Dwujęzyczność w rodzinie? a ja czuję się z boku - Netkobiety.pl

Nie przedyskutowaliście tego na etapie dyskutowania o wspólnych dzieciach w przyszłości? No to teraz widzisz, że to był błąd.

Co do tego co ja uważam - tak, przesadzasz. Jeśli ci przeszkadza to "wykluczenie" to teraz masz szansę uczyć się razem z córką. Zobaczysz jak zapunktujesz u męża. Przecież on nie robi ci na złość ucząc Waszego wspólnego dziecka swojego języka.

A po drugie: tu gdzie obecnie mieszkam mamy kilka rodzin mieszanych. I u wszystkich jest tak samo - dzieci są dwu albo i nawet trzyjęzyczne (w przypadku gdy rodzice rozmawiają między sobą po angielsku) więc dziecko ogarnia język matki, język ojca no i ten ewentualny "wspólny" angielski. Wielokrotnie na spacerach (często razem spacerujemy, bo te wszystkie rodziny mają psy i umawiamy się na takie psie spacery) obserwowałam jak każde rozmawia z dzieckiem w swoim języku. Tak więc Twój mąż nie robi nic dziwnego i niepokojącego. To kwestia Twojej niskiej samooceny i braku pewności siebie.

Dzięki!
Wiesz, w teorii to wszystko brzmi naprawdę prosto – „weź się za język, potraktuj to na luzie” – i serio, zazdroszczę ludziom, którzy potrafią tak przełączyć się z trybu frustracja na tryb „zabawa z niemieckim słownictwem”. Chciałabym, żeby mi to przychodziło z takim luzem jak niektórym.

Ale prawda jest taka, że emocje to nie kalkulator. To nie jest tak, że siadam, robię sobie tabelkę: „Tu mam poczucie wykluczenia, tam brak znajomości języka, więc teraz klikam ENTER i już czuję się super”.

Przy kazdej okazji, gdy jesteś z corka sama to mow do niej po polsku

koniczynka25 napisał/a:

Dzięki!
Wiesz, w teorii to wszystko brzmi naprawdę prosto – „weź się za język, potraktuj to na luzie” – i serio, zazdroszczę ludziom, którzy potrafią tak przełączyć się z trybu frustracja na tryb „zabawa z niemieckim słownictwem”. Chciałabym, żeby mi to przychodziło z takim luzem jak niektórym.

Ale prawda jest taka, że emocje to nie kalkulator. To nie jest tak, że siadam, robię sobie tabelkę: „Tu mam poczucie wykluczenia, tam brak znajomości języka, więc teraz klikam ENTER i już czuję się super”.

Jasne, ja akurat niemiecki bardzo w szkole lubiłam, choć początki były znienawidzone. Jednak wraz z tokiem nauki polubiłam bardzo.
Teraz, mając czterdziestkę, wzięłam się za znienawidzony angielski, bo ani dźwięczny ani melodyjny w dodatku rozmemłany, żeby tak go dopracować na solidne B2 jeśli chodzi o język potoczny niespecjalistyczny, więc wiem o czym piszesz.

Moja rada jest jednak taka, by schować emocje i podejść do tego systematycznie i nieco bardziej właśnie zadaniowo. Jeśli byłabyś wzrokowcem, to możesz zawiesić na ścianach kartki ze słówkami. Do gramatyki polecić mogę serię trzech samouczków "Der die das". W każdym razie ja bym się uczyła.

Chciałabym was zapytać o jedną kwestię, mianowicie co sądzicie o sytuacji, kiedy w rodzinie zaczynają obowiązywać dwa języki? Już wyjaśniam, o co chodzi.

Generalnie chodzi o to, że mój mąż jest Niemcem. Oczywiście nie takim Niemcem urodzonym i wychowanym w Niemczech, tylko Niemcem z Polski (mniejszość niemiecka – czyli największa mniejszość narodowa w naszym kraju). Mój mąż jest więc osobą dwujęzyczną – mówi płynnie po polsku, bez żadnego akcentu, jak każdy z nas, ale jednocześnie świetnie zna niemiecki, bo ten język nigdy w jego rodzinie nie zanikł.

Jak to wygląda u mnie? Powiem szczerze – znam niemiecki na bardzo średnim poziomie. Jakieś słówka, proste zdania, coś tam napiszę, coś przetłumaczę, ale bez szału. Nigdy nie lubiłam tego języka – trudny, twardy, niemelodyjny, kompletnie nie dla mnie. Oczywiście mój mąż próbował mnie trochę „poduczyć”, czasem coś wtrącał po niemiecku, mówił do mnie różne słówka, ale jakoś nigdy nie miałam serca do tego języka. Dlatego głównie rozmawialiśmy po polsku i tak nam to działało.

