Martwię się o matkę, jak z nią pogadać? - Netkobiety.pl

Wiem, że może być trudno ci to zrozumieć ale to nie jest twoja sprawa. Jesteś nastolatkiem i w tym wieku nie powinieneś zastanawiać się jak byc przyjacielem twojej mamy i jak rozwiązywac jej problemy. Ona jest matką a ty jesteś dzieckiem i tych rol nie wolno odwracać. Nie wiesz jak działają relacje osób dorosłych i jak wygląda ich komunikacja za zamkniętymi drzwiami. Nie jest twoim zadaniem opowiadac się po którejkolwiek ze stron.
Powinieneś skupić się na rzeczach które dzieją się teraz w szkole: swoimi ocenami, zajęciami po szkole, może jakimś kołem zainteresowań. Możesz poszukać telefonu zaufania, albo jesli masz zaufanie do tych osób zwrócić się do wychowawcy w szkole czy pedagoga. Problemy rodzinne moga powodować u ciebie dużo stresu, strachu, niepewności. Warto zwrócić sie do kogos doroslego żeby pokazał ci jak sobie z tymi emocjami radzić. Jeśli sytuacja będzie się nasilać warto pomyślec o jakiejś pracy w wakacje, żebyś na okres studiów mógł wyjechać z domu i zamieszkać w spokoju w akademiku. Twoja mama jest o ciebie starsza o kilkadziesiąt lat i ma o wiele większe doświadczenie w relacjach międzyludzkich. Nawet jeśli jesteś ponadprzeciętnym dzieckiem, masz dużą wrażliwość i inteligencje to i tak jest jej zadanie, żeby ułożyć sobie relacje z ojcem tak, żeby była z nich zadowolona.

Pomyśl oi tym tak: terapeuta par, żeby pomagać rozwiązywać małżeńskie problemy musi skończyć kilkuletie studia, bierze udział w wielu szkoleniach, cały czas dokształca się i pracuje pod nadzorem kogoś z większym doświadczeniem. Poznaje różne nurty terapeutyczne, oprócz pracy równolegle ma swoje własne życie rodzinne, oraz może obserwować jak funkcjonują jego rówieśnicy w swoich małżeństwach. Rocznie przychodzi do niego kilkadziesiąt par, więc ma okazje cały czas weryfikować swoją wiedzę i nabywać umiejętności praktyczne. Jakim cudem ty mając naście lat masz mieć takie same zdolności dotarcia do twojej mamy jak on? Jakim cudem uważasz, że możesz pełnić rolę takiego terapeuty dla par w życiu swojej rodziny? Nie możesz. Nie rób tego. To jest poza twoją kontrolą. Przykro mi ale na pewne rzeczy nie mamy w życiu wpływu i powinieneś skupić się teraz głównie o dbaniu o siebie i swoje emocje.

Myśle, że nie powinno sie stawiać takich diagnoz. Związki osób dorosłych sa bardziej skomplikowane i są pewne sfery, które przed naszym rozmówca są ukryte(np. sfera materialna, finansowa, seksualna). On widzi pewne zachowania, ale nie wiemy co jest tego przyczyną. On nie powinien starać się tego rozumieć. Być może ten facet jest chamem, być może nie. Mati nie powinien jednak dostrajać swojej uczuciowości i emocji do ich związku. Nie powinien proponowac mamie : "ej, weź się z nim rozwiedz, po co ci taki facet". bo on jest nastolatkiem i pewnych rzeczy nie rozumie. teraz jest nastolatkiem, na problemy budowania stabilej małżeńskiej dynamiki przyjdzie na niego czas, ale dopiero za X lat. Nie może teraz robić tego za mame.
Mama jesli ma problemy z mężem i potrzebuje wsparcia, powinna porozmawiać o tym ze swoimi rówieśniczkami, koleżankami w pracy, swoją rodziną, albo zgłosić się do poradni małżeńskiej prowadzonej przez osoby dorosłe. Dyskutowanie z dzieckiem o problemach małżeńskich jest niedopuszczalne.

Smutnadziewczyna, czyli mam olać sprawę i nie reagować, nawet jak ojczym zacznie podnosić na matkę łapę? Znaczy ty byś na luzie podeszła do sprawy, tak?

W świeci baśni i bajek bohaterowie są niezłomni
a w życiu tytanów nie ma,każdy pęka, potyka się i łamie - życie daje w kość czasem
jeden będzie nie dawał rady sobie z sytuacjami np i reagował złością i się wyżywał na bliskich, inny się odizoluje i podanie w przygnębienie,inny da radę w inny sposób
i każda taka twarz czy chamska,smutna podłamana w złości czy zadowolona jest prawdziwa.
Na każdego przyjdzie czas próby w życiu
A Ty Mati nic nie poradzisz ani nie pomożesz ponieważ to doświadczenie Ciebie przerośnie po prostu.

Pasławek cham zawsze pozostanie chamem, choćby ubrał garnitur i białą koszulę ze spinkami. Właśnie w tym jest ambaras, że potrafią się wspaniale kamuflować, a potem jakaś większa życiowa przeszkoda i wyłazi z nich wszystko to, co chcieli ukryć.

