Trudne zakochanie - Netkobiety.pl

Agnes76 prawda jest taka, że w tym czasie oboje średnio nadają się do poważnego związku. Obojgu brakuje bliskości, seksu i to sobie dają.

Dlaczego uważasz, że Autorka nie nadaje się do poważnego związku?
Moim zdaniem ona już do czegoś takiego chce dążyć. Od jej związku minęły dwa lata, a to wystarczający okres aby stworzyć coś nowego.

Związałabyś się z kimś, kto krzyczy po nocach, gdy coś nie idzie po jego myśli?

Krzyczy po nocach ? Nie pomyliła Pani wątków ?

Płaczę a krzyczę to zupełnie różne sprawy.
Można płakać  zupełnie bezgłośnie.
Płacz jest dobry, pozwala na ujście napięcia, potrafi oczyszczać  z najtrudniejszych emocji. Daje ulgę, czasem na bardzo długo.

Tak, biorę. Serio.
Nic złego w tym, że komuś tak bardzo zależy, ze  trudno mu sobie poradzić z emocjami.
Gdyby krzyczała wtedy co innego.

Legat - może źle zrozumiałeś co mam na myśli...
1. Nikomu w tym przypadku nie dostaje się za "krzywdy"
2. Płaczę w samotności z bezradności nie mówiąc nikomu o tym, co czuję i przechodzę. Nie chcę robić nikomu wyrzutów, to mój problem, że się "zapędziłam" i muszę się z tym uporać. Nie chciałam znów cierpieć = nie chciałam ponownie przechodzić zawodu miłosnego.

Hehe dziękuję - właśnie to o czym piszesz miałam na myśli

Nie oszukujcie się. Smutek jest widać. Kłopot w tym, że patrzycie na sprawę z kobiecej strony.
Autorko nie obraź się i nie zrozum mnie źle. Dla mnie (na teraz) nie nadajesz się do związku. Co oczywiście nie wyklucza też tego, że on również.

wieka - absolutnie propozycja wspólnego zamieszkania nie wchodzi w grę
Nauczona doświadczeniem muszę być uważna.

Legat - nie zaprzeczam, że mogę się nie nadawać do związku. Na dobrą sprawę nie wiem tego. Siedziałam długo w swojej jaskini i tam dochodziłam do siebie. Do niego poczułam coś więcej, poczułam tą chęć wyjścia.. Nie do czułości, zbliżeń - chodzi o niego. Wręcz walczę ze sobą... chciałabym więcej ale znając jego sytuację wiem, że nie powinnam "naciskać", informować o tym jak to wygląda z mojej strony. Widzę, że on jest zmieszany. To mnie boli.. bo jest walka w mojej głowie pomiędzy tym co czuję ja a tym, co przechodzi on.

Bardzo przykro to czytać, Gość zwyczajnie poniżej krytyki.
Powiedziałaś mu przecież jasno że nie o przygody Ci chodzi.
Pierniczy głupoty że musi , , haha, mieszkać z żoną. 
Obudź się dziewczyno, nie baw się w ratowniczkę, bo zawsze będziesz płakać, jak sobie takich rozmemlanych Panów będziesz brać.
Zrobilahym pożegnalną kolację i pożegnała chłodno Pana.
I każdego podobnego omijać z daleka.
Dasz radę.!

Ja mam zasadę, że jeśli się nie czuję okej z daną relacją to w nią dalej nie brnę. Facet sam nie wie czego chce i tylko zrobił ci nadzieje. Brakuje mu i bliskości i zapewne zaufanych osób. Na podstawie tego co napisałaś, uważam, że niestety to nie ma przyszłości, tymbardziej, że facet nie ma zamkniętych rozdziałów ze swojej przeszłości.

Robisz za pogotowie emocjonalno-seksualne.
Szkoda czasu dla tego pajaca.
Nie da Ci on ani bezpieczeństwa, ani stabilizacji, ani spokoju czy pokoju duszy.
Nie stworzysz z nim żadnego poważnego związku, bo jemu nie o to chodzi.
I jaki trzeba mieć tupet, aby kobiecie którą się niby kocha, powiedzieć że tęskni sie za byłą...szmaciarz.