Działało – dopóki byliśmy sami. Ale odkąd urodziła się nasza córka, wszystko się trochę zmieniło. Przez pierwsze lata głównie ja się nią zajmowałam, ale od około trzech lat to mój mąż przejął sporą część opieki. I właśnie wtedy zaczęło się u nas „wkradanie” niemieckiego do codzienności. Mąż czyta jej bajki po niemiecku, oglądają razem bajki po niemiecku, rozmawiają też coraz częściej w tym języku. Córka już zaczyna próbować czytać i pisać po niemiecku.

Nie chcę powiedzieć, że mi to przeszkadza, bo przecież wiem, że znajomość dwóch języków to ogromny atut. Ale... mimo wszystko coraz częściej łapię się na tym, że czuję pewien dyskomfort.

Dlaczego?
Bo czasem czuję się wykluczona. Są sytuacje, kiedy nie do końca wiem, o czym rozmawiają. Albo kiedy córka mówi coś do mnie po niemiecku, a ja nie do końca rozumiem. Boję się, że z czasem będzie gorzej – że między nimi będzie jakaś wspólna przestrzeń, do której ja nie będę miała dostępu. A przecież to ja jestem jej mamą. Chcę być częścią tego świata, który tworzymy razem.

Nie wiem, może przesadzam. Może to po prostu moje kompleksy związane z tym językiem. Ale może też ktoś z was miał podobną sytuację i może podpowiedzieć, jak to ogarnąć emocjonalnie i praktycznie. Czy warto próbować bardziej się w ten język zaangażować mimo niechęci? Czy może zaakceptować ten podział językowy i skupić się na innych formach bliskości?

Jestem ciekawa waszych doświadczeń i opinii.

Tamiraa, mąż Koniczynki jest Niemcem z Polski, napisała wyraźnie. Tu urodzonym i wychowanym, należy do mniejszości niemieckiej.  Czyli porozumiewali się po polsku, nie tylko emocjonalnie, bo mąż jest dwujęzyczny. Język niemieckich przodków w jego domu był w użyciu zapewne równolegle do polskiego. Nie uzgodnili kwestii uczenia córki niemieckiego stąd teraz temat. Koniczynka niemiecki jakoś tam zna, ino nie lubi.

Jakieś osobiste animozje co do urody języka obcego powinny nie mieć znaczenia, zwłaszcza gdy język obcy jest językiem ojczystym ojca.

Salomonka, osobiste animozje, jak to określiłaś, mają ogromne znaczenie w uczeniu się języka obcego. Może to głupie, ale tak jest, zwyczajnie i po prostu. Ludzie miewają takie "nie bo nie" i jest to ewidentnie poza zasięgiem racjonalnego rozumu, tego siłą woli nie zmienisz. Ludzie z taką blokadą uczą się wolno, mało efektywnie jakby sami siebie sabotowali.
Tamiraa, ojciec dziecka w Polsce rodzony, wychowany i mieszka, nie wierzę, żeby nagle mu się język polski przestał podobać. Po prostu zaczął córkę uczyć drugiego języka.

Ja Cię rozumiem. Niemiecki nigdy mi nie wchodził, choć uczyłam się kilka lat. Miałam złe oceny. Dziś nic już nie pamiętam.
Za to angielski i francuski wchodził mi momentalnie i miałam super oceny.

Może pogadaj z mężem, że prosisz by jeśli między sobą rozmawiali, to tłumaczyli to na polski, bo czujesz się wykluczona. Jeśli fajny, mądry facet to zrozumie.

koniczynka25 napisał/a:

Masz rację, może warto było to wszystko przegadać wcześniej – ale wiesz, jak to bywa. Człowiek wtedy żyje wizją wspólnej przyszłości, wybiera imiona dla dzieci, wyobraża sobie spacery z wózkiem, a niekoniecznie analizuje, w jakim języku będą oglądać bajki czy śpiewać piosenki.

No właśnie obok wybierania imienia dla dziecka/dzieci to zaraz po tym powinniście byli ustalić kwestię językową. W takiej rodzinie to obowiązkowe.

Muqin napisał/a:

Salomonko, mąż Koniczynki jest z mniejszości niemieckiej w Polsce, stąd jego dwujęzyczność i temat drugiego języka w rodzinie. Z tego co zrozumiałam mieszkają w Polsce.

Fakt, zrozumiałam że mieszkają w Niemczech.

Jednak to, że dziecko mówi w języku ojczystym ojca to chyba nie jest nic dziwnego?

Muqin napisał/a:

Tamiraa, mąż Koniczynki jest Niemcem z Polski, napisała wyraźnie. Tu urodzonym i wychowanym, należy do mniejszości niemieckiej.  Czyli porozumiewali się po polsku, nie tylko emocjonalnie, bo mąż jest dwujęzyczny. Język niemieckich przodków w jego domu był w użyciu zapewne równolegle do polskiego. Nie uzgodnili kwestii uczenia córki niemieckiego stąd teraz temat. Koniczynka niemiecki jakoś tam zna, ino nie lubi.

