Brak chęci do wspólnego mieszkania - Netkobiety.pl

Albo apodyktyczna matka, która używa emocjonalnego szantażu i manipulacji, aby syneczek w domu był, bo innego faceta brak.

W chuj częste u samotnych matek.

SaraRataj napisał/a:

.... On na to odpowiedział, że byłoby mu przykro, bo mnie kocha, ale on teraz nie ma takich możliwości....

przetłumaczę Ci to z chłopskiego na polski
"szkoda by było bo fajne mam bzykanko, od początku rozstanie mam wliczone w ryzyko, jesteś frajerką bo gdybym miał jakieś plany wobec Ciebie to już dawno bym się oświadczył"
Mamusia gotuje, pierze, dupke podciera itd
On w życiu nie zrezygnuje
UCIEKAJ i ratuj siebie

Temat troche bliski mojemu sercu. Tez nie chcialem mieszkać z narzeczoną. Slubu w sumie też nie. Bylo dobrze jak było. Naprawde ja lubilem, naprawde byla wazna, ale namiętność juz sie wypaliła.

Tik. Tak. Tik. Tak. Zegar biologiczny tyka.
Czas to cos czego nie kupisz.

a jak dlugo juz jest dobrze jezeli chodzi o raka? to ma duze znaczenie, bo ta choroba bywa dynamiczna. dopiero po 5 latach uznaje sie za wyleczona. niedawno w bliskiej rodzinie byl rpzypadek i bylo raz lepiej raz gorzej na przemian. nawet jak zmniejszony, ze "nie bylo" to za 2 miechy moze byc nawrot. a jak zle bywa podczas wznow albo komplikacji, bo leczenie tez jest mega obciazajace to juz nawet nie bede opowiadac. jak bede miala raka to chyba nie podejme walki, bo wiem co to za zycie juz potem. tylko meka.

Jack Sparrow napisał/a:

Albo apodyktyczna matka, która używa emocjonalnego szantażu i manipulacji, aby syneczek w domu był, bo innego faceta brak.

W chuj częste u samotnych matek.

Niestety znam taki ultra przypadek. I to nie była samotna matka, a żona pantoflarza, którego już dawno zgnoiła. Od wielu lat nawet z nim nie spała w jednym łóżku. Całą chorą miłość przelała na jedynego synka. Mówiła, że nawet jeśli syn pójdzie z domu, to ona z nim.

Witajcie. Jestem z moim chłopakiem 7 lat. Mam już dosyć mieszkania osobno, więc postawiłam mu warunek wspólnego zamieszkania. On nie chce ze mną wspólnie wynająć mieszkania, bo tłumaczy to sytuacja finansowa albo, że musi się opiekować schorowaną matka( która jest w dobrej kondycji, miała nowotwór, ale już jest ok). Czy on szuka tylko wymówek, czy to może ja jestem za mało empatyczna i go nie rozumiem. Powiedziałam mu, że jeżeli on nie chce ze mną zamieszkać, to nie widzę innego wyjścia, jak tylko się rozstać. On na to odpowiedział, że byłoby mu przykro, bo mnie kocha, ale on teraz nie ma takich możliwości. I nie piszcie mi proszę, żebym mu dała czas, bo wydaje mi się, że 7 lat związku to bardzo dużo, dodatkowo mamy już 30 lat, więc ile mam jeszcze czekać. Doradźcie.

a jak dlugo juz jest dobrze jezeli chodzi o raka? to ma duze znaczenie, bo ta choroba bywa dynamiczna. dopiero po 5 latach uznaje sie za wyleczona. niedawno w bliskiej rodzinie byl rpzypadek i bylo raz lepiej raz gorzej na przemian. nawet jak zmniejszony, ze "nie bylo" to za 2 miechy moze byc nawrot. a jak zle bywa podczas wznow albo komplikacji, bo leczenie tez jest mega obciazajace to juz nawet nie bede opowiadac. jak bede miala raka to chyba nie podejme walki, bo wiem co to za zycie juz potem. tylko meka.

Tez nie wierze w zadna chemie.  Gdybym miala raka to bym odmowila leczenia chemioterapia,bo widzialam chorych na chemii z rodziny I jak przed diagnoza robili wiele rzeczy mimo dolegliwosci tak po chemii to byly roslinki

madoja napisał/a:

SaraRataj napisał/a:

Witajcie. Jestem z moim chłopakiem 7 lat. Mam już dosyć mieszkania osobno, więc postawiłam mu warunek wspólnego zamieszkania. On nie chce ze mną wspólnie wynająć mieszkania, bo tłumaczy to sytuacja finansowa albo, że musi się opiekować schorowaną matka( która jest w dobrej kondycji, miała nowotwór, ale już jest ok). Czy on szuka tylko wymówek, czy to może ja jestem za mało empatyczna i go nie rozumiem. Powiedziałam mu, że jeżeli on nie chce ze mną zamieszkać, to nie widzę innego wyjścia, jak tylko się rozstać. On na to odpowiedział, że byłoby mu przykro, bo mnie kocha, ale on teraz nie ma takich możliwości. I nie piszcie mi proszę, żebym mu dała czas, bo wydaje mi się, że 7 lat związku to bardzo dużo, dodatkowo mamy już 30 lat, więc ile mam jeszcze czekać. Doradźcie.

