Kłótnia i kryzys - Netkobiety.pl

Rozwiązanie zaproponowane typu "wiemy co lubią faceci, wskocz w seksi ciuszek" uważam za słabe bo to nie załatwia problemu, tylko zamiata go pod dywan. A problemem jest fakt, że ich związek to jedna wielka kłótnia, spięcia, nieporozumienia i zmęczenie tym faktem. Czy to kwestie charakteru czy niedopasowania, nie wiem.

Autorko piszesz, że razem wiele przeszliście. Co to znaczy? Nie chodzi mi o skalowanie typu "bo mu umarł ojciec", "bo w moim życiu wydarzył się dramat a on przy mnie był", nie musisz mi odpowiadać ale miałam koleżankę, dla której "wiele razem przeszliśmy" były ciągle kłótnie, godzenie, rozstania i powroty. Jednym słowem, działo się więc.... wiele przeszli.

Może do siebie nie pasujecie skoro ciągle się kłócicie? To nie jest zdrowe

a te 50 km to chyba w godzinę można przejechać..więc nie rozumiem dlaczego nie ma czasu by się spotkać częsciej.
na Twoim miejscu bym się nie oddzywała do niego, dopóki sam tego nie zrobi. oczywiscie nie bez końca

Moja praca, jego kursy do pracy i dorabianie w weekend. To jest główny powód braku spotkań.
Też sobie myślałam, że nie będę się odzywać I poczekam na jego ruch. Ja go przeprosiłam po tamtej sytuacji. Jednak ten brak odzewu od tych kilku dni nie daje mi spokoju. Nigdy takiej sytuacji nie bylo. Nie wiem ile jeszcze powinnam czekać?

Mówiąc szczerze, ja żadnych takich kryzysów nie miałam. Pochodzę z dobrego domu, skończyłam studia i mam stałą pracę. Przez te 2 lata związku nie wydarzyło się nic poważnego w moim życiu.

Co przyciągnęło? To, że tak na prawdę jest on dobrym facetem. Jest pomocny, wrażliwy.  O wszystkich tych sytuacja dowiedziałam się po jakimś czasie naszego związku. Popełnił w przeszłości wiele błędów. Ale po tym jak prawie trafił do więzienia, chce je naprawić. Zapisał się na te kursy, aby później mieć pracę i pozpłacać długi. Dorabia w te weekendy. Chcę wyjść na prostą i ja to rozumiem. Sama chcę, aby w końcu mu się zaczęło układać w życiu. Ale na tym teraz nasz związek cierpi.

Z tego co mi mówił. To tak, ma mieć po nich zapawenioną pracę. A potrwać mają jeszcze z 3 tygodnie. Te doróbki, za dużo mu nie dają. Tyle aby mieć na zapłatę raty za długi,  na jakieś jedzenie, oraz dla matki, ponieważ u niej mieszkana.
Ja mam nadzieję, że po nowym roku to wszystko zacznie powoli wychodzić na prostą. Dlatego też nie chcę tego kończyć. Nie wiem tylko jak wyjść z tej sytuacji, która nastała po ostatniej kłótni.

Dziękuję za odpowiedź. Boję się tej rozmowy, ale nic innego mi nie pozostaje jak spróbować.

Nie wiem. Nie potrafię odpowiedź na to pytanie. Wiem, że to pewnie było by najlepsze rozwiązanie. Ale zwyczajnie nie potrafię tego zrobić.

W mojej opinii jeśli wiesz, że to najlepsze rozwiązanie a mimo to nie wybierasz go w imię... "czegoś" to znaczy czesto, że jesteś w coś uwikłana w sposób wadliwy lub wręcz toksyczny.

Napisałaś, że jest "wrażliwy i dobry". Dla mnie to banał, coś subiektywnego. Na tym nie uciągniesz. Nie znam szczegółów ofkors, ale pisze co czuje.

Problemem może być tu to, że jest on moim pierwszym facetem. W życiu nigdy nie miałam szczęścia w miłości. On był pierwszy, który mą się zainteresował. Zakochałam się po uszy. A teraz moją główną obawą przed rozstaniem jest, że już nigdy nie znajdę innego faceta, który się mną zainteresuje. Po za tym. Zaczął pracować w jakiś sposób nad sobą. Więc wciąż mam cichą nadzieję, że jednak będzie dobrze.

Ja mam 27 a on 30. Wiem, teraz pewnie uznacie, że zachowujemy się jak gówniarze. Jeśli chodzi o to, czy przepracował problem, nie potrafię się wypowiedzieć. Mogę powiedzie, że został zmuszony do pójścia na terapię u psychologa (z pewnych powodów, które się w jego życiu zadziały). Liczę, że to też jakoś na niego wpłynie. W kwestii jego domu na razie nie ma możliwości nic zrobić (nie ma przecież finansów aby się wyprowadzić). W kłótniach jest dokładnie tak jak opisałaś. Krzyczy, wyzywa mnie, potrafi odwrócić kota ogonem. A głównie to ja później próbuję wyciągnąć rękę na zgodę.

Dziękuje za te słowa. Cały czas żyję tą nadzieją, że końcu musi być dobrze, skoro on zaczął robić coś w tym kierunku. W sumie w większości naszych rozmów powtarza, że mnie kocha tylko ma teraz trochę ważniejsze rzeczy na głowie (znalezienie pracy, spłatę długów i zaczęcie wychodzić na prostą). Muszę chyba być wobec niego teraz bardziej wyrozumiała i przetrwać jeszcze tych kilka tygodni.

Dziękuję za te miłe słowa. Są one dla mnie ogromnym wsparciem w tym momencie. Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję.

Autorko. Bagienni_k dobrze to napisał. Ja ze swojej strony powiedziałbym swojej córce, że jeśli w jej relacji jej chłopak krzyczy na nią, manipuluje faktami, to aby pomyślała czy warto kontynuować taką znajomość. Czy warto wybierać życie gdzie nie jest się szanowanym?  Te chwile szczęścia będą malały z czasem a pozostanie tylko myśl, że nie takie powinno być swoje życie. Wiadomo, nie zna się przyszłości, ale ludzie tak naprawdę niewiele się zmieniają.  Skoro on nie potrafi teraz spokojnie rozmawiać, to po ślubie będzie tak samo, niezaleznie czy Ty postawisz mu granice czy nie. Moim zdaniem, ja bym dał sobie spokój i przemyślał temat związku.

Czyli się nie szanujesz. On Cię wyzywa, stosuje manipulacje skoro tego kota ogonem odwraca a ty wyciągasz rękę na koniec, skomląc o zgodę. W imię strachu, że już nikogo nie poznasz. To nie jest zdrowy układ, to nie są fundamenty. Przyjął z domu określony schemat, powiela go skoro jest taki a nie inny w kłótniach. Wiesz, ja do samych klotni nic nie mam bo to naturalne, że się konfliktujemy, mamy odmienne potrzeby, oczekiwania, w emocjach nie potrafimy ich zdrowo nazwać i to ludzkie, ale pytanie co z tym robimy. Czy pracujemy nad sobą, wyciągamy naukę i uczymy robić to lepiej. Rozumiem, że on ma trudną sytuację ale jego zestaw schematów i reakcji nie jest zdrowy. W przyszłości co, też będzie Cię obrażał, wyżywał się jak nie będzie mu szlo w życiu? Wyobrażasz sobie dzieci w takich warunkach? Ktoś napisał, chyba Iza, że miłość zniesie wiele. Miłość to decyzja, miłość to wzajemny szacunek. Ja tu widzę uwikłanie w coś niezdrowego. Ale zrobisz jak uważasz.