Czy to ze mną jest coś nie tak? - Netkobiety.pl

Dzień dobry. Temat już wałkowany przez dłuższy czas na tym portalu, ale do rzeczy. A więc ponad rok temu miałam poważną rozmowę z moim chłopakiem na temat wspólnego zamieszkania( nie mieszkamy razem, ja tego bardzo chce) zgodziłam się z nim wtedy być, bo powiedział że pomyśli, że na spokojnie trzeba podejść do tematu. Teraz wróciłam ponownie do tego tematu, bo już nie daję rady psychicznie. Źle się czuję w tym związku. Czuję się jakbym była w jakimś nastałbym związku, spotykamy się głównie na weekend, z mojej strony już nawet nie ma żadnej czułości, sam to nawet mówi. Ale w sumie jak ma być, jak on się cały czas zachowuje jak chłopiec. Wczoraj mi powiedział, że jestem materialistką, bo mu powiedziałam że marzę o ślubie i żeby w końcu iść razem coś wynajmować i jeśli on się z tym nie zgadza, to ja nie widzę sensu ciągnięcia tego związku bez sensu. Dodatkowo, cały czas powtarza, że on nie wyobraża sobie mieszkać ze mną, bo mu wiecznie marudzę. On pochodzi z biednej rodziny i cały czas powtarza, że ja dobrze wiedziałam z kim się wiaze. Tylko ja 8 lat temu myślałam, że może będzie bardziej ambitny i będzie chciał jakoś się dorobić, mimo tego że jest biedny. A on stoi miejscu, tak jak stał. Nic nie robi, żeby coś sobie więcej zarobić. Wszystko zwala też na brak pieniędzy. Nigdzie na wakacje, żadnego ślubu, no i wynajem też dla niego to są za duże pieniądze…ja bardzo marzę, żeby w końcu założyć rodzinę, no ale jak w tym przypadku myśleć o czymkolwiek... Z resztą jestem już nim tak zmęczona, o wszystko muszę się prosić, jeszcze zaczął mi wymieniać wszystkie moje wady, typu że jestem właśnie materialistką, że już sama zaczęłam myśleć, że to może coś ze mną jest nie tak. No ale ile mam czekać, skoro jestem już z nim 8 lat i mam 28 lat… powiedzcie, czy już definitywnie z nim powinnam skończyć, czy jakoś powinnam go zrozumieć? On dodatkowo cały czas nalega, że mnie kocha i chce ze mną być, no tylko w jakim celu… dodam jeszcze, że kiedyś 6 lat temu mnie zdradził z koleżanką z pracy

GloriaSoul napisał/a:

Zakończ to zanim zmarnujesz sobie kolejne 8 lat.
Ty jesteś w porządku.
On sobie może odwlekać, ale kobiecie czas liczy się inaczej.
Zegar biologiczny tyka.

Dokładnie.
Tak trochę nie w temacie, ale do przemyślenia:
Rok temu moja 35-letnia koleżanka uznała że czas na dziecko, bo ma fajną pracę, kupili z mężem mieszkanie itd. Nie miała okresu 2 miesiące, cieszyła się że ciąża, a okazało się że menopauza. Mimo jakichś tam zastrzyków i terapii, nic nie dało się już zrobić.
Lekarz powiedział jej, że obecnie już 25% kobiet ma menopauzę w wieku 35-40 lat.
To już nie te czasy, gdy kobiety miały przed 60-tką.
Chemia i sterydy w jedzeniu powodują, że szybciej dojrzewamy (10-latki mające już okres i wyglądające na późne nastolatki), ale też szybciej przekwitamy.
Dlatego kobieta nie powinna czekać. No kurde, smutne, ale tak jest... Bo faceci mają czas do śmierci.

A nawet jeśli nie chcesz mieć dzieci, to i tak szkoda czasu na dupka który nie chce z Tobą mieszkać.