Ile jeszcze tematów założysz o tym samym?

https://www.netkobiety.pl/t132197.html
W listopadzie pisałaś "mama piła ale wyszła z tego", a teraz "mama miała raka ale wyszła z tego"....

i założę się że ten temat też jest Twój:
https://www.netkobiety.pl/t133938.html

blueangel napisał/a:

a jak dlugo juz jest dobrze jezeli chodzi o raka? to ma duze znaczenie, bo ta choroba bywa dynamiczna. dopiero po 5 latach uznaje sie za wyleczona. niedawno w bliskiej rodzinie byl rpzypadek i bylo raz lepiej raz gorzej na przemian. nawet jak zmniejszony, ze "nie bylo" to za 2 miechy moze byc nawrot. a jak zle bywa podczas wznow albo komplikacji, bo leczenie tez jest mega obciazajace to juz nawet nie bede opowiadac. jak bede miala raka to chyba nie podejme walki, bo wiem co to za zycie juz potem. tylko meka.

No coś Ty! Znam dużo kobiet po raku piersi (np. moja mama) i żyją zupełnie normalnie, szczęsliwie. I są zdrowe. Osobiście nie wierzę w powodzenie chemii (mój tata dostał 45 wlewów i zmarł), ale w powodzenie chirurgicznego wycięcia guza - jak najbardziej.

Tez nie wierze w zadna chemie.  Gdybym miala raka to bym odmowila leczenia chemioterapia,bo widzialam chorych na chemii z rodziny I jak przed diagnoza robili wiele rzeczy mimo dolegliwosci tak po chemii to byly roslinki

Jakbym nie przyjęła chemii, to bym umarła.
Nie mieli czego mi wyciąć, bo tu nie było czego wycinać.
Owszem jest to mocno inwazyjna terapia, tymbardziej była inwazyjna lat temu 20, ale pomaga.
A uwierz, że na oddziale onkologii widziałam dużo rzeczy. I śmierć i wyleczenie.

Motocyklistka napisał/a:

Jakbym nie przyjęła chemii, to bym umarła.
Nie mieli czego mi wyciąć, bo tu nie było czego wycinać.
Owszem jest to mocno inwazyjna terapia, tymbardziej była inwazyjna lat temu 20, ale pomaga.
A uwierz, że na oddziale onkologii widziałam dużo rzeczy. I śmierć i wyleczenie.

Gratuluję że wyszłaś z raka. Jaki to był rak, że nie było czego wycinać?

Myślę że każdy bazuje na doświadczeniach swoich i swoich bliskich.
Ja widziałam jak mój tatuś się męczył. 45 chemii. Jeżdżenia 100 km w jedną stronę, by po 2 dniach wracać i za 3 tygodnie to samo. Żyły w jego dłoni były kompletnie spalone. Czuł się źle.
I zmarł.

Ty masz inne doświadczenia, przeżyłaś. Może gdyby mój tata przeżył, też wierzyłabym w powodzenie chemii.

Motocyklistka napisał/a:

Jakbym nie przyjęła chemii, to bym umarła.
Nie mieli czego mi wyciąć, bo tu nie było czego wycinać.
Owszem jest to mocno inwazyjna terapia, tymbardziej była inwazyjna lat temu 20, ale pomaga.
A uwierz, że na oddziale onkologii widziałam dużo rzeczy. I śmierć i wyleczenie.

Gratuluję że wyszłaś z raka. Jaki to był rak, że nie było czego wycinać?

Myślę że każdy bazuje na doświadczeniach swoich i swoich bliskich.
Ja widziałam jak mój tatuś się męczył. 45 chemii. Jeżdżenia 100 km w jedną stronę, by po 2 dniach wracać i za 3 tygodnie to samo. Żyły w jego dłoni były kompletnie spalone. Czuł się źle.
I zmarł.

Ty masz inne doświadczenia, przeżyłaś. Może gdyby mój tata przeżył, też wierzyłabym w powodzenie chemii.

Witajcie. Jestem z moim chłopakiem 7 lat. Mam już dosyć mieszkania osobno, więc postawiłam mu warunek wspólnego zamieszkania. On nie chce ze mną wspólnie wynająć mieszkania, bo tłumaczy to sytuacja finansowa albo, że musi się opiekować schorowaną matka( która jest w dobrej kondycji, miała nowotwór, ale już jest ok). Czy on szuka tylko wymówek, czy to może ja jestem za mało empatyczna i go nie rozumiem. Powiedziałam mu, że jeżeli on nie chce ze mną zamieszkać, to nie widzę innego wyjścia, jak tylko się rozstać. On na to odpowiedział, że byłoby mu przykro, bo mnie kocha, ale on teraz nie ma takich możliwości. I nie piszcie mi proszę, żebym mu dała czas, bo wydaje mi się, że 7 lat związku to bardzo dużo, dodatkowo mamy już 30 lat, więc ile mam jeszcze czekać. Doradźcie.

madoja napisał/a:

Myślę że każdy bazuje na doświadczeniach swoich i swoich bliskich.
Ja widziałam jak mój tatuś się męczył. 45 chemii. Jeżdżenia 100 km w jedną stronę, by po 2 dniach wracać i za 3 tygodnie to samo. Żyły w jego dłoni były kompletnie spalone. Czuł się źle.
I zmarł.

Ty masz inne doświadczenia, przeżyłaś. Może gdyby mój tata przeżył, też wierzyłabym w powodzenie chemii.

Bardzo mi przykro z powodu śmierci Taty. Zawsze powtarzam, że wolałabym drugi raz wziąć na siebie chorobę, niż patrzeć na cierpienie bliskiej osoby.

Dobra. Rak stop, nie syfmy w wątku o innym temacie.

Motocyklistka napisał/a:

Dobra. Rak stop, nie syfmy w wątku o innym temacie.

Hah, jak nie o raku to nagle wszyscy zamilkli