało do stanu poprzedniego. Tak czynią między innymi ci, którzy się boją.
Rozmawiałeś zapewne z pozycji "to mi nie pasuje, to mi się nie podoba, to mnie rani" jakoś tak. Jasne komunikowanie własnych potrzeb. Zasadniczo psychologicznie zalecane oraz poprawne przynajmniej teoretycznie.
Ja bym się zastanowiła nad rozmową z innej pozycji - pomóż mi zrozumieć. Jak zrozumiem to może mi przestanie nie pasować, przestanie ranić, przestanie mi się nie podobać. Żeby byc może odblokować to "nie ma w tym nic złego" No nie ma, jest tylko/aż niezrozumiale.

Z tego co mi się wydaje to ty, Darek, jesteś chyba takim człowiekiem, który ważne decyzje osobiste dotyczące relacji podejmuje jak już jest przekonany, że są właściwe, emocjonalny spontan to chyba nie twoje klimaty.

Nie jesteś w stanie zrozumieć, bo chyba, poza wszystkim, innym masz za mało danych. Trochę obserwacji, ktore jakoś interpretujesz. Być może fałszywie. Rozmawialiście w ogóle o tym jej małżeństwie czy wszedłeś w to, jak jest i nic nie wiesz?
Świat to się nie zawali jak od niej odejdziesz, na pewno. Ale żebyś się kiedyś nie znalazł w sytuacji "cholera, przecież mogłem..." czyli nie miał pretensji do samego siebie.
Jak postawisz sprawę tak, jak piszesz, to de facto zakończysz związek. Po tej jednej rozmowie, jeśli  ustawisz się w rozmowie  tak, jak piszesz, "po męsku" czyli zażądasz decyzji, jednoznacznego wyboru  i realizacji. Wiesz, dlaczego taką pewność mam? Bo jestem było nie było kobietą, my jako grupa mamy inną miejscami emocjonalność.  Jeśli się chce z kobietą rozmawiać "po męsku" efekty bywają opłakane. Rzecz jasna ty znasz partnerkę, ja nie. Możliwe że ona jest w tej damskiej mniejszości, co to męskie postawienie sprawy jasno preferują. Ale jeśli nie jest, jeśli jest w większościowej grupie, to  tym męskim podejściem najprawdopodobniej wylejesz dziecko z kąpielą.

No to jakie mam alternatywy tak naprawdę?
Co więcej mogę zrobić? Jak inaczej do tego podejść? Gdzie jest granica? Czy kolejny raz rozmowa bez wyznaczonych granic coś może pomóc? Czy jeżeli ona musi żyć w tym trójkącie którego ja nie chce to powinienem się na to godzić? To akurat dość retoryczne pytanie.
Kłopotem jest to, że nigdy nie będę blisko i nigdy nie będę rodziną. Kiedyś jej też to powiedziałem to była zaskoczona i zapytała mnie dlaczego tak myślę. Zapytała czy ją skreślam i nie możemy stworzyć rodziny skoro pierwsza jej się nie udała. Nie pamiętam finału tej rozmowy ale chyba jej powiedziałam, że w moim przekonaniu ona i jej mąż zawsze będą bliżej - będą mieć dzieci a ja zawsze będę z boku. Bo nie potrafi od niego odejść. Zostawić stare życie z tyłu. Więc już wtedy jej przedstawiłem moje obawy i obiekcje.

O małżeństwie wiem w sumie tyle, że się zaczęło, szybko pierwsze i drugie dziecko. Potem było już z górki i było coraz gorzej. Codzienne rzeczy ich przerastały, nie dogadywali się z niczym. W sprawie porządku w mieszkaniu, wspólnego spędzania czasu, wyjazdów, ludzi z którymi się spotykali. Mam taki obraz, że po prostu za szybko zdecydowali się na rodzinę - nie znając siebie nawzajem a będąc tylko w fazie zauroczenia.