Nie wiem czy masz na myśli przyjaciół takich od serca, czy zwykłych kolegów, znajomych. Jesl masz takich od serca, to ciekawa jestem jak by zareagowali na informacje że spotykasz się z facetem który mieszka z ex żoną 5 lat po rozwodzie. Co by twoje najbliższe przyjaciółki powiedziały na informacje "słuchajcie poznałam super gościa ALE ... (i tu hisotia o jego żonie i tym że się nie może zdecydowac czy chce z tobą być czy nie)". Albo jak ty byś zareagowała gdyby opowiedziała ci to najblizsza przyjaciółka? Byłabyś z niej dumna, ze ma takiego fajnego faceta? Pogratulowałabys jej? Czy twoje najbliższe przyjaciółki by się cieszyły że jestes w związku o takim charakterze? Nie musisz nic nikomu mowic, ale możesz sobie zrobić eksperyment myślowy i zastanowić się co bys posiwedziała dziewczynie, która lubisz a jest w twojej sytuacji. Osoby z niską samooceną czasem umieją lepiej ocenić co się dzieje jak spojrzą na sytuacje przez pryzmat innej osoby, nie siebie. Wtedy nie wchodzi w gre niska samoocena i patrzą na całośc z takiej bardziej życiowej perspektywy.
Łączy was jakaś zależnosc w pracy? To jest twój przełożony/podwładny? Czy jeśli teraz nie możesz z nikim o tym rozmawiac to jak byś się czuła gdybyś nigdy z nikim nie mogła o tym rozmawiać? Jak spotykasz się ze znajomymi to zawsze przychodzisz jako singielka? Nie krępuje cię to że w pewien sposób "ukrywacie się" mimo że nie robicie nic złego? Czy twój wymarzony związek to taki w którym nie mieszkacie razem, nie macie wspólnych znajomych, ale za to rozmawiacie o pracy? Czy zanim sie poznaliscie chciałaś poznać kogoś pod kątem ciekawych rozmow o pracy? Czy poza rozmowami o pracy macie jakiś inny grunt?

Nie musisz odpowiadać mi na forum na te wszystkie pytania. Ale możesz się nad tym zastanowić. Dużo osób napisało, że uważają że nie jest to dla ciebie właściwa osoba. Oczywiście moga się mylic, ale skądyś się takie wyobrazenie bierze.

Czyli jest gorzej niż nam się wydawało.
Facet od 8 miesięcy zawraca Ci głowę, wyciąga Cię z jaskini, od kilku miesięcy uprawiacie seks i nikt nie może wiedzieć o Waszych kontaktach? Bo?
Jesteś dobra do czułych rozmów i seksu a nie jesteś dość dobra, żeby przyznać się do bliskiej relacji z Tobą przed ludźmi??
Ludzie pracują ze sobą i są w związkach. Nikt nie mówi, że te związki mają być na całe życie, więc nawet gdybyście się rozstali to tez ludzie traktowaliby to naturalnie. Za to trzymanie tego przez tak długi czas w tajemnicy jest dość wymowne.
Pierwsze co powinno zostać ustalone to oficjalne przyznanie się do bliskiej relacji. Ludzie powinni zobaczyć, że jemu na Tobie zależy, ze coś do Ciebie czuje. To on powinien pokazać ludziom, że obecnie wybrał Cię na partnerkę, nawet jeśli ślubu z tego nie będzie. Mogłabym zrozumieć chwilowe utrzymanie sprawy w tajemnicy, ale po 8 miesiącach jakakolwiek deklaracja Ci się należy.
Licz się z tym, że jakieś przecieki mogły już dotrzeć do współpracowników i pocztą pantoflową wiedzą wszyscy oprócz Ciebie. Jak wtedy wygląda Twoja pozycja w pracy? Bo on o swoją na pewno nie musi się martwić, panowie z zadowoleniem i powodzeniem stosują podwójne standardy.
Nie rób sobie tego. Albo otwarcie tworzycie jakiś związek albo zadbaj o siebie i zerwij to "nie wiadomo co", bo z nim będziesz tylko tracić czas i dobrą opinię.

Nie w każdej firmie dobrze się patrzy na pracowe romanse. Moim rodzice przez pewien czas pracowali w jednej firmie. Obydwoje mieli przekichane.

Ale tak, też myślę o tym, że coś ten facet dziwnie kombinuje i raczej po prostu teraz romansuje, bo w domku żonka się znudziła.

Jeszcze wyjaśnię
Nie bardzo możemy mówić o tym w pracy, są to zbyt poważne powiązania firmowe. Znajomi wiedzą, że się znamy ale nie wiedzą, że jesteśmy ze sobą tak blisko. To mogłoby w pewien sposób zniszczyć relacje pomiędzy naszymi firmami. Nie jesteśmy w związku, inaczej by było gdybyśmy faktycznie byli razem - wtedy wiadomo, że wypadało by powiedzieć. Teraz tą relację trudno określić.

Co do żony - z żoną miał rozwód ok 10 lat temu, potem związał się z kobietą na 5 lat (właśnie po niej tak przeżywa rozstanie). Po rozstaniu ze związku 5 letniego "chwilowo" zamieszkał z ex żoną (mieszkanie jest wspólne).

Ale tak, macie rację.
Wczoraj też zrobiłam "podchody" i ponownie usłyszałam, że bardzo dobrze mu jest przy mnie ale sam nie wie czego chce i boi się, że ja mogę cierpieć.

Przeciez ten nowy nie wie ze ona placze..

jak by mi facet powiedzial, ze mysli o innej, to dalabym se spokoj, mimo bolu, smutku, ze nie wyszlo.

