Moja historia? - Netkobiety.pl

Dzień dobry. Potrzebuje pomocy. Post kieruje do Pań, które podpowiedzą mi czy dobrze postąpiłem. Zacznę od początku. Poznałem moją byłą partnerkę pare miesiący po tym jak zerwała ze mną inna dziewczyna.( była to moja pierwsza poważna relacja). Byłem wtedy w strasznym stanie psychicznym spowodowanym tym rozstaniem. Dziewczyna ta zdradzała mnie, a po tym jak już ze mną zerwała związała sie w dodatku moim już byłym przyjacielem.
Bardzo źle to znosiłem. Wtedy poznałem moja kolejną partnerke, która zaopiekowała sie mną, dała mi bardzo dużo miłości współczucia i pomocy jakiej wtedy potrzebowałem. Zaczęliśmy być razem. Tak naprawdę dzięki niej odzyskałem wiarę, że są na tym świecie jeszcze porządne kochające i lojalne kobiety. Byliśmy ze sobą ponad 5 lat. Na początku mieliśmy różne przeboje, dużo kłótni krzyków, niektore jej zachowania były dziecinne lecz po jakimś
Czasie one ustały i trochę sie dotarliśmy. Potem również bywały kłótnie, ale były tez dobre momenty. Jak to w związkach. Z czasem zachorowała na depresje i miała
Różne problemy przez nerwice. Dużo wtedy kosztowało mnie to nerwów i nie przespanych nocy, ponieważ miała różne ataki, a nie chciała ich leczyć. W dodatku mocno wmawiała sobie różne choroby( co strasznie mnie męczyło psychicznie) ale dalej nie chciała tego leczyć pod katem psychoterapii. Uważała, że branie leków wystarczy. Przez bardzo długi okres leżała w łóżku w ciemnym pokoju na telefonie i nie robiła ze sobą nic mimo moich próśb, aby poszła na jakaś terapie i rozmów, które odbywaliśmy, że pomógłoby jej jakieś hobby czy sport. Nie dbała o dom, nie miała potrzeby żeby posprzątać i bardzo ciężko było ją namówić żebyśmy zrobili to razem. Czasem byl nawet problem z seksem bo ona nie miała na niego ochoty. Potem ja traciłem powoli ochotę na seks. Z czasem gdy zacząłem sie robić dorosły( bo weszliśmy w związek mając ok 20 lat ) zaczęło mi bardzo przeszkadzać to, że nie potrafi zadbać o dom ani o siebie pod katem psychicznym gdzie jest to dla mnie ważne jeśli mielibyśmy mieć w przyszłości dziecko. Czułem sie jakbym miał w domu już małe dziecko, którym trzeba sie opiekować pocieszać i przypominać o wszystkim łącznie z lekami, zakupami i wszystkimi potrzebnymi bierzacymi sprawami, które każdy dorosły mieszkając bez rodziców musi sobie zapewnić. Po jakimś czasie przestała być dla mnie atrakcyjna. Nie miałem ochoty uprawiać z nią seksu ani spędzać z nią czasu. Pocałunek był dla mnie problemem.  Dodam, że ten stan jej zdrowia trwał tak ok 3 lata za nim podjąłem decyzje, że od niej odejdę. Przez ok półtorej roku uświadamiałem jej, że nie chce tak żyć bo źle wpływa to już na moje zdrowie psychiczne i bardzo mnie męczy ta sytuacja która panuje w domu. Niestety nie widziałem żadnej poprawy. Dopiero jak uświadomiłem jej, że od niej odejdę to dostała wiatr w żagle ale nie na długo chociaż na pewno jest lepiej niz bylo kiedyś.  Którego dnia coś we mnie pękło już i postanowiłem, że od niej odejdę. Chce dodać, że była i jest dla mnie naprawdę bardzo ważna. Wiem, że zawsze mogłem na nią liczyć, zawsze służyła mi pomocą i wsparciem. Wiem, że nigdy nie zrobiła by mi żadnego głupstwa, byla zawsze oddana i lojalna i szczera wobec mnie. Ma dobre serce. Łączyła, a może dalej łączy nas silna więź. Wiem, że bardzo mnie kochała a może i kocha nadal. Rozstaliśmy sie 3 miesiące temu. Zastanawiam sie czy można kogoś kochać i nie postarać sie pracować nad sobą , czy moze jej zły stan psychiczny byl silniejszy. Teraz po czasie zastanawiam się czy dobrze zrobiłem, a przez półtorej roku biłem się z myślami czy rozstanie to dobry pomysł. Wiem, że nie minęło dużo czasu, ale nie wyobrażam sobie życia teraz z inną kobietą. Tęsknie za nią. Przypominają mi sie te dobre chwile i zapominam o tych złych. Bardzo sie boje tego, że bede tego kiedyś żałował. Tego rozstania i, że nie znajdę jiz durgiej takiej co tak mnie kochała. Wiem, że spotyka sie teraz z innymi facetami, ale wydaje mi sie, żeby robi to byle  poprostu nie myśleć o mnie i zajac sobie czymś głowę. Będąc z nią, nie wyobrażałem sobie dalej, że mogę mieć z nią dziecko albo wspólny kredyt. Teraz gdy minęło troche czasu zastanawiam się czy można było to wszystko rozegrać inaczej. Może więcej rozmawiać, zawieść ja siłą na terapie. Przymknąć oko na niektóre sprawy bo wszyscy jesteśmy ludźmi i każdy ma wady. Niesamowicie boje się, że popełniłem największy błąd w życiu i bede cierpiał przez to latami i ze nie znajdę już nikogo z kim bede szczęśliwy przez resztę życia. Nie byłem w tym związku szczęśliwy, ale dostawałem od tej osoby dużo miłości, której potrzebuje. Proszę o opinie, czy postąpiłem słusznie.