Elena1301 napisał/a:

madoja napisał/a:

Dokładnie.
Tak trochę nie w temacie, ale do przemyślenia:
Rok temu moja 35-letnia koleżanka uznała że czas na dziecko, bo ma fajną pracę, kupili z mężem mieszkanie itd. Nie miała okresu 2 miesiące, cieszyła się że ciąża, a okazało się że menopauza. Mimo jakichś tam zastrzyków i terapii, nic nie dało się już zrobić.
Lekarz powiedział jej, że obecnie już 25% kobiet ma menopauzę w wieku 35-40 lat.
To już nie te czasy, gdy kobiety miały przed 60-tką.
Chemia i sterydy w jedzeniu powodują, że szybciej dojrzewamy (10-latki mające już okres i wyglądające na późne nastolatki), ale też szybciej przekwitamy.
Dlatego kobieta nie powinna czekać. No kurde, smutne, ale tak jest... Bo faceci mają czas do śmierci.

A nawet jeśli nie chcesz mieć dzieci, to i tak szkoda czasu na dupka który nie chce z Tobą mieszkać.

Tak, ja to wszystko rozumiem. Tylko właśnie, czy jest sens specjalnie być w takim związku z tego względu, że już raczej nikogo nie poznam? Z resztą ja sobie na chwilę obecną nie wyobrażam z nim mieć dzieci;( już raczej z tym pogodzona, że o rodzinie mogę pomarzyć. Boję się też tego, że ja z nim zerwę, a on da to wszystko innej dziewczynie od razu, czyli ślub, dzieci, wspólny dom. A potem ja będę sobie pluć, że mogłam poczekać, a co najgorsze pewnie moja matka będzie mi wypominać, że popełniłam taki błąd. Tylko, że nikt nie rozumie tego, że ja z nim nie jestem na chwilę obecną szczęśliwa.

z moich obserwacji dość często dzieje się tak, że po przechodzonym związku z następnymi partnerami ślub i dziecko przychodzą dość szybko ;/
Nie znaczy to jednak, że czekając na to Ty się tego doczekasz. Wręcz przeciwnie.

madoja napisał/a:

GloriaSoul napisał/a:

Zakończ to zanim zmarnujesz sobie kolejne 8 lat.
Ty jesteś w porządku.
On sobie może odwlekać, ale kobiecie czas liczy się inaczej.
Zegar biologiczny tyka.

Dokładnie.
Tak trochę nie w temacie, ale do przemyślenia:
Rok temu moja 35-letnia koleżanka uznała że czas na dziecko, bo ma fajną pracę, kupili z mężem mieszkanie itd. Nie miała okresu 2 miesiące, cieszyła się że ciąża, a okazało się że menopauza. Mimo jakichś tam zastrzyków i terapii, nic nie dało się już zrobić.
Lekarz powiedział jej, że obecnie już 25% kobiet ma menopauzę w wieku 35-40 lat.
To już nie te czasy, gdy kobiety miały przed 60-tką.
Chemia i sterydy w jedzeniu powodują, że szybciej dojrzewamy (10-latki mające już okres i wyglądające na późne nastolatki), ale też szybciej przekwitamy.
Dlatego kobieta nie powinna czekać. No kurde, smutne, ale tak jest... Bo faceci mają czas do śmierci.

A nawet jeśli nie chcesz mieć dzieci, to i tak szkoda czasu na dupka który nie chce z Tobą mieszkać.

Tak, ja to wszystko rozumiem. Tylko właśnie, czy jest sens specjalnie być w takim związku z tego względu, że już raczej nikogo nie poznam? Z resztą ja sobie na chwilę obecną nie wyobrażam z nim mieć dzieci;( już raczej z tym pogodzona, że o rodzinie mogę pomarzyć. Boję się też tego, że ja z nim zerwę, a on da to wszystko innej dziewczynie od razu, czyli ślub, dzieci, wspólny dom. A potem ja będę sobie pluć, że mogłam poczekać, a co najgorsze pewnie moja matka będzie mi wypominać, że popełniłam taki błąd. Tylko, że nikt nie rozumie tego, że ja z nim nie jestem na chwilę obecną szczęśliwa.