Jest to smutne, ze znow ci sie nie udalo, ale uda ci sie to przejsc, zapomnisz.

To bardziej faceci chodzą na takie sprawdzenia

Wy nie jesteście złe, wy jesteście tylko bezdennie głupie!

Moi rodzice byli małżeństwem. Wszyscy o tym wiedzieli, ale też wszyscy krzywo patrzyli, że małżeństwo pracuje w jednej firmie. Mimo, że nigdy się z tym nie obnosili, żadnych buziaczków, cmokasków, czułych słówek czy zdrobnień. Ale i tak różne ploty chodziły po biurze. Zależy wszystko od firmy i ludzi tam pracujących.

Ale tak zupełnie serio, jak bardzo trzeba być zjebanym człowieczkiem, aby przeszkadzał komuś fakt, że małżeństwo czy nawet para pracuje sobie razem.

U nas też by to nie przeszło, no chyba, że faktycznie byśmy byli w związku. W takiej sytuacji jaka jest u nas obecnie wywołałaby burzę - pracujemy przy jednym ważnym projekcie ale.. nasze firmy są konkurencją.. stąd wywołany by został niemały "skandal".
Dziękuję Wam za liczny odzew. Dużo mi to daje do myślenia.. Czasem potrzeba aby ktoś spojrzał i ocenił z zewnątrz. Wiem, że nie mogę się łudzić, że cokolwiek się zmieni..

Prześpię się z Waszymi uwagami, przemyślę, przeanalizuję jak przeprowadzić taką rozmowę.
Na pewno będzie to dla mnie trudne ale wiem, że do niczego ta znajomość nie prowadzi. Nie potrafiłabym również zdystansować się na tyle, abyśmy pozostali przyjaciółmi. Przez ten czas był mi bardzo bliski, w wielu trudnych momentach mojego życia był obecny, doradzał, ja w jego również. Wiem, że będzie tego mi  bardzo brakowało.. Ale jeśli dalej będę to ciągnąć to im dłużej tym mocniej będę przeżywała.

A wystarczyło przy tym pozostać, nie zbliżać się tak bardzo, ale sama widzisz, że nie ma przyjaźni damsko męskiej, bo przeważnie jedna strona się angażuje i cierpi.

Hej,
piszę z relacją jak rozwiązałam sprawę .

Długo zastanawiałam się, jak przeprowadzić rozmowę z "przyjacielem".
Wszystko samo się wyklarowało - zweryfikował to okres około świąteczny. Zaczęliśmy coraz więcej rozmawiać, on zaczął mi mocno się zwierzać. Powiedział, że nie może wyzbyć się myśli o byłej (nie chodzi o żonę a o ex, z którą był po rozwodzie przez 5 lat). Analizowałam każde zdanie, każdą jego myśl. Zrozumiałam, że nadal cierpi i nie jest w stanie przetrawić tej straty.
Wiem, że czeka ich rozmowa kończąca relację (dotychczas byli na stopie "koleżeńskiej").
Sam z siebie powiedział mi, że czuje, że nadal jest w niej zakochany.
Nie chciałam dokładać do pieca i mówić tego, co poczułam ja.
Jednak teraz mam sprawę jasną, on nadal myślami i sercem jest z nią. Zdystansowałam się, staram się nie myśleć o tym. Mamy kontakt jednak z mojej strony nastąpiło wycofanie... Muszę to wszystko przetrawić, pokukładać, pogodzić się i wysnuć wnioski na przyszłość.

Od początku pisałem, że układ na zasadzie ja mam ciężko i ty masz ciężko - no to bądźmy razem, to zły pomysł.

Oj tak...
niestety troszkę to przeżywam ale mam to po części na własne życzenie. Dałam szansę tej relacji jednak już z powrotem wracam do bezpiecznej mojej zamkniętej jaskini . Muszę skupić się na sobie i córce... Na jej wychowaniu. To najważniejsze...

natalia-g123 nie wracaj do jaskini !
Otwórz się na ludzi i na życie. To zrobi dobrze Tobie i córce.
Jak nie będziesz miała swojego życia to za bardzo skoncentrujesz się na dziecku, co może prowadzić do nadopiekuńczości. Jeśli sama będziesz czuła się skrzywdzona, będziesz i ją chciała chronić  za wszelka cenę, i nie pozwolisz jej na własne decyzje i doświadczenia.

Ona powinna widzieć Twój przykład, jak trzeba otwierać się na ludzi. Niekoniecznie musisz szukać partnera, natomiast zadbaj o znajomych, utrzymuj kontakty  koleżeńskie. Rodzice dają dzieciom wzór jak rozwijać relacje społeczne - jeśli Ty będziesz wycofana i osamotniona, ona będzie powtarzać Twój wzorzec.
Szukaj grup aktywnie spędzających czas, a jeśli już w takich jesteś to bierz w nich aktywny udział.
Jesteś młoda, życie przed Tobą, czerp z niego ile tylko możesz