W końcu wyszła za mąż za Niemca.
Jeśli autorka mieszka w Polsce, to większy nacisk powinna położyć na język polski, a więc uzgodnić sobie z mężem żeby córka więcej rozmawiała po polsku, bawiła się po polsku, itp. Nauka niemieckiego przyda się córce na pewno też.

mój partner jest z Dolnego Śląska. Niemcem. w sumie dowiedziałam się o tym nie na początku- bo imię ma polskie powiedzmy, a po urzędowych przymusowych zmianach imion w jego rodzinie na polskie jego rodzice nie walczyli o niemieckie imię dla syna, a po polsku oczywiscie mówi płynnie.
język niemiecki jest dla niego bardzo ważny, żeby to zrozumieć wystarczy z mężem takiego pochodzenia rozmawiać.
więc oswajam język na nowo. długie słowa rozbić trzeba na częsci a potem wymawiać razem i to jest łatwe, bo język brzmi logicznie.
słucham ulubionych filmów z niemieckim dubbingiem i łapię całe frazy.
my dzieci nie planujemy w naszym wieku:) ale ponieważ mój partner jest bardzo aktywną osobą w  obu środowiskach i polskim i niemieckim, to nie chcę być wykluczona jak autorka- bo może jednak nie jest trollem tylko ma na tyle ograniczone myślenie, że woli się złościć że dziecko mówi w języku ojca niż zabrać się za naukę.
zacznij może od seriali RTL.
do dziecka nie musisz po niemiecku mówić, po co? mawet lepiej by od Ciebie uczyła się polskiego, a od męża niemieckiego, moja siostra ma taką dwujęzyczna rodzinę i dziecko zna oba języki.
dziecko i autorka mają zapewne niemieckie nazwisko, nie wiem jak mozna nie akceptowąć faktu czyjegoś pochodzenia i się z nim związać, krzywo patrzeć na naukę języka przez własną córkę.

Ela210 napisał/a:

mój partner jest z Dolnego Śląska. Niemcem. w sumie dowiedziałam się o tym nie na początku- bo imię ma polskie powiedzmy, a po urzędowych przymusowych zmianach imion w jego rodzinie na polskie jego rodzice nie walczyli o niemieckie imię dla syna, a po polsku oczywiscie mówi płynnie.
język niemiecki jest dla niego bardzo ważny, żeby to zrozumieć wystarczy z mężem takiego pochodzenia rozmawiać.
więc oswajam język na nowo. długie słowa rozbić trzeba na częsci a potem wymawiać razem i to jest łatwe, bo język brzmi logicznie.
słucham ulubionych filmów z niemieckim dubbingiem i łapię całe frazy.
my dzieci nie planujemy w naszym wieku:) ale ponieważ mój partner jest bardzo aktywną osobą w  obu środowiskach i polskim i niemieckim, to nie chcę być wykluczona jak autorka- bo może jednak nie jest trollem tylko ma na tyle ograniczone myślenie, że woli się złościć że dziecko mówi w języku ojca niż zabrać się za naukę.
zacznij może od seriali RTL.
do dziecka nie musisz po niemiecku mówić, po co? mawet lepiej by od Ciebie uczyła się polskiego, a od męża niemieckiego, moja siostra ma taką dwujęzyczna rodzinę i dziecko zna oba języki.
dziecko i autorka mają zapewne niemieckie nazwisko, nie wiem jak mozna nie akceptowąć faktu czyjegoś pochodzenia i się z nim związać, krzywo patrzeć na naukę języka przez własną córkę.

Gdyby pochodzenie męża mi jakoś szczególnie przeszkadzało to bym nie wyszła za niego za mąż, też nigdzie nie napisałam że to źle że córka uczy się niemieckiego od mojego męża. Jedyne czego nie przewidziałam to tego, że ten niemiecki będzie aż tak częsty, że córka aż tak szybko się w to wkręci. Raczej miałam bardziej na myśli to jak jest to z Polakami mieszkającymi za granicą, czyli tak że dzieci rodziców jeszcze polski jako tako znają, ale wnukowie to już tak średnio, a prawnukowie to już nawet nie wiedzą, ze mają polskie pochodzenie, czyli ten język polski wraz z każdym pokoleniem zanika, no tutaj w moim przypadku język niemiecki w ogóle nie zanika.

Tamiraa napisał/a:

koniczynka25 napisał/a:

Kiedyś to testowaliśmy, może i trochę się więcej nauczyłam, ale więcej juz nie dam rady. Język jest po prostu paskudny i trudny. Wymowa przyjemna dla ucha nie jest, pisownie i gramatyka też nie.

