Dylemat - Netkobiety.pl

Marthe, nie wymyślaj tylko popracuj nad sobą, bo to, że tobie trudniej, nie znaczy, że masz udawać, że ktoś nie żyje. Wpadniesz w paranoję.

Generalnie mi chodziło o to, aby wyeliminować złe emocje w tym procesie, bo jak ktoś umrze to nie musisz go sobie jakoś obrzydzić, a przez osobę która się z tobą rozstała możesz czuć się skrzywdzona i będzie sie to wiązać z przetwarzaniem negatywnych emocji wzgledem niej.

A wiesz że to chyba prawda?

Np. od śmierci mojego taty minęło 3,5 roku, a moja mama już po około roku, może półtora, była zupełnie wyleczona, normalna, taka jak dawniej (bardzo się kochali).
Natomiast jej koleżanka została porzucona przez męża dla kochanki jakieś 8 lat temu i do dziś to przeżywa, mówi o tym przy każdej rozmowie, obserwuje wciąż faceta na fb.
Moja koleżanka rozwiodła się z mężem choć go nadal kochała, ale zdradzał ją. Dochodziła do siebie 10 lat, sama mówiła że nadal go kocha i nikogo już nie pokocha. Dopiero po tych 10 latach zaczęła powoli chodzić na randki aż poznała kogoś i wyszła za mąż drugi raz.

Mój kolega, porzucony kiedyś przez kobietę którą bardzo kochał, powiedział że to ból silniejszy niż po czyjejś śmierci. Bo oprócz utraty kogoś, dochodzi jeszcze poczucie odrzucenia, poczucie że jesteś niedostatecznie dobry by Cie kochać, a do tego masz świadomość że ta osoba zwiąże się z kimś innym i będzie szczęśliwa.
Natomiast śmierć jest straszna i bolesna, ale można pożegnać się, masz świadomość że ta osoba Cię kochała i chciała zostać, ale los Was rozdzielił.

No właśnie ludzie się męczą, męczę się i ja. U mnie na szczescie to nie trwa 10 lat itp tylko bardziej 2 lata czasem rok... Ale to i tak dużo czasu. No i te negatywne emocje które sie pojawiają są bardzo wyczerpujące. Czytałam że jest taka kontrwersyjna metoda polegająca właśnie na tym co opisałam (stosowana chyba nawet przez psychologów).

Ta koleżanka co obserwuje na facebooku - bardzo jej współczuje - jesli chodzi o mnie to pierwsze co robię to się samousuwam z social media takiej osoby. Bycie tam dalej to ponad moje mozliwości. Dobrze że drugiej koleżance się poszczęściło. Wspaniale też, że twoja mama też się pozbierała.

Mój pierwszy chlopak z dzieciństwa nie żyje - jak się o tym dowiedziałam było mi smutno i jego obraz został pozytywny. Szkoda go. Ale gdy się o tym dowiedziałam to i tak już od dawna nie był moim chłopakiem i był mi obojętny.