Dokładnie.
Z tym, że autorka tego nie rozumie, pisanie od dwóch lat o tym problemie na forum nic nie zmieni.

madoja napisał/a:

wieka napisał/a:

Dokładnie.
Z tym, że autorka tego nie rozumie, pisanie od dwóch lat o tym problemie na forum nic nie zmieni.

A, faktycznie. Szkoda czasu i klawiatury na nią

Tak, ja wiem, że to nie jest normalne. Ale boję się zrobić ten krok może dlatego, że on jest moim 1 chłopakiem, mieszkam w małej miejscowości, gdzie raczej są marne szanse żebym kogoś innego poznała. Raczej nie mam wsparcia w nikim z rodziny, dodatkowo moja matka pewnie to uzna za moją porażkę. Może tu akurat tkwi problem, że to głównie dla jej aprobaty chce dalej ciągnąć ten związek na siłę

madoja napisał/a:

wieka napisał/a:

Dokładnie.
Z tym, że autorka tego nie rozumie, pisanie od dwóch lat o tym problemie na forum nic nie zmieni.

A, faktycznie. Szkoda czasu i klawiatury na nią

Tak, ja wiem, że to nie jest normalne. Ale boję się zrobić ten krok może dlatego, że on jest moim 1 chłopakiem, mieszkam w małej miejscowości, gdzie raczej są marne szanse żebym kogoś innego poznała. Raczej nie mam wsparcia w nikim z rodziny, dodatkowo moja matka pewnie to uzna za moją porażkę. Może tu akurat tkwi problem, że to głównie dla jej aprobaty chce dalej ciągnąć ten związek na siłę

madoja napisał/a:

wieka napisał/a:

Dokładnie.
Z tym, że autorka tego nie rozumie, pisanie od dwóch lat o tym problemie na forum nic nie zmieni.

A, faktycznie. Szkoda czasu i klawiatury na nią

Tak, ja wiem, że to nie jest normalne. Ale boję się zrobić ten krok może dlatego, że on jest moim 1 chłopakiem, mieszkam w małej miejscowości, gdzie raczej są marne szanse żebym kogoś innego poznała. Raczej nie mam wsparcia w nikim z rodziny, dodatkowo moja matka pewnie to uzna za moją porażkę. Może tu akurat tkwi problem, że to głównie dla jej aprobaty chce dalej ciągnąć ten związek na siłę

Dzień dobry. Temat już wałkowany przez dłuższy czas na tym portalu, ale do rzeczy. A więc ponad rok temu miałam poważną rozmowę z moim chłopakiem na temat wspólnego zamieszkania( nie mieszkamy razem, ja tego bardzo chce) zgodziłam się z nim wtedy być, bo powiedział że pomyśli, że na spokojnie trzeba podejść do tematu. Teraz wróciłam ponownie do tego tematu, bo już nie daję rady psychicznie. Źle się czuję w tym związku. Czuję się jakbym była w jakimś nastałbym związku, spotykamy się głównie na weekend, z mojej strony już nawet nie ma żadnej czułości, sam to nawet mówi. Ale w sumie jak ma być, jak on się cały czas zachowuje jak chłopiec. Wczoraj mi powiedział, że jestem materialistką, bo mu powiedziałam że marzę o ślubie i żeby w końcu iść razem coś wynajmować i jeśli on się z tym nie zgadza, to ja nie widzę sensu ciągnięcia tego związku bez sensu. Dodatkowo, cały czas powtarza, że on nie wyobraża sobie mieszkać ze mną, bo mu wiecznie marudzę. On pochodzi z biednej rodziny i cały czas powtarza, że ja dobrze wiedziałam z kim się wiaze. Tylko ja 8 lat temu myślałam, że może będzie bardziej ambitny i będzie chciał jakoś się dorobić, mimo tego że jest biedny. A on stoi miejscu, tak jak stał. Nic nie robi, żeby coś sobie więcej zarobić. Wszystko zwala też na brak pieniędzy. Nigdzie na wakacje, żadnego ślubu, no i wynajem też dla niego to są za duże pieniądze…ja bardzo marzę, żeby w końcu założyć rodzinę, no ale jak w tym przypadku myśleć o czymkolwiek... Z resztą jestem już nim tak zmęczona, o wszystko muszę się prosić, jeszcze zaczął mi wymieniać wszystkie moje wady, typu że jestem właśnie materialistką, że już sama zaczęłam myśleć, że to może coś ze mną jest nie tak. No ale ile mam czekać, skoro jestem już z nim 8 lat i mam 28 lat… powiedzcie, czy już definitywnie z nim powinnam skończyć, czy jakoś powinnam go zrozumieć? On dodatkowo cały czas nalega, że mnie kocha i chce ze mną być, no tylko w jakim celu… dodam jeszcze, że kiedyś 6 lat temu mnie zdradził z koleżanką z pracy