Wydaje mi się, że trudniejsza jest francuska gramatyka, a jednak niemieckiego nie chciałabym się uczyć. Chociaż niektóre niemieckie słowa brzmią ładnie na przykład: motyl.

Wybredne jesteście drogie panie

Ja z nauki w ogóle, w tym nauki języków zrobiłam sobie sposob na życie. Uczę się, bo mi to się w zyciu przydaje, a nie bo jakiś język lubię bądź nie.

Rosyjski przechodzi u mnie renesans, bo mnóstwo jest dziś ludzi w Niemczech z Ukrainy i w ogóle Rosji i byłych republik rosyjskich, a oni często nie mówią w ogóle w innym języku, zwłaszcza dzieci.

Niemiecki - bo musiałam studiować w Niemczech, pracodawca opłacił mi drogie studia, więc chciałam wykorzystać szansę.

Angielski - na studiach w Polsce obowiązkowy i to był pierwszy obcy język jaki opanowałam naprawdę dobrze.

Dziś uczę się hiszpańskiego, ale tylko dlatego że często jestem w Hiszpanii i lubię się dogadywać w rodzimym języku.

Niemiecki stał mi się bardzo bliski i uważam, że jest to język jak każdy inny, mnie się bardzo nawet podoba. Mam partnera Niemca i nie wyobrażam sobie, żebyśmy musieli rozmawiać na migi.

Biadolenie że język niemiecki jest brzydki, czy straszny uprawiają zwykle osoby, które nie mówią w żadnym obcym języku i uważają że język obcy jest po to, żeby nam się podobal.

A to tak dla wszystkich:

https://www.bing.com/videos/riverview/r … ;FORM=VIRE

Podziwiam Salomonko, że nauczyłaś się tych języków. Jeśli zaś chodzi o rosyjski, fakt, do nas też przyjeżdżąją ludzie z Ukrainy, którzy porozumiewają się między sobą po rosyjsku. Jak oni szybko się uczą, naprawdę.

Moj ulubiony język oprocz polskiego i angielskiego to hiszpanski, bo lubię jego akcent i to jak brzmi tak plynnie, ladnie.

Moj ulubiony język oprocz polskiego i angielskiego to hiszpanski, bo lubię jego akcent i to jak brzmi tak plynnie, ladnie.

Gosiawie napisał/a:

a gdzie wy mieszkacie? Jesli w Niemczech, to jak najbardziej powinnas uczyc sie z corka, tyle, ze dobrze by tez bylo, zeby mala nie zapomniala polskiego.
Jesli w Polsce, to znow moze byc problem w szkole, nie wiem ile ma lat, czy juz umie pisac po polsku?

Akurat mieszkamy i pracujemy w Polsce i nie planujemy żadnej przeprowadzki do Niemiec czy innego kraju niemieckojęzycznego (przynajmniej nie w bliskiej przyszłości), co do samej nauki przeze mnie niemieckiego to już pisałam po prostu dla mnie to jest język którego nie da się lubić, on jest paskudny, tyle ile się przez swoje życie nauczyłam tyle się nauczyłam, ale nigdy to nie będzie płynne, ten język jest po prostu trudny i to w kij trudny. Córka już w tym roku idzie do I klasy, więc też jest w tym wieku w którym polskiego już nie zapomni, nawet gdyby z dnia na dzień przestała go używać.

Julia life in UK napisał/a:

Moj ulubiony język oprocz polskiego i angielskiego to hiszpanski, bo lubię jego akcent i to jak brzmi tak plynnie, ladnie.

Nic nie wniosłaś do tematu, może idź się udzielać w swoich, których masz multum?
Ten temat nie jest o tobie i twoich upodobaniach językowych.

Wydaje mi się, że trudniejsza jest francuska gramatyka, a jednak niemieckiego nie chciałabym się uczyć. Chociaż niektóre niemieckie słowa brzmią ładnie na przykład: motyl.

Gosiawie napisał/a:

Tamiraa napisał/a:

Nic nie wniosłaś do tematu, może idź się udzielać w swoich, których masz multum?
Ten temat nie jest o tobie i twoich upodobaniach językowych.

przyganial kociol garnkowi

Tamiraa napisał/a:

Wydaje mi się, że trudniejsza jest francuska gramatyka, a jednak niemieckiego nie chciałabym się uczyć. Chociaż niektóre niemieckie słowa brzmią ładnie na przykład: motyl.

O, moja ulubienica się uaktywniła. Muszę cię zmartwić. Powtórki z rozrywki nie będzie. Zrobiliście już w moich tematach śmietnik, możesz tam zresztą kontynuować. I wystarczy, nie śmieć w innych.

Wracając do tematu, autorko, odezwij się, jak sobie poradziłaś  i czy nadal czujesz się wykluczona?