Jestem tak beznadziejna że nie potrafię - Netkobiety.pl

U nas nie ma eutanazji, choć jakby była to byś się nie kwalifikowała.

Powinnaś się leczyć i sama nie odstawiać leków. Pojdź do psychiatry, stosuj się do jego zaleceń, a powinnaś lepiej się poczuć.

I zajmij się czymś, żeby za dużo nie mieć czasu  na myślenie o tym co jest i tak niewykonalne.

Ile ty w ogóle masz lat? Przeczytałam wszystkie twoje wątki (a jest tego trochę) i odniosłam wrażenie, że ty wymagasz leczenia a nie eutanazji. Nikt nawet nie próbował ci pomóc? Nie próbowałaś pomóc sama sobie?  Samo "chodzenie do psychiatry" z pewnością ci nie pomoże, tym bardziej że jak sama piszesz olewasz branie lekarstw.

Rozmowa z dobrym psychologiem pomogłaby ci nawiązać podstawową komunikację ze światem, odkryć przyczynę zaburzeń i wypracować nowy lepszy model radzenia sobie ze stresem i konfliktami.

Nie jesteś sama, pozwól sobie pomóc i zwróć się do profesjonalistów.

Możesz także skorzystać z Telefonu Zaufania. Jest to świetny sposób na szybki kontakt ze specjalistą, który może pomóc, może wysłuchać, a co więcej, jego wsparcie jest dostępne nieodpłatnie i 24 godziny na dobę.

Wg mnie to glupota o ile jeszcze moge zrozumiec okropny bol, ktorego nie usmierzaja lekarstwa i bycie roslinka tak depresji juz nie, jak tak dalej pojdzie to kazdy bedzie mogl zakonczyc zywot przez eutanazje... a eutanazja to dla mnie samobojstwo to ubrane w lepsze slowo gowno w papierku po cukierku odebranie sobie zycia cudzymi rekami

Femcelka.

Damski odpowiednik incela.

Jejku, ja myślałam, że tylko Julka jak nie wie, to nie sprawdzi sobie w necie, tylko o wszystko pyta

chce, ale żaden jej nie chce

Nie mówisz nic o swoich problemach, każdy z nas ma jakieś problemy o których nie mówi, lub uważa że są najgorsze z tych na całym świecie. Czasem warto się zastanowić nad tym co nam dane, jednocześnie jak wiele posiadamy, docenić detale i drobiazgi które nas w życiu codziennym otaczają.

Weźcie się może dopasujcie jest tu kilku panów z problemami, razem coś zmontujcie, jak to mówią chujowo ale jednakowo i zamiast 2 samobójstw będzie jakiś tam związek O.o

Klapki na oczach to jedno, też miałem i w niektórych kwestiach dalej mam.

Nie wierzący jestem, ale jakbym Adolfa spotkał tam czy innych celebrytów to zapytam o parę spraw, noocchyba, że będą na innym levelu

Zawsze może pogadać z ludźmi napotkanymi, +60, oni mają czas na takie rzeczy i bardzo to lubią.

A jedna taka rozmowa, może być więcej warta niż te wypociny na forum, tam w chodzą jeszcze w grę emocje, reakcje

Przeczytałem po kilku latach swojego posta i stwierdziłem, że jestem żałosny... No i ciach temat, lecę z nowym wątkiem

Gdyby to było takie proste.
Życie na autopilocie, tzw robie swoje, małe kroki. Nie myślenie za dużo, minuta po minucie .  Patrzenie na świat , który jest, bez własnych oczekiwań, tak żeby nie brać ciężaru oczekiwań świata wobec siebie. Jest niebo, trawa, droga, drzewo. Tylko tyle.
Własna beznadziejność, ile razy słyszałaś że jesteś beznadziejna

Tak jakoś choruje na depresję od 14 roku życia. Niby teraz biorę leki ale nie zbyt mi pomagają. Mam stwierdzoną niepełnosprawnością i jakiś tam kwotę dzięki czemu mogę kupić lekarstwa. Leczę się prywatnie u psychiatry, zastanawiałam się nad psychologiem. Mi tam telefon zaufania i rozmowa jakoś nie pomogła, nie pisz że coś jest za darmo nawet fundacja dostają dofinansowanie, pieniądze z podatków. Ja eutanazji nie traktuję tylko jak zlecenie swojej śmierć tylko widzę to tak jak to było w Grecji był wolny człowiek pisał do urzędnika co go trapi i płacił za skuteczną truciznę. Tu też chodzi że możesz próbować a i tak to ci nie wyjdzie. Jest mniejszy stres dla rodziny bo nie obwinia się o to że nic nie zrobiła by przeciwdziałać tragedii.Mojej siostry dwaj koledzy popełnili samobójstwo jeden powiesił się na klamce a drugi położył się na torach kolejowych, oba udane.  Nie mam wykupionego miejsca na cmentarzu. Mam też rodzeństwo.Chcesz mnie na siłę obciążyć jeszcze opieką nad rodzicami, już im mówiłam że przeraża mnie starość, dziś już nie aż takiego parcia na opiekę na rodzicami bo są emerytury, wydaje mi się że będzie ich stać na dom opieki ewentualnie na opiekę. Ani też już nie wymaga się by dziadkowie zajmowali się wnukami. A rodzeństwo też ma prawo do swojego życia. Dzieci ani męża nie posiadam jeszcze być ciężarem dla kogoś więcej, są przypuszczenia że skłonności do zachorowania na depresję są dziedziczne. Jestem po 30. Nie miałam nawet siły ukończyć liceum. SmutnyFacet30. To dobrze że udało ci się skończyć studia. Masz przynajmniej jakieś sukcesy coś udało ci się skończyć. Akurat często nie potrafię poradzić sobie nawet z prostymi czynnościami nie skończyć rysunku itd. Nie cierpię głodu, mam nawet zapewnione ciepło, wodę, jakiś komfort a jednak mimo wszystko jakoś nie potrafię się cieszyć tym co mam. Na wiele rzeczy mnie nie stać, często mam problemy ze znalezieniem pracy. Mam długi. Jestem zmęczona samą sobą. Czuję się ciężarem zarówno dla rodziny jak i dla społeczeństwa. Ile lat ma żyć tylko dla tego że się urodziłam. Dlaczego miało by się coś zmienić w moim życiu tak diametralnie bym zapragnęła żyć i choć trochę być znowu szczęśliwa. Nie wiem czy w przypadku samobójstwa ludzie są dłużej w żałobie niż w przypadku innego typu śmierci.

Nad tym wszystkim pracuje się na terapii.
Logiczne, ze same leki niewiele dadzą.