W przypadku pobicia twoim obowiązkiem jest zatelefonować na policje.
Twoi rodzice kłócą się i takie rzeczy zdarzają się w domu. To twoja mama musi zadecydować jak chce ułożyć relacje ze swoim mężem. To jest jej partner, którego ona świadomie sobie wybrała i tylko ona może świadomie z nim zerwać, zmienić dynamikę relacji, albo wymagać od niego innego traktowania. Ty nie jesteś stroną w tym związku.
Masz natomiast wpływ na swoje relacje z ojczymem. Jeśli zwraca się do ciebie w sposób jakiego sobie nie życzysz to tego nie toleruj.

Albo nad wyraz sparentyfikowanym przez niedojrzałych opiekunów, którzy nie umieją zbudować sobie grupy wsparcia wśród osób dorosłych i wciągają dzieciaka w swoje problemy.

No i napisałaś dokładnie to, co ja wyżej. Teraz jesteś już spokojniejsza?

Tak widze nowy wpis z którym się w 100% zgadzam. Dziedzi mają prawo być dziećmi.

To nie jest dziecko dziewczyno, tylko nastolatek, bardzo doświadczony przez życie i ponad swój wiek dojrzały.

I dziekuję że pozwalasz mi zamieścić swoje zdanie w tym wątku, jestem niezmiernie wdzięczna że przeszłam cenzurę

Mati
A Twoja Mama ma się do kogo zwrócić o pomoc i radę? Jakaś dobra przyjaciółka, może jakieś rodzeństwo? Oni wiedzą o sytuacji?

Moja matka gra przed ludźmi, że jest wszystko ok. Tzn żeby było jasne: ja też nawet najbliższym nie mówiłem, co się dzieje u nas, choć wiele razy miałem na to ochotę. A trochę się zachowuje jak mama tutaj. I cały czas mi świta w głowie: a może powinienem powiedzieć w końcu, przestać ukrywać?
Czy u ojczyma to chwilowe? Nie wiem. Mógłbym udawać, że mnie to nie obchodzi i zająć się tylko i wyłącznie sobą, ale jak słyszę, jak on do niej wali tekstem "zamknij się, bo ja mówię", to mnie samego ręką swierzbi, żeby mu zwyczajnie przypier.....
Mnie jest to ciężko pojąć o tyle, że przez tyle lat żyliśmy normalnie, ja go traktowałem jakby był moim biologicznym ojcem, a nie ojczymem, a teraz totalnie się rozjechaliśmy. I to traktowanie matki jak pomiotła. Czasem nawet jakby się nie chciało, to i tak się widzi i słyszy dużo za dużo.
A ja się nie umiem od tego odciąć.

Psycholog szkolny, opowiedzenie innym bliskim o sytuacji w rodzinie. Myślisz o mamie, a nie myślisz o sobie, że to właśnie ta sytuacja najbardziej ciebie krzywdzi, bo wywiera wpływ na resztę twojego życia.
Może u ojczyma to początki jakiejś choroby psychicznej? Im wcześniej będzie wiadomo, tym lepiej.

Choć nie mam tak dużego doświadczenia jak Salomonka w takich sprawach to wydaje mi się że ukrywanie swoich problemów i udawanie że nic sie nie dzieje to błąd. O ile nie powinieneś układać relacji swojej mamy z jej mężem za nią, to masz prawo do mówienia o swoich trudnych emocjach. Możesz mówić najbliższym o tym co ty czujesz. Masz prawo jesli babcia cię zapyta co słychać powiedzieć "czuję się ostatnio źle w domu bo ojczym mówi do mnie tak i tak, czuję się przez to przykro". Dbanie o siebie to rówbież rozmawianie o tym co cię stresuje i niepokoi, budowanie sobie grupy wsparcia dla siebie samego. Masz prawo z perspektywy nastolatka porozmawiać z kimś dorosłym, że stresujesz się, że wasze relacje się popsuły. Nie możesz przyjść do babci i z nią rozkminiać co mama ma zrobić żeby była szczęśliwa, albo jak ma postąpić w tej relacji, ale rozmowa o tobie, czyli tym ze tobie nie podoba się jak ktoś cię traktuje, czy prośba o wsparcie dla Ciebie jest jak najbardziej okej .

Wypowiedz:" ja też nawet najbliższym nie mówiłem, co się dzieje u nas, choć wiele razy miałem na to ochotę." Zrozumiałam że on z jakiś względów wstydzi się/uważa że nie powinien z nikim rozmawiać o tym co się dzieje w domu. Nie pisałam, że ktoś każe mu coś ukrywac i nigdzie nie twierdzę że ty to robisz. Zrozumiałam że on z jakiś względów sam to robi bo czuje że tak wypada, wstydzi się, co tylko pogłębi jego stres. Twoje imie pojawia sie w tej wypowiedzi tylko w takim kontekście żeby zrobić odcięcie: są na forum osoby które mają doswiadczenie w pracy z dziećmi tak jak ty i są takie osoby jak ja, które tego doświadczenia nie mają; więc żeby nie traktował wypowiedzi na forum jak porad ekspertów (bo młody człowiek może miec problem w ocenie jak działa społecznośc porad internetowych). Dlatego piszę "mi (w domyśle: jako osobie dorosłej z mojej perspektywy nie psychologa i nie pedagoga) wydaje się że takie a takie postepowanie jest właściwie", ale należy pamiętać że inni użytkownicy moga miec lepsze rozeznanie w tym temacie, np tacy jak ty którzy pracują w miejscach gdzie mają do czynienia z podobnymi sytuacjami.