Dzień dobry. Temat już wałkowany przez dłuższy czas na tym portalu, ale do rzeczy. A więc ponad rok temu miałam poważną rozmowę z moim chłopakiem na temat wspólnego zamieszkania( nie mieszkamy razem, ja tego bardzo chce) zgodziłam się z nim wtedy być, bo powiedział że pomyśli, że na spokojnie trzeba podejść do tematu. Teraz wróciłam ponownie do tego tematu, bo już nie daję rady psychicznie. Źle się czuję w tym związku. Czuję się jakbym była w jakimś nastałbym związku, spotykamy się głównie na weekend, z mojej strony już nawet nie ma żadnej czułości, sam to nawet mówi. Ale w sumie jak ma być, jak on się cały czas zachowuje jak chłopiec. Wczoraj mi powiedział, że jestem materialistką, bo mu powiedziałam że marzę o ślubie i żeby w końcu iść razem coś wynajmować i jeśli on się z tym nie zgadza, to ja nie widzę sensu ciągnięcia tego związku bez sensu. Dodatkowo, cały czas powtarza, że on nie wyobraża sobie mieszkać ze mną, bo mu wiecznie marudzę. On pochodzi z biednej rodziny i cały czas powtarza, że ja dobrze wiedziałam z kim się wiaze. Tylko ja 8 lat temu myślałam, że może będzie bardziej ambitny i będzie chciał jakoś się dorobić, mimo tego że jest biedny. A on stoi miejscu, tak jak stał. Nic nie robi, żeby coś sobie więcej zarobić. Wszystko zwala też na brak pieniędzy. Nigdzie na wakacje, żadnego ślubu, no i wynajem też dla niego to są za duże pieniądze…ja bardzo marzę, żeby w końcu założyć rodzinę, no ale jak w tym przypadku myśleć o czymkolwiek... Z resztą jestem już nim tak zmęczona, o wszystko muszę się prosić, jeszcze zaczął mi wymieniać wszystkie moje wady, typu że jestem właśnie materialistką, że już sama zaczęłam myśleć, że to może coś ze mną jest nie tak. No ale ile mam czekać, skoro jestem już z nim 8 lat i mam 28 lat… powiedzcie, czy już definitywnie z nim powinnam skończyć, czy jakoś powinnam go zrozumieć? On dodatkowo cały czas nalega, że mnie kocha i chce ze mną być, no tylko w jakim celu… dodam jeszcze, że kiedyś 6 lat temu mnie zdradził z koleżanką z pracy

Elena1301 napisał/a:

Dzień dobry. Temat już wałkowany przez dłuższy czas na tym portalu, ale do rzeczy. A więc ponad rok temu miałam poważną rozmowę z moim chłopakiem na temat wspólnego zamieszkania( nie mieszkamy razem, ja tego bardzo chce) zgodziłam się z nim wtedy być, bo powiedział że pomyśli, że na spokojnie trzeba podejść do tematu. Teraz wróciłam ponownie do tego tematu, bo już nie daję rady psychicznie. Źle się czuję w tym związku. Czuję się jakbym była w jakimś nastałbym związku, spotykamy się głównie na weekend, z mojej strony już nawet nie ma żadnej czułości, sam to nawet mówi. Ale w sumie jak ma być, jak on się cały czas zachowuje jak chłopiec. Wczoraj mi powiedział, że jestem materialistką, bo mu powiedziałam że marzę o ślubie i żeby w końcu iść razem coś wynajmować i jeśli on się z tym nie zgadza, to ja nie widzę sensu ciągnięcia tego związku bez sensu. Dodatkowo, cały czas powtarza, że on nie wyobraża sobie mieszkać ze mną, bo mu wiecznie marudzę. On pochodzi z biednej rodziny i cały czas powtarza, że ja dobrze wiedziałam z kim się wiaze. Tylko ja 8 lat temu myślałam, że może będzie bardziej ambitny i będzie chciał jakoś się dorobić, mimo tego że jest biedny. A on stoi miejscu, tak jak stał. Nic nie robi, żeby coś sobie więcej zarobić. Wszystko zwala też na brak pieniędzy. Nigdzie na wakacje, żadnego ślubu, no i wynajem też dla niego to są za duże pieniądze…ja bardzo marzę, żeby w końcu założyć rodzinę, no ale jak w tym przypadku myśleć o czymkolwiek... Z resztą jestem już nim tak zmęczona, o wszystko muszę się prosić, jeszcze zaczął mi wymieniać wszystkie moje wady, typu że jestem właśnie materialistką, że już sama zaczęłam myśleć, że to może coś ze mną jest nie tak. No ale ile mam czekać, skoro jestem już z nim 8 lat i mam 28 lat… powiedzcie, czy już definitywnie z nim powinnam skończyć, czy jakoś powinnam go zrozumieć? On dodatkowo cały czas nalega, że mnie kocha i chce ze mną być, no tylko w jakim celu… dodam jeszcze, że kiedyś 6 lat temu mnie zdradził z koleżanką z pracy

Czesc, az sie zarejestrowałem, aby coś napisać. 28 lat napisałaś. Ten Twój facet to troche ja 10 lat temu (pomijając zdrade). Ty to troche moja narzeczona... Moja rada. Uciekaj z tej relacji i to  szybko. Szkoda czasu Dziewczyno na Piotrusia Pana. On prędko nie dorośnie. Zreszta on Cie juz dawno nie kocha. Moze i jest do Ciebie przywiązany, lubi Cie, ale nie kocha.
Ja mialem na tyle przyzwoitości, ze sam sie od narzeczonej odciąłem, ale nie bylo mi latwo. Mimo wszystko lubiłem spędzać z nia czas, ale wiedziałem, że jak będe to nie ułoży sobie życia...
a ślub nie był dla mnie, a i dzieci chyba też nie...

Elena1301 napisał/a:

Piryt napisał/a:

Czesc, az sie zarejestrowałem, aby coś napisać. 28 lat napisałaś. Ten Twój facet to troche ja 10 lat temu (pomijając zdrade). Ty to troche moja narzeczona... Moja rada. Uciekaj z tej relacji i to  szybko. Szkoda czasu Dziewczyno na Piotrusia Pana. On prędko nie dorośnie. Zreszta on Cie juz dawno nie kocha. Moze i jest do Ciebie przywiązany, lubi Cie, ale nie kocha.
Ja mialem na tyle przyzwoitości, ze sam sie od narzeczonej odciąłem, ale nie bylo mi latwo. Mimo wszystko lubiłem spędzać z nia czas, ale wiedziałem, że jak będe to nie ułoży sobie życia...
a ślub nie był dla mnie, a i dzieci chyba też nie...

Ech, to może Ty mi powiedz w jakim celu on chce to dalej ciągnąć? Przez jakiś czas nie odzywaliśmy się do siebie i myślałam, że może sam już zrozumiał, że to nie ma sensu. A dzisiaj wyslala mi kwiaty do pracy i mówi, że jestem wyjątkowa itp. A ostatnio mówił, że mam problemy z głową i jestem materialistką. W jakim celu to działanie? Co potrzebuję jakiegoś zabezpieczenia w postaci mnie? W końcu to już się długo ciagnie

No jak to po co chce to ciągnąć?
Ma darmowy seks, jakieś tam czułości, dziewczynę. A tak to będzie musiał szukać.
I wybacz, ale ma marne szanse, że znajdzie kolejna naiwna jak Ty co będzie się bawić w związek na odległość i bez planów na przyszłość.
Więc jesteś bardzo wygodna opcja dla niego.

Błagam pomóżcie!!!
Miałam dziś z nim poważną rozmowę na temat naszego związku. Powiedziałam mu o tym, że nie wyobrażam sobie innego rozwiązania niż wspólnego zamieszkanie. On powiedzial, że on tego nie uwzględnia, bo nie będzie brał udziału w ,,eksperymentach”. Może mi zaproponować wspólnie zamieszkanie w jego małym pokoju w domu z jego mamą. Ja sobie tego nie wyobrażam, bo nie chce mieszkać katem u kogoś, jeszcze z jego mamą:( mówi, że w taki sposób będziemy w stanie na cokolwiek sobie odłożyć…. Ale z drugiej strony tak się zastanawiam, czy on tego czasem specjalnie nie zaproponował, bo wiedział że się nie zgodzę, a może miał nadzieję że to skończę. Co ja mam zrobić? On tłumaczy, że nie ma pieniędzy na wynajem i jego zdaniem to jest bezsensu takie testowanie, bo przecież wspólne mieszkanie niczego nie zmienia (

JuliaUK33 napisał/a:

Elena1301 napisał/a:

Błagam pomóżcie!!!
Miałam dziś z nim poważną rozmowę na temat naszego związku. Powiedziałam mu o tym, że nie wyobrażam sobie innego rozwiązania niż wspólnego zamieszkanie. On powiedzial, że on tego nie uwzględnia, bo nie będzie brał udziału w ,,eksperymentach”. Może mi zaproponować wspólnie zamieszkanie w jego małym pokoju w domu z jego mamą. Ja sobie tego nie wyobrażam, bo nie chce mieszkać katem u kogoś, jeszcze z jego mamą:( mówi, że w taki sposób będziemy w stanie na cokolwiek sobie odłożyć…. Ale z drugiej strony tak się zastanawiam, czy on tego czasem specjalnie nie zaproponował, bo wiedział że się nie zgodzę, a może miał nadzieję że to skończę. Co ja mam zrobić? On tłumaczy, że nie ma pieniędzy na wynajem i jego zdaniem to jest bezsensu takie testowanie, bo przecież wspólne mieszkanie niczego nie zmienia (

To wogole jest   niepowazne.  Jak.mozna wspolne mieszkanie uznac za eksperyment, a co po slubie bedzie? On chce wogole slubu? Bedziecie mieszkac osobno po slubie?. I jezeli on jeszcze mieszka z mama to czarno to widze

Mówi, że wynajem to wyrzucenie pieniędzy w bloto, a gdy mu tłumaczę, że przecież nie mamy innych warunków, żeby w końcu razem zamieszkać, to mówi że  mogę przyjść do niego i wtedy odkładać na budowę domu też u niego na dzialce. Ja rozumiem, że szkoda kasy na wynajem, ale ja sobie nie wyobrażam iść do kogoś mieszkać na kupie. Znowu mi tak namieszał w głowie, mówił tak dobrze o mnie, że znowu zaczęłam wątpic, że kogoś lepszego spotkam. Boje się, że znowu utknę w jednym miejscu.